It seems she lost her voice

Met langzame passen, verplaatste een grote kater zich door het kleine bos. Cinderfall had de drukte van het kamp even achter gelaten om hier te gaan jagen. Hij was waarschijnlijk de hele kat in RiverClan die niet van water hield. Hij kon het niet helpen, sinds zijn eerste ontmoeting met water toen hij één maan oud was vond hij het niets meer. Hij was achter zijn vader aan gedarteld, en zo terecht gekomen in de rivier. Het was verstikkend, koud en wreed. Je kon er in verdrinken, en wanneer het leafbare of new-leaf over de rivier viel was het ijskoud als je er in donderde. Cinderfall hield van vis, nee dat terzijde, maar het idee om nat te worden stond hem niet aan. Daarom joeg hij soms heel onhandig bij het kleine stroompje naar vis, maar meestal was hij te vinden op patrouille of in dit kleine bos. Zijn zwarte staart was hoog in de lucht geheven, terwijl zijn gele ogen de omgeving afspeurde naar bewegingen. Zijn roze neus snoof de geur van eekhoorn op. Hij sprong naar voren en denderde achter het rode diertje aan dat net uit de boom was gekomen. Zo snel als hij kon ging hij er op af, hij sprong omhoog en landde op het diertje die hij vlug doodbeet. Zijn ogen glommen trots terwijl hij het begroef. Zijn aandacht werd getrokken door een Clangenoot verderop die in het water was gesprongen en een vis te voorschijn had gehaald, Cinderfall rilde meteen bij de aanblik van zijn natte vacht. Soms dacht hij dat hij in de verkeerde Clan was geboren, met zijn afkeer voor water .. Cinderfall keek op toen hij een wit figuurtje zag lopen, hij herkende haar als Lostvoice. Hij keek naar haar, observeerde. Ze liep richting de rivier, Cinderfall sloop achter haar aan. Hij vond haar aardig, maar heel verlegen. Hij had nog nooit echt met haar gesproken, hij was druk met zijn taken als Warrior. Hij had uit de gesprekken opgevangen van zijn Clangenoten dat ze een stille poes was, die heel erg verlegen was. Dit ging hij eens uitzoeken! Hij liep naar haar toe en bleef achter haar staan. "Hallo Lostvoice" Zei hij vriendelijk, met zijn kop dicht bij haar helderwitte oren.

Vandaag had ze even geen zin om met de patrouilles mee te gaan, vandaag zou ze, stil zwijgend als altijd, zelf op jacht gaan om de voedselvoorraad bij te vullen. Ondanks dat ze was opgegroeid in deze Clan, had ze nooit echt vrienden gemaakt. Een probleem, zo vonden vele, omdat ze geen woord sprak, tegen niemand eigenlijk. Het gebeurde maar zelden dat de witte poes iets tegen iemand anders vertelde. Een van de redenen waarom vele katten haar mijden, omdat ze toch nooit antwoord kregen.
Lostvoice was niet altijd zo geweest, vroeger was ze een hele speelse en vrolijke kitten geweest. Maar na het verlies van haar ouders en het verdwijnen van haar broers en zus, is ze nooit meer hetzelfde geweest. Sowieso had ze een lichte angst voor de rivier over gehouden omdat zowel haar vader als moeder overleden zijn door verdrinking, iets waar ze nooit echt overheen is gekomen, en omdat ze haar siblings mist, is ze erg schuw en verlegen geworden.
Vele katten vinden het leuk haar er aan te laten herinneren, dat ze in feite is 'achtergelaten' in deze duisteren, wrede wereld. En eigenlijk was het ook wel zo, nu ze niemand meer had. Geen familie, geen vrienden, niemand meer. En dat kwam alleen maar door haar irritante jeugdtrauma's.
Met een zachte zucht liep de witte poes in de richting van de rivier. Ze kwam hier niet vaak, maar het ging opvallen als ze altijd wegbleef bij de rivier. Dus ging ze er af en toe naar toe om wat eten te halen. Vis bleef altijd haar lievelingsmaaltje, maar ze zou het zelf niet zo vaak vangen. Ze huiverde en liep verder richting de rivier.
Met een schok stond ze stil toen ze de aanwezigheid van een andere kat opving, ze draaide zich langzaam om, maar de stem had haar oren al bereikt. Snel gingen haar oren in d'r nek liggen en keek ze de kater achter haar aan. Cinderfall, een warrior van de Clan, waarvan ze had gehoord dat 'ie bang was voor water. In tegenstelling tot andere vond ze het zelf niet zo erg, omdat ze wist hoe hij zich moest voelen. Ze knikte hem toe, terwijl ze ging zitten. "... Hallo ... Cinderfall..." zei ze zachtjes, terwijl ze zijn blik ontweek en naar haar witte poten staarde. Ze had er nooit de moed voor om iemand recht aan te kijken, bang om dingen te zien die ze niet wilde zien. Een huivering ging over haar rug heen en haar hartslag versnelde zich, maar ze haalde diep adem om alles weer tot bedaren te krijgen. "... Wat doe je hier?..." vroeg ze hem daarna zachtjes.

Cinderfall moest zichzelf beheersen om haar niet vreemd aan te kijken toen ze schrok van hem. Lostvoice had haar oren plat, waardoor Cinderfall zich lichtelijk ongemakkelijk voelde. Zwijgend liet hij haar eerst praten als ze wilde, voor hij haar iets zou vragen. Een kleine, haast onhoorbare 'Hallo ... Cinderfall' kwam er uit. Zijn gele ogen zochten contact met haar onnatuurlijk blauwe kijkers, maar ze keek hem niet aan. Teleurgesteld wierp hij even een blik op de rivier, waardoor hij de aandrang voelde om weg te stappen er van. Hij merkte dat ze heel zenuwachtig was, wat hem schokte. Zo eng was hij toch niet? 'Wat doe je hier?' Murmelde ze zacht. Hij spitste zijn oren zo dat hij zeker was dat hij haar goed kon verstaan. "Niet veel" Zei hij onhandig. Cinderfall zwiepte met zijn staart en ging zitten. Normaal zou hij met elke kat een vriendelijk gesprek kunnen opbouwen, vol van dingen die hij kon vertellen, maar nu wist hij niets te zeggen. "Niet vissen in ieder geval" Grapte hij, op een zachte toon zodat hij er zeker van was dat hij haar niet wegjoeg of iets dergelijke. "Hoe voel je je vandaag?" Vroeg hij om een gesprek aan te knopen. Lostvoice haar vacht schitterde fel toen de zon er op viel, waardoor ze net een StarClan kat leek. Met uitpuilende ogen staarde hij haar aan, maar hij vermande zich. 'Niet staren!' Riep hij zichzelf tot de orde. Hij kuchte even en ging naast haar zitten, zijn grote postuur verschilde erg van die van Lostvoice. Ze was veel kleiner, tenger. Cinderfall was groot, en gespierd. Geruststellend om haar op haar gemak te stellen tikte hij even met zijn staar tegen de hare, hij liet hem er rustig overheen gaan zodat ze niet zou schrikken. "Je vacht ziet er zo mooi uit in de zon" Merkte hij op. Zijn gele ogen fonkelde terwijl de waarheid hardop uitsprak. In gedachte gooide hij zichzelf in de koude rivier omdat hij het hardop had gezegd. Vol schaamte keek hij naar zijn poten en zweeg.

