Searching but not finding

Het was alsof hij maanden het zelfde rondje liep alleen ging hij steeds slomer lopen. Ze was er niet en ze zou er dit keer ook niet zijn. Toch bleef hij dwalen, zoeken en lopen, maar ze was er niet. Ook dit keer niet. Hoelang had hij haar nou niet gezien? 20 manen? 25 manen? De kater zuchtte en plaatste zijn grote lichaam op een rots. Al een tijd terug had hij het opgegeven, maar het was een soort ritueel geworden om haar te zoeken. Bijna een soort spel, verstoppertje. Dat zou typisch iets voor Eclipse zijn. Ook al zou ze dit keer nooit gevonden worden. Met een vermoeide blik keek hij om zich heen. Onderweg had de rogue gelukkig wel een muis kunnen vangen. Jagen was altijd één van zijn sterke punten geweest. Eclipse sucked at hunting. Hij grinnikte en beelden zich in dat ze hem een mep zou geven voor die gedachte, maar die mep kwam niet. Het was niet eens alleen Eclipse wie hij zocht. Zijn zoontje, wat nu zoon was, had hij nog langer niet gezien. De kater kon dan ook alleen de kleine kitten voor zich halen en niet de volgroeide kat die hij nu zou moeten zijn. Naast zijn zoon had hij ook nog een dochter. Farai. De rosse kat kende haar beter dan zijn zoon en hij wenste dan ook elke dag dat hij haar naast hem had. Maar het schuld gevoel zorgde er voor dat hij haar niet onder ogen durfde komen. Pfft, Farai had een hekel aan hem, dat had ze al vaker duidelijk gemaakt en hij had de moed niet het goed te maken. Sinds Eclipse verdwenen was had hij sowieso nergens meer moed voor. Vroeger was hij overal op afgestapt, hij wist was juist en onjuist was en had een goed gevoel voor gerechtigheid. Het was vervaagd, weggeveegd en uiteindelijk verdwenen. Misschien was het omdat in het leven als rogue de scheiding tussen goed en kwaad er niet meer was. Nogmaals zuchtte de massieve kat. Waarvoor had hij zijn clan opgegeven als hij nu niet meer eens bij degene kon zijn van wie hij hield? Was het echt zo een foute keuze geweest? De gedachtes draaide door zijn kop en langzaam beet hij gefrustreerd in de muis die tussen zijn poten lag. Hij droeg niet eens meer de naam van zijn clan. Windcall. Hij onthield het, maar niemand hier noemde hem zo. In het rogue gebied stond hij bekend als Aslan, het was beter leven zo zonder Clan naam als zou de ginger de stempel die zijn moeder hem gegeven had nooit vergeten. Het herinnerde hem aan de trouw en waardigheid als warrior. Dignity. Misschien moest hij dan ook maar eens actie ondernemen, misschien morgen, of volgende week. Misschien zou dat beter zijn.

Vandaag had ze het gebied dat ze eerder had geclaimd alweer achter zich gelaten. Hoewel het haar technisch gezien voorzag in alles dat ze nodig zou hebben, was het gewoon niet genoeg. Het waren die bekende kriebels in haar poten die haar dan weer verder stuurden, haar nooit eens zich ergens liet vestigen. Niet dat de poes daar nu veel erg in had, dit was nu eenmaal haar leven; ze wist simpelweg niet beter. Het enige thuis dat ze had gekend was het hol onder de oude eikenboom geweest, maar dat was ook slechts voor de eerste 6 maanden van haar leven geweest. Dit was wie ze was. Farai zonder thuis. Farai die haar eigen touwtjes in handen nam, en zo zou het blijven ook.
Nu de zon recht aan de hemel stond, werd de hitte haar iets te veel. De mooie poes had zich teruggetrokken in een klein stukje bos een eindje verwijderd van de clans. Er woonden geen andere katten, daar was het niet groot genoeg voor. Af en toe kwam er een verdwaalde rogue opzoek naar wat prooi, zoals zij. Zoals de grote rode kater die een eindje verderop stond. De poes die al een paar dagen geen andere katten was tegen gekomen, zag een beetje sociaal contact wel zitten. Daarom trippelde ze sierlijk zijn kant op. Er tintelde iets in haar borst, een vreemd bekend, waarschuwend gevoel dat ze eerst niet goed kon plaatsen."Goedemi-" en toen ontmoette ze zijn groene ogen, die verdomde groene ogen die ze zich voor altijd zou herinneren. Even stond ze daar, een mond vol tanden en aan de grond genageld. "Windcall..?" even, héél even was ze zijn dochter, een fel jong poesje die niets liever dan haar vaders aandacht wilde. Dat was, totdat de oude, vastgekoekte woede weer naar boven dreef. Haar blauwe ogen stonden kil en ze klapte haar nagels gevaarlijk uit. "Wat moet je hier, Hond?" siste ze hem toe. De poes had het hem altijd kwalijk genomen dat hij niet eerder bij hen was komen wonen, dat hij zijn clan eerder als een familie had gezien. Hij had de kans gehad het goed te maken toen hij toch terug kwam, maar niet meer dan een maand later was hij verdwenen. Hij, en de rest van haar familie. Ze miste ze zo verdomd erg, voor al die eenzame, harde maanden. Maar ze was jong met een overlevingsdrang, en dat had haar hier gebracht. Geen vaderlijke liefde, geen zorgzame moeder, geen speels broertje. Nee, de barre omstandigheden van de wereld van een eenzame rogue. Ze was zijn dochter niet meer.

