Separated [Open]

Het feit dat het hier nog steeds naar Bloodclan rook, liet haar huiveren. Maar wat haast tranen in haar ogen liet opwellen was het feit dat hier, op deze heilige plaats tussen die vier bomen, bloed was verspild, van beide kanten. Het klopte simpelweg niet en ze wist dat Starclan die mening met haar moest delen. De poes zuchtte en ging in het midden van de vier eiken zitten terwijl een zacht briesje met haar gevlekte vacht speelde. Het was vreemd ook hoe de clans, die zo hecht waren geworden tijdens de hele reis, zo makkelijk ook weer uit elkaar waren gevallen na zelfs een gezamenlijk gevecht. Ergens miste ze het, het praten met andere gezichten dan degene die ze iedere dag zag. Praten met Rousepaw, Chivypaw... Jayflame. Hoewel ze het nooit toe zou geven, was ze hier voor hem. Hij had haar hartje misschien gebroken en het was misschien veel beter zo, maar ze miste zijn aanraking, de verboden manier waarop ze hem zo lief kon hebben. De poes zuchtte huiverend, ze had hier nooit moeten komen.

[Open!]

Haar gedachtes hadden heel ergens anders gezeten, tussen de bergen en vergeten oorden. Daarom merkte ze pas dat ze alleen was toen een ander vlak naast haar tot stilstand kwam. Met een ruk draaide ze haar kop om enkel om een jongere Riverclan apprentice daar aan te treffen. "Hoi," miauwde ze wat kortaf, Routpaw glimlachte haar wat onzeker maar warm toe. "Oh, hallo.. Coy-.. otepaw?" begroette ze de ander wat twijfelend. De poes had haar best gedaan om ieders naam te onthouden tijdens de journey, maar dat was vrijwel onmogelijk. Als ze het goed had was dit echter de dochter van Butterstar, daar leek ze iniedergeval zeker op. "Kan ik.. Je helpen?" Nee, natuurlijk niet. Ze was niet in het kamp, niet iedereen kwam naar haar toe voor hulp. Helaas besefte de poes zich dat natuurlijk te laat.

Altijd!! <3

De poes zuchtte en plofte haar kont op de grond. Routpaw realiseerde zich op dat moment-veel te laat- dat haar woorden nergens op sloegen. Ook de poes knipperde wat verward met haar oogjes en Routpaw wenste dat ze door de grond kon zakken. Misschien moest ze haar naam eer aan doen en zichzelf de grond in wroeten."Wat?" miauwde de andere poes. "Waar zou je me mee moeten helpen dan?" Routpaw lachte wat ongemakkelijk. "Eh, w-weet ik niet, laat maar. Foutje," hakkelde ze wat ongemakkelijk. Oh dit had ze weer geweldig gedaan. De poes ging zitten en zocht hopeloos naar een manier om het gesprek een andere, minder verwarrende/ongemakkelijke, richting op te sturen. "Ehm wat doe jij eigenlijk zo ver van het kamp?"vroeg ze eerder bezorgd dan afkeurend.

De ander rolde met haar ogen en Routpaw trok niet op haar gemak met haar oortjes. Haar poging om het gespreksonderwerp te veranderen leek ook niet helemaal goed te vallen. De ander fronste diep. Haast bracht ze haar aan het twijfelen of het nu toegestaan was voor een jonge apprentice als haar alleen het kamp uit te gaan, maar gezien zijzelf daar vroeger meerdere malen voor in de problemen was gekomen, wist ze het toch wel zeker. "Nou gewoon." sprak de andere poes kortaf. Juist, ja. "Wat moet jij dan zo ver van jouw kamp af?"vroeg de andere kat vrij onbeschoft. Routpaw deed het niet zoveel, Coyotepaw deed haar denken aan Burnetpaw. Niet alleen doordat ze dezelfde tekeningen hadden, maar omdat ze ook dezelfde grote mond deelde. "Oh, eh, ik wilde even kijken hoe de Four trees erbij lagen," haar ogen gleden over de vier bomen, expres oogcontact vermijdend. Dat was de halve waarheid, ze zou echter niet aan de neus van de Riverclanner hangen dat ze hier zocht naar haar soort-van-boyfriend. "Op de terug weg ga ik wat kruiden zoeken," en wat deed zij hier? De regels breken? Misschien moest ze aanbieden om haar terug te brengen naar het kamp, maar ze wist niet zeker hoe blij haar moeder Butterstar daarmee zou zijn.

