And action...

Welverdiende rust. Door haar rang kreeg ze het niet heel veel en daarom was elke seconde een feest. Het was op het moment rustig en Mistgaze zou op iedereen letten. Ze wist heel goed waar ze heen wilde. De zon scheen vandaag heerlijk en er waren maar weinig dagen dat ze daarvan mocht genieten. Aan de andere kant voelde ze zich ergens ook wel weer schuldig als ze te veel werd gezien terwijl ze niets deed. Vandaar haar keuze voor de Snake Rocks in plaats van de Sunning Rocks. Het betekende wel dat ze een stuk beter moest opletten maar dat maakte haar op zich niet zo heel veel uit. Wat alleen bleek was dat ze niet de enige was die zich bij de stenen begaf. Een bekende kattin stond op de stenen. "Hey Eveningglow," begroette ze de ander vriendelijk terwijl ze probeerde te zien waar de kattin zo op gefocust was.

De oren van de kattin op de rots draaide haar kant op, de ogen bleven echter gefocust op hetgeen wat Rousebell niet kon zien. “Slang,” sprak Eveningglow zacht om de ander duidelijk te maken wat er aan de hand was. Ah vandaar dat de kattin zo gefocust was. Slangen waren behoorlijk gevaarlijk en mogelijk fataal. “Heb jij een idee dat beest weg te krijgen?” Een frons verscheen op de kop van de zilvertabby. Haar ijsblauwe ogen speurde het gebied af. Tot ze op precies de plant vielen die ze hiervoor kon gebruiken. "Wacht even," sprak ze zacht tegen de kattin op de rots. Meteen sprintte ze terug richting de bossen om vervolgens met een plant in haar bek terug te komen. Voorzichtig sprong ze op de rots zodat ze zo ver mogelijk van de slang terecht kwam. Nu zag ze het beest liggen. Zo nauwkeurig mogelijk gooide ze de plant richting het beest. Recht begon het beest te sissen maar binnen enkele seconde maakte het ook dat het wegkwam. "Bijvoet werkt tegen slangen," sprak ze met een grijns. Als je niet sterk was moest je maar slim zijn. En als je geen slangen kon verjagen dan moest je ze maar laten vluchten door wat anders. Bijvoet in dit geval.

Eveningglow leek er van te schrikken dat er ineens iets over haar kop gegooid werd. “Jemig hé!” bracht de warrior uit nadat ze wat door haar poten was gezakt. Dat was niet helemaal de bedoeling geweest. “Kun je niet een beetje…” reageerde de kattin. Haar zin stopte halverwege omdat ook zij merkte dat de slang zich zo snel mogelijk van het kruid weg bewoog. “Ooh…” reageerde de kattin op haar uitleg over de plant die ze zojuist had gegooid. “Sorry, goed gemikt.” Oh, ze had Eveningglow laten grinniken, dat was ook een eerste keer. Zo heel veel zag ze de kattin niet echt lachen, vooral niet toen Glazeheart ziek was. "Hey jagen en vechten zijn misschien niet m'n sterkste punten maar ik heb wel wat geleerd die vijf moons als apprentice," grinnikte Rousebell. Vijf hele moons aan training en ze kon wel gezegd even goed jagen en vechten als een apprentice met twee moons aan training. De dingen die ze in die tijd had geleerd kwamen vooral door haar 'avonturen'.

“Dat is te zien,” sprak Eveningglow met een glimlach op haar gezicht. De zilvertabby rekte zich uit voor ze rustig op de steen ging liggen. “Nou nu dat beest weg is kan ik in ieder geval weer doen waarvoor ik hier in de eerste plaats was gekomen. En wat brengt jou hier? Moet ik je ergens mee helpen of was je gewoon even wat frisse lucht schepen?” vroeg de warrior haar. Rousebell dacht recht terug aan de vorige keer dat Eveningglow haar geholpen had. Dat was nog in het berggebied geweest. Die ene klif waar enkele katten hun leven waren verloren afdalen, zo'n gevaarlijk iets zou ze de kattin niet nog een keer laten doen. Zacht schudde de zilvertabby een keer met haar kop. "Nee ik heb eindelijk wat welverdiende rust," sprak ze met een klein lachje. Sommige waren van mening dat de Medicine Cat dat niet mocht en om eerlijk te zijn was zo'n houding behoorlijk oneerlijk.