Het stille lichaampje van de muis lag voor hem en zijn ogen keken zoekend rond naar iets wat zijn frustratie kon stillen. Er was niet veel en de kat had ook geen zin om op nieuw te gaan jagen, dus beet hij maar weer in het stille lichaam wat nu nog vooral botten waren. Van binnen was er een plaatsje ontstaan voor rust, een plek voor stilte en een plek met de drang zijn leven weer op te pakken. Maar aan de oppervlakte dreven en nog gedachtes rond. Gedachtes die hem gek maakte waardoor hij nog iets harder in het karkas beet. Al zo lang liep hij alleen, zonder thuis en zonder degene van wie hij hield. Op zulke momenten wenste hij dat hij bij de clan hoorde, maar ook dat was zijn thuis niet meer. Hij was een wandelaar geworden, iemand die nergens leefde maar overal. Soms vroeg de rosse kat zich af wat er zou gebeuren als hij inderdaad zijn leven weer zou oppakken en misschien zelfs weer een nieuwe liefde vond. Hij gromde om het idee en mepte het lijkje voor hem van de rots af. Natuurlijk kon hij dat niet doen, eerst moesten er dingen opgelost worden en zelfs dan kon hij niet wennen aan het idee dat hij misschien ooit een nieuwe familie zou stichten. De kater verlangde er stil naar, maar als het echt zou gebeuren zou zijn schuld gevoel alleen maar groter en dieper zijn. Dan was het alsof hij zijn familie écht had opgegeven. Een gedachte waarbij hij zich nu nog niet kon neerleggen. "Goedemi-" Zijn oren schoten omhoog. Hij had zo lopen denken dat hij de andere niet had aan zien komen. Niet veel rogues deden moeite om vriendelijk te zijn dus was hij verrast de begroeting te horen. Met een rustig gelaat draaide hij zich om en ontmoette haar ogen, haar vacht en haar geur. Iets wat sterk in zijn herinneringen gegraveerd stond. "Windcall..?" Zijn hart zonk 10 centimeter en hij stopte met bewegen. Had Starclan dan toch nog een plan voor hem? Heel even was de Ginger de vader, wilde hij naar haar toe springen en voor altijd bij haar zijde zijn om haar te beschermen en haar vertellen dat het oké was. Maar schuldgevoel nam snel die plaats in. Zijn oren gingen iets naar achteren. "Wat moet je hier, Hond?" Het kwam niet meer als een klap. De rode had het verwacht, goh, hij had zich hier 20 manen op voorbereid en nu was het moment hier, het echte. "You look so mature..." Mompelde de kat zachtjes. Of course she looks mature! Tell her everything fool! Hij slikte de brok in zijn keel weg maar bleef nog altijd bewegenloos zitten. "Where have you been? Do you know where Eclipse is?" Het waren alleen maar wanhoop woorden die uit zijn bek kwamen rollen. Natuurlijk wist zij niet waar Eclipse was, Farai was al verdwenen voor die tijd. De kater zag de pijn in zijn dochters ogen en voelde zich verloren, maar er was ook hoop. "Farai....I suppose you know just as much as I do. I know you are mad, again. I Mousedung everything up. I don't ask you to listen, but I'll talk anyway. You have to know we didn't mean to leave the nest. It wasn't safe there and we...we thought you died." De zinnen kwamen er vast en duidelijk uit maar nu voelde hoe gebroken hij was. Hij kneep zijn ogen dicht en siste, in wat voor zwakkeling was hij veranderd.