Ze merkte dat Cinderfall probeerde om oogcontact te maken, maar telkens verwierp ze haar blik om hem niet aan te hoeven kijken. Waarom wist ze niet, maar ze durfde het nooit aan om iemand echt recht in de ogen aan te kijken. Misschien omdat ze bang was dat de pijn van haar verleden nog steeds weerspiegelde in haar blauwe ogen, waardoor ze weer allerlei vragen moest beantwoorden. En daar was ze nou net niet van gediend. Vragen beantwoorden betekende dat ze moest spreken, en spreken in gezelschap was ... niets voor haar. Ze bleef naar haar poten staren, maar haar oortjes spitste zich wel toen ze de kater tegen haar hoorde spreken. Ditmaal richtte ze haar blauwe kijkers op zijn poten, waardoor ze iets hoger keek. Hij sprak wat onhandig en vertelde dat hij niets aan doen was. Het leek wel alsof hij zich niet helemaal op z'n gemak voelde bij haar in de buurt. Zo vreemd vond ze het niet meer, niemand voelde zich op z'n gemak bij haar, op een of andere manier wist ze iedereen altijd weg te jagen. Daarom was ze meestal ook alleen, joeg ze alleen en had ze nog nooit een apprentice gekregen. Ze vroeg zich soms wel eens af of ze ooit mentor zou worden, zelfs maar een partner zou krijgen en zichzelf in de nursery terug vinden, samen met een stelletje kittens. Ze hielt van kittens, altijd al gedaan, maar ze wist niet hoe het was om zelf kittens te hebben. Altijd was ze bang geweest dat haar kittens hetzelfde lot moesten ondergaan als dat zij had gehad. Opgroeien zonder ouders, zonder je siblings. Dat wilde ze haar kittens niet aandoen, mocht ze ooit kittens krijgen. "Hoe voel je je vandaag?" Ze was zo in gedachten verzonken dat ze schrok van Cinderfall's stem en hem voor een tel recht aankeek, waarna ze haar blik al snel weer afwenden en een blik op de rivier richtten. "..." Ze wist er geen antwoord op te vertellen, zoals wel eens vaker gebeurde als ze zich niet helemaal goed voelde. "Eenzaam," zei ze, iets harder dan daarnet. "En verdrietig," en de volume knop ging weer naar beneden toe, waardoor het niet meer van een fluistering was geworden.
Ze volgde zijn poten toen Cinderfall naast haar kwam zitten en ze de grote verschillen tussen hen opmerkte. Zij was klein, tenger en magerder dan de meeste poezen van de Clan. Cinderfall daar in tegen was stevig, goed gespierd en zeker twee koppen groter. Ze zuchtte zachtjes en haar oren spitste zich toen de kater weer sprak. Een lichte blos verscheen op haar gezicht, wat haar witte vacht jammer genoeg doorliet. "... Dank je..." zei ze zachtjes. Ze haalde diep adem en keek hem, voor het eerst wel is waar, recht aan. "Ik heb jou vacht patroon altijd al interessant gevonden," waarna ze een klein glimlachje forceerde.

Toen er op de eerste vraag geen antwoord kwam voelde Cinderfall zich vreemd, alsof hij iets had gedaan dat de hele Clan ten val bracht. Maar ze had hem nu wel aangekeken! Dat voelde al als een hele overwinning. Lostvoice was heel verlegen, dat was waar, maar toch kon hij niet begrijpen waarom andere katten niets van haar moesten hebben. 'Eenzaam' Klonk er plotseling rechts van hem. Hij keek snel terug naar haar, tot zijn spijt keek ze hem nog steeds niet aan. Hij had haar antwoord verwacht, niemand zei wat tegen haar. De normale RiverClan kat zou haar nu hard in haar gezicht zeggen dat ze wat meer op mensen moest afstappen, en dat het aan haar lag, maar Cinderfall vond dat als ze contact wilde ze ook best eens zelf op haar af mochten stappen ... 'En verdrietig' Klonk er van rechts, waardoor hij op schrok uit zijn gedachten. Het brak zijn hart om haar zo te horen, met haar zachte stem. Eenzaam en verdrietig. Het was niet moeilijk om te raden waarom ... Hij snorde geamuseerd toen ze een zacht gejammer liet weerklinken toen hij haar vertelde hoe mooi ze er uit zag met haar witte vacht. Cinderfall vond dat goed genoeg. '...Dankje...' Murmelde ze. Hij werd warm van binnen bij dat stemgeluid, het klonk zo oprecht, en aandoenlijk. Cinderfall probeerde zich te herinneren hoe ze ook alweer als kit was geweest. Hij was twee en een halve maan eerder geboren dan haar, het hele kamp was in rep en roer geweest omdat er twee katten waren overleden. Hij keek plotseling heel bedroefd, hij herinnerde nog hoe gebroken Lostvoice toen was. Sinds toen was ze zo stil geworden. Woede vulde zijn aderen toen hij bedacht hoe zwaar ze het had gehad, en geen enkele kat zich om haar leek te bekommeren. 'Ik heb jou vacht patroon altijd al interessant gevonden' Klonk Lostvoice' stem van rechts. Hij snorde en prevelde een bedankje. "Heb je zin om zo meteen op jacht te gaan met mij?" Stelde hij voor. Misschien kon hij zo een beetje het ijs breken, er was toch wel iets waardoor hij deze poes zo ver kon krijgen dat ze wat opener werd? Hij had hoop op zo iets, maar hij wist dat het lang ging duren ... Maar goed, hij had alle tijd. Niemand bekommerde zich om hem, hij kon gaan en staan waar hij wilde. Ze zouden het niet eens merken als hij in ThunderClan territory was, hij was erg lui van zichzelf en greep elke kans aan om lekker te gaan liggen luieren. Die kans bood zich niet vaak aan, het was zo druk..

