Tired walk

Een geeuw verliet haar lippen, terwijl ze zich voortzette door het territorium heen. Ze was de laatste tijd nogal moe en ze had geen idee waardoor het kwam. Ze wist dan ook dat het niet heel verstandig was om er alleen opuit te gaan, maar om in de grot te blijven wilde ze nu ook weer niet. Daarom liep ze nu rond een wat begroeider stuk waar het iets veiliger was en er was hier ook prooi te vinden als ze de puf ervoor kon vinden. Langzaam liep ze dan ook verder in de hoop wat tegen te komen, want anders zouden ze haar misschien als niet nuttig gaan beschouwen en dat wilde ze niet hebben.

[Open]

Prooi leek er geen zin in te hebben om in de buurt te komen en een zucht verliet dan ook haar bek, terwijl ze doorliep. Ze was blij dat het hier onder de bomen wat koeler was dan dat het op een open plek was geweest, want dat zou nu niet geholpen hebben. Bij het horen van een stem draaide ze zich om, om te zien dat het Wisp was die had gesproken. Ze had niet eens door gehad dat de poes in de buurt was, wat alleen maar weer aangaf dat haar focus op het moment niet heel denderend was. "Naast wat vermoeidheid gaat het denk ik wel." Beantwoordde ze de vraag. Het was niet een volledige leugen. Ook al wist ze zelf ook wel dat dit mogelijk niet een simpele vermoeidheid was, want dan zou het toch niet voor meer dagen aanhouden? "Gaat waarschijnlijk vanzelf wel over." Ze wilde de andere poes nou ook weer niet bezorgd maken.

Het was niet alsof ze dacht dat ze echt ziek was, zo voelde het niet, maar toch wist ze ergens wel dat er iets niet klopte. Dat ze dan ook aan haar staart naar Skyteller gesleept zou worden als het niet op zou houden had ze geen twijfel bij. "Ik ga zelf wel naar hem toe als het aanhoudt." Zei ze dan ook. Het was niet alsof ze het niet zou doen, maar eerst afwachten of het erger werd of juist wegging was een beter idee. "Het is ook pas een paar dagen dat ik er echt last van heb, ook al denk ik niet dat het een ziekte is." Haar gevoel zei dat het niet zo was, ook al was dat misschien niet heel geloofwaardig.

Die vraag had ze zelf ook al vaak genoeg gesteld aan haarzelf. Alleen wat het precies was had ze nog niet echt kunnen achterhalen. Toch was ze er vrijwel zeker van dat het geen ziekte was, dat zou anders zijn. "Het is meer een gevoel van alsof er iets niet helemaal klopt, maar echt een ziek gevoel is het niet." Toch was er wat mis waarschijnlijk, alleen wat was de vraag. Misschien was er een manier om het te achterhalen door te kijken naar wat er de laatste tijd gebeurd was, maar het was niet alsof het makkelijk was om de oorzaak te vinden. Ook al was die ene nacht misschien niet het verstandigste van haar geweest, maar het was niet alsof daar per se wat gebeurd kon zijn.

Ze merkte op dat Wisp haar passen wat vertraagde, kwam waarschijnlijk omdat zij niet harder doorliep, maar zin om harder te gaan lopen was ook niet aanwezig. Ze stopte echter abrupt bij de laatste woorden van de poes. Zwanger? Dat kon niet toch? Of wel? Het was maar een nacht geweest, zo snel kon het toch niet? Zou wel veel verklaren. Toch schudde ze haar kop. "Wat voelde je toen nog meer?" Besloot ze te vragen, wie weet zou Wisp iets zeggen waar ze geen last van had en dan zou het misschien niet zo zijn. Maar wat als het wel zo was? Wat moest ze dan doen? Het was niet alsof de vader er waarschijnlijk veel om zou geven.

Ze bleef nadenken, terwijl ze wachtte op een antwoord van Wisp. Het was tenslotte iets dat wel een mogelijkheid was, maar of ze er echt blij mee was wist ze niet. Misschien als het echt waar was, zou ze gewoon moeten wennen aan het idee of zou het vanzelf komen. Het zou echter niet iets zijn dat voortkwam vanuit liefde, maar uit iets dat een nacht was geweest, dus een vader zou er niet zijn. "Dan zou het mogelijk wel zo kunnen zijn." Begon ze. Was het echter mogelijk dat het meteen kon na een nacht? "Het was echter maar een nacht." Een frons verscheen op haar gezicht bij die gedachte, want ze wist dat ze niks zou kunnen verlangen van de vader hierbij.

Het was waar dat een nacht soms genoeg was, zoals nu waarschijnlijk wel bleek. De vraag of ze er klaar voor was had ze geen eerlijk antwoord voor. Het was tenslotte onverwacht en niet gepland. Ze hield van kittens, dat wel. Maar zou ze het alleen kunnen. Zou ze in haar eentje voor een aantal kittens kunnen zorgen? De twijfel erover was groot bij haar en ze wist dat ze er waarschijnlijk niet volledig klaar voor was. "Ik weet niet of ik het alleen kan." Zei ze dan ook, dat was het voornaamste waar ze geen idee over had. Die ene nacht had niet genoeg voor de eventuele vader betekent om de rol waarschijnlik op hem te nemen, dus ze zou er alleen voor staan.