"Ik denk niet dat de Fourtrees snel weglopen hoor,"bij haar allicht wat brutale woorden sprong er een vluchtige glimlach op haar gelaat. "Nee, hopelijk niet," ze wilde eerder weten of er nog veel sporen terug te vinden waren van het gevecht dat hier had afgespeeld, dat zou de jonge poes wel snappen, toch? Ach, de echte reden hoefde ze in ieder geval niet te weten. "Oja? Welke kruiden dan?" wat verbaasd keek ze op, haar oortjes naar voren. Waarom interesseerde de poes zich daarin? Het leek haast alsof ze Routpaw niet geloofde. "Oh, wel, niets echt iets specifiek?" ze keek de ander nu wel aan. "Onze voorraad is op zich redelijk groot nu, dus ik wilde alleen checken langs de bekende plekjes of ik nog wat extra kon inslaan. Oh! En ik ga wat bladeren plukken van de braamstruik, voor de queens enzo. En-," de poes merkte dat ze aan het door ratelen was, dus schudde ze haar kop en kapte zichzelf af. Waarschijnlijk verveelde ze de andere poes hier enkel mee. "Maar, eh, zijn er geen Riverclan warriors bij je..?"

Ze kreeg opnieuw een droge blik toegeworpen en Routpaw kon wel gokken wat voor een antwoord ze terug zou kregen. "Uhh nee," Jep, zoiets verwachtte ze al. "Heb jij geen windclan warriors bij je dan?" kaatste het poesje wat fel terug. Routpaw lachte zachtjes maar vriendelijk. “Oh, nee, ik ook niet. Alleen ik ben al op de leeftijd dat de meeste katten warrior worden, ik mag al alleen het kamp uit en doen en laten wat ik wil.... In principe” Perks of being a Medicine cat. Het klopte wel dat ze het -paw achtervoegsel deelde met deze poes hier, maar ze was oud genoeg om er alleen op uit te gaan. Mist ze Lizardpath af en toe op de hoogte hield, al was dat meer uit beleefdheid. ”Uhm, wil je anders dat ik voor de zekerheid even meeloop naar het kamp? A-als medicine cat apprentice mag ik ook andermans territoria op,” stelde ze wat onzeker voor. Liever ging ze niet het Riverclan camp in, al helemaal omdat haar broer en vader zich daar ook tussen zouden kunnen bevinden. Alleen er waren de laatste tijd zoveel ongelukken gebeurd, met Cootsnarl, met Winterbird en de dreiging van Bloodclan over het gebied, dat ze zich er al helemaal niet goed bij voelde om een jonge apprentice alleen terug te laten lopen.

Ze had eigenlijk verwacht dat de ander zou tegenstribbelen, gezien ze haar behoorlijk wat felle opmerkingen had toegegooid eerder. Het tegendeel was echter waar. ”Sure,” sprak de ander direct. Routpaw trok wat verbaasd met haar oor. ”Ehhh wacht,” ah, daar zat het addertje onder het gras. Om eerlijk te zijn had zijzelf niet heel veel zin om het kamp in te komen walsen met de dochter van Butterstar, simpelweg omdat ze dergelijke confrontaties liever uit de weg ging. Toch stond de gedachte van Coyotepaw die helemaal alleen terug zou moeten lopen haar nog minder aan. ”Moet jij niet toevallig ook nog Chivypaw zien? Want dan kan ik je naar haar toe brengen,”Oh! Dat was eigenlijk wel een goed idee. Ze had gehoord dat Nightstream was overleden en Chivypaw spoedig haar volledige naam zou hebben, ze wilde de grijze poes graag spreken. Of dat een goed genoegen reden was voor Butterstar wist ze echter niet helemaal. ”Is dat oké? Anders wordt mama misschien boos en daar heb ik geen zin.” Routpaw gniffelde. "Dat snap ik. Is goed, ik kan het met Chivypaw wel over, uh, medicine cat zaken hebben. Komt goed," ze verzon wel iets.