There’s no such thing as ‘home’.

Well, het leek alsof ze hier toch wel iedere keer bleef terug keren. De rode poes had een tijd in Windclan gebied gewoond, simpelweg om een grote middelvinger op te steken naar alle clankatten die daar hadden gewoond. Dat liep een beetje mis toen de bloodclan kwam en vervolgens die verdomde clans ook weer terug keerden. Het liefst had ze geschreeuwd om haar vader terug te brengen zodat ze die rothond een klap kon verkopen, maar goed, de poes was slim genoeg om het niet tegen een hele clan op te nemen. Dus was ze, zoals altijd, weer verdreven van haar thuis. Vervolgens was ze weer uit het clan gebied vetrokken, ver weg.Ze had dat hele territorium gedoe maar opgegeven, als ze haar hele leven al had gereisd, zou ze dat blijven doen. Er was geen ander lot voor haar weggelegd. Ook leek er geen lot te zijn buiten het clan gebied, want ondanks alles brachten haar poten haar altijd hier terug. Echt zin om naar Windclan territorium te gaan lopen had ze niet, gezien het ook al vrij laat was. Ze had besloten de nacht hier door te brengen, in een boom waar ze soepel in geklommen was. Hoewel de geur van rogue hier vrij sterk hing, was Farai te moe om verder te trekken. Ze hees zichzelf dan ook op een van de hogere takken en ging daar liggen, de ander zou maar met haar aanwezigheid moeten leven. Sucks to be you.

[&Koba]

Na een lange dag van alles te doen was hij eindelijk weer terug bij zijn vertrouwde boom. Het was een massieve eik die het middelpunt van zijn territorium aangaf maar wat ook diende als zijn slaapplaats. Onderaan de stam was hij begonnen met graven. Zijn plan was daar om, tussen de wortels, een grote holte te maken waar hij kon slapen wanneer de tijden kouder zullen zijn. De zogenaamde ‘wintermaanden’. Het zou dan een stuk beschutter en warmer zijn dan de kale bevroren takken met een laag sneeuw erop. Hij had een kleine boompje gehad toen hij nog met Milo samengewoond had, bij Tommy (de mens) en hij herinnerde zich nog als dag van gister dat hij van de tak afgleed omdat er een laag ijzel op gelegen had. Het zou hem dus geen tweede keer overkomen: plus als het winter was waren er ook geen bladeren die hem tegen het weer beschutte. Het was dus een goed idee mocht hij het zelf zeggen om een extra hol te maken voor als de kou toe zou slaan. Na dus een lange dag graven en zijn grenzen te markeren moest hij eerlijk toegeven dat zijn poten nu wel wat rust nodig hadden. Koba rekte zijn dikke spieren eens goed uit en klom toen, zonder moeite, de grote eikenboom in en ging op zijn favoriete tak liggen die helemaal bovenin zat. Vanaf hier kon hij werkelijk echt van alles zien, wat er bijvoorbeeld onder hem gebeurde maar wat ook veder op in zijn territorium speelde. Na een lang tijd te turen als een uil die wachtte tot er een muisje uit zijn hol tevoorschijn kwam besloot de gestreepte tom te slapen. De avond was gevallen en hij verwachte dat er niks meer geks zou gebeuren op dit tijdstip. Moei van de slaap sloot hij zijn ogen en sukkelde voor hoogstens een uurtje in slaap tot dat een duidelijke gekraak -dat wel heel dichtbij was- hem wakker maakte. Koba hief zijn grote kop en zag meteen een rood wit gevlekte kat zijn boom in klimmen en een paar takken onder hem ging liggen. Meteen schoot zijn nekharen overeind en klemde zijn nagels zich in de tak waar hij op lag. Wat in vredesnaam wat dit nou weer? “Goedenavond” Mauwde hij stug. Was ze haar neus verloren soms?