Blijkbaar had ze de aandacht van de kater te pakken. Al was het niet echt haar bedoeling geweest. Haar blik gleed weer naar beneden en ze staarde naar de grond. Het liefst zou ze nu gewoon door de grond willen zakken en dit allemaal willen vergeten, zodat ze weer haar eigen eenzame weg kon volgen en misschien nog iets kon vangen. Misschien dan wel niet bij de rivier, maar liever in het bos of zo. Een muisje of een vogel was misschien wel minder lekker dan vis, maar het was ook een stuk minder gevaarlijk.
Ze keek op toen ze het bedankje hoorde van Cinderfall, ze glimlachte wat oprechter en probeerde niet weg te kijken. Het koste haar veel moeite om haar ogen niet direct weer op de grond te richtte, maar hem direct aan te blijven kijken. Ze dacht even na, samen hadden ze natuurlijk meer kans van slagen dan dat ze alleen hadden. Ze knikte langzaam en glimlachte zwakjes. "... Oke, vind ik best..." Het was misschien wel de eerste keer dat ze samen met iemand ging jagen. Meestal was ze in haar eentje, en ook bij de patrouilles hing ze ergens achteraan. Al kon dat soms wel eens goed uitpakken, door haar klein gebouwde postuur kon ze makkelijk door kleine gaten in schieten waar andere katten meer problemen mee zouden hebben.
Ze stond op, schudde haar korte vacht uit en hief haar kop om Cinderfall aan te kijken. Ze haatte het dat ze altijd omhoog moest kijken om andere aan te kijken, kreeg je zo'n pijn in je nek van. "... Uh. Kom je?" vroeg ze maar, niet zeker of het het juiste was om te zeggen. Ze had sowieso geen idee of ze wat moest zeggen. Ze deed nooit iets met iemand anders. Maar misschien was dit juist dat duwtje in d'r rug dat ze nodig had, om zichzelf wat opener in te stellen en meer contact met andere te leggen.

[Korte post, ya know why ;-;]

Cinderfall zijn hart maakte een sprongetje toen ze instemde met zijn voorstel. Hij sprong overeind en glimlachte van oor tot oor. Vele katten zouden nu vast denken hoe hij zo blij kon zijn in gezelschap met Lostvoice, maar hij vond het stiekem heel fijn. Ze was gezellig, op haar eigen manier. 'Uh, kom je?' Vroeg Lostvoice onzeker. Cinderfall knikte en liep samen met haar het bosje in. Zijn specialiteit was eekhoorns. Elke RiverClan kat was goed in zwemmen, maar Cinderfall was goed in klimmen. Hij had gehoord dat SkyClan katten ook goed waren in het beklimmen van bomen, maar toen hij had gevraagd (toen hij jonger was) aan enkele Clan genoten of hij wel in RiverClan thuishoorde bleek het dus dat heel zijn familie RiverClan geboren was. In gedachte grinnikte hij, puur om het feit hoe ironisch dit was. Hij stond stil toen er geritsel in de struiken klonk. Hij zakte door zijn massieve poten en spitste zijn oren, hij opende zijn bek om de geur te proeven ... Haas! Deze dieren kwamen niet vaak voor, dit was een zeldzame kans. De geur was kenmerkend voor een haas, hij rook heel anders dan die van een konijn al leken ze qua uiterlijk heel erg op elkaar. Gespannen zag Cinderfall het bruine dier tussen wat graspollen zoeken naar iets onbekends, te druk om Lostvoice en Cinderfall op te merken. Hij glimlachte zijn tanden bloot bij het idee om zo iets mee te nemen naar de Clan, dit aten ze bijna nooit, het was meestal vis en soms een eekhoorn of konijn en enkele vogels. Toen de haas hem opmerkte was het te laat. Cinderfall sprong omhoog en boorde zijn nagels in de rug van de haas en wilde hem dood bijten toen het dier behendig met zijn scherpe voor klauwen over zijn neus kraste. Hij liet hem abrupt los en vloekte luid. Hij had geen benul gehad dat deze dieren ook klauwen hadden! Hij liet het dier maar gaan en vloekte nogmaals, verdorie nog aan toe. Zijn staart zwiepte nijdig. Hij keek om toen hij Lostvoice weer opmerkte, hij keek haar een beetje droogjes aan met zijn bloedende neus. "Nou ehm- dat ging niet erg goed, niet waar?" Grinnikte hij om zijn eigen blunder. Misschien moest hij toch maar eens vis proberen, die beten niet.

Cinderfall knikte en samen waren ze het bosje in gelopen. Er was, over het algemeen, niet veel te vinden hier, maar al wat je vond was goed mee genomen. Daarom ging ze bijna elke dag hier langs om te kijken of er nog wat te jagen viel. Het was niet zo dat ze respect wilde afdwingen bij de andere of zo, ze wilde gewoon op haar eigen manier de Clan helpen. Al was het dan misschien een beetje anders dan andere katten het deden. Ze volgde de kater op de voet, keek ondertussen goed rond of er ergens prooi was en hielt haar oren op scherp. Sommige prooien, vooral vogels, zag je niet maar je kon ze overduidelijk horen. Daarom mocht je nooit alleen maar op je reuk en zicht afgaan, ook altijd goed op je oren letten. Ze keek toe hoe de kater probeerde een haas te vangen, maar er niet in slaagde. Nog voordat Cinderfall de haas los had gelaten, rende de witte poes erachter aan. Nu kon ze goed gebruik maken van haar kleine gestroomlijnde lichaam. Snel schoot ze achter het bruine beest aan, het was verzwakt door de aanvallen van Cinderfall, waardoor Lostvoice er makkelijk achteraan kon gaan en 'm makkelijk bij kon houden. De haas dacht blijkbaar dat hij ver genoeg weg was om aan de katten te zijn ontsnapt. De witte poes glimlachte haar tanden bloot en sprong achter de struik vandaan. Ze zetten haar nagels in de rug van het diertje en maakte snel een einde aan zijn leven, terwijl ze diens klauwen goed in de gate hielt. Ze wilde niet met dezelfde verwondingen lopen als Cinderfall.
Met de haas in haar bek rende ze behendig terug en landen voor de kater op de grond. Ze legde de haas voor zijn neus neer en schoof 'm naar Cinderfall toe. "Jou prooi, jij mag 'm meenemen naar het kamp," zei ze kalm. Ze boog zich voorover naar de kater toe en likte over zijn neusje heen. "Misschien kan je daarmee beter naar de medicine kat gaan, voordat het gaat ontsteken." Lostvoice had vaak genoeg gewonden katten gezien, soms met ernstige wonden, soms met schrammetjes. Maar zelfs een schram kon uitlopen in een ernstige wond, dat had ze wel eens vaker gezien. Ze ging zitten, terwijl ze op antwoord van de kater wachtte.

