Am I the definition of insanity?

Het was vrij laat in de avond. De zon was al ondergegaan en het was donker in de nursery. Haar ogen waren wel al gewend aan het schaarse licht, waardoor ze wel iets zag terwijl ze voor zich uit staarde. Haar kopje lag op haar poten en haar blik was gericht op niets in het bijzonder. Ze kon niet slapen - weeral niet. Amberstorm was ook gewoon niet moe, ze had niets kunnen of mogen doen vandaag en van alleen maar een hele dag neerliggen werd ze nu eenmaal niet moe. Sommige queens kloegen dat hun kits zo veel van hun energie vroegen; maar daar kon ze het eigenlijk niet helemaal mee eens zijn. Misschien omdat ze niet genoeg met hen bezig was, omdat ze hen vaak liever negeerde of deed alsof ze er niet waren. Ze wou dat ze hier niet hoefde te liggen, met hen aan haar buik, wachtend tot ze oud genoeg waren om hun eigen boontjes te doppen. Ze wenste dat het nooit zover was gekomen.

+Oceanstar eerst

Oceanstar kwam elke dag wel minstens één keer de Nursery binnen gelopen. Dit omdat ze Amberstorm wou steunen maar ook omdat haar halfzusjes aan diens buik lagen. Halfzusjes, kleine zusjes. De kittens die haar moeder het leven had mogen geven voordat ze zelf het leven liet. Natuurlijk rouwde ze nog steeds om de oude witte kattin maar ze hield ook zielsveel van de kleintjes. Haar blauwe ogen stonden kalm terwijl ze voorzichtig naast Amberstorm plaats nam en de twee jonge kittens van de Queen bewonderde alsmede de twee Moon oude kittens die van haar moeder waren geweest. "Amberstorm, je ziet er nog niet moe uit." Mauwde ze met een klein glimlachje. Dit kwam echter later wel als de kits meer wouden en konden.

Amberstorm merkte wel dat de leider binnenkwam en zich naast haar kwam leggen, maar gaf geen reactie. De slanke kattin sloot haar ogen en zuchtte lichtjes. Toen Oceanstar zei dat ze er niet moe uit zag, schudde ze met haar kopje. "Nee..", bevestigde ze zachtjes, niet echt wetend wat ze eraan toe moest voegen. Ze was nu wel moeder, maar moe was ze toch niet. De jonge poes draaide haar kopje naar de leidster en naar de vier kittens aan haar buik. De blik in haar ogen was niet warm, of trots, of liefdevol. Eerder leeg, vermoeid, alsof ze niet naar haar eigen kittens keek, alsof ze slechts oppaste en niet hun moeder moest zijn. Dat gevoel was er voor zowel haar eigen kittens als voor de kits die ze zo onbaatzuchtig opgenomen had. Wat had haar toch bezield? Het was beter geweest als een andere poes voor hen allevier zou kunnen zorgen, zodat ze op zijn minst die moederliefde die zij hen niet kon geven konden voelen.

Amberstorm leek de moederlijke liefde die de meeste Queens automatisch bezaten niet te voelen. Liefde die Oceanstar altijd gehad had voor kittens. Ze hield van kittens ook al hield ze zeer zeker ook van haar taken als Leader en Warrior. De bruine tabby schudde haar kopje waarna ze antwoorde. "Nee..," Al was ze duidelijk niet op haar plek zei Amberstorm er niets over. Oceanstar wist dat de ander wel haar best deed maar waarschijnlijk door haar ervaringen de band met haar eigen kits moeilijk kreeg. Ergens was het wel sneu voor de jonge Queen die nog steeds niet echt over haar problemen had gesproken. Hopelijk zou de band ooit komen.

Eén van de vier begon plots luid te piepen. Amberstorm vertrok haar snuitje lichtjes, haar oren tegen haar kop gedrukt. Wat was er mis? Wat was zijn probleem? Ze duwde zachtjes haar neusje tegen het kleine lijfje van de kitten, die dichter bij haar kroop en zich opkrulde en toen zweeg. Ze snapte het nooit goed. Ze kon hen niet lezen, wist niet wat ze nodig hadden; misschien keek ze niet goed genoeg, gaf ze niet genoeg om hen, of misschien was het door haar onervarenheid, haar jonge leeftijd en het feit dat ze niemand had die haar echt advies kon geven. Of, tsja, ze kon wel Oceanstar of haar tante of de queens om advies vragen, maar Amberstorm mocht dan wel tijdelijk haar pit kwijt zijn, haar koppigheid raakte je zo makkelijk niet vanaf. Ze was ergens te trots om dat soort dingen te vragen; het zou makkelijker zijn als haar moeder hier was, als haar kittens hun grootmoeder zouden kennen. Dan zou die kunnen oppassen, advies kunnen geven, verhalen vertellen over hoe het was toen zij en haar siblings zelf klein waren. Maar Brindleleaf was vertrokken en zou niet meer terugkomen, dus moest Amberstorm maar op haar tanden bijten; zoals ze haar hele leven al gedaan had. De slanke kattin zuchtte lichtjes en legde haar kop weer op haar poten. Ze was nu misschien niet moe, maar ze vond het sowieso moeilijk om in slaap te vallen met die wriemelende lijfjes aan haar zij.