Ze had het zichzef net comfortabel gemaakt-zo ver dat ging op een harde boom- toen een harde stem haar liet opkijken. ”Goedenavond,” klonk er stug van een verwilderde, woest uitziende kater op een tak boven haar. Farai trok geërgerd met haar oor. Zijn geur was hier zeker sterk geweest, maar was van enkele uren geleden geweest. Doordat hij zo hoog in de boom zat had de wind zijn geur gemarkeerd. Het irriteerde haar, want dat betekende dat ze waarschijnlijk weinig rust zou kunnen krijgen. De poes geeuwde stilletjes. “Goedenavond,” klonk er simpelweg van haar kant, waarna ze de ander in zijn blinde en blauwe oog keek, een frons op haar gelaat. ”Well, jij bent ook niet iemand die je graag in een donker steegje tegen zou willen komen,” sprak ze naar de waarheid, waarna ze ging zitten, haar rood-witte staart keurig om haar poten heen geslagen. Ze was duidelijk niet bang voor de kater, maar wist wel dat ze weg zou moeten komen als hij besloot aan te vallen. Al had ze absoluut geen zin in die fuss. “Listen, ik ben doodop. Laat me hier slapen en ik ben morgen weg,”

Koba wiebelde met het overgebleven gedeelte van zijn oor wat hij nog overhad, en keek naar de tak onder hem waar de rood gevlekte onbekende she-cat op was gaan zitten. ”Goedenavond” Klonk er terug terwijl haar blik vastplakte op zijn blinde oog. Even knipperde hij maar trok zich niet veel aan van haar opmerking. “Dat hoor ik vaker” Mauwde hij droogjes. Als ze doelde op de vele littekens die hij droeg of dat ze sprak over zijn piekerige vieze vacht wist hij niet, misschien wel allebei. Agh ja het was niet zo dat het hem boeide. Listen, ik ben doodop. Laat me hier slapen en ik ben morgen weg,” Vervolgde de poes met haar staart op haar poten geslagen. Koba probeerde niet geïrriteerd te zuchten. Hij wou gewoon zijn nachtrust hebben na een dag hard werken. “Dan kunnen we elkaar de hand schudden” Sprak hij brommend met een geeuw. Zichzelf wat comfortabeler makend op de tak waar hij op lag. Als deze dame morgenochtend vroeg weer weg was zou hij het door de vingers kijken dat ze zijn gebied betreden was. “Als je morgenochtend maar vertrokken ben mag je de nacht hier spenderen”

Ze kreeg niet echt een reactie uit de bruine bullebak, wat ze ergens jammer vond. Hoewel hij er gehavend en gevaarlijk uit zag, trok het haar ergens wel aan. Ze had altijd al oog gehad voor de wat wanhopigere, verwilderde gevallen. Niet dat dat ooit in haar voordeel had gewerkt, maar Farai was hardleers. Maar goed, de kater zag er niet uit alsof hij zin had in een of ander flirt spel. Heel erg was dat ook niet, want hoewel de poes wel hield van dat soort vermaak zou ze een goede nachtrust ook zeker wel op prijs kunnen stellen. “Dan kunnen we elkaar de hand schudden” klonk de brommende stem van de ander. Wat een gezelligerd. “Als je morgenochtend maar vertrokken ben mag je de nacht hier spenderen” Wat een gentlemen, heel hartelijk. Farai had echter absoluut niet de puf om hem op de teentjes te trappen, bovendien zou dat alleen maar in haar tegendeel werken. Dus rekte ze zich sierlijk uit en zette haar lichaam neer op de tak. "Komt goed. ,"ze gunde hem nog een laatste blik, haar donker blauwe ogen fonkelend in het half duister. "De naam is Farai trouwens, en welterusten," en toen sloot ze haar ogen. De harde barst van de tak was alles behalve comfortabel, maar Farai was niet anders gewend.