Voor hij het wist was Lostvoice weg. Cinderfall keek haar verbaast na, maar kwam vrijwel meteen tot de conclusie dat ze zijn prooi achterna was gegaan! Hij zuchtte en keek voor enkele seconden heel moeilijk. Hij vond het nooit leuk als andere zijn prooi vingen, en op dit moment vond hij het ongepast om Lostvoice er achteraan te zien gaan. Maar bang om haar gevoelens te kwetsen hield hij het voor zich. Zijn gele ogen ontmoette haar helder blauwe ogen voor een moment toen ze uit de struiken kwam met zijn haas! Hij keek haar verrast aan. 'Jou prooi, jij mag 'm meenemen naar het kamp,' Hij was verbaast door haar plotseling ommekeer. Ze leek minder bang van hem, wat betekende dat zijn actie gewerkt had! Hij spon luid bij het zien van zijn prooi die iemand anders vermoord had. "Nee joh, neem jij hem maar. Dat zal de Clan leuk vinden" Zei hij vrolijk. Cinderfall zijn hart sloeg enkele slagen over toen ze hem over zijn neus likte, het prikte enkel vanwege de aarde die de haas er in had gegooid. Hij haalde zijn schouders op en keek haar droogjes aan. "Dat doe ik zo wel, ik wil eerst de frisse prooi naar het kamp brengen" Hij liep langs haar heen en zocht naar zijn eerder gevangen eekhoorn. Hij groef hem snel op en pakte hem er uit. Een haas en een eekhoorn, dat was wel iets anders dan vis. "Ga je mee of wil je nog wat meer jagen? Ik ben enkel zo terug .." Hij besloot om niet op antwoord te wachten en racete terug naar het kamp. Hij kwam slippend tot stilstand voor de vers gedode prooihoop die al lekker gevuld was. Enkele katten keken verwonderd naar zijn eekhoorn die hij neer liet vallen op de grote hoop vis. Hij draaide om en vond Lostvoice bij de kamp ingang. Toen ze de haas neerlegde op de hoop keken alle katten die er op dat moment waren naar de haas en van de haas naar Lostvoice. Cinderfall drukte met zijn neus even tegen haar schouder. "Laten we het er op houden, dat jij hem geheel alleen hebt gepakt" Zei hij met een knipoog terwijl hij weer terug liep naar de kamp uitgang op weg naar de rivier, om toch eens te proberen om wat vis te vangen.

Lostvoice was er eigenlijk verbaast over dat ze zo ... vrolijk en vriendelijk tegen Cinderfall sprak. Het gebeurde immers niet vaak, maar het was dan ook een uitzondering dat ze met iemand zou gaan jagen en daarmee iemand aardig begon te vinden. Het was vreemd om in het gezelschap van een andere kat te zijn, maar ergens beviel het haar best wel. Misschien dat ze dan eindelijk wat meer over zichzelf kon loslaten en niet alle pijn en verdriet op kroppen.
Ze keek de kater recht in zijn gele ogen aan toen hij zei dat zijzelf de prooi mee mocht nemen. Ze glimlachte voorzichtig en spon zachtjes terwijl ze de haas tussen haar kaken greep en toekeek hoe Cinderfall zijn eerder gevangen eekhoorn uitgroef en voor haar uit liep. Met soepele bewegingen sprong ze achter hem aan en bleef bij de ingang wachten terwijl de kater naar de voedselhoop liep. Terwijl hij van haar weg liep, nam ze de tijd om hem eens goed in haar op te nemen. Hij was, in haar opzicht, echt groot, maar dat kwam omdat zijzelf gewoon ontzettend klein was. Kleiner dan normaal voor een poes van haar leeftijd. Haar blauwe ogen bekeken het patroon dat zijn vacht vormde en een glimlach kwam rond haar snoet. Ze vond de kleuren en het patroon zo mooi, het paste ook bij hem. Hij leek totaal niet op een standaard RiverClan kat, vanwege zijn angst voor water en het feit dat hij goed kon klimmen. Zelf was ze ook anders dan het stereotype kat, met haar lichte angst voor water, maar de soepelheid en de snelheid die ze bezat waren nou ook niet echt iets voor een normale Riverclan kat. Ze stond op en ontmoeten de kater halverwege toen hij terug naar haar liep. Ze liep verder naar de hoop en legde de haas neer. De vele blikken die op haar werden gericht deden haar verlegen naar de grond staren, terwijl ze terug liep naar Cinderfall. Ze keek hem bedankend aan toen hij zei dat ze het erop zouden houden dat zij de haas had gevonden. "Oh... Dank je," zei ze zachtjes en tikte met haar neusje voorzichtig zijn neus aan. "Ik wil je geen pijn doen," zei ze daarna, voorzichtig. Ze stond op en liep achter hem aan. "Vind... je het heel erg als ... uh.. als ik meega? Nogmaals?" vroeg ze voorzichtig, terwijl ze zich aan zijn zijde voegde.

