{Open} A thousand stars

De hemel leek wel bezaaid met een ongelofelijke sterrendeken. Wisp had zichzelf vlak naast de waterval, naast de ingang van de grot, neergezet. Het eeuwige vallende water bracht haar rust, net zoals de flonkerende sterren. De sneeuwwitte kattin krulde haar staart om haar pootjes heen om deze warm te houden. Zelfs nu het het seizoen van smeltende sneeuw was, waren de nachten nog steeds fris en zat ze het liefste zo. Een enkele wolk dreef voorbij en bedekte de sterren met zijn wollige structuur. Een zachte glimlach verscheen op haar lippen. Net zo'n wolk had haar haar ertoe gedreven één van haar zoontjes 'Cloud' te noemen, naar de wolk die voorbij had gedreven tijdens de geboorte. Het was een rustige avond, een avond die ze prima met iemand wilde delen.

{Open}

De pluizige poes liep met stille stappen naar de uitgang van de grot. Ze zag dat er nog iemand lag waar zij zich wou leggen, vlak naast de waterval, onder de met sterren bezaaide lucht - maar dat hield haar niet tegen. Willow ging rustig liggen naast de sneeuwwitte kattin en richtte haar gouden ogen naar de lucht. Naar de Tribe of Endless Hunting. De avond was muisstil, geruisloos, rustig en kalm. Er was een soort sereniteit die over de kattin neerdaalde toen ze zo keek naar de sterren, naar haar voorouders en naar de katten die ze verloren was. Soms deed de herinnering zo'n pijn - het grootste deel van de tijd, in feite. Er was ook nog niet veel tijd overgegaan. De wonden waren nog vers. Maar soms, op sommige momenten, kon ze terugdenken aan Moon en aan Rise zonder pijn in haar ogen, en dat waren de momenten dat ze Spark zag als zijn eigen persoontje, een aparte kat, niet de zoon die ze verloren was maar een nieuwe zoon die ze een goed leven zou zorgen. Willow keek rustig opzij naar Wisp, die hier ook naar de lucht lag te kijken. Ze verbrak de stilte niet. Het leek nu alsof de wereld stilstond en ze was te bang dat als de stilte zou gaan, de wereld weer tot leven zou komen.

Zachte pootstappen lieten Wisp haar oren even kort draaien, maar de sneeuwwitte she-cat trok haar blik nog niet los van de sterren. Er gingen wel vaker katten 's nachts lopen en dat hoefde nog niet te beteken dat de kat haar richting op kwam. Dit was echter wel het geval. Wisp volgde voor een paar hartslagen de zachte wolk nog even met haar gele ogen, waarna ze haar blik richtte op haar tribegenoot, Willow. Ze glimlachte warm naar de jonge queen. Ze had best wel meegekregen wat voor een tragiek haar overkomen was. Ze wenste het niemand toe, je mate verliezen en dan ook nog je zoontje. Ze had het zelf meegemaakt zonder het verlies van een kind en dat vond ze al erg genoeg. "Willow," groette ze de kattin warm, "Kom je ook naar de sterren kijken?"

De gele ogen van de poes gleden naar de witte kattin die naast haar lag toen die een vraag stelde. Ze knikte lichtjes, niet helemaal overtuigd, voordat ze weer naar de sterren boven hen keek. "Naar de sterren, en naar onze voorouders.", mauwde ze zachtjes, alsof ze de stilte nog steeds niet wou verbreken - ook al had Wisp dat nu toch al gedaan. "En alle katten die we verloren hebben.." Er klonk verdriet in haar stem. Ze wist zelf niet echt waarom ze er altijd toch over begon, waarom ze de herinnering altijd weer oprakelde - maar ergens, diep vanbinnen, wist ze maar al te goed dat het gewoon was om wat medelijden te krijgen, wat aandacht, een beetje steun van haar tribegenoot. Ze had iemand nodig om haar hart aan te luchten, en nu haar mate gestorven was moest een willekeurige andere daar vaak maar het slachtoffer van zijn. Vroeger was het altijd Moon geweest - maar die was er nu niet meer. Zonder dat ze het wist was dat ook haar schuld, omdat ze altijd zo op hem leunde.. Maar dat wou Willow niet inzien.

Wisp wist dat Willow het zwaar had met alles wat er gebeurd was. De kattin trok daarom ook maar zachtjes met haar oren toen de kattin miauwde dat ze ook kwam kijken naar de katten die ze verloren hadden. Wisp drukte haar vacht stilletjes tegen die van Willow en gaf een zacht kopje tegen haar schouder in de hoop haar wat te troosten. Ze had zelf het verlies van Branch redelijk goed verwerkt ondertussen, maar zij had niet ook nog een kind verloren. "Ze zullen altijd over ons waken," murmelde de witte kattin zachtjes in respons, waarna ze haar blik weer even op de sterren richtte.