Terwijl hij zijn ogen probeerde te richten in de verte van zijn territorium bleef zijn blik toch steeds terug schieten naar de rood met witte she-cat. Hoewel hij zat genoeg poezen voorbij had zien gaan in de lab had hij nooit echt met hen gesproken, nog met andere katten dus eigenlijk kon je het hem niet echt kwalijk nemen dat hij niet zo geoscilleerde gentleman was. Haar lichaam rekte zich sierlijk uit en eventjes kruiste hun blikken elkaar. ”Komt goed” Sprak ze, haar ogen schitterend in de de duistere nacht. Mooi. Gezelschap hm wat moest hij er mee. Of nee.. wacht eens even.. Zijn hersens begonnen weer te werken. Gezelschap was soortgenoot, soortgenoten is een groep en een groep betekende een leger. Een leger bracht hem meer gebied en macht. Zijn oor trok. Misschien dat deze schoonheid hem wel een terugbetaling kon doen voor zijn gastvrijheid. ”De naam is Farai trouwens, en welterusten," Koba keek haar aan. Zijn geheimzinnige en sluwe gedachtenis al plannend makend. “Koba” Sprak hij terug. Zijn kop wat naar beneden zakkend zodat Farai hem beter kon zien. Mits ze natuurlijk keek. “Er ligt nog een nest in de hol hier beneden, voor als de tak niet comfortabel genoeg is” Mauwde hij zwaar, als ze tenminste nog wel durfde te blijven slapen nadat ze nu beter zijn rare witte blinde oog en getekende lichaam van alle onderzoeken in het lab gezien had. De grote tom rekte zijn gespierde schouders uit en ging met een halve half kromme rug op de tak zitten, voor het geval dat hij deze dame de weg moest wijzen.

Ze had haar ogen al half gesloten toen de ander alsnog weer verder sprak. Voor iemand die zijn nachtrust zo op prijs scheen te stellen, was hij wel erg spraakzaam. Nieuwsgierig naar wat hij te zeggen had draaide de poes haar kop toch weer naar hem om, haar blauwe ogen op de zijne gericht.“Koba” stelde hij zich voor. Geen verkeerde naam, kort maar kracht, zoals de hare. De poes had er kort over nagedacht een andere naam op zich te nemen, om alle oude banden met haar familie te breken. Maar ergens kon ze het niet, Farai paste bij haar, het was nu eenmaal wie ze was. De ander liet zijn kop naar beneden zakken, zodat zij een beter zicht kreeg. Haar ogen gleden schaamteloos over zijn vele littekens. Dit was niet door katten gedaan, mensen hadden hun handen op hem gelegd. Het schrikte haar niet af. “Er ligt nog een nest in de hol hier beneden, voor als de tak niet comfortabel genoeg is” even keek ze hem schuin aan, haar ogen wat wantrouwend samen getrokken. Eerder leek hij haar zo snel mogelijk weg te willen hebben en nu bood hij haar zijn nest aan? Farai voelde een addertje onder het gras maar negeerde die. Hij kon haar tot niets dwingen, als ze wilde, was ze zo weer weg. Tenminste, dat geloofde ze graag. Dan maar kijken wat zijn echte intenties waren. "Ach, wat vriendelijk," miauwde ze geamuseerd en stond op, zodat ze hem nu volledig in beeld kreeg. "Als het jou nest is, waarom slaap je er dan niet in?" vroeg ze hem terwijl ze hem aan keek. "En waarom bied je het mij aan, Koba?" klonk haar stem geamuseerd en met iets van een plagende, flirterige ondertoon.