Cinderfall glimlachte en keek haar met grote ogen aan toen ze zijn neus aan raakte, alsof hij haar nu pas voor het eerst zag. Zijn gele ogen fonkelde blij terwijl hij spon onder haar aanraking. ‘Ik wil je geen pijn doen’ begon ze zachtjes. Het was onmogelijk dat deze kleine, gevoelige maar boven al ook speciale RiverClan poes hem pijn kon doen. ‘Vind... je het heel erg als ... uh.. als ik meega? Nogmaals’ Hij schudde zijn kop. “Natuurlijk niet, dat zou ik geweldig vinden” Zei hij luid en hij keek haar geamuseerd aan. Cinderfall liep richting de uitgang met zijn staart fier omhoog, hij had een idee gekregen die nog wel eens heel moeilijk zou kunnen worden voor hem. Aan de rand van de rivier stopte hij en haalde diep adem. Hij zou vis gaan vangen, als hij alleen niet zo bang voor water was… ’Sla hem uit het water Cinderfall … oké, dat is niet moeilijk’ Dacht hij vastberaden. Maar zodra hij met zijn voet kussentjes het water oppervlak raakte, trok hij hem haastig terug met een dikke staart. ’Neen! Dit moet lukken, ik moet Lostvoice laten zien dat ik dit kan’ Gromde hij in gedachten. Hij haalde diep adem en wachtte geduldig. De vissen zwermde heen en weer onder het water oppervlak, alsof ze hem aan het uitdagen waren. Boos haalde hij zijn poot naar beneden en per puur toeval raakte hij doel en zwiepte hij een vis het water uit! Maar voor hij hem kon pakken landde hij een metertje verder weer terug in het water. Twee RiverClan katten die zelf aan het vissen waren drie meter verder op keken hem geamuseerd aan en lachte. Cinderfall grinnikte met hen mee maar in gedachten kon hij er zelf niet om lachen. In één gedoken bleef hij wachten, tot hij zichzelf klaar voelde. Een klein exemplaar dreef doodstil langs. Cinderfall greep zijn kans en sloeg hem het water uit. Deze keer mikte hij beter en kwam hij op de oever terecht, maar natuurlijk was hij niet snel genoeg en rolde het arme dier weer terug. “Mooi gedaan!” Riepen de RiverClan katten in koor, die zelf al een klein groepje vissen naast zich had liggen. Hij siste hen uitdagend toe en richtte zijn aandacht weer op het water. ’Wat als ik er nu eens in duik?’ Dacht hij met een kriebelende maag van de zenuwen. Dit was de beste kans om Lostvoice te laten zien dat hij het wel kon, ook al was hij doodsbang voor water. Cinderfall haalde diep adem en zakte weer door zijn poten, hij koos doel en schoot naar voren. Toen het water zijn vacht raakte en hij kopje onder ging bleef hij voor enkele tellen roerloos, met de vis in zijn bek, onder water drijven voor zijn instinct het over nam en hij naar boven trappelde. Hoewel het niet erg diep was, kon je net onder water als je pech had. Cinderfall kwam hijgend aan land met de vis in zijn bek. Hij liet hem voor zijn poten neer vallen en keek de katten uitdagend aan. Die stonden met hun bek open van verbazing hem aan te staren. Cinderfall zag er zelf verzekerd uit, maar van binnen schreeuwde hij het uit van angst. Het water maakte zijn vacht zwaar, en omdat hij bijna nooit .. of eigenlijk nooit zwom had hij geen laagje over zijn vacht die het water gemakkelijker afstootte. Cinderfall schudde zich uit en pakte de vis op, klaar om er mee nar Lostvoice te gaan.

Lostvoice spon zachtjes toen Cinderfall zei dat hij het geweldig zou vinden als ze met hem mee ging. Ze glimlachte en liep achter hem aan, de verbaasde blikken van de resterende RiverClan katten achter zich latend. Manen lang had ze zichzelf opgesloten, terug getrokken in haar schulp, bang dat er nog iets zou gebeuren als ze contact zou maken met andere. En ook nu weer kwam die angst opspelen, was het wel zo slim om een vriendschappelijke band op te richten samen met Cinderfall? Ze had nooit andere vertrouwd, bang dat als ze vrienden werd met iemand dat 'ie ook weer uit haar leven zou verdwijnen en haar alleen achter zou laten. Net zoals met haar ouders en siblings was gebeurd. Ze was er niet zeker over of ze deze kater meer dan alleen kon vertrouwen, omdat ze bang was hem ook kwijt te raken. Ze huiverde onder het lopen en had haar blik de hele tijd steevast naar de grond gericht, niet in staat om om zich heen te kijken of Cinderfall aan te kijken. Ze kon het niet aan.
Toen ze opkeek merkte ze dat Cinderfall was verdwenen, haar blauwe ogen sperde zich open en ze keek angstig om elkaar heen. "Cinderfall...?" miauwde ze zachtjes terwijl ze naar de kater zocht. Haar oortjes schoten omhoog toen ze opeens geplons hoorde en katten hoorde lachen. Snel rende ze in de richting van de rivier en vond daar Cinderfall, die probeerde een vis te vangen. Waarom deed hij zo dom? Ze wist dat hij bang was voor water, waarom zou 'ie dan alsnog proberen die vis te vangen? Ze keek op toen ze de andere katten weer hoorde lachen en keek ze met dichtgeknepen oogjes aan. Met een dikke staart en een woedende blik in haar ogen liep ze in de richting van de katten. "En nu is het genoeg!" Miauwde ze ze kwaad toe. Perplex keken de katten haar aan, ze hadden niet verwacht dat Lostvoice haar stem zou verheven, überhaupt niet dat ze zou spreken. "Zo, dus het verlegen poesje trekt ook eens een keer haar bek open. Kom je je vriendje helpen?" De spottende stem van de grootste kat deed haar huiveren. Ze blies naar hem en keek hem recht in de ogen aan. "Cinderfall probeert het tenminste! Hij probeert van zijn angst af te komen door te gaan vissen. Jullie zouden, in plaats van hem doodleuk uit te gaan staan lachen, hem kunnen helpen!" Ze keek snel om toen ze opeens een harde plons klonk. Snel rende ze terug, waar was Cinderfall gebleven? Ze ging aan de rand van het water staan, zodat het water haar pootjes nog net niet kon raken. Haar blauwe ogen zochten het wateroppervlakte af. Waar zat die kater nou? Opeens hoorde ze iets naast zich en zag ene doorweekte Cinderfall uit het water klimmen. Snel rende ze naar hem toe en volgde zijn blik naar de katten, waar ze net nog een hartig woordje mee had gesproken. "Laat ze maar," mompelde ze zachtjes en begon zorgvuldig zijn doorweekte vacht droog te likken.

Door zijn inspanning en vastberadenheid had hij Lostvoice niet opgemerkt, hij had geen idee hoe ze uit haar slof was geschoten tegen de twee katten. Cinderfall vond het fijn hoe Lostvoice hem droog likte. Hij snorde en duwde de vis goedkeurend naar haar toe. “Het is me gelukt” Hijgde hij, met de achterliggende gedachten dat hij dit nooit meer ging proberen. Hoe erg hij Lostvoice ook teleur ging stellen, ze moest het maar doen met de saaie bos jager. Hij gaf haar ook een lik over haar oor en keek haar vriendelijk aan. Hij kon het niet helpen dat hij even terug dacht aan zijn moeder, die had ook altijd van die vriendelijke, en eerlijke ogen gehad zoals Lostvoice. Helaas was zij gestorven tijdens een grens gevecht, kort daarna verdween zijn vader om ergens anders te gaan wonen. Hij kon het niet aan om meer herinneringen aan haar te hebben, hij was gebroken van haar dood. Hoewel zijn moeder niet weg mocht, had ze het toch gedaan. Ze hield van haar kits, maar hield te veel van haar rang als krijger. Zodra de eerste gewonden het kamp binnen kwamen ging zij recht op de vechtende katten af. Cinderfall zijn ogen glommen even van verdriet voor hij zichzelf weer vermande en Lostvoice aan keek. Hij duwde zichzelf overeind en ging enkele stappen naar rechts zodat hij haar niet nat zou maken. Hij schudde zijn vacht onhandig uit en keek nog naar zijn na druipende staart. “Ik heb een vis gevangen! Eindelijk” Zei hij vol opluchting. Hij pakte het op en liep er trots mee naar het bos om hem daar te gaan begraven toen er een kat langs kwam die hem iets toe sneerde: “He Cinderfall! Een vis?” Riep hij uit, de verbazing nauwelijks verbergend. Cinderfall snoof en knikte trots. “Wauw! Die heb je gejat zeker?” Sneerde hij terug. Cinderfall bleef staan en keek hem met de hoogst persoonlijke ongeloof aan. Wat was dat voor onzin!?

