[Rouwtopic - Pebble] We lost a dear friend

Haar poten brandden en haar rug deed ontzettend zeer, maar Wisp bleef doorlopen. Het lichaam van Pebble was al een paar keer van haar rug gezakt waardoor ze weer met veel pijn en moeite de kater weer omhoog moest hijsen. Gelukkig was hij niet zo groot, anders wist ze niet eens zeker of ze het gered zou hebben. De blikken die in haar pels brandden waren vervelend toen ze de grot in stapte, maar ze wist waarom. Pebble was een geliefde Tribe genoot van hen en de chief van de caveguards. En na het zien vallen en breken van het lichaam van de kater, kon ze starende blikken echt wel hebben.

Met een brok in haar keel liet ze het lichaam van de kleine kater in het midden van de grot zakken, zich beseffend dat de katten nu wel wat tekst en uitleg van haar verwachtten. Voor een paar momenten bleef ze stil. "Toen ik aan het jagen was bij de Eagle Peaks, hoorde ik Pebble ineens schreeuwen," miauwde ze met een licht trillende stem, dit ging haar absoluut niet in de koude kleren zitten. "Hij was omhoog getild door een adelaar. Hij heeft zichzelf los kunnen vechten, zoals het een dappere tribe kat zoals hem betaamd, maar.." haar stem haperde even terwijl het beeld weer op haar netvlies verscheen, "de val die volgde is hem teveel geworden."

T I G E R

_{The world is a jungle, you either fight
or run forever}

Hij was net begonnen aan een vis, toen hij opeens geschrokken geluiden hoorde die leken te komen van de uitgang van de grot. Met een vragende blik in zijn amberen kijkers stond de kater op en stapte hij weg van zijn prooi. Hij moest zijn nek behoorlijk uittrekken om over de katten die voor zijn blikveld stonden heen te kijken. Hij kon nog net de donkerbruine vacht van een kat zien die op de grond werd neergelegd. De woorden die vervolgens volgden, drongen pas later tot hem door. Het was de vacht die de jonge kater zijn aandacht had getrokken. De gestreepte pels. Een vacht die hij uit duizenden waarschijnlijk nog zou herkennen - ook al waren er veel bruine tabby's. Het was Pebble. Zijn rolmodel. Zijn voorbeeld. De kater waar hij in zijn kitten tijden zo veel naar had opgekeken. En hij was dood. "Pebble.. no.." De tranen drongen door tot zijn amberen kijkers en hij liet zijn oortjes wat zakken, waarna de bruine tabby wegkeek van het levenloze lijf. De kater was opgegroeid met de kennis dat zijn ouders in de Tribe of Endless Hunting leefden.. maar het gevoel dat hij nu beleefde, had hij nog nooit gevoeld. Een zekere leegte, een zeker gemis. Wetend dat hij Pebble nooit meer zou kunnen spreken, nooit meer samen kon lachen, nooit meer van hem kon leren. En dat hij hem pas zag, na zijn eigen dood te hebben gevonden.

139

Opschudding in de grot, dat was nieuw. Sinds de boskatten vertrokken waren was alles relatief stil geweest hier. De winter was hard geweest, maar niet hard genoeg om hun eeuwenoude leven hier tot een halt te brengen. Zij waren net zo standvastig als de rosten, waardoor alles meestal ging zoals gepland. Toen er dan ook een lijk de grot in werd gedragen, fronsde Coyote. Al helemaal toen hij het verminkte lijf van Pebble that kills wolves herkende. Wisp droeg hem, duidelijk met moeite, naar het midden van de grot. Waar ze vertelde hoe hij aan zijn eind was gekomen; een adelaar. Ergens wilde Coyote hem berispen op het feit dat hij niet goed genoeg had opgelegd, maar zelfs hij was slim genoeg om te weten dat dit zelfs de besten overkwam. Zelfs zij, hoe standvastig dan ook, waren niet tegen alles beschermd. De grote kater bewoog zich kort naar voren en streek met zijn neusje langs de vacht van de oude chief. “Jaag met de tribe of endless hunting, Pebble that kills wolves,” murmelde hij met toch iets van droef in zijn stem. Iedereen was close in de tribe, zelfs hij met zijn afstandelijke karakter kende iedereen wel. Vervolgens bracht hij zichzelf weer wat meer op de achtergrond. Hij hoorde Tiger huilen, maar wist dat hij niet in staat zou zijn de kit te troosten.

