[Ceremonie 08-08-'18]

Shadowclan Ceremonie Augustus

Inmiddels had hij een grote grijns op zijn gezicht en was de vitaliteit te zien toen hij op zijn steen sprong in het midden van de groep katten. Het was niet per se aan hem te zien dat hij zijn negen levens had, maar het feit dat hij bij Windclan geweest was, eindelijk geaccepteerd leek en nu officieel een kortere naam had dan eerst maakte dat het voelde alsof hij vloog. Dus hij vloog ook echt rondjes door de clan, zijn pas had meer veer en zijn ogen nóg meer twinkels.

“Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen.” Mauwde hij, niet zo ‘matter of fact’ als normaal maar vrolijk en zonder het verliezen van zijn glimlach. Weinig slecht nieuws te melden anders dan het normal en dat was een uitzondering. Reden genoeg ook voor een vrolijke ceremonie.

"Beste clangenoten," Mauwde hij, rondkijkend met de blik van vernieuwing in zijn ogen. "Ik zou willen beginnen met jullie allemaal bedanken voor het vertrouwen in mij voordat ik mijn levens had, en ik hoop dat dit vertrouwen zal blijven nu Starclan ze mij geschonken heeft.” Hij keek oprecht zijn clan rond, blij om deze ‘levenloze’ passage achter zich te laten, dat was goed voor hem, maar ook voor de clan.
"Verder is het tijd voor nog een van ons om een nieuwe rol op zich te nemen." Net zoals hij nu officieel leider was zou deze kat nieuwe verantwoordelijkheden op zich nemen. "Lionpaw, kom naar voren," Hij sprong van de rots en keek de kat serieus in de ogen. "Ik, Tallstar, leider van Shadowclan, vraag Starclan neer te kijken op deze apprentice. Hij heeft hard getraind om de warrior code te leren, en ik beveel hem aan bij u om warrior te worden." Zijn blik ging naar de apprentice, "Lionpaw, beloof je plechtig de warrior code na te streven, en de clan te beschermen en verdedigen, zelfs moge het ten koste gaan van je eigen leven?" Tall wachtte op het antwoord van de apprentice, en knikte. "Dan, bij de macht van Starclan, geef ik je nu je warrior naam. Lionpaw, vanaf nu zal je bekend staan als Lionreign. StarClan eert je durf en goedmoedigheid, en wij verwelkomen je als volwaardige warrior van Shadowclan." Hij knikte respectvol naar de kat voor hem en richtte zich na het roepen van de naam weer op. Er waren er meer vandaag die aandacht verdienden.

"Maar Lionreign en ik zijn niet de enigen die een nieuwe periode ingaan," Zijn blik ging naar de rij bolletjes die verwachtingsvol opkeken. ”Ghostkit en Flurrykit, jullie hebben de leeftijd van zes maanden bereikt en zijn nu oud en fit genoeg om apprentice te worden. Vanaf deze dag zullen jullie bekend staan als Ghostpaw en Flurrypaw, totdat jullie warrior worden. Jullie mentoren zullen respectievelijk Waspsting en Demonslayer zijn, die alle beschikbare kennis met jullie zullen delen.” Hij gaf ieder de tijd om zijn mentor te ontmoeten en gaf de mentoren de tijd om hun apprentices te zien.

“Dan rest ons nog het geven van nieuwe mentoren aan apprentices die dat nodig hebben.” Mauwde hij, nu iets serieuzer aangezien hij dit altijd jammer vond. ”Trovepaw, jij zult vanaf nu getraind worden door Silverwolf,” Hij glimlachte even naar de poes om aan te tonen dat hij haar dit ten volste toevertrouwde.
“Hierbij is deze ceremonie geëindigd.”

Lijstje:

Mokkend lag Ghostkit bij de uitgang van de nursery. Haar grauwe kopje rustte op haar voorpootjes en een diep verveelde blik lag er in haar blauwe ogen. Weer een nieuwe dag die aangebroken was. Weer een nieuwe dag dat ze in het kamp opgesloten zat. Vaak gingen er jaloerse blikken uit naar de leerlingen of krijgers die wel al oud genoeg waren om het kamp te verlaten. Ze vond hem allemaal stom! Ze was al zes manen oud was haar verteld en dat was oud genoeg om een leerling te worden. Toen ze haar leider dus ook verschijnen zag op de puntige rots die midden in het kamp lag schoot haar kopje overeind. 'Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen' Eindelijk wat spanning! Ghostkit sprong op en rende naar voren. Zou vandaag de dag zijn? Er waren geen andere leerlingen in de den die net zou oud als zij en Flurrykit op haar stomme rossige zusje na.