Ene glimlach kwam rond haar bekje terwijl ze toekeek hoe Cinderfall de vis goedkeurend in haar richting duwde. Ze spinde toen ze zijn lik over haar oor voelde en keek hem met een glimlach aan. "Ik vind het knap van je dat je in die rivier dook," zei ze zachtjes, maar goedkeurend. Ze vond het inderdaad erg knap van hem om zijn angst onder ogen te komen, maar ergens was ze ook bang, bang om hem te verliezen. Ze wilde hem niet verliezen, niet nu al. Niet nu ze eindelijk een vriend had gevonden, iemand waarbij ze zich op haar gemak voelde, waarbij ze wilde blijven. Iemand die wist hoe het was om 'anders' te zijn dan de normale katten. Iemand die haar begreep. Ze huiverde en haalde diep adem om haar hartslag op orde te krijgen en de tranen, die achter haar ogen prikte, terug te dringen. Ze wilde geen pijn meer voelen, geen angst meer. Ze wilde niemand die haar dierbaar was verliezen. Ze huiverde nog een keer en keek op toen ze opeens Cinderfall's ogen op haar zag gericht. Ze vermande zich en glimlachte naar hem. Ze merkte dat hijzelf ook ergens verdriet over had. Ze wilde hem gerust stellen, maar had geen idee hoe. Voordat ze iets kon zeggen was de kater al weer opgestaan en zichzelf uitschudde. Lostvoice deed een stapje opzij om niet nat te hoeven te worden en glimlachte toen ze zijn woorden hoorde. "Gefeliciteerd," zei ze, oprecht blij voor hem. Ze volgde hem toen hij wegliep met de vis, waarschijnlijk om 'm ergens te begraven. Haar oortjes zakte naar beneden toen ze weer in gedachten verzonk, maar al snel stonden ze weer overeind toen ze een stem hoorde. Ze keek op en zag de kat tegen Cinderfall miauwen. Ze kwam iets dichterbij om het gesprek te volgen. Blijkbaar dacht de kat dat hij de vis had gestolen. Lostvoice voelde woede opborrelde, maar wist niet zeker of ze zich er mee mocht bemoeien. Maar toen ze Cinderall's ongeloof zag, knapte er iets. Ze stapte langs de kater heen en ging voor de neus van de kat staan. "Ah, de onzichtbare poes beschermt haar vriendje, hoe schattig," Ze vernauwde haar ogen toen ze de kat hoorde spotten. "Zielig, je bent gewoon zielig," De kat keek even verbaast. "Ze heeft leren spreken, het is een wonder," Lostvoice zetten een dikke staart op en ze blies naar de kat. "Jij bent hier de zielige persoon. Respectloos. Cinderfall heeft geprobeerd om over zijn angst heen te komen door te gaan vissen. En zoals ik net als tegen je zielige vriendjes heb gezegd, in plaats van hem staan uit te lachen, hadden jullie beter kunnen helpen! Ik dacht altijd dat loyaliteit centraal stond in deze Clan. Maar blijkbaar kent niet iedereen dat begrip hier!" Ze keek de kat pissig aan en snoof, voordat ze ging zitten en haar staart over d'r poten heen legde. De kat was even stil, heel eventjes knipperde hij met zijn ogen, voordat 'ie in een bulderende lach uitbarsten. "Kijk dat dan. Ze probeert voor zichzelf op te komen, wat een giller." Lostvoice's oren zakte naar beneden en ze voelde tranen achter haar ogen prikte. Dit wilde ze dus voorkomen. Ze werd toch nooit serieus genomen. Ze stond op, trillend en angstig, waarna ze langs de kat heen stormde en er van door ging. Zonder te weten waar ze heen rende, rende ze zo ver mogelijk weg van de kat en van Cinderfall.

Cinderfall opende zijn bek om tegen te spreken maar tot zijn verbazing stapte Lostvoice voor hem en sprak de kater aan. Cinderfall geloofde zijn oren niet, maar voelde zichzelf wel een stuk beter nu hij zag wat een beetje socialisatie deed met een kat als Lostvoice. Echter was de kater nog niet klaar, en sprak terug waardoor Lostvoice weer terug schrok. En toen begon hij te lachen. Cinderfall siste nijdig en zette zijn vacht op tegen de kater, hoe durfde hij!? Elk moment kon hij hem in de haren vliegen, maar toen hij zag dat Lostvoice er vandoor ging raakte hij in paniek. Hij keek de kater woedend aan maar wist dat met een gevecht hij hier niet gemakkelijk weg zou komen, en daarbij zou hij haar kwijt raken. Hij stormde langs hem heen en volgde haar geur, maar de poes was snel, aldus Cinderfall die haar rook, maar dan ook overal. Waarschijnlijk had ze in enkele cirkels gelopen om hem te verwarren. Gefrustreerd zakte hij neer op een open plek in het kleine bos, met zijn staart om zijn voorpoten. Hij haalde diep adem en dacht na hoe hij dit het beste kon doen. Maar de frustratie liet hem niet echt helder denken. Hij had net haar vertrouwen gewonnen, en nu door één zo’n kat met zijn hersens duidelijk in zijn staart was dat allemaal weg. Cinderfall duwde zichzelf overeind en spitste zijn oren of hij haar misschien hoorde. Hij opende zijn kaken en ademde haar geur in. De sterkste bron kwam van links, dicht bij goed beschermde struiken .. met enkelingen die dorens hadden. Hij liep er naar toe en stak zijn kop door de struik. Ze zat in één gedoken, zo overstuur als wat. Bezorgd stapte hij de struiken uit en ging voor haar staan. “Lostvoice, het is goed ik ben het maar” Zei hij meteen om haar gerust te stellen. “En niet weg lopen, ik zal je niets aan doen” Beloofde hij haar meteen. Cinderfall duwde zijn snuit tegen de hare en snorde luid om het te bevestigen. Hij likte vlug wat verdwaalde tranen weg en keek geruststellend in haar hemels blauwe ogen. Dit was de kat voor hem, dat wist hij zeker. “Je moet ze negeren, ze weten gewoon niet wat voor een goede jager en vriend jij bent” Probeerde hij in een poging haar wat te vermurwen. Hij vond het vreselijk om haar zo te zien, hij zou zichzelf het niet vergeven als ze zichzelf wat aan ging doen.