De kattin had zo een middag niet verwacht. Ze was net klaar met haar vachts choon te maken toen ze plots de witte vacht van haar moeder de grot in zag lopen. Maar dat was niet wat haar aandacht had getrokken. Het was achter de vacht van een bekende kater die levensloos op haar rug aan het liggen was. Haar blauwe ogen werden groot van de schok terwijl ze langzaam, maar toch nieuwsgierig erop afliep. Haar staart tikte eventjes nerveus tegen de grond aan. "Toen ik aan het jagen was bij de Eagle Peaks, hoorde ik Pebble ineens schreeuwen," Begon ze al aan haar uitleg. Robin keek op naar de kattin, voordat ze haar ogen weer naar Pebble trok. "Hij was omhoog getild door een adelaar. Hij heeft zichzelf los kunnen vechten, zoals het een dappere tribe kat zoals hem betaamd, maar.. de val die volgde is hem teveel geworden." Om haar heen hoorde ze ongerustheid langzaamaan vormen. Naast haar hoorde ze Tiger iets mompelen. En ze geloofde dat het iets was met de dood van de Chief. Maar echter was haar aandacht meer op Wisp. Was haar moeder ook verdrietig? "Hij was een goede kat geweest." Sprak ze eventueel voordat ze haar neus tegen de vacht van de dode Chief drukte. Voor snel, want ze had niet verwacht dat het al koud aan het worden was. Ze aarzelde voor een paar seconden voordat ze zich omdraaide om naar de bruine To-be te stappen. Tja, hoe kon ze iemand troosten? Ze deelde immers niet de herinneringen van anderen. Voor haar was Pebble een vriend geweest, familie. Zoals ze iedereen hier zag. Maar waarschijnlijk was hij niet zo gehecht zoals het bij Tiger lag. De grijze kattin drukte haar neus tegen de nek van de jonge kater, hopend dat dat tenminste zou helpen. Want ze haatte het om anderen verdrietig te zien en nu kon ze zich misschien nuttig maken.

Flight of the silver bird

Flight zag Wisp de grot binnenlopen met iets dat leek op een redelijk groot prooidier. Flight mocht dan niet bepaald een nieuwsgierig aagje zijn, maar ze was nu wel benieuwd naar wat haar mede-hunter met zich mee naar binnen sleepte. Toen ze dichterbij kwam, zag de grijze Prey Hunter dat het het lichaam van een andere kat was. Sterker nog, het was de Guard Chief, Pebble that kills wolves. "Nee," zei ze zachtjes. "Toen ik aan het jagen was bij de Eagle Peaks, hoorde ik Pebble ineens schreeuwen," begon Wisp of fading light. "Hij was omhoog getild door een adelaar. Hij heeft zichzelf los kunnen vechten, zoals het een dappere tribe kat zoals hem betaamd, maar.." de stem van de Prey Hunter viel een beetje weg, "de val die volgde is hem teveel geworden."
Flight liet haar hoofd zakken uit respect en verdriet, Pebble was een goede Cave Guard Chief geweest, en had dat nog veel langer kunnen blijven als die adelaar er niet geweest was. ze stapte naar het gebroken lichaam van Pebble toe en ging er naast liggen, haar neus in zijn vacht. "Pebble that kills wolves," sprak ze zachtjes, "je was een goede Chief voor de Tribe. Ik hoop dat je nu met de Tribe of Endless Hunting mag jagen. We zullen je niet vergeten." Ze sloot haar ogen en bleef enkele minuten zo liggen. Vervolgens stond ze op en keek ze naar Wisp. "Je hebt het juiste gedaan," zei Flight tegen de andere Prey Hunter voordat ze zonder op een antwoord te wachten wegliep naar haar den.