Tallshadow was inmiddels Tallstar geworden. Men zou hem dus ook zo moeten noemen, zoals het een krijger betaamde. Ghostkit voelde een hol gevoel in haar binnenste toen hij woorden zei die haar niets betekende. Door hem waren haar ouders omgekomen.. door hem zouden ze niet zien hoe ze een leerling zou worden. Het was een kleine gedachten die de pret een beetje bedierf voor haar. Toch was haar kinderlijke geest al snel weer een beetje uit het verdriet getrokken toen ze afgeleid werd door de ceremonie die aangekondigd werd. Lionpaw werd warrior. Ze keek toe hoe hij de woorden zei en zijn naam in ontvangst nam. Ze hoorde de rest van de clan Lionreign roepen en Ghostkit stelde zich voor dat ze haar naam zouden roepen. Al zou het nog wel even duren voor ze een warrior zou worden..

Tenslotte werd haar naam aangekondigd en de naam van Flurrykit. Dat verraste haar toch en meteen was ze de holte een beetje kleiner. Ze stond op en liep naar voren. Ghostkit werd omgedoopt tot Ghostpaw. Haar blauwe ogen flitste fel. Ze zou de beste warrior worden van de hele clan, nee.. van de hele wereld! Ze keek om zich heen of ze haar mentor kon zien. Ze had nooit echt veel aandacht geschonken aan de fijne details en kende dus nog niet iedereen hun naam. Ze spendeerde immers erg veel tijd in haar eentje door. Toen er een kat op haar af kwam kon ze alleen maar aannemen dat zij Waspsting moest zijn. "Waspsting!" riep ze uit terwijl ze op de langharige poes af schoot. "Wanneer gaan we het territorium verkennen? Gaan we nu?" vroeg ze meteen met een hoog stemmetje en ogen die fonkelde. Haar hartje ging bijna door haar borstkas heen van opwinding. Eindelijk eindelijk was ze dan een leerling!

Met een lichtelijk geïrriteerde blik keek Wasp naar de leider die oh zo trots was op zijn naam. Maar echt boos kon ze niet op hem zijn want eerlijk gezegd was ze erg blij dat hij deze ontvangen had. Dit betekende dat Innerstar gelijk had toen ze hem deputy maakte, dat Tallstar werkelijk iets in zich had. En ze moest dit nu ook leren te zien. Ondanks het stuiterbalgedrag. Hij riep een ceremonie bij elkaar en de kattin kwam overeind, hem achterna lopend (al bleek dit nog moeilijk te zijn aangezien hij rond het kamp rende). Een apprentice werd warrior, met lichtelijke vertraging maar toch. Wasp glimlachte en riep zijn naam uit. Vervolgens was het tijd voor nieuwe apprentices en ergens voelde ze haar pootjes kriebelen. Ze voelde wel wat voor een nieuwe apprentice - ze had er al een tijdje geen gehad. Kort wiebelde ze vrolijk met haar oortjes toen ze hoorde dat ze inderdaad een apprentice toegewezen kreeg - Ghostpaw, die iets verlaat apprentice werd. Zodra de ceremonie voorbij was, liep ze op de witte she-cat af en werd meteen gebombardeerd met vragen. Ergens kon ze zulk enthousiasme wel appreciëren, maar het zou ook.. Vermoeiend worden. "Vandaag nog niet, ben ik bang," miauwde Wasp waarbij ze haar wenkbrauw optrok. "Morgen ook niet, helaas." ging ze verder. Een beetje opbouw en drama, waar ze normaal niet zo van was, maar nu voelde ze zich wat speels omdat ze er zin in had om weer met een jongere kat samen te werken. "Vannacht," murmelde ze toen nadat ze haar kop wat dichterbij de ander gebracht had, alsof ze een geheim vertelde. Hoe kon ze beter het ShadowClan gebied laten zien als in het donker? Daar stond hun clan immers om bekend.
Tag: Ghostpaw

De oude apprentice wist dat dit zijn ceremonie zou worden. Eindelijk, na al die manen smachten om warrior te worden, was het zover. Mooi. Hoewel Lionpaw nogal een apart personage was, had hij zich de afgelopen moons voorbeeldig gedragen. Alle taken die hem opgelegd waren had hij netjes uitgevoerd, en iedere training had hij gevolgd zonder klagen, zelfs al moest hij niks van zijn mentor hebben (die dan weer wel de deputy was, maar alsnog). Allemaal om naar dit moment toe te werken. Hij tikte regelmatig met zijn staart op de grond terwijl hij wachtte totdat Tallstar zijn naam zou noemen. Dit deed hij niet door ongeduldigheid of spanning; nee, hij was juist helemaal niet zenuwachtig. Toen hij naar voren geroepen werd zei hij precies wat men van hem verwachtte, en zwoer dat hij de clan zou verdedigen en blablabla. Het beviel hem wel hoe Tallstar hem extra aandacht leek te geven in dit moment. Zijn oortjes stonden opgewekt vooruit. Toen hij zijn naam eindelijk kreeg was hij hier tevreden mee. Lionreign. Het beschreef hem goed. Hij knikte naar de leider en stapte toen terug de crowd in, waarna hij eigenlijk niet meer oplette wat er voor de rest gebeurde. Kon hem niks schelen.