Een van de vier kittens begon luid te piepen. Was duidelijk wakker en had aandacht nodig. Oceanstar's instinct om de kit even geruststellend een lik te geven, kwam naar boven toe echter weerhield ze zich daarvan. Amberstorm was de moeder; die zou het vast ook kunnen en leren. Toch leek de iets jongere kattin er meer problemen mee te hebben dan zijzelf ooit had gehad. Ze vertrok iets voordat ze met haar neusje tegen de kitten drukte en de kit zich dichter tegen de gestreepte vacht opkrulde. Zelf kon de jonge Leader niet uitleggen hoe ze haar kittens had leren kennen in de zes Moons dat ze Queen was geweest, minstens zes Moons want ze had twee nestjes relatief snel achter elkaar gehad. "Je leert ze vanzelf wel lezen, Amberstorm." Stelde ze de jonge moeder gerust. Elke kattin leerde haar kittens met verloop van tijd kennen
Ook al zou het wellicht altijd lastiger voor Amberstorm zijn immers had ze niet echt een ouder gekend die lange tijd er voor haar was. Zelf had ze dat figuur ook niet kunnen zijn. Het was inderdaad spijtig dat haar Mentor naar de Tribe was gegaan.

Amberstorm was niet overtuigd door de geruststellende woorden van de kattin. Oceanstar had veel meer ervaring dan haar - zij had immers al verschillende nestjes opgevoed en verzorgd. Waaronder Amberstorm en haar twee broers. Raar eigenlijk; zo veel verschilden ze niet eens in leeftijd. Maar tien manen, nog geen heel jaar. Oceanstar was jong leider en jong moeder geweest; Amberstorm was nu gewoon jong moeder. Maar de ander had altijd zo'n moederinstinct gehad, al voor ze zelf kittens had gekregen. Dat had bij haar altijd gemist. Misschien juist wel omdat ze nooit die warme moederliefde gekend had, of tsja, nooit - de liefde die ze gekend had werd daarna voor altijd getint door het verraad van haar moeder. Amberstorm had nooit kittens gewild, wetend dat ze niet zo onvoorwaardelijk van hen zou kunnen houden, dat ze met haar woedeprobleem zelfs ene gevaar zou vormen voor hen. en toch lag ze hier nu, vastgeketend aan haar nest in de nursery met niet één maar vier kleine bolletjes pluis die compleet van haar afhankelijk waren. En het was vervelend, maar ook zo eng. Het was niet echt van haar gewoonte om open te spreken over haar gevoelens, zeker niet tegenover de leider; maar ergens had ze het gevoel dat oceanstar niet als leider naast haar lag, maar als moederfiguur, als iemand om advies aan te vragen. En dus slikte ze maar al haar trots en haar koppigheid weg, voor zover dat ze dat kon. Wat had ze immers nu nog te verliezen? "Ik ben bang dat ik nooit van hen zal houden..", mauwde Amberstorm zachtjes, héél zachtjes zelfs, maar ook vrij snel - alsof ze het eruit wou gooien voor ze zich weer bedacht. In die woorden was het grootste deel van haar tweestrijd verwoord - hoe ze niet onvoorwaardelijk van hen kon houden, hoe ze niet geloofde dat ze haar leven voor hen zou geven - en hoe ze dacht dat ze dat nooit zou kunnen, niet zoals de andere queens in ieder geval. Was er dan iets mis met haar? Was ze zo kapot? Waarom kon ze niet gewoon zijn zoals de anderen?

