Night time [Ganzenopdracht || Open]

De grijze kattin was zoals vele nachten weer wakker. Ze hielt van de nacht, het was dan eindelijk eens rustig in het kamp. De meeste katten zoals queens, kittens, apprentices en elders waren binnen. Maar enkele warriors waren nog wakker, met twee die de wacht hielden en her en der eentje die nachtelijk was gaan jagen. De meeste bleven rond dit tijd binnen, omdat activiteiten zoals trainen en patrols lopen overdag gebeurde en je daar wel wakker voor moest zijn. Zelf was dit de tijd dat ze wakker werd en haar rust nam, alleen te zijn met haar eigen gedachtes. Al moest ze toegeven dat het voor haar ook onmogelijk was om slaap te vatten. Beelden van vallen achtervolgde haar in haar dromen. Ze wist niet waarom het altijd van vallen was, maar niet de landing. Misschien voor de onzekerheid wat ze dan weer zou verliezen. De eerste keer was het haar geheugen, haar jeugd en leven van voor die tijd. De tweede keer haar oog en een groot deel van haar vertrouwen, haar wil om te leven. Haar ijsblauwe oog gleed kort over het kamp heen terwijl ze haar normale ronde vervolgde, eigenlijk om terug te keren naar een plek waar ze kon gaan zitten om haar rust te pakken. Echter hoorde ze op dat moment een bekende mauw, een die haar lichaam in beweging liet komen voor haar verstand het helemaal had vast gelegd. Het was Ocean geweest, haar kit. Goed, niet haar kit, maar zo voelde het wel deels. Ze had de poes maanden beschermd tijdens de kidnapping, voor haar gezorgd in haar ziekte en uiteindelijk helpen ontsnappen. Als er iemand was waar ze goed op afgestemd was, was het Oceanbreeze wel. En al had ze de kattin al in geen tijden goed gesproken, liep ze haar den zonder twijfel nog schaamte in. “Oceanbreeze, wat is er gaande?” haar stem klonk kalm en helder terwijl ze richting de kattin stapte en kort haar tong over diens kop liet glijden. Het was vrij onbeleefd om dit bij je leidster te doen, maar het was een tik die ze niet kon afhelpen. De situatie leek te veel op toen. Zij die in de nacht naar Ocean was gegaan en haar over de grote wond op haar kop had gelikt om het te helen en verzachten.

Abysspaw nam de ander goed in zich op. Het was vreemd, zij droeg de naam paw nog terwijl Oceankit binnenkort Oceanstar was. Ze was trots op de grijze kattin, enorm trots, meer dan dat ze ooit zou weten te verwoorden. Misschien was dit niet eens nodig, haar loyaliteit sprak genoeg. Want hoewel haar vertrouwen in Windclan altijd laag zou blijven, eerder wantrouwend in natuur, zal ze alles doen wat ze kon voor de toekomstige leader en zorgen dat iedereen rond haar heen hetzelfde deed. De gehavende kattin had een autoriteit over haar heen hangen, een die je vond in loners. Het was hoe ze haar apprentice leeftijd had doorgebracht. Zo ook nu, ze voelde zich geen mindere tegenover de nog altijd prachtige kattin, maar een gelijke. Misschien zelfs een oude vriend. “Dromen dragen zware betekenissen en blijven je vaak achtervolgen. Een reden waarom vele de nacht compleet ontwijken” Zoals zijzelf, iets wat niet toegevoegd hoefde te worden om te begrijpen. Haar helder blauwe ogen stond onderzoekend in die van de ander. “Mocht je erover willen praten? Of enkel gezelschap nodig hebben om de dromen te verjagen, weet dat ik nog altijd voor je klaar sta” Een kleine, zeldzame glimlach sierde haar vernielde gezicht. “Jammer genoeg ben je net wat te groot geworden om nog tussen mijn poten te kruipen” Het was ergens plagend, maar ook het zorgzame in haar. Ze had haar hele leven opgegeven voor die kittens. Haar eigen toekomst en plek in de clan. Ze zou Elder worden, enkel omdat ze de kittens wilde redden. En vele van haar littekens waren van de klappen die eigenlijk voor de kits bedoeld waren geweest.