Haar ogen konden het haast niet geloven, maar de waarheid stond enkele staartlengtes van haar vandaan in de vorm van haar mannelijke spiegelbeeld. Ze leken zo erg op elkaar, ze deelden het zelfde rood en hetzelfde wit. Het kneep haar keel dicht, waarom had ze niet zwart geboren kunnen worden zoals Maddox? "You look so mature..." ze gunde hem een giftige blik en zette haar vacht ietwat vijandig omhoog om hem duidelijk te maken dat hij niets in zijn kop moest halen. Ja, ze was volwassen geworden. Een pijnlijke weg waar hij niet één steentje van had bijgedragen, in haar ogen. Wat lieve woordjes zouden haar niet overhalen, als hij dat soms hoopte."Where have you been? Do you know where Eclipse is?" Ze wist dat ze zich eigenlijk om zou moeten draaien en weg zou moeten lopen, just like that. Ze was immers over hem, niet? Nu was ze volwassen, die oude wonden zouden allang geheeld moeten zijn. Waarom werden ze dan nu plots zo opengereten? God ze haatte dit. "No, I don't. Not since you all left," beet ze hem toe, haar staart nijdig heen en weer zwiepend en haar ogen strak op hem gericht. "Farai....I suppose you know just as much as I do. I know you are mad, again. I Mousedung everything up. I don't ask you to listen, but I'll talk anyway. You have to know we didn't mean to leave the nest. It wasn't safe there and we...we thought you died." ze stoot enkel een spottend lachje uit. "Died? I bet you never even looked for me," er klonk een bittere pijn door in haar stem. "You never came back, anyway. I lingered around long enough, but not a trace of any of you," ze klemde kort haar tanden op elkaar, dit was zinloos. Ze moest hier weg, waarom verlangde ze überhaupt naar een uitleg van hem? "I'm surprised you didn't flee back to you Mousedung clan, considering that was your real family, right Windcall?" vroeg ze hem, expres bij zijn volledige naam noemend en schraapte de moed bij elkaar om hem volledig in zich op te nemen. Hij was ouder geworden, de jaren waren te tellen als zorgen in zijn ogen. Waar was die sterke kater die hij ooit was? Die haar vol kracht tegen de grond had gedrukt omdat ze zijn territorium was binnen gedrongen? In haar ogen stond hier alleen een gebroken kater, die zijn ogen dicht kneep en amper zijn dochter onder ogen kon komen. Zo was haar moeder niet, zo was zij niet. "Where are my mother and brother, tell me." beval ze met een koude stem. Het kon niet waar zijn dat hij haar kwijt was.

Ze stonden als twee vreemden tegen over elkaar, niet eens als kennissen en zelfs niet als vijanden. Het voelde alsof ze niks van elkaar waren, alsof ze langs elkaar hadden geleefd zonder dat hun paden ooit hadden gekruist. Ze nam het hem kwalijk, wat hij begreep. Maar ze had het bij het verkeerde eind. Natuurlijk had de rode kater voor haar gezocht, dat had hij samen gedaan, met Eclipse. God het leek wel alsof hij zijn hele leven alleen maar zocht. Maar nu had hij iets gevonden wat hij al heel lang kwijt was, al voelde het niet goed. Integendeel. Vlagen van schuld kwamen over hem heen en opeens miste hij Eclipse meer dan ooit. Haar zwarte vacht verscheen voor zijn ogen en haar blauwe ogen keken hem aan terwijl Farai kwetsende woorden naam hem toe slingerde die hij maar half verwerkte. Sommige maakte de kat zelfs boos, hij wilde niet dat ze dat over hem dacht. Zo was hij niet, echt niet. "I'm surprised you didn't flee back to you Mousedung clan, considering that was your real family, right Windcall?" Hij keek op en fixeerde in één keer zijn ogen op zijn dochter. "How can you say that." Siste hij. Dit was de druppel. Langzaam stond hij op en liep hij stap voor stap dichter naar haar toe. "Do you even know how we suffered. Your mother and I? We searched, God yes we searched the whole Mousedung forest. I thought about going back, but that was only after I lost my whole family. After I lost Eclipse. I was alone, I missed the warmth of others and I missed you." Het klonk fel, maar aan het einde van zijn zin zwakte zijn stem af. Nu stond hij daar, voor zijn dochter die nu groot was. Hij had haar niet zien opgroeien, wat naar was, maar nu kon hij haar alleen maar naar hem toe trekken. "Farai. Don't you dare think we didn't care. That I didn't care." Sprak hij zacht terwijl hij rustig zijn kop tegen de hare drukte. At last.

