Ra Ra Rasputin ll Lexa

Normaal zou ze haar zelf hier niet wagen, het was te gevaarlijk. Maar ze had een reden, iets wat ze al lang genoeg uit gesteld had. Ze wilde haar dochter zoeken, polshoogte nemen. Of ze zich wel redde als rogue, anders zou ze haar ook meenemen naar de Elite. De rode poes was voorzichtig, en lette goed op haar omgeving. Lexa zou ergens wel een territorium hebben, maar waar? Ja dat was de vraag. De poes koos aarzelend wat richtingen, in de hoop dat ze poes vroeg of laat zou tegen komen. Het was ongeveer hier toen ze elkaar laatst spraken, niet waar? Of speelde haar brein spelletjes met haar.

"Wat moet je hier?" woorden die gesproken werden door een maar al bekende stem. Zij vond haar dochter niet, haar dochter vond haar. Brat wilde spreken maar werd afgeleid door een kat die hun kant op kwam. Brat had hem helemaal niet aanzien komen? Hmm dat was geen goed teken. Leza riep vervolgens iets naar de kat en dat zorgde ervoor dat hij wegging. De rode poes haalde een wenkbrauw op, maar besloot er veder zijn bij stil te staan. "Is er iets wat je moet vertellen?" herhaalde ze terwijl ze het liet weten dat ze druk was. Brat snoof en hield haar hoofd op. 'Ik wilde zien hoe je het maakte' bromde ze. 'Maar zo te zien redt je het wel' vervolgde ze terwijl ze met haar blik weg van de poes keek. Ergens was ze wel verbaasd dat haar dochter nog niks over haar oog had gezegd; maar dat zou nog wel komen.

De kattin bevestigde haar woorden. Maar de rode poes had nooit echt getwijfeld daar over, haar dochter had geen goed stel hersenen in haar kop. En het was zeker niet de eerste keer dat ze alleen haar leven moest opbouwen. Maar toch, de buiten wereld was wreed. En zelfs de sterkste konden in een moment omgelegd worden, zoals bij haar bijna gebeurt was. Haar ogen volgde de kattin die nu rondjes om haar liep. "Wat is er gebeurd?"  werd er gevraagd, duidelijk doelend om haar oog. De rossige poes liet een laag gegrom horen. 'Ik ben aangevallen, is dat niet duidelijk?' siste ze iets wat kwaad om de in haar ogen 'domme vraag. 'De vraag, dochter is niet wat maar wie'

Lexa gromde terug naar haar moeder toen ze naar haar gromde en trok haar bovenlip op naar de rode shecat. Ze mocht misschien haar moeder zijn, maar dit gedrag was iets wat ze niet tolereerde, van niemand niet. "Nou dan, moeder," miauwde ze met samengeknepen ogen. "Wie was het." Siste ze en sloeg haar nu dikke staart van links naar rechts. Als haar moeder zo bleef doen kon ze weer oprotten, hier zat ze niet op te wachten.

Brat snoof om de toon die haar dochter aansloeg, moeilijk he? beetje respect. Misschien was de poes toch niet zo slim als ze gedacht had, iets wat Lexa zeker nooit zou toegeven. Brat schudde iets met haar vacht en hield haar neus hoog; 'Een Shadowclanner' liet ze de rogue weten. Ze zou zijn naam vertellen; als ze die wist. 'Maar hij heeft zijn straf ontvangen voor wat hij mij heb aangedaan' ze greens, en verwachtte dat Lexa wel wist wat ze bedoelde. De doodstraf.

Ze klemde haar kaken op elkaar en rolde met haar ogen toen haar moeder vertelde wat ze met de kat had gedaan. "Wat. Moet. Je. Hier." Sprak ze ijzig kil en kalm. Ze had al een tijdje niks vernomen van haar moeder en om te kijken hoe het met haar ging was naar Lexa haar mening volkomen bullshit. "Ik moet terug naar Melinoe," vervolgde ze en vervloekte haarzelf dat ze de kattin in haar gesprek genoemd had, maar misschien moest haar moeder het toch een keer te weten komen. "Heb jij geen partner ofzo die je mist" vroeg ze dan ook snel om wat ze zei te verbergen.