Bij de uitnodiging van de ander knikte ze rustig, om hierna uit de den te lopen zodat ze wat materialen kon verzamelen. Gelukkig was er overal wel zooi voor nesten te vinden en was de grijze kattin niet enorm kieskeurig met waar ze sliep. Ze had immers enkele dagen op roestend schroot geslapen. De grond was in vergelijking met dat een zacht kussen. Zonder andere te wekken greep ze wat mos en zachte grassen, om terug te lopen naar de den van de aankomend leader. Ze nam een moment om haar oog aan te laten passen aan het verschil in licht, maar legde hierna de spullen naast het nest van de ander. Abysspaw nam de moeite het bij elkaar te duwen voor ze erop ging liggen, haar grijze kop op de rand leggende. “Bedankt Oceanbreeze, de nachten duren lang wanneer je alleen wakker bent” Ze spookte te veel rond, werd achtervolgd door haar eigen nachtmerries en gedachtes. Ergens voelde ze zich schuldig, dat ze op moest geven om een warrior te worden. Wat zou Cattlekit gevonden hebben? Zou zij zich schuldig hebben gevoeld om iets wat ze niet kon verhelpen? Wie weet, ze had haar nooit mogen leren kennen. Kort bewoog ze met haar verscheurde oor en richtte haar blik omhoog naar de ander. “Hm, nu we terug thuis zijn moeten we elkaar meer spreken. Er is veel gebeurd en je betekend nog altijd veel voor me” Ze had nooit gesproken over wat er gebeurd was. De enige die wisten dat ze in de put met schroot was gevonden waren de katten uit de patrouille en hoge rangen geweest. Het was geen nieuws wat door de clan verspreid hoefde te worden, en de kattin was altijd veel op haarzelf geweest, sprak niet makkelijk over haar verleden nog gevoelens. En ergens wilde ze iemand hebben waar ze eerlijk tegen kon zijn, iemand die de lege plek kon vervangen die haar familie had achtergelaten.

Ze geloofde al manen niet meer dat een rang iemand beter maakte. Het was de kracht van iemand die besloot hoeveel ze waard waren. Hoe ze reageerde onder stres en erge situaties. Iedereen was moedig in de veiligheid van een groep. Wanneer je echt helemaal alleen bent, en bang, dan pas zie je wie je echt bent. Dan pas weet je wie de leiders, verraders en volgers waren. Het alleen zijn is het ergste. Maar goed, ze drong de duistere gedachtes weg en legde zich in het nest naast Oceanbreeze. Ergens vroeg ze zich af hoeveel de zilvere kattin nog herinnerde van die tijd. Ze was toen erg ziek geweest, misschien had de koorts de herinneringen weg gevreten. Of misschien herinnerde ze zich het wel, al die keren dat Abysspaw bij haar nek gegrepen was en naar de grond gewerkt. De vele keren waarin ze gevochten had voor een laatste adem zodat ze door kon vechten. Ze was nooit sterker geweest dan Cyber, maar was altijd moedig. De zilveren kattin wist wanneer er iets gedaan moest worden en stapte op om die taak te vervullen als het nodig was. Vandaar dat het vooruitzicht van een leven als Elder haar moeilijk lag. Die rust en verveling die het misschien zou brengen. Ze was bang om dan geen nut meer te hebben in het clanleven, iets wat enorm veel voor haar betekende. Bij de woorden van de ander voelde ze een warme gloed in haar ribbenkast. Dankbaarheid. “Jij ook in het mijne. En zonder jou had ik geen clan meer gehad” voor een moment liet ze een prettige stilte vallen tussen de twee she-cats. Abysspaw haar grootste angst was geweest dat ze niet terug thuis had mogen komen. “Ik heb je nooit vertelt wat er is gebeurd tussen het gevecht bij fourtrees en toen de patrol me gevonden had. Hoe ik mijn oog verloren ben en veel van de littekens gekregen heb. Het is lang genoeg geleden, als je wilt kan ik het nu vertellen” Ze vertrouwde Oceanbreeze er genoeg voor en misschien was het wel goed om de tijdlijn te overbruggen. Daarbij kon ze hier meteen oefenen op de verplichting van Elders; verhaaltjes vertellen.