Oceanstar wist dat Amberstorm geen kattin was van het uitten van zorgen of gevoelens. Juist dat maakte dat ze zich zorgen maakte om de wat jongere kattin en moeder. Natuurlijk had ze zelf de laatste tijd ook genoeg zorgen aan haar eigen kop, van Warriors die de Code negeerden tot het overlijden van katten waarvan ze hield. Haar blauwe ogen waren echter warm en vriendelijk terwijl ze met de jonge Queen sprak. Een die ze in de laatste Moon van haar kitten zijn had verzorgd omdat Brindleleaf de Clan had verlaten. Brindleleaf; de kattin had wellicht keuzes gemaakt die niet konden maar wad een goede Warrior geweest. Een waarvan zijzelf veel had geleerd. Dit keer zat ze niet bij Amberstorm als Leader maar als moederfiguur als hulpverlener. Zs wist dat de kattin moeite leek te hebben met haar nieuwe rol en wou haar ondersteunen waar mogelijk. Het zijn van een jonge moeder; was behoorlijk pittig. "Ik ben bang dat ik nooit van hen zal houden..", Mauwde de jongere kattin snel en zachtjes. Oceanstar bewoog kort haar oren, gespitst en bezorgd. Nooit van een kind houden; natuurlijk Amberstorm had de moederlijke liefde niet op dezelfde manier gekend. Hoe kon ze weten of ze van de kittens hield; door het vuur gan voor de kittens. Om nog maar te zwijgen van haar woedeprobleem en emotionele instabiliteit. Al waa Oceanstar tegenwoordig emotioneel ook niet de stabielste. "Amberstorm geen moeder is perfect. Dat je je daar zorgen om maakt zegt dat je een goede moeder wilt zijn. Maar niet weet hoe," Mauwde ze zacht waarna ze de jongere kattin een lik over haar schouder gaf. "Je hoeft enkel om hulp te vragen en ik zal helpen oke?" Mauwde ze, beloofde ze. Het moederschap deed Amberstorm opgroeien. Dat zag Oceanstar nu ook wel in.

Amberstorm knikte, al was aan de blik in haar groene ogen duidelijk dat ze alles behalve overtuigd was. Ze trok lichtjes weg toen de leader haar een lik over haar schouder gaf, wetend dat de bedoeling was om comfort te geven - maar het deed haar alleen maar meer denken aan hoe Oceanstar haar moeder niet was, aan hoe het Brindleleaf zou moeten zijn die hier naast haar lag om haar advies te geven. Ze trok lichtjes met haar oor en richtte haar blik weg van de kittens en van de leider, naar een willekeurige plek op de muur van de den. "Ik wou gewoon dat ik nooit kittens gekregen had.", antwoordde ze, zachtjes, voor ze doorhad dat ze dat luidop zei. Maar het was de waarheid, zo hard - ze wou gewoon dat ze niet bestonden, dat ze hier niet lag met hen aan haar zijde, dat ze nooit geboren waren. Was dat dan zo'n controversiële gedachte? Waren alle andere queens zo oprecht blij met hun kittens? Amberstorm kon het zich niet inbeelden, dat gevoel van intense liefde of hoe je het ook moest beschrijven. Ze voelde veel stress, ze was moe, ze voelde schuldgevoel en beschermingsdrang - maar liefde zou ze het toch niet noemen.

Amberstorm knikte enkel, al was het overduidelijk dat ze niet overtuigd was van haar vriendelijke, wijze woorden. Wellicht zat het dieper geworteld dan de Leader had verwacht. De kattin trok lichtjes weg toen ze een troostende lik over diens schouder gaf, waarschijnlijk omdat ze dit niet had verwacht. Wellicht ook doordat ze nog steeds haar moeder wenste. Ze snapte het verlies van een moeder maar al te goed, was zij dan ook niet net een moeder verloren? Al was het op een andere manier, Brindleleaf zouden ze nooit tegenkomen in Starclan. Die had haar rug naar haar voorouders gekeerd. De bruine tabby trok lichtjes met haar oor voordat ze haar blik naar een willekeurige plek op de wand richtte. "Ik wou gewoon dat ik nooit kittens gekregen had," Antwoordde ze, zachtjes. Waarschijnlijk in gedachten verzonken maar daarom des te meer de waarheid. Haar blauwe ogen verzachtten iets, het was een feit dat ze Amberstorm niet meteen als een mogelijke Queen had gezien. De kattin had het zachte, het moederlijke er niet in zitten. Of liet het niet zien, wist niet hoe ze zich moest uitten. Dit alles maakte het lastiger met het zorgen voor kittens. "Toch ben je in deze positie belandt." Mauwde ze zacht terwijl ze haar blik in die van Amberstorm priemde. "Zodra de kits van Icecloud oud genoeg zijn om geen melk meer nodig te hebben, kan je ze als het je beter doet voelen naar mijn Den sturen. Abysshowl en ik kunnen ze dan verzorgen. Er is altijd wel iemand aanwezig daar." Stelde ze rustig voor, ze kon het zich voorstellen dat het al helemaal lastig werd als er kits van een ander bij kwamen. "Mocht je je dan nog zo voelen zijn ook jouw kits welkom," Verklaarde ze enkel. Haar moederinstinct was immers sterk en ze kon een andere Warrior niet ongelukkig laten zijn met haar leven. Wat uiteindelijk ook nadelig voor de kittens was. Ze kon geen melk meer geven, wellicht met de juiste kruiden welm maar gunde haar lichaam rust. Ook Abysshowl had een zachte plek voor kits, dat had ze wel gemerkt met Nimblekit. Haar blauwe ogen stonden warm, het lag nu bij Amberstorm. Zolang ze maar wist dat ze niet alleen was.

