{Open} Stuck behind my eyes

Opnieuw stak Wisp haar witte pootjes in het stromende, koude, rivier water. Met een verbeten blik keek ze toe en begon ze weer haar poten te wrijven. Maar hoe vaak ze ook keek, ze kreeg niet het gevoel wat ze had door het lijk van Pebble te tillen uit haar kop getild, alsof zijn bloed nog steeds aan haar poten zat. Ze haalde nog een keer huiverig adem. Hoe vaak ze ook haar pootjes wasten, hoe brandschoon ze ook werden, ze kreeg ze niet uit haar hoofd werden. Normaal had ze niet zoveel moeite met dood, maar dit was toch wel een flinke hoeveelheid heviger dan dat ze gewend was. De geluiden speelden nog steeds door haar oren, de beelden flitsten nog steeds voorbij voor haar ogen.

Het was niet lang sinds hij to-be was, maar de kater had het inmiddels wel duidelijk. Dit was niks. Zijn mentor was wel oke hoor, een beetje zoals hij iedereen wel oke vond. Maar hij had de neiging veel te zeggen met weinig inhoud en de reden voor alles ontging Cloud een beetje. Dus liep hij hier, in zijn eentje, in het gebied. Geen idee wat hij precies moest doen, al had hij wel een soort opdracht meegekregen. Het katertje beet even op zijn lip en keek in de richting van waar hij gekomen was. Hij wist niet meer wat het was, maar durfde het ook niet meer te vragen. Bovendien had hij de geur van zijn moeder geroken - tot de frustraite van zijn mentor een van de enige geuren die hij tot nog toe kon herkennen - en die volgen leek een goed plan. Dus deed hij dat.
Toen hij haar zag was de kater maar wat blij dat hij die optie gekozen had. Ze stond bij wat water en leek een beetje van de wereld. Hij vleide dus zachtjes zijn vacht tegen die van haar ter begroeting, en ging dicht tegen haar aan zitten voor beschutting. Een glimlach verscheen meteen op zijn snoetje."Hey mam," Mauwde hij, met een vrolijke klank in zijn stem. Hij was to-be, zijn moeder was vast trots op hem dat hij haar helemaal alleen zo gevonden had in dit grote woud. Zijn hoop was duidelijk af te lezen.

Weer stak Wisp haar pootjes in het water, een verbeten uitdrukking op haar gezicht. Ze kneep haar ogen eventjes dicht terwijl ze haar kop schudde. Het gevoel ging niet weg. Ze wist niet zeker of deze uberhaupt ooit weg ging of dat het letterlijk van haar poten moest slijten zoals het in haar kop moest slijten. Ze was zo diep in haar gedachten verzonken dat ze haar zoontje niet eens aan hoorde komen in eerste instantie. Ze spitste haar oortjes lichtjes en keek om toen ze iets langs haar vacht voelde glijden. Een warme glimlach verspreidde zich over haar snoet terwijl ze haar zoontje een kopje gaf. Haar kinderen wisten altijd wel een glimlach op haar snoet te toveren. "Hey Cloud," prevelde de poes, zachtjes spinnend naar de sneeuwwitte kater. "Hoe gaat het met je?" kwam erachteraan op een warme toon. Hij was immers nog niet zo lang een to-be en als er iets op zijn hart lag wilde ze het graag weten.

Zijn moeder leek op te schrikken uit iets maar de jongen was te blij met dat hij zijn moeder gevonden had om het op te merken. Hij was nog te jong om te zien dat er iets mis was wanneer hij zelf juist het tegenovergestelde voelde. Toen ze zijn naam noemde begon de kater acuut te spinnen zo blij was hij nu al met wat hij ging vertellen, een beetje voorpret was leuk, bovendien was het nog best moeilijk om geheimzinnig te doen. "Het allerbest!" Mauwde hij dus enthousiast in antwoord op zijn moeders vraag en zag dit als de opening die hij nodig had om zijn accomplishment te delen. Nu zijn siblings er niet waren kon hij best wel enthousiast zijn en praten, dan voelde het veiliger. Mama zou hem niet afrekenen op verkeerde woorden of 'domme' uitspraken. Zij wist dat hij z'n best deed. "Ik heb u helemaal alleen gevonden!" Met grote ogen vol trots keek het letterlijke wolkje op naar zijn moeder, hij was nog erg klein, maar dat deerde hem op dit soort momenten niet. Hij had zojuist een persoonlijke overwinning gehad oke.

Het was altijd fijn om met haar kittens te zijn. Wisp voelde de paniek wat uit haar lichaam vloeien en sloot haar ogen voor een moment, diep ademhalend. Het kwam allemaal goed. De vrolijkheid die Cloud bij zich droeg was aanstekelijk en Wisp voelde een glimlach doorbreken op haar gelaat. "Het allerbest ja?" miauwde ze op een geïnteresseerde toon, "Nu moet je me wel vertellen waarom. Nu ben ik wel heel nieuwsgierig." Ze krulde haar dikke staart om haar kitten heen om hem warm te houden. Ze wist dat dit waarschijnlijk niet meer nodig was, maar het was een automatisme van hun jeugd. Het jonge katertje vertelde vol enthousiasme dat hij haar hélemaal alleen gevonden had. Lachend gaf Wisp hem een lik over zijn kop en hield maar voor zich dat hij nog veel beter zou leren speuren dan dat. "Ik hoor het al," snorde ze zachtjes, "Mijn getalenteerde jongen heeft een hele goede mentor gekregen."

Het feit dat zijn moeder doorvroeg maakte dat hij zijn borst vooruit duwde in trots, ze was nieuwsgierig naar hem en zijn avonturen. Hij was ook wel heel stoer. Toen ze een staart om hem heen sloeg protesteerde hij echter niet, ten eerste was hij te druk bezig met enthousiast omhoog kijken naar haar reactie en ten tweede was het ook wel lekker warm. Hoe meer vacht hoe beter. Toen ze over zijn mentor begon keek hij even om zich heen of die toevallig ergens stond en haalde toen zijn schouders op. "Ik denk het," Mauwde hij meegaand, het verschil tussen goed en slecht had hij nog niet zo duidelijk. Hij vond het erg goed dat hij zijn moeder gevonden had maar zijn mentor kon nog veel meer vinden, was die dan superduper goed? "Ja," Besloot hij na alles op een rijtje gezet te hebben, en knikte ferm met zijn kleine koppie. "Ja ik denk het wel," Al vergat hij wel steeds zijn naam.

Wisp gaf Cloud zachtjes een aantal likken over zijn witte kopje. Van al haar kinderen was hij de enige die haar witte pels geërfd had. Niet dat ze dat erg vond, ze hield evenveel van al haar kittens. Ze hadden allemaal hun kwaliteiten en ze konden haar allemaal vreselijk trots maken en laten lachen. "Super," snorde Wisp zachtjes, waarna ze haar blik weer richtte op de Starpools, "wat heb je allemaal al geleerd van je mentor dan?" besloot ze vervolgens te vragen. Op het moment dat Cloud haar dat vertelde, kon ze wel weer bepalen of ze de mentor moest aanspreken of niet. Het leertraject van haar zoontje was immers wel belangrijk.