Lostvoice was compleet de weg kwijt. Het gelach van de kat galmde na in haar oren terwijl ze, verblind door de tranen, door het bos rende. Ze had geen idee waar ze precies naar toe moest gaan, ze wist niet eens zeker meer of ze nog wel in het RiverClan territorium zat. Wat nou als dat niet zo was? Straks zat ze bij een andere Clan, hoe moest ze dan uitleggen wat ze had gedaan? Toen dit besef tot haar doordrong kwam ze tot stilstand en keek waar ze naar toe was gerend. De tranen stroomde nog steeds over haar wangen en vertroebelde haar zicht, ze haatte het dat ze zo zwak over kwam door te gaan huilen. Links van haar stond een dicht begroeide struik, er zat een klein gat onder waar ze met een beetje geluk door heen zou kunnen glippen. Ze sloop in de richting van de struik en wist er net onderdoor te komen. Alleen haar staart bleef hangen in een doorn en haalde een flinke jaap open. Ze gromde zachtjes en rolde zich op tot een balletje. De pijn in haar staart begon langzaam tot d'r door te dringen. Langzaam bekeek ze de positie waarin ze verkeerde. Ze lag hier, in haar eentje, onder een struik zonder dat iemand wist waar ze was. Ze wist zelf niet eens waar ze was! En dan was ze ook nog eens gewond, al was het niet heel erg. Nog steeds trillend van de shock begon ze de vuiligheid uit de wond te halen.
Haar oren spitste zich en ze rolde zich op tot een balletje toen ze pootstappen in de buurt hoorde. Ze keek op toen ze de herkenbare stem van Cinderfall hoorde. Haar vochtige blauwe ogen ontmoeten haar gele ogen en direct voelde ze nog een huilbui op komen. "Het spijt me zo, Cinderfall. Ik had gewoon mijn mond moeten houden," zei ze zachtjes, terwijl ze haar kop weer neerlegde en daarmee het oogcontact verbrak. "Dit was nooit gebeurd als je me niet was komen opzoeken," zei ze. Alle schuld schoof ze op zichzelf met deze woorden. Als Cinderfall haar niet had opgezocht, waren ze niet samen gaan jagen. Dan was ze later niet met hem mee gegaan en zou hij niet gaan zijn vissen. Dus dan was het inderdaad haar schuld geweest. Ze zuchtte zachtjes en deed geen ene poging meer om contact te maken, al kon ze het niet laten om zachtjes te spinnen toen ze merkte dat Cinderfall haar een lik gaf om wat verdwaalde tranen weg te halen.

Het brak Cinderfall zijn hart om haar zo te zien lijden, haar geest was hier veel te fragiel voor. Plotseling voelde hij een steek van woede bij het idee dat ze haar al hadden gepest sinds ze een kit was. Zijn staart liet hij over haar rug gaan terwijl hij door zijn poten zakte, en zich tegen haar aan drukte. Hij krulde zich om hem heen, en tot zijn verbazing paste het precies zo. Alsof ze voor elkaar gemaakt waren. Hij spon zacht, terwijl hij zijn ogen sloot. "Dat maakt niet uit, ik vond het heel moedig van je dat je zo tegen die kater op stond" Zei hij met een stem die droop van de waarheid. Cinderfall hoorde dat het bos opeens veel stiller leek dan voorheen, alsof alleen zij twee hier nog zaten. 'Dit was nooit gebeurd als je me niet was komen opzoeken' Hoorde hij Lostvoice zeggen. Zijn gespin stopte en hij glimlachte zwak. Zijn kop lag naast de hare, waardoor ze zijn stem extra goed kon horen. "Als ik jou niet was komen opzoeken, dan zou ik nu nog hetzelfde zijn. Maar ik ben veranderd, ten goede" Voegde hij er aan toe om haar niet bang te maken dat het misschien haar schuld was. Het was waar. Eerder zou hij nog geen drie meter bij water in de buurt zijn gekomen, en nu had hij een vis gevangen die nu nog steeds begraven lag in het bos. "Lostvoice, jij bent speciaal" Murmelde hij. Het was waar, hij had nog nooit zo'n poes tegen het lijf gelopen. Ze was bijzonder, enig in haar soort. Cinderfall zijn gele ogen glommen bij de gedachten aan haar mooie, hagelwitte vacht en haar onnatuurlijk, hemels blauwe ogen. Hij had nog nooit zo'n kat gezien. Hij begon weer met spinnen terwijl hij zachtjes in haar oor fluisterde, tussen het spinnen door: "Ik zal je beschermen, niemand zal jou ooit weer pijn doen. Zo lang als mijn hart nog klopt zal ik jou beschermen, zelfs als zou het mijn eigen leven kosten" Toen Cinderfall de woorden uitsprak voelde hij zijn vacht tintelen en sloot hij zijn ogen weer. Stiekem wist hij niet dat hij dit niet hardop had willen zeggen, maar hij meende het. Lostvoice was speciaal, en te speciaal om pijn te laten lijden.