De aankomend Elder was altijd stil gebleven sinds haar terugkomst in de clan. Nadat ze gevonden was had ze het gehele verhaal enkel tegen hun leader verteld, en hierna stilgehouden over haar leiden. Ze was enorm wantrouwig naar andere katten toe, iets wat te verwachten was na haar jonge leventje. Als een jonge kit had een windclanner, een clan genoot haar van de gorge gegooid. En in haar hele tijd bij Cyber was haar vertelt dat de clan haar nooit meer zou komen redden of aannemen. Ergens voelde ze dat nog, dat degene die haar hadden verteld dat ze familie waren, haar lief hadden. De katten die ze vertrouwde, van had gehouden… en daarna over haar heen waren gekomen. Geaccepteerd hadden dat ze weg was of dood en na misschien een dag rouw door waren gegaan. Een groot wantrouwen lag in de plek van haar hart. Ze was altijd op haar hoede en zelfs in haar eigen clan leek ze soms te vergeten wie vriend en wie vijand was. Maar een gebroken vertrouwen was te helen door een Medicine cat. Dus ze gingen maar door. Ze was altijd doorgegaan. Ondanks alles, ze zou het nog langer kunnen doen ook. Toch maakte ze vooruitgang met bijvoorbeeld Oceanbreeze, die ze nog wel haar leven toe vertrouwen, voornamelijk omdat ze die al een keer had gered. “Hij verdient het niet om eervol te sterven in een gevecht. Laat hem leven tot hij oud is. Tot hij bezwijkt van pijn en er niks aan kan doen om de aaseters van hem af te houden terwijl hij rot, om enkel te sterven van honger en dorst. Van eenzaamheid” Een kille toon klonk in haar stem, haar woorden wreed en zonder genaden. Geen woorden van een clankat. Pas toen ze de kop van de kattin op haar rug voelde ontspande ze, haar snuit lichtelijk wegstekende in de pels van de ander. “Nadat we elkaar hadden gezien bij Fourtrees, na het gevecht, nam hij me mee terug naar de burcht. We vochten steeds meer en meer, tot hij me uiteindelijk meenam naar een twoleg nest. Hier was een gat. Een heel diep gat de aarde aan, dieper dan dat de bomen hoog zijn. Een put noemde hij het. Er had ooit water in gezeten, maar nu was hij enkel gevuld met afval. Stenen, metalen dingen van de twolegs. Bruin van roest. Hij gooide mij hierin” Ze sloot haar oog, dacht terug aan die eerste dag. “Mijn oog raakte zo erg beschadigd in de val dat hij verging. De littekens die niet van het gevecht waren komen, waren van die val. Ik kon niet liggen, er was altijd wel iets scherps dat me pijn deed en mijn wonden liet ontsteken. Ik was bijna dood toen de patrol me vond, had enkele dagen geen eten of water gehad. Ze namen me mee naar huis… naar hier”

