Slob on my knob

De prachtige grijze kattin was die ochtend haar den uit gegaan om een kleine laag sneeuw op de grond te zien. Prachtige pluizige vlokjes vielen uit de donkere lucht waardoor geen enkel dier meer kon twijfelen. Leafbare was daadwerkelijk begonnen. Haar lange vacht was in dit weer toch wel erg prettig; de koude wind beet wat minder in haar verzorgde vacht. Ook al bleef het kil, haar poten zette ze zacht neer om het verse sneeuw niet te doen knerpen. Blauwe ogen gleden langs de witte vlakten waar ze een klein muisje zag scharrelen. Zonder te twijfelen, focusende op haar instinct sprong ze naar voren toe waarna ze de muis omhoog sloeg met een poot en hem doodde. Het was niet veel maar tenminste iets. Aangezien ze nu in de buurt van het kleine meertje was besloot ze wat te drinken. Het water was wel ijskoud; maar alsnog van levensbelang. Daar zag ze een klagerige, norse Senior Warrior die de naam Horsescoff droeg. Zonder een woord te zeggen likte ze wat water op, de Leader had geen energie om geklaag aan te horen.

Niet hardop zuchtten Oceanstar, niet hardop zuchtten. Haar blauwe ogen hield ze zorgvuldig afgewend van de Senior Warrior, waarmee ze dus eigenlijk niet wou spreken. Hij wist sommige katten met zijn norse gedrag wel op hun teentjes te trappen en ze had niet bijzonder het idee dat hij het woord 'respect' kende. Waarschijnlijk was hij te druk met klaagzangen en zichzelf op een standaard zetten. Alsof hij de beste kater ooit was, die rondliep op Windclan gebied. Oceanstar had niet zeer veel tegen de kater, maar gewoon geen energie met hem om te gaan om een geduldige manier. Nadat de tabby kater zijn dorst gelest had, draaide hij zich naar de grijze kattin toe. "Een hele goeie dag, Oceanstar." Klonk er droogjes, waardoor ze hem met een kalme blik aan keek. Een die niet de persoonlijke warmte die de jonge Leader bezat liet doorschemeren. "Een geslaagde jacht zie ik hmm." klonk er, waarschijnlijk sarcastisch, hem kennende tenminste. Iets dat de jonge Leader dan ook deed, met een wiebelende oortje keek ze hem met een strenge blik aan. "Ik heb geen zin in je gezanik Horsescoff, dus wat wil je?" Haar stem klonk kalm maar ergens ook definitief. Er waren wel meer zaken waar ze zich bezig mee moest houden, afgezien van een mopperende Senior Warrior die toch nooit vrolijk werd.

De bruine Warrior was waarschijnlijk wel gewend dat de meeste anderen er niet zo op zaten te wachtten zijn gezeur aan te horen. Iedereen had veel geleden e afgelopen Moons, iedereen had katten kwijt geraakt die hen dierbaar waren. Het leven ging door en Starclan zou elke goede Warrior met een warm hart ontvangen. Haar twee kittens die overleden waren, waren veilig. Dat was iets dat ze niet van haar kittens hier kon zeggen. Het leven van een Warrior kon best wel gevaarlijk zijn, maar dat maakte het leven ook net een beetje mooier. Ze waardeerde de mooie momenten daardoor meer. Zoals het worden van een oma, ondanks het feit dat ze het niet eens was met de keuze die haar dochter had gemaakt. Horsescoff keek even over zijn schouder, terwijl hij zijn lippen tuitte. Nadenkende wiebelde hij met zijn snorharen, al was de kattin er zeker van dat hij het antwoord wel wist. "Willen we allemaal niet iets Oceanstar?" De bruine kater keek haar aan waardoor ze haar schouders ophaalde. "Wellicht," Mauwde ze enkel waarna ze het muisje zonder een woord te zeggen weer op pakte en zich omdraaide richting het kamp. Ze zou haar tijd hier niet verdoen.