“Ik probeer wat meer aan mezelf te werken” Sprak hij schouderophalend. Hij had het nooit geprobeerd omdat het nooit gekund had want contact met andere katten was er nooit geweest. Daarnaast, ze toonde interesse in hem en zoals het al door zijn gedachten gespookt had: er waren groepsleden nodig en kleine Koba’s. Misschien was zij wel het antwoord op zijn vraag. "Als het jou nest is, waarom slaap je er dan niet in?" Vroeg ze uiteindelijk. Koba wiebelde met zijn oor en rekte zijn brede schouderspieren uit. “Ik ben gewend om te slapen op hard materiaal.” Legde hij uit. Zijn spieren en botten raakte van slag af als hij ineens in een warme zachte nest zou gaan slapen. Nee de harde tak van de boom was goed genoeg voor hem. “Tenslotte kan ik vanaf deze tak alles zien wanneer er iets loos is.” Sprak hij maar achteraan. Farai was (waarschijnlijk?) toch niet geïnterneerd in zijn achtergrond en dus een hele uitleg waarom hij niet in een nest lag hoefde hij dat niet toe telichten. "En waarom bied je het mij aan, Koba?" Koba trok zijn wenkbrauw op toen ze flirterig mauwde en sprong toen op de tak waar de rood witte she-cat op zat. “Een mooie dame verdiend een betere slaapplek dan dit” Hij schudde zijn onverzorgde pels uit. “Ik zal je de weg wijzen.” Hij stak zijn dikke klauwen in de stam en klom naar beneden naar de verborgen hol tussen de wortels van de boom. “Hier is het” Mauwde hij, over zijn schouder kijkend als de ander hem wel gevolgd was. “Er ligt al een mosnest in maar verwacht niet veel, ik ben geen kei in nesten bouwen” Want ja, hij had het nooit gedaan. Hopelijk verwachte Farai geen kingsize bed want het was maar een vreemde, half uit elkaar vallende, mosnest. Al lag het wel comfortabel. (Hopelijk)

Ah, hij probeerde wat aan zichzelf te werken, wat een goed streven. “Ik ben gewend om te slapen op hard materiaal.” was zijn uitleg op haar vraag. Kort wiebelde ze met haar oor, waarom had hij het nest dan? Enkel zodat hij wat plezierige nachtjes kon spenderen met naïeve she-cats? Een smal glimlachje kroop over haar lippen. Koba leek haar daar het type niet voor, al amuseerde de gedachte haar wel. “Tenslotte kan ik vanaf deze tak alles zien wanneer er iets loos is.” Ah, een uitkijk post. Dat klonk logisch, zo laag bij de grond kon ook gevaarlijk zijn. Het was precies de reden dat ook zij haar toevlucht zocht bij hoge bomen, zo had haar moeder haar immers geleerd. Hoe dan ook, één nacht spenderen in een zacht nest zou ze niet afslaan. Alleen, waarom gunde hij deze nu net aan haar? Dat vroeg ze hem. Als antwoord sprong hij neer op haar tak, die kort onder het gewicht van de robuuste kater trilde. Hij was groot en wild, iets dat haar hartje kon laten dansen. “Een mooie dame verdiend een betere slaapplek dan dit”  de poes lachte geamuseerd. "Ik ben niet van suiker, Koba," immers was ze een rogue, net als hij. Voor geen van beide was de wereld aardig. “Ik zal je de weg wijzen.” na dit gezegd te hebben klom hij naar beneden. Farai sprong in één keer de boom uit, wat mogelijk was door haar lichte gewicht en soepele lichaam. Haar donker blauwe ogen gleden af naar het hol dat Koba aanwees, het rook sterk naar hem en niet naar andere she-cats, wat haar theorie van eerder ontkrachtte. “Hier is het” ze stapte iets dichterbij en kwam naast hem tot stilstand. “Er ligt al een mosnest in maar verwacht niet veel, ik ben geen kei in nesten bouwen” en daar had hij gelijk in. Er lag enkel een onhandig bij elkaar geraapt mos nest in. "Dat kan ik zien," plaagde ze hem met een knipoog waarna ze verder sprak. "Bedankt, het is prima. Ik sta bij je in het krijt," de poes stapte voorzichtig naar binnen en maakte het zich met een zucht gemakkelijk in het nest. Zeker beter dan de harde bast van de boom. "Nu laat je me haast schuldig voelen dat ik je buiten laat slapen,"

