Powerhouse [Day]

Onderwerp: Powerhouse [Day] zo 10 maa 2019 - 17:01

Promise Of A New Dawn
The sun always returns, every day. Without a doubt to shine its light of life.

Het was al vele Moons geleden dat ze hier als jonge kattin had gestaan. Voor het eerst op de gevaarlijke pieken terwijl ze van haar mentor de juiste technieken had geleerd om arenden te verslaan. Het was een plek waar ze haar stevige lichaam niet kon verbergen. Dit betekende dan ook dat ze alert haar hoofd op de lucht gericht hield om de zwevende stippen en gedaanten van de grote vogels optijd te kunnen zien. Ze had hier afgesproken met haar broer Day, een wijze en vriendelijke kater. Wat dat betreft leken ze op elkaar, zelf stond ze ook bekend als alles behalve roekeloos. Ze had ervaring en een positieve kijk op de wereld. Een wereld die Moons geleden kort veranderd was toen de Clans deze landen hadden opgezocht. Het geluid van pootstappen deed haar warm glimlachend omdraaien. Het litteken op haar gezicht was duidelijk zichtbaar, ze had echter geluk gehad dat deze niet door haar oog was heen gegaan, en enkel de huid had beschadigd. "Day," Mauwde ze ontspannen maar alert naar de even oude kater.

Onderwerp: Re: Powerhouse [Day] zo 10 maa 2019 - 18:35

Day dacht aan een verhaal dat hij ooit had gehoord, over een kat die alleen maar naar de sterren keek en daardoor in een gat viel. Hij vroeg zich af wanneer dat moment voor hem zou komen, terwijl hij voortstapte met zijn blik op de hemel. Misschien wel nooit. Hij was een voorzichtige loper, de steentjes voor zich testend voor hij zijn volledige erop zette, alsof hij ooit als jonge kat eens van een grindhelling was gegleden omdat de stenen waarop hij stapte instabiel bleken, maar hij kon zich een dergelijk voorval niet herinneren. Misschien was hij toch van nature zo. Bovendien keek hij toch ook nog vrij geregeld omlaag naar de grond en zou hij een gat toch al van een afstandje op moeten merken. Toen hij zijn blik nog een keer liet zakken zag hij in de verte al de gedaante van zijn zus en, erop vertrouwend dat een lucht die even tevoren nog leeg was geweest zich niet binnen twee tellen zou vullen met arenden, liet hij zijn blik op haar rusten en ging iets sneller lopen. Hij werd inderdaad niet halverwege gegrepen door een vogel, en toen hij bij aankomst nog een vlugge blik op de lucht wierp, was die nog altijd leeg. Zijn zus begroette hem ontspannen zodra hij haar bereikte, en hij beantwoordde dit met een even kalme groet en een glimlach. "Promise."