It starts and it ends with faith

It's not easy to talk to communicate

Het was een tijd geleden dat ze Bloodclan bevochten hadden, een tijd dat ze hun oude gebied terug genomen hadden en Thunderclan herbouwd hadden op de plek waar het altijd moest zijn. De grijze poes was tevreden met de stand van zaken. Ze vertelde elke avond verhalen over vroeger in de nursery, de plek waar ze normaal zo min mogelijk tijd doorbracht.
Nu was ze er niet weg te slaan, ze wist zelf niet waarom - eerst tenminste. De laatste tijd waren haar wat patronen in haar gedrag duidelijk geworden, ze herkende het. Het gelukkige gevoel, het eeuwige vrolijk zijn, soms een beetje boos uit de hoek komen om de kleinste dingen en rare pijntjes. Ze had het eerder gehad en die laatste keer was in de bergen bij de Tribe.
Eerst was Mistgaze heel bang geweest, maar langzaam aan was ze zekerder geworden. Ietsjes.
Want ze moest het nog steeds vertellen.. Ze wist niet zeker hoe hij zou reageren op het tafereel. Alweer. Kon ze het hem aandoen hem hier nog een keer doorheen te slepen? Ze keek even naar haar poten. Alleen wou ze het ook niet doen. Ze kon niet in stilte gaan leven. Ze zou iets moeten verzinnen uiteindelijk.. ze kon niet gezien worden met ze als ze daadwerkelijk geboren waren. Opeens paniek. Waarom was dit nou weer gebeurd? Was dit wel goed? Veel tijd om te kalmeren was er niet, want ze zag Rowan staan. Ze moest het nu vertellen. Haar paniek van net leek opeens vervlogen met de noorderzon en ze draafde snel op Rowan af, liet haar vacht kort langs die van hem strijken. "Hey lieverd, ga je even met me mee? Ik moet iets hebben van buiten het kamp?" fluisterde ze zachtjes zodat alleen hij het zou horen.

Hij was zo druk bezig geweest met helpen de clan opnieuw opbouwen. Bloodclan had zich niet meer laten zien, maar de destructie was duidelijk zichtbaar in het kamp. In hun huis. Hoe die vieze vuile monsters het ooit zo ver hadden kunnen schoppen kon hij niet begrijpen. Maar dat maakte niet uit, alles wat uitmaakte was dat het nu over was. Het zou altijd over zijn. Voor nu en voor altijd. Het voelde goed. Zo verschrikkelijk goed, ze waren vrij. Ze waren thuis. Wat was er nogmeer te wensen.

De stem van Mistgaze liet de grijze kater opkijken en langzaam knikte hij even naar haar voor hij zijn neus tegen haar wang duwde. Een warme glimlach op zijn gekrulde lippen. "Natuurlijk Mist. Lead the way." Sprak hij zachtjes haar onderzoekend aankijken.

"Natuurlijk Mist. Lead the way." en leiden deed ze. Ver het Thunderclan territorium in, waar de geuren al ouder waren en niemand in de buurt was. "Ik moet je wat vertellen." zei ze zacht. Ze herinnerde zich het gesprek met Firedance, dat was niet leuk geweest... "Ik ben weer.. van ons.. samen. Kittens." de zin die ze zo zorgvuldig in haar hoofd samengesteld had kwam er in stukken uit. "Ik weet niet hoe het komt. Nou, ik weet wel hoe het gebeurd maar. Ik had het niet gedacht.." ze zuchtte. "Ik heb met Firedance een plan gemaakt, zij gaat voor ze zorgen en ze gaan dan van 'haar' zijn." de aanhalingstekens in haar zin waren hoorbaar. Ze wist niet goed hoe hij hier op zou reageren. Ze was zelf pas net over de dood van hun eerste nestje kittens die hun niet gegund waren.

You shall rise and rise again

Het was alsof de wereld opnieuw op zijn schouders neerviel. Met moeite hielt hij zichzelf overeind terwijl hij de kattin aanstaarde. Hij had verwacht dat ze zou zeggen hem achter te laten. Niets meer met hem te maken te willen hebben na alle pijn die hij haar had bezorgd. Maar dit. Dit was niet iets dat op zijn lijstje had gestaan van mogelijke dingen die ze zou zeggen.

Zijn keel raakte droog terwijl hij haar aanstaarde. "Mistgaze.." Fluisterde hij wat onzeker een stapje naar haar toe zettende. "Firedance.. is het.. ze is er oke mee." Mompelde hij en schudde zijn hoofd snel. De herinnering aan de lijkjes in de bergen kersvers in zijn gedachten. Gebrand op zijn netvlies maar verdreef deze herinnering en duwde zichzelf tegen haar aan. "Oh mijn starclan Mist.. Ze geven ons nog een kans.. Ze willen ons gelukkig maken.

Starclan has forgiven us..
They blessed us."

Hij vroeg of Firedance er oké mee was. Ja, haha leuk hoor. "Uhm.. het.. heeft tijd nodig denk ik. Ik denk niet dat ze er snel oké mee is, ik hoop dat dat veranderd als de kits er zijn." zei ze zachtjes. Ze moest wel even lachen om een grapje in haar hoofd. Ging ze hem delen? Ja. "Gelukkig is Fire negen van de tien keer al chagrijnige, dus ze past goed in het stereotype." Als ze haar nu kon horen had ze vast en zeker een goeie klap voor haar hoofd gehad. Ze voelde de grijze kater tegen zich aandrukken. Hij zei dat Starclan hen gezegend had, dat de kittens een tweede kans waren en dat ze eindelijk gelukkig gingen worden. Maar gingen ze dat ook? "Ik.. weet het niet? Het wordt lastig.. katten gaan denken dat ze van Fire zijn, wij mogen er niet veel mee te maken hebben. Buiten dat ik dan tante ben en jij een soort.. pleegoom?" ze zuchtte. Het was voor het beste, maar niet kunnen kroelen met haar eigen kinderen zoals ze altijd zag in de nursery deed haar ergens wel pijn. Of ging haar nog pijn doen.

Onderwerp: Re: It starts and it ends with faith