Let me down slowly.

Het was al vrij laat, maar de slaap kon de jonge poes niet vatten. De zon had zich net met een spectaculaire golf van kleuren achter de horizon verstopt, maar voor één keer keek de poes er niet vol genot naar. Nu viel de schemering in, dat grijze, twijfelachtige stukje tussen licht en donker in. Ergens wist ze dat ze terug naar het kamp zou moeten gaan, maar de poes wilde op het moment niets liever dan alleen zijn. Ze had zich dan ook afgezonderd naar een klein stukje aan de gorge waar je gemakkelijk af kon dalen naar een dun deel van de rivier. Je kon die makkelijk oversteken hier maar dat waren niet de poes haar intenties. Ze was hier om alleen te zijn, niet om Riverclanners lastig te vallen. Haar gedachtes gingen uit naar Jayflame, naar het pijnlijke afscheid dat ze hadden moeten nemen. Allicht was het nog beter geweest als hij het bij zijn eerdere woorden had gehouden, als hij nooit had gezegd dat hij van haar hield. Want nu ze wist dat hij haarzelfde gevoelens deelde wilde ze niets liever dan met hem zijn, haar neus verstoppen in zijn zachte pels. Maar het mocht niet, het kon niet en oh Starclan wat deed dat haar pijn. Zachtjes snikkend zakte ze ineen aan de rivier, terwijl de eerste sterren de nachthemel verlichtten. Ze voelde zich zo verdomd alleen, want dit was iets waar ze het met niemand over kon hebben. Geen vrienden aan haar zijde die haar konden steunen, nooit had ze gedacht dat geheimen zoveel pijn konden doen.

[Alleen Warhound!]

Hier mocht ze haar zwakke zelve zijn, even al haar muren laten vallen en kwetsbaar zijn. Wie was er om haar erop te berispen, Starclan? Nee, want ze had het juiste gedaan. Ze had haar hart opgegeven in hun belang, omdat ze een goede medicine cat wilde worden. Was dat niet alles wat ze kon doen?
Geluid van de overkant trok haar aandacht. Geschrokken keek de poes op, haar groene ogen nog vol met tranen. Nee, nee, geen Riverclan kat mocht haar ooit zo zien, er zou hier niemand moeten zijn. Haastig probeerde ze de schaduwen in te schuifelen en haar tranen weg te vegen, maar het was al te laat. Het was echter geen wild vreemde die daar in het maanlicht de gorge afdaalde; het was Warhound. hij stapte het water door en kwam haar kant op, zoals een echte Riverclanner. Routpaw stotterde iets onverstaanbaars, bang voor zijn reactie. Alleen wat hij deed verbaasde haar, Warhound drukte zijn kop troosten onder de hare en sloeg zijn staart om haar lichaam. En eventjes, héél eventjes, kon ze zichzelf wijsmaken dat hij haar redder was. Verloren liet ze haar kop in zijn vacht zakken, zachtjes snikkend. Ze had de energie niet om afstand te bewaren tussen hun. Dit contact had ze zo verdomd hard nodig. "Hello Dove, a young bird like you shouldn't cry alone at the river. What's the matter, who clipped your wings?" zijn stem was kalm, geduldig. Kort kon Routpaw hun vorige, ongemakkelijke ontmoeting vergeten. Hij deed haar aan Dinspots denken. "...I am nothing but a fool," huilde ze zachtjes, haar tanden op elkaar geklemd. "Why does everything that is bad, feel so good?" ze kon hem niet vertellen over haar liefde. Het was verboden, niemand zou het ooit mogen weten. Oh starclan.