Willow stribbelde niet tegen toen de andere kattin haar probeerde te troosten - integendeel zelfs, ze zakte nog iets dieper in haar omhelzing. Ze sloot haar ogen om de sterren niet meer te moeten zien. "Zo veel van hen waren nog te jong om te sterven.", antwoordde ze, zachtjes, haar stem licht bevend. "Waarom mochten wij niet over hen waken?" Ze sprak verder, ook al wist ze niet echt waarom ze zich dit zichzelf weer aandeed. Het voelde goed om haar hart te luchten, om haar twijfels onder woorden te brengen, om op Wisp te steunen. De witte poes was dan ook zo goed in troosten, rustig en moederlijk zoals ze was naar haar kittens. Willow wenste vaak dat haar eigen moeder nog leefde - of dat ze op z'n minst de steun van haar vader had, maar die gaf eigenlijk toch niet echt iets om haar. vandaar stamde waarschijnlijk haar verlangen om beschermd te worden; en tevens ook haar verstikkende moedersinstinct.

Willow leek de troost beduidend erg nodig te hebben. Wisp stond de kattin in stilte toe om dieper weg te zakken in haar pels en sloeg haar witte staart om haar heen. Willow had het ook beduidend zwaar gehad, maar Wisp hoopte ergens toch wel dat ze zich vlug wat op ging trekken uit deze put. Het was goed voor niemand dat ze zo bleef hangen in haar verdriet. Ze had ergens gehoopt dat Spark haar iets zou kunnen helpen, maar dat leek nog niet echt het geval te zijn. "Zoveel van hen waren te jong," erkende de witte kattin zachtjes, "Maar er is ook zoveel jong leven bijgekomen." vervolgde ze, duidend op Spark. "We zijn het aan hen, en aan degenen die jagen in de tribe van endless hunting, verplicht om ons leven iets moois te maken, voor de tijd die we nog hebben." Je wist immers maar nooit wanneer die tijd tot een einde zou komen.

Ze voelde zich warm en goed, getroost door haar tribegenoot. Willow sloot haar gele ogen zodat ze de sterren niet langer hoefde te zien en draaide zich weg van de witte kattin. "Maar zij hebben die tijd niet meer, het is niet eerlijk.", mauwde ze, pijn hoorbaar in haar zachte stem. Rise had nog zoveel manen kunnen leven en nu had ze niet eens zijn eerste woordje mogen horen. Zo veel mijlpalen van haar afgepakt - en met Spark zou het nooit hetzelfde zijn omdat zijn bestaan altijd overschaduwd werd door het verlies van haar eerste zoontje. En Spark was niet eens haar bloed, niet eens haar eigen kitten; maar een pleegkitten, eentje die ze opgenomen had omdat anders geen van beiden deze koude en kille wereld overleefd hadden. Hoewel, Spark had zonder haar een grotere overlevingskans dan Willow zonder hem. En dat was nu juist het probleem aan de hele situatie. Hij beschermde haar meer dan dat zij hem beschermde; en dat terwijl zij de moeder was en hij de zoon, nog jong en onschuldig en niet wetend hoe koud en kil de wereld eigenlijk was. Het was aan haar om hem daarvoor te beschermen; en niet andersom.

Wisp begon de woorden te verliezen om haar te troosten, niet goed wetende wat ze nog kon zeggen om de pijn iets te verzachten. Wegnemen kon ze het toch niet, hoe graag ze ook wilde, Wisp legde dan ook haar staart om de zilveren kattin heen, wetende dat dit soort verdriet moest slijten. Ze had het ook gemerkt met Branch. De eerste dagen dacht ze dat ze het niet ging overleven, dat ze van verdriet in tweeën zou knakken en zou sterven. En langzaam merkte ze, dat het toch niet zo was, dat de pijn langzaam afvlakte, dat ze door kon en dat ze trots op haar kon zijn. "Dat hebben ze niet nee," mompelde Wisp zachtjes, "maar rust hebben ze wel, nooit meer pijn, en ze waken altijd over ons. Ze zijn altijd bij ons.." Ze zouden er allemaal het beste aan doen om te focussen op de levenden, maar dat was zo Starclan verdomd moeilijk. Dat wist Wisp zelf ook wel.