[Clanevent]♡Through Darkness We Prevail♡

Het was nu alweer een dag geleden dat Oceanbreeze vertrokken was om te samendromen met StarClan. Bezorgd was Wrensnout niet - ze wist immers wel dat de weg ernaar toe lang was - maar toch was ze opgelucht toen ze de leider haar stem door het kamp hoorde galmen. Alles was dus goed gegaan, nam ze aan. De elder stapte uit de nursery, waar ze tijdelijk de zorg van drie kittens op zich genomen had, en merkte geamuseerd op dat de kleintjes haar vrolijk achterna liepen. De oudste, Frogkit, sprong haar staart achterna. En zijn twee zusjes volgden hem op de voet. Wren vond het prima dat ze mee het kamp in gingen, zolang zij ze in het oog hield was er niets aan de hand. Ze waren ook al drie en halve moon ondertussen. "Kom maar, dit gaat een spannend moment in jullie leven worden," miauwde ze, het enthousiasme duidelijk hoorbaar in haar stem. Toen Ocean de Clan toesprak, was ze niet meer Oceanbreeze, maar Oceanstar. De elder miauwde hard mee met haar schorre rookstem toen de leidster dit ook deed. Ze tikte Messykit en Podkit aan - Frogkit deed al op volle borst mee. "Toe maar," moedigde ze aan en toen deden ook de twee zusjes mee met hun kleine piep stemmetjes. Toen het nieuws van Icecloud werd aangekondigd fronste Wrensnout bedroefd. Twee kittens achtergelaten op de wereld.. Dat was een pijnlijke situatie. Mintkit en Cocoonkit zouden nu vast en zeker ook af en toe onder haar zorg vallen. Ze nam zich voor om speciaal goed voor hen te zorgen. De kattin luisterde naar de rest van de dingen die Oceanstar te melden had, waarvan één was dat Tallshadow misschien in het WindClan kamp zou komen overnachten. Ze snapte de beslissing van Oceanstar, maar wist niet of zijzelf dezelfde keuze had genomen. Ze vond het eigenlijk niks dat de clans zo aan het mengen waren. Echter zou het anders kunnen dat Tallshadow door uitputting zou inzakken en dat wenste ze niemand toe. Toen Ocean klaar was met haar mededelingen, begeleide ze Frogkit, Podkit en Messykit terug de nursery in. Hier zag ze de leader weer staan. Ze stopte de drie kits terug in hun nest en miauwde dat ze nu maar is lekker moesten gaan slapen. Moe waren ze wel, door alle indrukken. "Oceanstar," miauwde ze toen met een glimlach op haar gelaat. "Leiderschap staat je goed."