De kleine apprentice sprong bijna op en neer van enthousiasme. Ze wilde het liefste meteen het kamp uit rennen en de wereld proeven. 'Vandaag nog niet ben ik bang' Ghostpaw verstijfde. Haar glimlach verdween en haar staartje ging droevig naar beneden hadden. Vandaag.. nog niet ..? 'Morgen ook niet, helaas' Haar mond hoeken zakte naar beneden en een blik van pure afschuw stond er op haar gezichtje. Dit meende ze toch zeker niet? Ze wist niet of ze boos moest worden of moest gaan huilen. Ontzet staarde ze haar mentor aan, het spoor helemaal bijster. Waspsting leunde naar voren, zo dichtbij dat hun neuzen elkaar bijna raakte. Ghostpaw verroerde geen vin. 'Vannacht' Ghostpaw snakte zo luid naar adem dat naburige katten geschrokken omkeken. "Vannacht?! Yes yes yes yes!" Riep ze uit terwijl ze nu wel op en neer sprong als een opgelaten kikker. "Dankjewel Waspsting ik zal je niet teleurstellen! Tot vannacht!" Ze tikte haar mentor aan met haar eigen neusje en racete naar de apprentice den. Ze was zo buiten zinnen van blijheid dat ze vergat om verdrietig te zijn om de afwezigheid van haar ouders.

Ergens vond ze het toch heerlijk hoe ontzet haar apprentice reageerde op haar plagerijtjes. Misschien kon ze toch inzien waarom Tallstar soms zo melodramatisch was. Maar nu was het ook wel weer genoeg, en met spanning onthulde ze dat ze vannacht samen op pad zouden gaan. De reactie van de jonge kattin was nogal geschokt en zacht grinnikte Wasp. Vervolgens kwam er weer een loop van woorden achter elkaar en voor ze het wist was de ander de apprentice den in gestormd om daar een plek te claimen. Ach, maar goed ook, anders sliep ze dalijk zielig precies bij de ingang. Kort zuchtte de senior warrior. Ze merkte nu pas hoe erg ze het gemist had een apprentice te hebben. Ook zij draaide zich toen om en ging haar den in. Ze zou er goed aan doen om nu nog wat slaap te pakken voordat ze vannacht weer uit haar nest zou gaan.

Flurrykit ging naast de rest van de clan zitten toen Tallstar weer een ceremonie aankondigde. Hij klonk verbazingwekkend vrolijk - anders dan de vorige ceremonies, waar hij altijd slecht nieuws te vermelden had. De kater leek jonger en tegelijk ouder toen hij zo op die steen stond met een grote glimlach op zijn snuit - kinds, zoals altijd, maar ergens ook wijzer. Flurrykit zuchtte wat verveeld toen een nieuwe apprentice tot warrior benoemd werd maar scandeerde de nieuwe naam - Lionreign - mee samen met de rest van de clan. Zijn oortjes bewogen verrast naar voren toen zijn naam toen genoemd werd, samen met Ghostkit. Hij zou apprentice worden? Vandaag? Daar had hij niet op gerekend - hij had verwacht dat hij nog een maan in de nursery had mogen liggen, uitzieken. Maar nee, blijkbaar was hij genoeg genezen; en de kate rvoelde zich ook veel beter dan hij de afgelopen twee manen gevoeld had. Hij voelde zich jong en springlevend en hij was klaar om éindelijk te beginnen trainen! Het was al twee manen overtijd, op zijn 14de maan ten vroegste zou hij maar warrior worden. Flurrypaw, want zo mocht hij zichzelf nu noemen, stond op en liep met een grote glimlach op zijn snuit naar voren. daar keek hij naar zijn nieuwe mentor, naar Demonslayer, alvorens het neusje van de kater aan te tikken zoals dat ging. Op het einde van de ceremonie ging hij dan weer naar hem toe. "Wanneer beginnen we?!", vroeg Flurrypaw opgewonden, boordevol energie nu hij éindelijk mocht beginnen.