Farai mauwde dat ze niet van suiker was toen hij gezegd had dat een mooiere dame een betere slaapplek nodig had. Koba trok even met zijn kapotte, gekrulde snorharen. “Toch niet?” Vroeg hij. “Too bad, ik lus soms wel wat zoetigheid” Was het eerste echte tikkeltje humor/flirt(?) wat er te vinden was bij de grote, ‘verwilderde’ tom. Gelukkig kroop de rode met witte she-cat in zijn mislukte den al was haar naderende reactie wel te verwachten. "Dat kan ik zien," Koba liet even een brom horen en zei toen: “Ik heb je gewaarschuwd” Al snapte hij wel dat Farai een grapje maakte. Haar volgende reactie liet hem kort glimlachen. Al was het maar waterig en bijna onzichtbaar. Hij was gewoon blij dat Farai zijn nest soort van goedkeurde. Het was zijn eerste poging geweest dusja, het maakte hem wel lichtelijk trots dat het ‘slaapbaar’ was. Koba keek nog even kort toe hoe de she-cat zich gemakkelijker maakte en wou zich net weer in zijn boom in heisen toen de vrouwelijke rogue nogmaals haar mond opende. "Nu laat je me haast schuldig voelen dat ik je buiten laat slapen," Koba keek weer terug naar Farai en haalde zijn grote schouders op. “Don’t” Sprak hij. Ze hoefde zich niet om zo iets schuldig te voelen. “Ik heb de hol enkel voor mezelf gemaakt om daar de nachten in door te brengen voor de zogenaamde ‘winter’” Hij trok met het stukje oor dat hij had. “Ik had gehoord dat het nogal, uhm, koud..? kon zijn dus..” Ongemakkelijk rapste hij zijn keel. Hij was pas net in het ‘wild’ te vinden. En dus nooit echt sneeuw en de koude maanden meegemaakt. Misschien had de rogue die hem de kneepjes had geleerd om te overleven hem wel in de maling genomen en bestond de ‘winter’ niet eens. Agh, je kon het hem niet kwalijk nemen. Koba had zijn hele leven doorgebracht in een laboratorium.

Oh? Kennelijk wist de kater toch nog wat flirten betekende, iets wat Farai wel kon waarderen. Ze keek hem dan ook geamuseerd aan na zijn opmerking. "Hm, ik hoop dat je ook van iets met een bite houdt," ze knipoogde hem speels toe, al sprak ze waarheid. Want oh boy, ze was geen poesje die je zonder handschoenen aan kon pakken. Iniedergeval, niet eentje die deed wat je wilde; wanneer ze vertrok, vertrok ze. Tot heden had geen het voor elkaar gekregen om haar op één plek te ketenen. De rood-witte poes had zich in genesteld in het hol dat Koba zijn nest noemde, waarna ze bekende dat er toch iets van schuldgevoel teweeg was gebracht. Anderzijds was dit zijn keuze, als hij liever warm sliep had hij daar eerder aan moeten denken. Toch, voor de sier kon een laatste keer vragen geen kwaad. “Don’t” sprak hij met zijn barse stem. “Ik heb de hol enkel voor mezelf gemaakt om daar de nachten in door te brengen voor de zogenaamde ‘winter’” de grote kater trok met zijn oor. Of althans, dat wat er nog van over was. Farai vroeg zich af hoe hij dat voor elkaar had gekregen. Een pittig gevecht, allicht? Of misschien een domme val? “Ik had gehoord dat het nogal, uhm, koud..? kon zijn dus..” kort keek ze hem vragend aan, een frons op haar gelaat. "Wacht, je hebt nog nooit een winter meegemaakt?" vroeg ze hem ongelooflijk, waarna ze het niet kon laten om kort te gniffelen. "Heb je onder een steen geleefd?" plaagde ze hem. De poes kon echter wel de logische connectie leggen; immers had ze gehoord van mensen die hun katten nog nooit naar buiten hadden laten gaan, een vreselijke lot. Opgesloten zitten was een van haar grootste angsten. "Ik heb anders een nieuwe deal; als ik morgen nog iets langer mag blijven, help ik je met een redelijk nest maken en geef ik je alle tips die je nodig hebt om de winter door te komen," ze keek hem afwachtend aan. De jonge poes had vrijwel niets te verliezen, dus liever bleef ze dan nog kort hier om wat meer tijd te spenderen met een interessant geval zoals Koba. Bovendien hield ze erg van uit slapen, om eerlijk te zijn.