Amberstorm kon de leidster niet aankijken toen die haar voorstel deed. De kittens bij haar sturen? Zou het zo makkelijk zijn om van hen af te raken? Maar ergens voelde ze zich ook zo ontzettend schuldig voor de kant die haar gedachten opgingen. Ze kon het zich niet inbeelden, gewoon de kits wegsturen, ergens anders achterlaten. Iemand anders voor hen laten zorgen; iemand anders ermee opzadelen. En toch zou het zo makkelijk zijn. Ze zou haar oude leven weer kunnen oppakken alsof er nooit iets gebeurd was. Maar het zou nooit meer hetzelfde zijn. Cootsnarl was voor altijd dood en die vier kittens zouden opgroeien met de wetenschap dat ze afgedankt werden, zoals rotte prooi of het lichaam van een dode rogue. En kon ze dat gewoon aan iemand anders opzadelen? Acties hadden consequenties, dat had ze haar moeder altijd al zo graag duidelijk willen maken - en nu stond ze op het punt om hetzelfde te doen. Om weg te lopen van haar kittens uit egoïsme, omdat dat makkelijker zou zijn, omdat ze dan haar fouten niet onder ogen zou moeten zien. Nee, ze zou niet hetzelfde doen. Zij zou haar moeder niet worden. Na een lange stilte richtte de jonge poes haar groene ogen weer op Oceanstar. "Nee.", mauwde ze, zelfverzekerder dan ze de laatste moon nog geweest was. "Dit is mijn last om te dragen. Ik ga niet doen wat mijn moeder ook gedaan heeft; ik ga niet weglopen." Haar koppigheid was duidelijk hoorbaar in haar woorden; alsook een soort trots die ze altijd bezeten had. Ze zou zich niet verlagen. Ze was een sterke kattin en zo zou ze bekend staan ook.

Amberstorm keek haar niet aan terwijl ze het voorstel deed. Immers voelde Oceanstar zich altijd verantwoordelijj voor haar Clangenoten. Als Amberstorm geen goede moeder kon zijn; dan zou ze haar niet dwingen in het nest te blijven liggen en weg te kwijnen. Dat was niet eerlijk tegenover de moeder en de kittens. Hoeveel kittens had ze in haar leven al wel niet opgevangen en een thuis gegeven. Natuurlijk waren niet al haar eigen kittens er blij mee dat ze zoveel anderen had om voor te zorgen maar uiteindelijk had ze niet veel keuze gehad. Ze kon geen onschuldig jong leven dood laten gaan of verwaarloosd zonder dat ze ingreep. Na een lange stilte keek de bruine tabby haar aan; met een stille kracht in haar ogen en houding. "Nee." Mauwde ze zelfverzekerder dan ze in de laatste Moon was geweest. "Dit is mijn last om te dragen. Ik ga niet doen wat mijn moeder ook gedaan heeft; ik ga niet weglopen." Een koppigheid en trots waren in haar woorden te horen. Oceanstar wist dat ze deze kattin de juiste naam had gegeven. Als het erop aan kwam zou Amberstorm voor haar plek vechtten. De kattin was wellicht een betere moeder dan ze zelf doorhad. Immers was ze vastbesloten voor de kittens te zorgen. Een slechte moeder zou er geen interesse voor tonen. Het zou een moeilijk pad zijn voor de jongere kattin maar ze zou het wel redden. "Mocht je ooit hulp nodig hebben, je weet mijn den te vinden." Mauwde ze uiteindelijk met een trotse blik in haar ogen waarna ze; ondanks dat ze wist dat de ander niet erg aanhankelijk was, een zacht neusje tegen haar wang gaf. Er waren geen woorden meer waarmee ze kon spreken. De andere kattin zou haar nonverbale uitdrukkingen en houding wel begrijpen.