Het beeld speelde weer voor haar ogen alsof ze er weer was. Het gebeurde vaker, iedere nacht droomde ze van wel iets wat ze had meegemaakt. Vooral het vallen, altijd weer het vallen. Maar nu was het duidelijker. Ze zag zichzelf weer op die dag. Ze was meegelopen met de oudere kater, was weer eens brutaal geweest omdat ze nu eenmaal geboren was met een scherpe tong. Nee, ze had een scherpe tong gekregen na haar val in de gorge, een bescherm middel om geen pijn meer te leiden. Echter was de gevlekte kater het zat geweest en eenmaal bij dit two-leg nest had hij haar in een put gegooid. Ze had er nog nooit een gezien tot ze erin kwam. Abysspaw herinnerde zich vooral het vallen wat eindeloos leek. Hoe zich had proberen tegen te houden met de rand maar de stenen waren te glad geweest om grip in te krijgen. Hoe haar lichaam zich had omgedraaid tijdens de val en ze niet precies meer herinnerde hoe ze lande. Enkel dat ze pijn had in haar kop, in haar poten en buik. De metalen geur van haar wonden sterk en bijtend. Ze had haar kop los moeten rukken van de punt waarin het vast zat. Haar oog deed het toen al niet meer, was langzaam verduurt en uiteindelijk uitgevallen. Het deed geen pijn meer, ze voelde enkel de grote bloedende wond erom heen. Een die zowel de val, de rot en haar eigen klauwen hadden gemaakt. En ze voelde het weer, die pijn wanneer vermoeiing en bloedverlies de overhand nam en ze probeerde te liggen. Het vuil en schroot te ongelijk en puntig om je lichaam in weg te leggen, steeds als ze het probeerde werd haar ooit prachtig grijze huid opengescheurd. Ze dacht aan de dorst, aan het gevoel dat je strot van zand was gemaakt en aan de honger. De honger had ze kunnen negeren, ze hadden vaker honger geleden. Maar ze had nog nooit zulke pijn meegemaakt. De grote zwart-witte rogue had haar keel vele malen verwond, net als haar rug en schouders. Maar dat was steeds maar één ding geweest wat pijn deed. Toen ze daar in die put zat was er veel meer tegelijk. Misschien was het fysieke nog niet eens het ergste, maar het verdriet. Hoe je dacht aan je familie en vrienden, katten die je naam misschien nog af en toe zeiden maar je al vergeten waren. Katten die je vertrouwde en rouwde maar ook door waren gegaan. De enkele nachten daar had ze er veel aan gedacht, hoe niemand haar echt zou moeten missen, hoe ze misschien als verrader bekent zou staan onder de clan waarvoor ze had gevochten- het was de aanraking van Oceanbreeze haar neus tegen haar wang die Abysspaw terugbracht. Terug in Windclan, in de leadersden. Kort drukte ze haar kop tegen die van de ander aan, haar lichaam onwillend trillend van de herinneringen die in haar kropen als maden. Ze was altijd bang geweest voor de clans afwijzing en ergens vroeg ze zich af wat er gebeurd zou zijn als iemand anders de clan had geleid in plaats van Ocean, die alles eerste hand had meegemaakt en gezien. “Er is niemand die me in de Elders den zou kunnen houden, al wilde ze het” haar stem de rouwe pijn van herinneringen bedekkend met een plagende toon, al klonk de rilling er nog in. “Ik zal alles doen voor deze clan, voor jou” Ze likte kort over diens kop, een tik die ze zal blijven behouden. “Ik hou van je Oceanbreeze, je bent meer een zus voor me dan mijn siblings ooit geweest waren” Ze meende haar woorden, ze waren goede vriendinnen maar in haar gevoel hadden ze net zo goed uit hetzelfde nest komen.

Bij de woorden van de ander kon ze het niet laten zacht en dankbaar te glimlachen. Ze voelde een onbekende warmte door haar heen stromen, een die haar de rust gaf die ze in geen manen had gevoelt. Alsof alles nu veilig was en het oké was om je ogen dicht te doen, dat niemand haar ging aanvallen of verraden. Het zegde veel als een kat wiens grootste eigenschap wantrouwen was… je vertrouwde. “Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen” ze duwde haar snuit tegen de schouder van de ander en liet een zacht gespin horen, enkel hoorbaar door de complete stilte van de nacht. Abysspaw kon niet zeggen wanneer de laatste keer was dat ze dit had gedaan, in alle eerlijkheid gokte ze op nooit. Misschien dat Cattlekit het ooit eens had gedaan, wie weet. Het voelde prettig, iets wat ze misschien meer zou willen doen wanneer ze zo alleen was, wanneer het zó goed voelde om te doen. Ze legde zich goed weg in de hoop dat ze zou kunnen slapen, haar snuit lichtelijk verborgen onder de pels van de ander terwijl ze haar enkele oog sloot. Voor het eerst in tijden voelde ze de warmte van slaap over haar heen vallen en deze keer was ze er niet bang van. Deze nacht zal ze niet vallen. En zelfs als ze viel… vannacht was er iemand om haar op te vangen. Nog voor ze de ander een goede nacht kon wensen viel ze een droomloze slaap.