Er werd een geamuseerde blik naar hem toe geworpen. "Hm, ik hoop dat je ook van iets met een bite houdt," Koba sloeg even met het puntje van zijn staart. “Hm” Bromde hij plezierend binnensmonds. De knipoog die de wit met rode she-cat hem gaf deed het hem gewoon. Misschien dat als hij eens even zijn best deed dat hij inderdaad vanavond niet alleen sliep wbw. “Moet ik me nu zorgen gaan maken dat ik straks met meerdere krassen kom rond te lopen?” Mauwde hij vragend. Al was zijn stem nu al wat meer met wat ‘charm’ er in dan zonet. "Wacht, je hebt nog nooit een winter meegemaakt?" Werd er gegniffeld. Koba drukte zijn recente oren in zijn nek. Verdomme. Nu stond hij zeker voor pal. En dan ook nog eens bij een she-cat die interesse in hem toonde. Hij had de vrouwtjes nodig om kleine Koba’s te krijgen en dit ging niet werken als hij ze telkens wegjaagde met zijn domheid "Heb je onder een steen geleefd?" Vroeg ze waarop de grote tom even wegkeek. Zijn blinde en blauwe oog wat samengeknepen. “Niet onder een steen” Reageerde Koba. “In een kooi om precies te zijn” Verbeterde hij haar. Ja, hij had niks anders gezien dan een veel te kleine kooi, operatietafels, proeflab en de podium waar hij met Milo op mocht ‘dansen’ voor vermaak van mensen. "Ik heb anders een nieuwe deal; als ik morgen nog iets langer mag blijven, help ik je met een redelijk nest maken en geef ik je alle tips die je nodig hebt om de winter door te komen," Nadenkend drukte hij zijn dikke wenkbrauwen samen. Maar besloot na een tijdje te knikken. “Vooruit” Mauwde hij dan ook. “Maar verwacht geen ontbijt op bed, het is geen all inclusief” Als hij het  nou meende was niet te peilen. Misschien, als Farai hem goed hielp, dat ze wel een muisje van hem kreeg. Maar niet meer! Koba ging zitten. En keek naar Farai als ze nog wat te zeggen had.

In een kooi, huh? Alleen de gedachten er al aan liet haar zich ongemakkelijk voelen. De poes kende niets anders in haar leven dan ultieme vrijheid, hence dat ze zich slecht aan anderen kon hechten. Opgesloten zitten was haar grootste nachtmerrie, ze zou sterven van ongeluk.“Vooruit” werd er geantwoord op haar voorstel. Duidelijk tevreden met deze uitkomst maakte ze het zichzelf gemakkelijk in het onhandig gebouwde nest. “Maar verwacht geen ontbijt op bed, het is geen all inclusief” een scherpe, geamuseerd blik verscheen in haar ogen toen ze zijn ogen ontmoette en kort knipoogde ze. "Oh, I can manage myself," de ander ging zitten, wat haar vertelde dat iets hem hier hield. Was dat iets een verlangen of niets meer dan verveeldheid? Ze vond de kater maar lastig te peilen. "Misschien ben ik zelfs wel vrijgevend genoeg om een ontbijtje voor jou mee te nemen, Kooi-kater," was het een pakkende bijnaam? Nee niet echt, maar misschien kon hij de humor er wel van zien. De poes liet kort 'perrongelijk' haar staart langs zijn poten strijken, waarna ze zich opkrulde om te slapen, misschien. Als de ander zin had in... Andere dingen, was nu zijn kans. Hoewel ze zich graag met een grote mond voor deed, was ze niet iemand die snel de eerste stap zou zetten. Toch zou ze het niet erg vinden om niet alleen te slapen vannacht. Een warm bed gaf haar een vaag, onwaar gevoel van veiligheid, zelfs al was het fout gezelschap dat haar nest qarm hield.