words: 260

››MONTY‹‹

Wisp had haar kop laten hangen en een stap terug genomen terwijl ze wachtte op de reactie, het verdriet. En dat kwam er zeker. Tiger sprak als eerste, tranen hoorbaar in zijn stem. Wisp slikte zachtjes, proberend haar tranen binnen te houden. Als ze nou hem had gezien voordat de adelaar... Maar waarom was hij uberhaupt omhoog geklommen? Haar blik was wazig van de tranen terwijl ze naar Coyote keek, die Pebble goede jachten toewenste bij de Tribe of Endless Hunting. Toch kon ze nog wel een vonkje van trots vinden in deze duistere momenten, toen ze zag hoe haar eigen dochter Robin zich sterk hield en Tiger trooste. Daar moest ze haar nog een keertje voor prijzen.. Maar niet nu. Flight leek het er ook zwaar mee te hebben. Wisp keek stilletjes even weg terwijl de zilvergrijze poes haar afscheid nam van de kater. "Dank je, Flight," mompelde Wisp zachtjes met een verstikte stem naar de zilveren poes toen deze naar haar den vertrok. Vervolgens liet Wisp zichzelf neerzakken naast het lichaam en drukte ze haar neus even in de pels, in stilte afscheid nemend van de kater voordat ze zich weer een paar stappen terugtrok.

Een diepe zucht rolde over zijn lippen, toen de kater werd gewekt uit zijn slaap door redelijk luide stemmen richting de ingang van de cave. Hij had die nacht de ingang van de cave bewaakt en had willen genieten van zijn welverdiende slaap, maar helaas mocht dat niet zo wezen. De kater, nu toch wel redelijk nieuwsgierig wat er gaande was, trok zichzelf omhoog uit zijn nest en bracht zich naar het algemene gedeelte van de cave. Waar hij daar een groep katten zag, die een .. hoopje vacht omringden. Oh Tribe of Endless Hunting, daar gingen ze weer. Een dode kat. Hij stapte dichterbij en kon de kater die daar lag uiteindelijk onderscheiden als Pebble. Hmm. Gevallen uit de klauwen van een adelaar? Well, that must have sucked. Hij stapte dichterbij en boog zijn hoofd uit respect voor de kater, want respect had hij zeker voor een kat zoals Pebble. Een echte vechter, een goede tribekat. "May you hunt with the tribe of endless hunting now." Murmelde hij, waarna hij afstand nam, zodat Pebble's familie en vrienden verder afscheid konden nemen. Hij liet zijn blik uiteindelijk op Wisp vallen, die bedankt werd door Flight. Hmm, had zij het dode lichaam van Pebble helemaal alleen terug naar het kamp gedragen? Wow, dat zou hij bijna als 'indrukwekkend' bestempelen.

_{Met grote ogen keek ze naar de kat die de cave in gedragen werd. Ze herkende hem goed. Hij was de chief voor de cave guards geweest, en het kwam dan ook als een schok voor iedereen dat hij nu levenloos op de koude grond lag. Toen ze het verhaal hoorde voelde ze woede in haar lichaam opkomen. Het was oneerlijk hoe dit gegaan was. Hij was niet eens een prey hunter geweest, en alsnog was hij door een adelaar gepakt. Ze keek ontzet naar alle katten die hun respect toonden en toen stilletjes gingen zitten. Werd niemand boos door deze situatie? "We kunnen dit toch niet zomaar laten gaan," siste ze, tegen niemand in het algemeen. "Dit was onze chief! Verdiend hij geen rechtvaardig einde?"}

Wisp volgde Thunder met haar ogen en stapte terug zodat hij zijn laatste woorden tegen de chief kon zeggen. De rust werd echter onderbroken door een jongere kat, Hound. Wisp sperde haar ogen wat open bij de woorden van de sneeuwwitte kattin. Wat zei ze nou? Wisp haar staartpunt begon zachtjes heen en weer te bewegen terwijl ze twijfelachtig nadacht over de woorden. Ze snapte het sentiment, maar alsnog leek het haar niet verstandig. "Wil je serieus een adelaar gaan neerhalen? Dat is gekkenwerk," bracht Wisp uit. Waren ze niet genoeg katten verloren aan de adelaren? De witte kattin wendde haar ogen af van Hound en keek om zich heen. Waren meer katten aanwezig die dit idee steunden?

Het was pas toen de stem van Hound door de cave galmde, dat de kater zijn aandacht weer terug richting de binnenplek had gericht. Ze veronderstelde dat de adelaars hier voor moesten boeten, hij was tenslotte hun Chief. Een wel gerespecteerd lid van de tribe. Zachtjes knikte de kater, maar de frons op zijn gezicht vertoonde dat hij er niet helemaal zeker over was. Wisp noemde het ondertussen gekkenwerk, waardoor de kater wellicht toch wat meer interesse in dit alles kreeg. "Een adelaar uit de lucht plukken is misschien wel gekkenwerk.." Hij kwam weer dichterbij de plek waar meerdere katten zich bevonden. "Maar we zouden eventueel een nest of twee kunnen vernielen?" Als ze die konden vinden. Zonder dat een adelaar hun eerst vonden.

