Wouldn't hurt a fly

Eigenlijk vond hij de vulture's drop een beetje een eng, (niet dat hij dat ooit met een levende ziel zou delen) maar nu was hij hier toch. Screech bleef ver van de rand vandaan, hij was niet gek. Ondanks zijn grote woorden had de dood van Pebble hem angst aangejaagd, en bleef hij schichtig naar de lucht kijken voor vogels. Zijn blik gleed naar de horizon. Wauw, het was hier prachtig. Opeens dreef er een geur zijn neus binnen, de geur van rot. Zijn snuit rimpelde, en hij keek om zich heen wat zo'n stank kon verspreiden. Hij volgde zijn neus, en al snel zag hij de boosdoener: Een rottend karkas van konijn. Hoe was dat hier gekomen? Het was al voorbij crowfood, lugubere botten met enkele flarden vlees er aan. Screech rilde. Sommige stukken waren bijna zwart van de vliegen. Nu hij dichtbij was zag hij meerdere insecten krioelen. Ew! De kater wou net een stap naar achter zetten, tot een vlieg op zijn neus landde. Hey! Vies! Weg, weg, bah! Met een flinke pets sloeg hij naar de vlieg, hopend deze te doden. Bam. Hij schudde zijn hoofd, ouch, dat deed pijn. Hij had nog geluk dat hij niet zijn nagels had uitgeslagen! De to-be begon over de pijnlijke plek te wrijven, en knipperde tranen weg. Kom op, niet huilen.

+Coyote

"Screech that Haunts the Night!" De kater sprong op. Meestal werd zijn volle naam alleen gebruikt als hij in the problemen zat, en als het op zo'n barse toon was zou het wel niet veel goed betekenen. In een flits draaide hij zich om, en zag Coyote. Even was hij dolblij: het was zijn neef! Coyote was sterk en stoer, hij was cool, en ook nog eens cave guard! Screech vergat even spontaan zijn pijn en keek met fonkelende ogen naar de ander. Dit was echter van korte duur, want de volwassen kater zorgde ervoor dat hij Screech niet vergat dat hij iets slechts deed. "Heb je een kop gevuld met wolken? Of wil je actief hetzelfde lot als Pebble that kills wolves ondergaan?" Achter in zijn kop viel het hem op dat de kater iedereen zijn volle naam gebruikte, maar nu was hij te druk bezig met verwerken wat tegen hem werd gesnauwd. Net als Pebble? Dood? Zijn bekje viel geschokt open. "Heb je enig idee wat voor verdriet je je moeder aan zou doen als ook jij in de klauwen van een adelaar ten onder zou gaan?" Dat was de druppel. Behoorlijk letterlijk, want dikke tranen begonnen uit zijn ogen te stromen. "N-nee!" Zijn keel voelde dichtgeknepen, en zijn hoge stem brak. "Ik wil niet dood! Ik hou van mama!" Het kwam er nu met schokkende halen uit, en hij liet zich tegen zijn grote, stoere neef aanvallen. Hij snapte best dat hij op moest letten, maar het idee dood te gaan of hoe Wisp zich dan zou voelen gaf hem een steek in zijn hart.

Het was prettig dat hij niet werd weggeduwd, zelf als hij de vacht van zijn neef onder snotterde. "Verman jezelf, jong! Katers huilen niet," "Maar ik huil nu..." Hikte de ander, hij was nog vrij zeker dat hij een kater was. "Tranen krijgen je nergens. Je leeft nog, dat is het belangrijkste. Je hebt een stel hersenen gekregen voor een reden, gebruik die de volgende keer en doe je moeder geen pijn met dergelijke stompzinnige daden," Een pluizige staart duwde zijn kinnetje omhoog. Screech keek de kater met betraande ogen aan. Hij was zo cool! "Kop op, sta recht en veeg die tranen weg. Wees een kater en volg mij terug, dan zijn er geen problemen," Hij kwam los van Coyote, een vochtige plek achterlatend, en veegde zijn tranen weg aan diens staart. Misschien was het inderdaad niet zo'n slim idee geweest om er alleen op uit te gaan. Betekende dat.... Zijn gezicht lichtte op. "Coyote! Ga jij dan met me mee de volgende keer?" Zijn ogen sprankelden. "Dan kan je me dingen leren! Hoe je zo sterk en cool wordt als jij!" Het vooruitzicht maakte hem zo enthousiast dat hij zijn tranen helemaal vergeten was. Dit zou geweldig worden! Hij zou alle tijd van de wereld hebben om samen met Coyote te zijn!

Screech is a leech

"Ja, dat is het probleem," Screech snapte er geen snars van, terwijl hij echt een goed werkend brein had. Nadat hij zijn tranen een beetje gedroogd had, voelde hij zich beter. Sterker nog, het vooruitzicht dat zijn neef hem allemaal coole dingen kon leren maakte hem enthousiaster dan ooit.  "Nee," Met een woord van de starre kater was zijn droom in diggelen geslagen. In een klap kwamen de tranen weer terug. "Tenzij jij bewijst dat je niet meer dergelijke onbezonnen acties onderneemt, gaan wij helemaal nergens heen," Wacht, hij hoefde alleen maar iets te bewijzen? Dat was een eitje! Zijn ogen begonnen weer te fonkelen. "D-dat kan ik!" Floepte er uit. "Alleen... Als je je gedraagt, kan ik je allicht wel één of twee dingen bij brengen," Yes! Eindelijk! "Ik zal me gedragen!" De gevlekte kater bracht zijn poot naar zijn kop, en salueerde zijn oudere neef. "Wanneer ga je me iets leren? Wat ga je me leren? Oh, Ik kan niet wachten! Dit is zo cool!" Hij ratelde aan een stuk door, maar wist dat hij gehoorzaam zou moeten voor dit om te kunnen werken. Maar hij zou het doen!