“Er is dit keer in ieder geval geen gevaarlijke klif in de buurt.” Rousebell kon het niet laten om even om deze opmerking te grinniken, dat was een heel obstakel geweest, de vorige keer. “Elke kat heeft wel eens wat rust nodig.” De zilvertabby gaf een instemmend knikje, zonder rust kwam je niet ver. Dan kreeg je geen prooi gevangen en geen kruid gevonden. Het was ontzettend belangrijk om op tijd je rust te pakken. Het enige probleem aan haar rang was dat ze dat nooit zelf zou kunnen bepalen. Als er katten behandeld moesten worden kon zij natuurlijk niet zomaar een pauze nemen. Zelfs nu Thunderclan twee volwaardige Medicine Cats had, moesten ze nog altijd, elk moment, klaar staan. "Hoe gaat het er mee?" vroeg Rousebell waarna ze zich uitrekte om comfortabeler te kunnen gaan liggen.

“Goed, het is fijn om hier weer te zijn. Alles lijkt meteen weer zo veel beter en ik heb een apprentice nu. Dat vind ik ook heel erg leuk om te doen. En met jou? Iedereen weer wat bijgekomen van de reis of komen er nog veel met klachten bij je?” reageerde Eveningglow op haar vraag. Rousebell had een instemmend knikje gegeven bij het eerste deel. Hoewel ze ergens de bergen wel miste was het fijn om weer thuis te zijn. Helemaal nu 'thuis' geen onbegaanbaar gebied meer was. "De klachten zijn al een heel stuk afgenomen maar het is alsnog drukker dan dat het eerst was. Het lijkt er vooral op dat veel katten nu ineens alle spanning loslaten en daardoor zich sneller zwak voelen en het mentaal bij sommigen te veel wordt," vertelde Rousebell met een zucht. Ze kon beter maar weglaten dat ze zelf ook een halve inzinking had gehad. Al was dat natuurlijk wel aan het begin van de reis geweest, tijdens hun tijd in de bergen was ze daar al weer helemaal van hersteld.

“Hè?” riep de kattin uit met een stem die al even verbaasd was als haar blik. “Kan dat ook al?” Blijkbaar had de kattin nog nooit van dat fenomeen gehoord. Terwijl het juist best wel vaak voor kwam. Katten die alles zo goed wilde doen dat ze niet door hadden dat ze ziek werden. Uiteindelijk stortte ze dan in op het moment dat ze even niet zo extreem hun best hoefde te doen. Vervolgens was het dan weer aan de Medicine Cats om er voor te zorgen dat ze zich beter gingen voelen en hopelijk niet het zelfde verhaal zouden gaan herhalen. De moeilijke blik bleef in Eveningglow's ogen hagen. "Omdat ze alles zo goed willen doen en hun best doen gaan ze door terwijl ze eigenlijk ziek aan het worden zijn. Dan blijven ze doorzetten en op het moment dat ze rust hebben verslapt dat en pakt de ziekte zijn kans." Dat was grofweg wat het inhield. Vaak gebeurde het na tijden van spanning, dat dit soort dingen de katten overkwamen.

“Ik blijf het bijzonder vinden.” De reactie was ergens wel te begrijpen. Het moest je zelf overkomen zijn of je moest het veel zien gebeuren wilde je zoiets echt kunnen begrijpen. “Maar genoeg daarover. Je bent nu vrij, dus dan moet je aan andere dingen denken.” Rousebell reageerde met een knikje op de glimlach van de ander. Eveningglow had gelijk. Al was het niet echt makkelijk als bijna je hele leven er uit bestond om dan nog over vele andere dingen te praten. Je hoofd moest er elk moment naar kunnen staan dus het was dan ook weer lastig om het even uit je hoofd te zetten. Maar... waar kon ze het over hebben. "Hoe gaat het tussen jou en Glazeheart?" vroeg ze puur en alleen omdat ze wist dat de twee vrienden waren. Het was belangrijk om een beetje op de hoogte te blijven van welke katten elkaar wel en niet mochten. En zo was ze eigenlijk per ongeluk toch weer bezig met haar baan.

Er leek iets in Eveningglow's kop rond te gaan, het duurde even voor ze antwoord kreeg op haar vraag. “Goed, laatst dacht hij grappig te zijn toen ik met mijn apprentice een tocht door het territorium deed. Hij zat blijkbaar in de Owltree, mafkees.” Lichtelijk verbaast keek Rousebell de warrior aan. Na een seconde of drie grinnikte ze toch even kort. "En de uil? Kwam die hem er niet uit jagen?" vroeg ze vervolgens. Over het algemeen wilde die grote vogel geen andere dieren in zijn boom hebben, laat staan katten. Ze zou het aan de andere kant ook wel weer typisch vinden als juist Glazeheart het voor elkaar kreeg om er in de blijven zitten desondanks de uil.