Fallen Leaves

_{_{Leaves are falling and drifting in the wind

Ze had zichzelf op de open plek zitten wassen toen pootstappen weerklonken op het pad naar beneden. Haar oortjes richtte zich naar voren, wie waren er teruggekomen? Ze was in een blije bui geweest totdat ze zag dat er helemaal geen rede was voor blijdschap. Het was Wisp die Pebble op haar rug droeg. Haar amberen ogen vulden zich met tranen die ze verbeten wegslikte. "Pebble.." miauwde de rood-witte poes zacht. Ze liep naar Wisp toe die het lichaam van haar Chief droeg en drukte haar neus in de cyperse vacht van de kater. "Moge de Tribe of Endless Hunting je waardig verwelkomen" murmelde ze in het koude oor van haar Chief. Achter zich hoorde ze Hound wraak eisen op de adelaar die het leven van Pebble had genomen en droogjes keek ze naar Hound. "Gebruik je gezonde verstand eens voor een keer. Adelaars halen we bijna nooit neer en ze zijn veel te gevaarlijk. Pebble zou geen wraak voor zijn leven hebben gewild" miauwde ze waarna ze naast Wisp ging zitten die ook vond dat het idioot was om een adelaar aan te vallen.}}

_{Volledige ondersteuning van de andere Tribeleden moest ze blijkbaar niet verwachten. Haar oortjes bewogen naar achteren op de kritiek die zowel Wisp als Fallen op haar afvuurden. Ze was dan misschien jong, maar niet dom. Ze wist best dat het gevaarlijk was een adelaar te vangen maar ze wist ook dat het vaker gelukt was. Met fonkelende ogen van verontwaardiging keek ze naar Fallen leaves that drift in the wind. "Wie ben jij om te zeggen dat ik mijn verstand niet gebruik?" sneed ze de kattin toe. "Bovendien kan jij niet weten wat hij wel of niet wilde. Je bent het alleen met Wisp eens omdat zij jouw mentor geweest is." Kort snoof de kleine prey hunter. "Het lijkt mij een goed idee om een patrouille te vormen van drie prey hunters en vier cave guards. Zo kan er niets fout gaan. Een nest kapot maken is ook een optie, maar ik wil niet dat die adelaar nog meer levens kan ontnemen en ik denk niet dat ik daarin de enige ben. Als zelfs Pebble that kills wolves hem niet overleefd heeft.."}

Een flinke discussie kwam op gang in de grot. Wisp legde haar oren plat in haar nek en keek naar de witte kattin die om wraak kraaide. Ze had het idee al helemaal uitgedacht, maar alsnog had Wisp er een slecht gevoel over. Ze keek nog even kort naar Thunder en Fallen, wie hun meningen ook uitgesproken hadden. "Dat kan wel zijn," miauwde de sneeuwwitte kattin zachtjes over het, "maar zou Pebble gewild hebben dat we onze levens riskeren om hem te wreken? Je weet niet eens welke adelaar het betreft Hound, ze lijken allemaal op elkaar. Wil je de levens van je tribegenoten in de waagschaal gooien?" Het beeld van hoe Pebble viel en brak op de stenen flitste door haar brein heen. Nee. Niemand zou dat mee maken hier.

De discussie over of ze hier iets aan moesten doen, ging voort en Thunder kon het niet laten om van kat naar kat te kijken die zich in het gesprek mengde. Zijn oren bewogen zich licht ongemakkelijk naar achteren, toen de discussie al redelijk vurig begon te worden. Daar moest hij wat aan doen. "Girls, please, kalmeer een beetje." Sprak hij, zijn blik gleed van Fallen naar Hound, waarna hij zijn blik op Wisp richtte die nu ook sprak. "Ik ben het eens met Hound, we zouden wat moeten doen aan de steeds groter wordende populatie van deze adelaars. Ze beginnen een serieus probleem te vormen." Het maakte niets uit of ze de adelaar te pakken kregen die de dood van Pebble had veroorzaakt, als ze er een te pakken konden krijgen, hadden ze tenminste de populatie verminderd. En de kans kleiner gemaakt dat het nog eens zou gebeuren. Zijn blik gleed kort naar Pebble, een opmerking die in zijn hoofd doordrong inslikkend, omdat hij nog steeds respect had voor de ietwat kleine Cave Guard - hij was immers niet voor niets hun chief geweest.

