Eagles [OPEN]

De kleine kater was lichtjes buitenadem toen hij aankwam op de top van de berg. Het uitzicht hier was adembenemend - je zag zo ver, zo veel. Hier voelde hij zich groot, alsof hij alles en iedereen aankon; onoverwinnelijk en onsterfelijk. Pebble ging liggen en relaxte zijn spieren. De clans waren weg, en dat betekende ook dat hij zich minder zorgen hoefde te maken. Hij had ze nooit volledig vertrouwd; wat natuurlijk ook logisch was, want zijn job als chief was juist ervoor zorgen dat de tribe veilig was. Hij zuchtte even, een lichte glimlach om zijn lippen als hij het territorium onder hem bekeek.

Plots hoorde hij het geschreeuw van een adelaar vlak boven hem. Pebble keek op, bezorgd nu, en zag de grote vogel cirkelen boven zijn hoofd. Hij stond snel op en draaide zich om, zijn blik nu weer op de grond gericht zodat hij niet zou vallen. Hij versnelde zijn pas en ging weer naar beneden. Hij wist dat het dom was om hier alleen te komen, zo hoog - zeker als kleine kat. Hij was een makkelijk doelwit. De adelaar besefte zich dat ook, en hij was niet van plan om zijn prooi zo makkelijk te laten gaan. De grote vogel dook neer, net als Pebble begon te rennen, maar hij was niet snel genoeg - zijn poten waren te kort om zo'n grote vogel te kunnen ontlopen. Het beest strekte zijn klauwen en plukte de kater zo van de bergflank af, alsof hij slechts een kleine kitten was. Pebble schreeuwde van pijn en van angst terwijl de scherpe klauwen zich in zijn lijf begroeven. Hij spartelde, deed er alles aan om vrij te komen. In zijn met paniek gevulde hoofd dacht hij er niet aan dat dat misschien niet het slimste was om te doen - de adelaar vloog immers steeds hoger en hoger en de wereld onder hem werd steeds kleiner en kleiner.

Pebble wrong zich in de vreemdste hoeken om de vogel boven hem pijn te doen. Hij sloeg erin om met zijn voorpoort een kras te geven over de lelijke poot van de adelaar; en hij had er bijna zijn eigen poot mee ontwricht, maar misschien was het dat waard, als het hem bevrijdde. En inderdaad, de roofvogel liet hem plotseling los; de eerste emotie die door Pebbles hoofd ging was euforie, al werd die snel vervangen door doodsangst als hij zich besefte dat hij aan een razende snelheid naar beneden aan het vallen was. De wind ruisde door zijn vacht, bijna alsof die probeerde hem te redden en te doen vliegen - maar katten vlogen niet, ze vielen alleen maar. De chief spartelde, tevergeefs natuurlijk, want niets dat hij kon doen zou zijn lot veranderen. Met een klap kwam de kleine kater weer op de grond terecht, op slag dood.

OPEN