Voordat Horsescoff haar in een deprimerend gesprej kon trekken had de Leader besloten weer verder te gaab met haar dag. Zonder ook maar een woord te zeggen had ze zich omgedraaid om de muis terug naar de Clan te brengen en verder te kijken wat er nodig was. Wellicht meer te jagen, maar niet met Horsescoff te spreken. “He, he, wacht even Ocean.” Haar oren drukte ze even in haar nek; enkel vrienden noemde haar Ocean de rest noemde haar uit respect Oceanstar. "Het is Oceanstar," Mauwde ze simpel terwijl ze door stapte. Eerst goed aanspreken dan zou ze wel op hem wachtten. De kater had zijn haas weer opgepakt en liep op een drafje achter haar aan, met een zucht stapte ze rustig door, haar pas niet eens versnellend. Ze zou wel kunnen rennen maar kon die energie veel beter voor andere dingen gebruiken. De wind blies tegen haar haren in; waardoor haar vacht werd opgezet. “Je weet hoe ik ben, blaffende honden bijten niet. Dus, hoe gaat het er mee?” Vroeg de kater op voor hem een sociale manier. Ah, dus Horsescoff kon toch sociaal zijn als hij dat wilde, goed om te weten. "De laatste keer dat ik checkte was je een kat en die bijten niet alleen, die krabben." Klonk er droogjes terwijl ze de muis weer liet vallen; dat sprak wat makkelijker. "Waarom zo sociaal?" Murmelde ze zacht, immers kende ze hem vooral als nors op het randje van gemeen. Al was hij verder wel een goede Warrior.

De kater leek haar korte standje niet echt serieus te nemen, het zou ook eens niet. Toch onderdrukte Oceanstar een zucht terwijl ze de kater met priemende blauwe ogen aan bleef kijken. Als Leader vond ze dat ze tenminste wat verantwoordelijkheid moest nemen, ongeacht het feit dat ze deze kater een zeurpiet vond. Horsescoff sloot zijn ogen waarna hij zichzelf met de haas nog tussen de kaken geklemd verbeterde. "Natuurlijk - Oceanstar." Klonk het, bijna mompelend gedempt door het grote prooi. Met een lichte humoristische blik verbeterde ze de kater op het spreekwoord. Ze liet haar muis op de grond vallen terwijl ze de kater aan keek, als iemand hem moest dogen kon het net zo goed zijzelf zijn. De kater was immers een al wat oudere Warrior en een ervaren kat aan de goede zijde houden kon nog wel goed van pas komen. Horsescoff legde zijn haas ook neer en trok kort met zijn oor. “Hm, jij kent me kennelijk beter dan ik mezelf.” Hij keek naar zijn klauw, terwijl hij zijn nagels in en uit klapte. Hierna haalde hij zijn schouders op terwijl de Leader geamuseerd met haar snorharen trok. Hierna vroeg ze zich hardop af wat hij eigenlijk hier deed, een gesprek houdende met haar. Immers was hij alles behalve sociaal aangelegd. Bedenkelijk hief hij een wenkbrauw op waarna hij sprak. “Geen idee. Misschien schuldgevoel dat ik altijd zo nors ben tegen iedereen. Misschien dat ik mezelf eens wil verbeteren. Of voel ik me zo eenzaam dat ik mezelf zo laag opstel om eens contact op te zoeken met clangenoten.” De kattin keek hem ongelovig aan, zelfs zij kon haar gevoelens niet zo goed verbergen; ongeacht het feit dat ze er wel eens op oefende een blank gezicht te houden. Haar ogen zouden de warmte of koude in haar gevoelswereld wel tonen. De kater krabde even achter zijn oor, waarschijnlijk had hij het er gewoon uitgefloept zonder naar te denken. "Wellicht," Sprak ze enkel op een gespeeld verveelde toon, duidelijk plagerig.

De kater leek de situatie net zo lastig te vinden als de jonge Leader. Immers stond hij er niet om bekend zijn gedachten te delen en als hij dat al deed was hij meestal nors en niet zo vriendelijk. Het was dan ook de reden dat ze er enkel met een droog antwoord op reageerde, aangezien ze niet wist hoe ze het anders aan moest pakken. Doorvragen had geen zin, hij zou daar toch niet over willen praten dus een kort ongelovig antwoord kon er wel van af. De kater raspte zijn keel, waarschijnlijk om de aandacht van zijn opmerking af te trekken. Humor was niet echt een onderdeel van de oudere kat. "Geloof je in goedheid?" Vroeg de kater plots waardoor ze hem met een verwarde blauwe blik aan keek waarna ze haar kop even schuin hield. Ze geloofde in vele dingen, ze geloofde in onschuld, in Starclan. Ze geloofde in de goedheid van kittens en wist dat de meeste slechte dingen van pijn kwamen of door pijnlijke situaties. "Ik geloof dat elke kat kan kiezen goeds of slechts te doen." Sprak ze uiteindelijk naar een korte nadenkende stilte waarna ze haar schouders ophaalde. Dit was zo niet haar gesprek, als hij haar niet zo standvastig had aan willen spreken was ze waarschijnlijk verder gegaan met jagen.