Een schok ging door hem heen toen hij zijn moeder de grot binnen zag zwoegen. Op haar rug lag een lichaam, nee, een lijk. Een lijk van hun chief. Zijn moeder legde uit wat er was gebeurt, maar hij te overwhelmed om het allemaal echt mee te pikken. Dit was de eerste keer dat hij een dood zag. Hij had er niet veel van meegekregen toen zijn vader was overleden, maar nu het zo in je gezicht was kon je het moeilijk negeren. Een aantal katten toonden hun respect, het had iets plechtigs. Plots sprak er een sneeuwwitte preyhunter op: Hound. "We kunnen dit toch niet zomaar laten gaan," Sprak de poes ontzet. "Dit was onze chief! Verdiend hij geen rechtvaardig einde?" Screech begreep de frustratie, hij voelde het ook in zichzelf opborrelen, maar voor hij zijn mond kon opentrekken was zijn moeder hem voor geweest. Een discussie begon over een wraak actie, dat ze iets moesten doen, in naam van hun chief. Ergens wist Screech dat het beter was om zich hier buiten te houden, maar voor hij het wist ging zijn bek open en hoorde hij zijn eigen, hoge stem. "We weten niet wat Pebble wil, hij kan het ons niet meer vertellen," Zodra hij het had gezegd wist hij dat het niet was waar iedereen op zat te wachten, een ongepaste reactie. Zijn oren gleden in zijn nek. "M-Maar we moeten toch iets kunnen doen?" Hij ontweek de blik van zijn moeder. Hij wou aan haar kant staan, maar kon ze nit begrijpen hoe hij zich voelde?

Scatter as a prayer escaping my lips...
as orchids blooming in clouds

Levens verliezen.. Dat was een deel van het leven zelf. Maar dat maakte het niet makkelijk als het gebeurde. Tranen stonden in haar diep blauwe ogen. Luisterend naar Wisp. Ze bad in stilte tot de tribe of endless hunting. Op dat hij rust zou vinden die hij verdiende. Hopende dat hij geen pijn had gehad tijdens zijn dood.

De woorden van Hound lieten haar echter even opschrikken en ze draaide haar kop bij om naar de jonge prey hunter te kijken. "Hound.." Mompelde ze haar slanke lichaam omhoog duwend geschrokken toekijkend hoe meerdere haar bijviellen. "Je leven geven om zijn dood te wreken van een adelaar is niet onze manier van leven." Ze hief haar kop op. Haar stem zacht maar duidelijk, als een van de oudere tribe katten en zuster van hun teller had ze een zeker aanzicht. Niet dat ze daar zo vaak gebruik van maakte. Maar het feit dat Screech, nauwelijks een to-be ook op het punt zou staan om zijn leven te willen geven beangstigde haar. "Thunder, Hound, het is gekkenwerk om tegen een adelaar op te gaan uit woede. Whisp en Fallen hebben gelijk. Denk aan iedereen die je in gevaar zou brengen. Iedereen die je achter zou laten mocht je sterven.. Pebble zou dat niet willen. We weten allemaal hoe hij leefde. En Skyteller zou het niet goedkeuren." Ze sprak met een strakke blik. Hopende dat ze daarmee de gehele situatie iets zou kunnen sussen.

_{Er vielen haar een aantal katten bij - Thunder, Screech - maar ook teveel katten verwierpen haar idee. Hound drukte haar oren in haar nek toen Orchid, haar eigen moeder, haar vertelde dat Skyteller het niet goed keuren zou. "Laat katten is voor zichzelf spreken! Pebble wilde dit niet en van Skyteller mag dat niet. Hou het bij je eigen mening!" beet ze de oudere kattin toe, maar had vrij snel spijt. Orchid was haar moeder en Hound probeerde altijd respect te tonen voor katten ouder dan haar, al helemaal als het om familie ging. Echter was ze ook een flapuit en dit kwam nog wel is in tegenstrijd, zo ook nu. En ze was dan ook weer te koppig om zich te verontschuldigen voor haar gedrag. Dus draaide ze zich met een ruk om en stampte de cave uit. Dan zou ze zelf wel naar die verdome vogel zoeken, in d'r eentje.}