Lostvoice's oortjes gingen overeind staan en ze draaide haar kop toen ze Cinderfall ineens tegen haar lichaam aan voelde. Ze kon het niet laten om een zacht gespin te laten horen, terwijl ze haar koppie weer op haar poten neerlag en voor zich uit staarde. Ze had even geen zin om een woord te spreken, woorden waren overbodig momenteel. Ze zou nu gewoon zo willen blijven liggen, uren blijven liggen en niets zeggen. De geluiden om haar neem, de ademhaling en hartslag van Cindefall en de kalmerende geluiden van het bos, het kalmeerde haar en gaven rust. Ze besloot dat ze hier vaker moest komen als ze zich weer eens rot voelde. Dit bos kalmeerde haar en gaf de rust die ze nodig had. Al was het misschien niet alleen het bos, misschien was Cinderfall daar ook schuldig aan. Ze draaide haar kop zo dat ze hem net aan kon kijken en glimlachte zwak toen ze hem hoorde spreken. Ze trilde nog een beetje van de uitval die ze net had gehad tegenover die kater en de shock die hij haar had aangedaan, maar het ging al beter, gelukkig. Ze had geen zin om de hele tijd te liggen bibberen als een kitten die het koud had.
Lostvoice betrapte zichzelf erop dat ze zich lekker tegen Cinderfall aan krulde en zich hier eindelijk eens wel op haar gemak voelde. Misschien was het toch niet zo verkeerd geweest om hem te ontmoeten, zoals ze eerst had gedacht. "Als ik jou niet was komen opzoeken, dan zou ik nu nog hetzelfde zijn. Maar ik ben veranderd, ten goede" Ze dacht even na. Wat was de betekenis achter zijn woorden? Hij was veranderd, ten goede. Dan moest het te maken hebben met de rivier, toen hij was gaan vissen. Kwam het door haar dat hij het weer had geprobeerd? Dat hij die rivier in was gedoken? Ze huiverde en probeerde hem aan te kijken. "Je was de rivier in gedoken om wille van mij?" vroeg ze zachtjes. "Maar, waarom? Ik heb nooit gewild dat je je leven op het spel zetten om die rivier in te duiken, niet vanwege mij," De laatste woorden waren niet meer dan een zacht gefluister, terwijl ze haar kop weer wegdraaide en onder de struik doortuurde. Haar hart sloeg een slag over toen ze Cinderfall's stem opeens dicht bij haar oor hoorde en ze luisterde mak naar zijn woorden. Ze spinde zachtjes terwijl ze zijn warme adem langs haar oor voelde. Ze glimlachte en draaide zich zo dat ze hem aan kon kijken. "Dank je Cinderfall. Dat waardeer ik echt," zei ze zachtjes terwijl ze hem in zijn gele ogen aankeek en 'm een lik over zijn kop gaf.

‘Je was de rivier in gedoken om wille van mij?" Klonk Lostvoice’ stem, verrast. ‘Maar, waarom? Ik heb nooit gewild dat je je leven op het spel zetten om die rivier in te duiken, niet vanwege mij’ Cinderfall voelde zich op dat moment stom, door die openbaring voelde hij dat het bloed naar zijn oren schoot van schaamte. “Ik dacht- ik deed het eigenlijk om indruk je te maken” Bekende hij, terwijl hij geamuseerd snorde door zijn eigen stommiteit. Hij haalde even diep adem en streek met zijn snoet langs haar wang, hij moest bekennen dat hij sinds hij haar voor het eerst zag haar had gemogen. Ook al hadden ze nooit echt elkaar ontmoet. Cinderfall kon nog goed herinneren hoe hij, met zijn twee en een halve maan oud, geïnteresseerd naar het nestje van een van de katten keek die een pasgeboren Lostvoice bevatte. Sinds hij in haar blauwe ogen keek voelde hij zich al raar, en vermoedelijk escaleerde dat nu verder. Hij sloeg zijn staart om de hare heen en spon luid. “Je bent speciaal” Murmelde hij nogmaals, terwijl zijn gele ogen glommen van trots bij het gevoel dat hij nu bij haar lag en haar rustig maakte. Zijn gespin rommelde diep in zijn borst, en verbrak de stilte. Hij bleef een tijdje zo liggen, zwijgend haar lucht op snuivend. Lostvoice had een geur die speciaal was, een zoete, haast honingachtige geur, die hij aangenaam lekker vond ruiken. Hij weerhield zich er niet van om te denken aan kleine kits die rond zijn poten dartelde, eentje leek heel er veel op Lostvoice terwijl de ander weer op hem leek. In dromen geheuld bewoog hij niet meer, terwijl hij aan dat gelukkig beeld dacht. Maar toen zag hij haar voor zich, dood. Cinderfall schoot overeind met grote angst ogen, en een dik opgezette vacht. Hij hield van haar! ’Maar als ik van iemand houd ,… dan zal diegene ook ooit sterven, ik wil die pijn niet nogmaals voelen’ Dacht hij. Hoewel zijn hart hem anders vertelde. Zijn gele ogen glommen met angst terwijl hij haar aan keek, hij haalde diep adem. “Ik… ” Begon hij. Maar te bang om niet verder te praten draaide hij om en schoot door het struikgewas, richting het kamp. Hij kon niet veroorloven om die mooie blauwe ogen nooit meer te zien, hij hield van haar … maar zij vast niet van hem..

"Je bent speciaal," een huivering trok over haar lichaam heen toen ze Cinderfall hoorde spreken. Ze vond het heerlijk om zijn stem te horen, ze wilde hem gewoon dicht bij zich houden. Voor altijd bij zich houden. De enige kater waarbij ze zich echt op haar gemak voelde, de enige kat die ze als vriend kon beschrijven. Ze kroop dicht tegen hem aan, zodat ze zijn warmte over haar heel lichaam kon voelen. Lostvoice grinnikte zachtjes toen ze zich bedacht hoe dit eruit zou moeten zien. Haar witte vacht helemaal verstrengeld met zijn wit/bruine vacht. Het paste er wel bij, vond zij zelf. Haar borstkas ging rustig op en neer terwijl ze zich ontspande. Ze voelde zich weer helemaal de oude, met hulp van Cinderfall.
Haar kop lag weer op d'r pootjes, terwijl ze haar blauwe ogen sloot en een geeuw slaakte. Ze werd slaperig van het hier blijven liggen. Zonder dat ze het door had, zakte ze steeds verder in slaap.
Voor haar neus stonden drie kleine kittens. Een witte met gele ogen die haar aan Cinderfall deden denken, een met het vachtpatroon van Cinderfall, maar met haar blauwe ogen. En de laatste ... leek sprekend op haar, witte vacht, blauwe ogen. Een glimlach kwam rond haar gezicht, terwijl ze de kittens een voor een een lik over hun koppie gaf. Opeens besefte ze dat dit haar kittens waren. Ze keek met een schok op en zag dat een voor een de kittens dood neer vielen, met helemaal achter... Cinderfall!
Haastig krabbelde Lostvoice overeind en merkte dat Cinderfall met ene hoge rug haar een keek, zich omdraaide en weg rende. Direct daarna viel de poes huilend weer op de grond. "Het is altijd hetzelfde," snikte ze. "Telkens als ik van iemand hou.. verlaten ze me, op welke manier dan ook." Trillend stond ze op, Cinderfall was in de richting van het kamp gerent. Daar wilde ze nu even niet naar toe, dus draaide ze zich om en liep naar een plekje waar ze even alleen kon zijn. Helemaal alleen.

[Topic uit!]