Easefull future

De jonge kattin was doodop maar ze kon niet slapen. Aan haar buik lagen vier kittens; alle vier nog blind, maar niet alle vier even oud. Nooit had ze gedacht dat dit haar leven nu zou zijn, maar het was zo snel gegaan. En nu lag ze hier, aan haar nest geketend, met twee kittens die van haar waren en twee kittens die dat niet waren. De jongste van de oudste twee, die die nog geen naam had omdat haar moeder gestorven was voor ze het had kunnen geven, geeuwde en hief haar kopje op toen Amberstorm zich even uitrekte. De slanke tabby keek de kitten aan met vermoeide groene ogen en duwde haar wat dichter naar zich toe. "Wat is er, kleintje..", murmelde ze, zachtjes. Ze wou gewoon slapen, maar haar hoofd draaide maar door.. Ze wist niet hoe ze zich moest voelen bij de hele situatie - moest ze de kittens accepteren, opvoeden als haar eigen? Ze wist zelfs niet of ze dat überhaupt met Hazelkit en Falconkit zou kunnen, laat staan met andermans kittens.. En zouden Oceanbreeze of Panthersoul of Icelcoud in Starclan dat zelfs accepteren? Wat als ze fouten maakte, hen wegduwde in een woedebui, hen niet opvoedde zoals hun moeder dat gewild zou hebben?

Amberstorm legde haar kopje neer en sloot zuchtend haar ogen. Twee dagen al. Twee hele dagen waren haar kittens geboren; en haar lichaam leek nog niet echt hersteld. Hoelang zou dit duren? Dit zwak, afgemat gevoel? Ze wou dat ze nooit zwanger geworden was. Dan had ze niets van dit alles moeten meemaken - dan was ze nu waarschijnlijk aan het jagen, dan zou Cootsnarl nog leven. Maar nee. Starclan moest dit haar aandoen. Ze was echt vervloekt, nietwaar? Al sinds haar vader, de medicine cat, besloot dat zijn belofte niets waard was. De naamloze kitten piepte zachtjes en duwde tegen haar pootje. De jonge kattin zuchtte opnieuw en rechtte zich opnieuw, voorzichtig, zodat ze toch de anderen niet wakker zou maken. Ze neusde zachtjes tegen de grijs-witte kitten. Wat was haar probleem toch? Waarom sliep ze niet gewoon, zoals de anderen? Binnenkort zouden ze waarschijnlijk hun oogjes opendoen en dan was er geen houden meer aan.. Haar eigen kittens zouden nog iets langer blind zijn. Het irriteerde haar ergens dat haar eigen kittens altijd achter zouden zijn, altijd jonger, altijd net dat beetje minder ver. Maar wat kon je eraan doen? Het was zoals het was en dit was haar leven nu.

De kitten begon te snorren; een zacht, warm geluid dat ze eerder voelde dan hoorde. Het was.. Raar. Het gaf haar een warm gevoel vanbinnen - maar het vervulde haar ook met een raar soort angst. Deze kittens vertrouwden op haar, hadden haar nodig; zonder haar zouden ze het praktisch niet overleven. De clan zou wel voor hen zorgen, natuurlijk, maar nu was zij verantwoordelijk. Amberstorm was nog nooit verantwoordelijk geweest voor iemand anders dan zichzelf en het was raar, het maakte haar bang. De kattin kreeg echter weinig tijd, want opeens staarden twee kittenblauwe oogjes haar aan. De jonge poes staarde terug met haar eigen groene kijkers, haar mond lichtjes open van verbazing.

De kitten duwde zich tegen haar pootje aan en dat was wanneer de bruine tabby weer in gang schoot. Ze duwde het poesje terug tegen haar buik aan, wikkelde haar staart om haar en de drie anderen heen. Haar oogjes waren open - de eerste stap. De eerste verandering die ze met eigen ogen had kunnen zien. Het was een wonderbaarlijk moment, en het vervulde haar met een diepe angst die de kitten schijnbaar overnam. "Shhh..", murmelde ze, zachtjes, niet echt wetend wat te doen of hoe te reageren. Troosten was nooit haar sterkste punt geweest; vooral niet als ze zelf zat met een storm in haar hoofd en angst in haar hart. Ze wou dat ze een moeder had om advies aan te vragen, of een vader, of een partner - maar al die dingen waren haar of niet gegund of had ze zelf verpest.

Amberstorm legde haar kopje neer naast het viertal en sloot haar ogen. Ze voelde het zachte gesnor van de kitten, die praktisch onder haar lag. In ieder geval leek ze minder bang nu, kalmer. De wereld moest zo eng zijn voor zo'n jonge kitten - al wist ze zelf niets meer over die tijd. Misschien vervaagde de herinnering gewoon, of misschien verdrong iedereen hem. Ze vond het eigenlijk wel zielig dat het poesje geen naam had. Zelfs dat was haar afgepakt - zelfs dat had ze nog niet gekregen. De slanke kattin keek de kitten weer aan. Haar grijs-witte vacht stak zo fel af tegen haar eigen lichtbruine tabby vacht. Zij zou de kitten nooit een naam kunnen geven; ze was haar moeder niet, ze was niet eens familie. Het was niet aan haar om zoiets te beslissen. Kon Icecloud maar vanuit Starclan een naam geven.