Vanuit de nursery had de kattin gehoord dat Oceanbreeze terug was gekomen - of ja, eigenlijk zou ze nu Oceanstar moeten zeggen. Want nu was de kattin écht leidster, door Starclan gezegend met de negen levens waar ze al lang op had moeten wachten. De slanke poes keek even naar de twee pasgeboren slapende kittens aan haar buik en stond toen voorzichtig op, zorgend dat ze hen niet wakker maakte. Vanuit de ingang van de nursery keek ze naar buiten, naar hoe de kleine kattin op de rots ging staan en de clan toesprak. Over hoe ze terug was van de moonstone en daar haar leidernaam ontvangen had - en ook over hoe Icecloud gestorven was. Ze was haar vast tegengekomen in Starclan.. Ergens maakte dat de slanke kattin jaloers. Zij wist dat ze haar moeder nog terug zou kunnen zien, in Starclan - terwijl Amberstorm zeker wist dat ze haar moeder nooit meer terug zou zien. Ze had Starclan verraden, meer dan eens, en had daarmee haar plaatsje in de sterren voor goed verspeeld. Ook kreeg de tweede kitten nu haar naam: Cocoonkit. Toen zei Oceanstar iets over hoe Tallshadow ook binnenkort zijn levens zou gaan halen, en dat hij dan hier zou mogen rusten. Amberstorm fronste lichtjes bij dat nieuws. Ze was het niet echt eens met die beslissing. Even aarzelde ze; ergens wou ze naar buiten gaan, Oceanstar aanspreken over die beslissing, duidelijk maken dat ze dat geen goed idee vond. Maar één van de kittens in het nest begon opeens luid te piepen, meteen gevolgd door het gepiep van haar zusje. De jonge queen zuchtte vermoeid, zich afvragend waarom ze ook al weer zichzelf had aangeboden als zoogmoeder voor het tweetal. Ze had medelijden gehad en dat stond haar niet zo goed. Zie waar ze nu mee was opgescheept. De zwangere poes ging weer terug in het nest liggen en gaf Mintkit en Cocoonkit een relatief ruwe lik over hun kopje waarna ze haar kop op haar pootjes legde en haar groene ogen sloot. Lang had ze echter geen rust, want ze hoorde pootstappen die de nursery inkwamen en toen ze opkeek zag ze Oceanstar voor haar staan. De poes leek groter dan toen ze vertrokken was; wijzer, alsof ze de wijsheid van die negen starclankatten nu ook met zich meedroeg. En misschien was dat ook wel zo - ze leek immers zo vermoeid alsof ze net die negen levens in sneltempo had moeten leven. Amberstorm keek op naar haar leider met een respect in haar ogen die ze voordien niet had gehad - niet per se omdat ze nu haar leidernaam had, maar meer ook omdat ze zag hoe eerlijk de poes was. Ze zei niets, ergens nog steeds te koppig om dat toe te geven, maar anderzijds ook omdat ze moe was, zowel emotioneel als fysiek. Ze had elke minuut sinds Icecloud's dood met zichzelf in tweestrijd doorgebracht - had ze er goed aan gedaan om die twee kittens op te nemen? Zou ze hen niet voor het leven schaden met haar bagage? Daarnaast had ze ook nooit in kunnen schatten hoe vermoeiend het was om constant op te letten, ervoor te zorgen dat ze niet over de rand van het nest vielen en hun nek braken. Ze waren zo zwak, zo week, zo klein, dat ze soms bang was dat ze hen kapot zou maken door gewoon naast hen te liggen - en op andere momenten gaf ze er dan weer niet om, te moe om zich zorgen te maken en ergens ook te trots omdat het haar eigen bloed niet was. Ze wou dat de kittens in haar buik goed zouden opgroeien; maar zo'n belofte had ze nooit gedaan aan Icecloud, ook al had ze nog steeds waarden die ervoor zouden zorgen dat ze haar best zou doen, voor zover dat ze dat kon. Oceanstar sprak tegen de elder die haar feliciteerde terwijl Amberstorm gewoon bleef liggen, opkijkend naar de leider maar niets zeggend. Ze zou wachten tot de poes haar iets zou vragen.

Tag: Oceanstar (Wrensnout)

Routpaw was al eerder teruggekeerd naar het kamp, de jonge poes had gerend alsof de Dark forest katten zelf haar op de hielen hadden gezeten. Ergens, diep in haar brandde de hoop dat Icecloud nog te redden was, ondanks het feit dat Oceanstar al met haar gesproken had. Immers had ze het beloofd. Ze had Panthersoul beloofd voor de witte queen te zorgen, haar niets te laten overkomen. Wat was een kat zonder haar woord? Niets, en dat was wat zij was. De grijze leader had haar verzekerd dat zelfs al was er een Medicine cat geweest, haar lot niet veranderd had kunnen worden. Toch lag er een zware steen genaamd Schuldgevoel in haar maag toen ze de nursery in stapte en het aanzien van de witte queen had haar doen huilen. Dikke, natte tranen die haar ogen rood en waterig hadden gemaakt. Alleen er was geen tijd voor haar om te huilen als een kit, ze had taken te doen. Dat ze de witte poes niet kon redden, betekende niet dat ze de doek in de ring kon gooien en haar twee kittens aan hun lot over moest laten. Hoe hard het ook was, dit was wat het betekende om een Medicine cat te zijn; je moest door blijven gaan.
Dat had ze gedaan ook, met een holle stem had ze Bronzemask en een enkele apprentice bevolen haar te helpen met de kits. Starclanzijdank had Amberstorm aangeboden de zorg van de kits op zich te nemen, waardoor ze nu gezond en wel veilig waren, onwetend van het kwaad dat ze hun moeder hadden aangedaan. Voor nu was alles rustig en onder controle, waardoor ze wel de nursery uit moest komen om het verhaal van Oceanstar uit te horen. Routpaw luisterde maar half, hoewel ze niets liever wilde dan blij zijn voor haar vriendin en de nieuwe leader, sneed de dood van Icecloud haar diep, en dat was te zien aan haar gepijnigde, glazige blik. Was dit de sterke kat de ze ooit zou moeten voorstellen? De poes wilde niets liever dan zich oprollen en alleen zijn, alleen dat kon niet. Katten hadden haar nodig, Oceanstar had haar nodig. Daarom stapte ze dan ook op de jonge poes af, die zojuist haar moeder verloren had. De poes trof ze aan bij Wrensnout, haar oma. Routpaw forceerde een glimlach op haar gelaat en knikte haar toe als begroeting, hopend dat de poes het niet op zou vallen hoe gebroken ze eruit zag. Natuurlijk zou haar dat opvallen. "Oceanstar, gefeliciteerd," ze had nog helemaal niet de kans gehad haar te feliciteren. De poes slikte een brok in haar keel weg. "H-het spijt me van Icecloud, ze jaagt met Starclan nu... Mintkit en Coccoonkit zijn veilig en gezond," kort sloot ze haar ogen en haalde ze diep adem. "I-Icecloud ligt in een leeg nest naast de nursery. We hebben alles opgeruimd en schoongemaakt, je kan in eer en rust... Afscheid nemen," ze drukte haar kop troostend tegen die van de poes, ze wist als geen ander hoe pijnlijk het was je moeder te verliezen. "Het spijt me zo Ocean," ze had hier moeten blijven.

