Be true

Onderwerp: Be true di 31 jul 2018 - 14:41

Langzaam liep ze het pad af richting Redwood. Haar korte vacht werd opgerezen door de wind dat door de bomen heen waaide. Het gaf haar een goed gevoel. Met de hitte en de koelte dat deze plek gaf. De perfecte temperatuur om wat te vangen. Als dat zou lukken. Ze was al een tijdje To-be, maar jagen leek voor haar nog een onmogelijke skill. Ze hoopte maar dat alle katten zo begonnen. Dat ze heus wel een goede prey-hunter zou kunnen worden. Haar staart was hoog terwijl ze met grote ogen rond de plek liep. Nu zag ze wel hoe groot de bomen waren. Een deel van haar zou dat wel avontuurlijk vinden, om tenminste een poging te wagen. Maar de verstandige stem in haar begon al de risico's en consequenties op te sommen. Al trok Robin zich er niet veel van aan. Ze koos voor het gemak de kortste boom die ze kon vinden, al was die zelfs ook al te hoog voor zo een kleine kattin als haar. Ze boorde haar klauwen al in de boomstam, wat moeilijk ging want ze waren nog niet zo lang of scherp.
Ze wist niet hoe lang ze dit aan het doen was, maar tenminste meer dan vijf minuten liep ze op en neer te springen. In de hoop wat houvast te vinden en haar echt op de hijsen. Maar veel werk deed het niet. En waarschijnlijk zag het ook nog raar uit ook.

+ Wisp

Onderwerp: Re: Be true di 31 jul 2018 - 15:02

Na de aanval op Pebble was Wisp toch wat alerter naar de katten om haar heen. Haar hart ging wat sneller kloppen van de stress als ze een adelaar hoorde krijsen en ze was altijd blij als ze aan het einde van de dag iedereen weer in de grot zag. Ze wist dat dit maar tijdelijk was, het moest slijten, net zoals dat het verlies van haar mate moest slijten. Dat had haar in ieder geval geleerd dat het altijd weer beter werd, dat je alles een plek kon geven en dat het leven rustig door kabbelde. Voor nu was ze op zoek naar haar dochter, wiens geurspoor ze een paar vossenlengtes geleden had opgepikt. De redwoods waren een prettige plek als je het Wisp vroeg. De hoge stammen hadden iets eeuwigs, maakten het duidelijk dat dingen hetzelfde konden blijven en dat je kon blijven staan, wat er ook gebeurde. En toen zag ze haar dochter. "Wat ben je aan het doen, Robin?" vroeg ze met een lichte grinnik.