Haar woorden maakten hem kwaad, goedzo. Liet hem gieren en brullen, dan zou ze een excuus hebben om haar nagels uit te slaan en ordinair te vechten. Ze wilde niet in zijn onschuld geloven, ze had zich altijd vast gehouden aan die woede jegens hem en zijn schuld. Vreemd, misschien, maar het was zoveel makkelijker om je onrecht op een ander te schuiven; het was makkelijker om iemand de schuld te kunnen geven dan om te beseffen dat het leven nu eenmaal oneerlijk was. Dat ze al die maanden heeft moeten leiden in eenzaamheid, enkel omdat het haar gewoon even niet mee zat, pure pech. Nee, dat was moeilijker dan wat dan ook. "How can you say that." siste de kater, Farai boog haar rug wat vijandig en blies naar hem. "Do you even know how we suffered. Your mother and I? We searched, God yes we searched the whole Mousedung forest. I thought about going back, but that was only after I lost my whole family. After I lost Eclipse. I was alone, I missed the warmth of others and I missed you." zijn stem was fel en hard, al werd hij zachter toen de grote kater verder sprak. Farai slikte een brok in haar keel weg en dwong de gefrustreerde tranen terug in haar ogen. "How I can say this, father? Are you asking me?" haar stem was woedend en overladen met emoties, alles wat ze zo lang had opgekropt. Hij wist die oude wond zo weer open te laten springen. "Want to know why? Because for all those months I was alone, sick and god I was so goddamn terrified. Do you want to talk about all those countless cold nights I spend soul alone? How I cried and cried and prayed for someone, just someone to come help me? All my life I've had to survive alone, with not one person around to care for or about me. No mother, no brother, no god damn father," de woede begon af te sterven nu alles zo naar buiten was gekomen, kort keek ze hem aan. Haar felle ogen vol pure, rauwe pijn en verdriet. "I was so scared, I was so, so, so scared for such a long time," haar stem was breekbaar en haar poten voelden zwak aan onder haar lichaam. De poes vervloekte zichzelf voor het feit dat er tranen over haar wangen rolden. Kwaad veegde ze ze weg. Ze was volwassen, dit zou niet meer zoveel pijn moeten doen. Ze leefde nog. "Farai. Don't you dare think we didn't care. That I didn't care." zijn stem was zacht en warm en toen hij zijn kop tegen de hare aandrukte wilde ze hem slaan en haar nagels in zijn kop zetten, maar ze kon het niet. Haar kinderhartje kreeg eindelijk die vaderlijke liefde waar ze al zo lang naar verlangde, alleen zou ze daar niet aan toe kunnen geven. Daarom trok ze zich van hem weg, zo makkelijk zou ze zich niet overgeven. "You.. You said you'd lost Eclipse. How, where? And where's Meadow?" her voice was colder than before.

Even vond er rust plaats, leek het alsof zij beide zich er bij neer gelegd hadden. Alsof ze dachten het verleden achter hun te laten, maar tevergeefs. Zo makkelijk was het niet om zomaar de helft van je leven los te laten. Hij wist dat Farai bijna altijd had gedacht dat het aan hem lag. Zo iets praatte je er niet zomaar uit, dus schrok de rode kater ook niet toen de poes zichzelf terug trok van hem. Hij ging haar niet achter na, in plaats daar van keek Aslan naar zijn poten en voelde hij hoe zijn hart zonk toen ze vroeg waar hun familie was. She doesn't know. De grond werd onder zijn poten vandaan getrokken, alle hoop die hij nog had gehad was nu weg. De rode kat schraapte zijn keel en keerde zijn blik naar haar toe. "There was a fire not long after you got lost. I lost Eclipse there....Maddox too." Zijn ogen stonden getreurd. Nooit had hij een lichaam van één van de twee gevonden, maar alles wees ernaar. "I never found them, alive or ..." Snel slikte Aslan de brok in zijn keel weg. Voor hoop was er rust in de plaats gekomen. Misschien dat hij het nu een plek kon geven. "But you are alive Farai. And I never hoped for more." Miauwde hij er achter aan. Ze hadden gezegd wat gezegd moest worden, in ieder geval had hij dat gedaan. Nu bleef hij echter een tijdje stil. And now? Het was alsof hij nu pas zijn leven weer kon opbouwen, hij had niet alleen Farai, maar ook een deel van zichzelf terug gevonden.