Lizardpath was aan de zijde van Oceanstar, haar nicht, gebleven bij de terugweg naar het kamp. De tocht was over het algemeen zeer goed verlopen, al was het nieuws van de dood van Icecloud wel een barst geweest. Lizardpath, die in de loop van de jaren al heel wat gezien en gehoord had, was er zelf minder van geschrokken dan haar reisgezelschap. Je kon het zien als een voordeel, maar ook als nadeel. Ze begon er bijna immuum te worden. Met een klein fronsje op haar snoet stond ze nog bij de ingang van het kamp, terwijl Oceanstar zich met moeite op de Tallrock begaf om de clan toe te spreken. Ze knikte bemoedigend naar de leader en stapte vervolgens naar voren, rond de menigte katten heen. Ze zou zich op de achtergrond houden en zich niet tussen de massa katten begeven.

Na de mededelingen van Oceanstar liet ze haar blik over alle katten gaan. Er waren gemengde gevoelens over de aankondiging dat Tallshadow-star en Acefray bij hen zouden overnachten. Lizardpath was er zelf wel voor, zeker omdat ze Acefray goed kende. De kater had haar in haar jonge tijd van Medicine cat bijgestaan in moeilijke tijden. Dit zou trouwens de eerste keer zijn dat hij haar den, haar grot, zou zien. Ze moest samen met Rout nog eens een opruimactie moeten doen, voordat ze bij hun in de den konden overnachten. Over Routpaw gesproken... Lizardpath richtte zich op om de jonge poes te vinden. Haar apprentice, die qua kennis al lang klaar is haar volledige naam te krijgen, was te vinden bij Oceanstar. Lizardpath trok met haar oortjes bij het zien van haar houding. Ze kende de poes al lang en kon al van ver zien dat er iets met haar was, haar lichaamshouding sprak boekdelen. Ze mocht qua kennis dan wel klaar zijn, maar het mentale was nog een klein struikelblok. Het was iets waar Lizard ook moeite mee had, maar uit eigen ervaring wist ze dat tijd hiervoor het beste was en natuurlijk hier en daar eens een momentje om je hart te luchten.

Ze stapte naar voren zodat ze naast Routpaw stond en knikte even ter begroeting naar de andere katten. Toch was ze niet echt bezig met de omstaanders, maar wel met Routpaw. Haar staart had ze over de apprentice gelegd en even duwde ze haar neusje tegen haar wang. "Rout, wil je me even komen helpen?" mauwde ze medicine cat rustig. Het was niet dat Lizard nog iets wilde doen, maar het was wel de manier om Routpaw met zich mee te krijgen, weg uit de menigte om even in alle rust met de poes te praten.

Tag: Routpaw, omstaanders