Hij moest zeggen dat hij nog niet echt verkocht was aan het idee 'democratisch overleg'. De kater had in een hoekje gezeten toen zijn moeder binnenkwam en had met grote ogen toegekeken hoe het lichaam van de kater die de leider van de cave-guards was geweest op de grond plofte. De dood van zo dichtbij zien was hem tot nu toe bespaard geschreven en om eerlijk te zijn was de kater er diep van onder de indruk. Zin om deel te nemen aan de discussie die ontstond had hij dus ook niet. In plaats daarvan liep de jongeling zachtjes naar het lichaam toe en bestudeerde het in stilte. Zo stil lag het, maar het was kapot. Pebble sliep niet, zou niet wakker worden, dat vertelde het lichaam hem wel. Een trillend zuchtje verliet zijn - nog erg kleine - lichaam. Zijn schouders waren dan misschien wel breed maar het viel tegen hoe groot hij was, hij had eerder kitten uiterlijk dan to-be, en toch zou hij cave-guard worden. Prey hunter had hij al helemaal de bouw niet voor. Het had hem ook weinig uitgemaakt, het leven liep door of hij nu het een of het ander was, en dingen leren had hij sowieso wel zin in.
Bij het horen van de stem van zijn broertje prikten zijn oren de lucht in en keek hij met een schuin koppie die kant op. Ze leken niet op elkaar, hij en hem. Niet qua uiterlijk en niet qua doen, en toch had Cloud er wel respect voor dat de ander niet zo geraakt was door de dood als hij. Die kon praten zonder brok in zijn keel, als Cloud nu zijn mond open zou doen zou er enkel een piep uit komen. Dit was teveel realiteit in een keer. De boze wereld kwam de cave in, tuurlijk, hoorde erbij, maar hij wist niet of hij het nog vaker mee wilde maken.

Wisp had ondertussen haar oren plat in haar nek gelegd, ze verschenen bijna niet meer boven de pluizige haren van haar nek uit. Haar ademhaling was wat sneller geworden terwijl ze erover nadacht hoe ze deze situatie in godsnaam kon deëscaleren en hoe ze Hound en Thunder in de cave kon houden. Ze zag dat Screech met grote ogen het gesprek volgde en wierp hem na zijn woorden een waarschuwende blik. Al zou het aan zijn nekvel moeten, ze zou haar kitten hier houden. Hier in deze grot. Hij zou niet meegaan met dit levensgevaarlijke idee. Gelukkig bracht Orchid verlichting. De mening van de oudere kattin was genoeg om de balans de goede kant op te tikken. Ze wierp een dankbare blik naar Orchid maar keek geschrokken toen Hound en Thunder alsnog de cave uitstormde. Voor nu zou ze er niks aan doen. Ze was uitgeput. Ze liep daarom dan ook maar haar resterende kitten Cloud toe, die er nogal ondersteboven van leek te zijn. Zwijgzaam krulde ze zich om de to-be heen en sloot ze zich wat meer af van de rest van de tribe, hem afschermend.

De ruimte in zijn hoofd waar hij zich had teruggetrokken om zich te redden van de realiteit werd niet veel later gevuld met warmte en veiligheid. Verward 'keerde hij terug' als het ware, en keek opzij om zijn moeder te zien die zich om hem heen had opgekruld. Een paar keer knipperde de kleine kater met zijn ogen, om zich vervolgens in haar vacht te nestelen. Een zuchtje ontsnapte hem, niet van angst maar van ontspanning deze keer. Mama zou hem nog voor een tijdje veilig houden, dat was zeker. Zoals ze hem nu beschermde zo zou het blijven, en niet anders. Met zijn oogjes boven haar vacht uit, een wordend met haar door het feit dat ze beiden wit waren, bekeek hij de rest van de groep met gemengde gevoelens. Voornamelijk medelijden. Zij waren niet zo veilig als hij nu. En ze praatten teveel, allemaal. Alleen mama niet, die praatte precies genoeg.

Onderwerp: Re: [Rouwtopic - Pebble] We lost a dear friend