Notes:

-

Tag:

Oceanstar

Words:

335

Where there is anger

there's always pain underneath

De kattin knikte lichtjes en richtte haar groene blik weer weg van de leider. Ze trok haar kopje weg toen de andere poes probeerde haar een zacht neusje in haar wang te geven, zodat die haar niet aanraakte. Ze wou niet getroost worden; ze wou niet getroost moéten worden. Ze was sterk en zelfstandig en ze had niemand nodig - was dat niet wat haar moeder had gedacht toen ze wegging? Ook al was ze toen maar vijf manen oud geweest? Ze had leren vechten voor haar plaats, iets dat duidelijk bleek uit de koppigheid die ze bezat maar ook aan de bijna automatische afkeer voor genegenheid. Ze had het moeilijk geovnden om dat te accepteren van Cootsnarl en uiteindelijk had ze het hem laten doen; soms had ze het zelfs leuk gevonden, maar kijk maar waar dat geëindigd was. Ten opzichte van haar kittens was ze ook eerder afstandelijk, misschien zelfs koel, en dat was waarschijnlijk eerder te wijten aan angst en onwennigheid. Maar van de leider voelde het bijna neerbuigend, ook al bedoelde de grijze kattin dat niet zo - dat wist Amberstorm ook wel. Maar het voelde alsof Oceanstar een moeder probeerde spelen voor haar en ook al had ze wel respect voor de leider van haar clan zou die nooit die plek in kunnen nemen. Het voelde gewoon niet juist, niet aangenaam; het deed haar zwak voelen, als een kitten die geholpen moest worden. Soms wou ze dat ze dat gewoon kon accepteren, dat ze niet zo koppig of humeurig zou zijn; maar zo makkelijk was het niet. De slanke tabby hield haar kopje afgekeerd van de leider, zodat die de storm in haar ogen niet zou zijn maar ook als stille hint - laat me nu alleen, alsjeblieft. Ze was misschien vaak eenzaam; maar alleen zijn was ze gewend, alleen wist ze wie ze was en hoe ze zich moest gedragen, en rond katten die schijnbaar om haar leken te geven wist ze nooit welke houding ze zich moest geven.

Vel¤

Amberstorm knikte lichtjes. Ze leek de woorden wel te horen maar misschien niet te willen ontvangen. Het was lastig voor de ander om haar gevoelens te tonen; wellicht omdat ze dacht dat gevoelens zwak waren. De jongere kattin had vast nooit verwacht dat Oceanstar zelf ook voldoende problemen had gehad en moeite had om af en toe de juiste beslissing te nemen of haar emoties te uitten. Zeker nu ze Leader was geworden. Een kat kon niet alles alleen en totdat de bruine tabby dat begreep kon ze weinig voor haar betekenen. Ze had wel door dat de ander haar liever ontweek en niet wist wat ze met de troostende aanwezigheid aan moest. Ten opzichte van haar kittens was Amberstorm koel en afwezig. Niet omdat ze niet van hen hield, misschien meer omdat ze niet wist hoe ze warm moest zijn. Brindleleaf had ook vele katten weg geduwd toen het moeilijk werd, iets dat Oceanstar onbewust ook deed met de Clan. Ze begreep de ander waardoor ze haar met een rustige blik aan keek. "Morgen past Faithleap op de kittens, dan neem ik je uit jagen," mauwde ze kalm waarna ze de ander kort de tijd gaf te reageren. Ze kon zich voorstellen dat Amberstorm zich opgesloten voelde en hoewel haar straf nog stond wist ze ook dat de jongere kattin altijd met een schuldgevoel zou leven. De straf was er meer om haar te kunnen begeleiden niet om haar zeer te doen. Oceanstar wist ook dat het lastig was verantwoordelijkheid te nemen. Haar blauwe ogen gleden even naar haar poten waarna ze zuchtte. Hoeveel fouten had ze zelf niet gemaakt. Hoeveel druk lag er op haar schouders die ze niet altijd even goed verdeelde. Anderen keken wellicht naar haar op; echter leefde ze met een pijn die enkele maar kenden. Verliezen die lastig waren. Zonder verliezen kon niemand winnen.

Onderwerp: Re: Am I the definition of insanity?