This burning desire is turning me to sin

De kleine zwart witte kattin vol haat liep over de highlands heen. Ze had een hekel aan dit gebied. Ze hielt meer van bedekking, bomen. Zo op de grond geplaatst voelde ze zich enkel kleiner en wat kwetsbaar. Hoe kon ook anders? Banepaw was dan wel Warrior leeftijd maar haar grote was even indrukwekkend als die van een jonge apprentice, daarbij waren zowel haar spieren als ribben te zien. Ze was klein, fragiel, maar haar karakter leek hier niet de memo over te hebben gekregen. De kattin was aggressief, vurig, machtslustig en van binnen helemaal gebroken. Maar niemand mocht dit weten, niemand wist het. Haar obesessie met kracht en macht, simpelweg omdat ze dit zo aangeleerd was in haar opvoeding, gezien uit ervaring dat dit het enige was wat telde op de wereld. Ze zuchtte geïrriteerd om zichzelf, om hierna een klein heuveltje op te springen. Op haar schouder waren krassen te zien van haar ontmoeting met een tribe kat. Ze waren zo goed als dicht nu, maar nog niet zo ver om als een compleet litteken beschouwd te worden. Het zou ook wel. Kort verlegde ze haar aandacht richting een bewegende schim verderop, niet zeker wetende wat het moest voorstellen besloot ze dichterbij te lopen. Kon vast geen kwaad? Hier ging ze spijt van hebben, ze voelde het al van Starclan aankomen.

[Coyote first post B)]

's nachts rondzwerven was allicht niet de meest verstandige bezigheid en Coyote was zich daarvan bewust. Toch liep hij nu weer hier, haast onzichtbaar in de donkere schaduwen van de bomen onder een nog donkere hemel. Het was ijzig stil, alsof zelfs de wind was gaan slapen. Het bracht hem rust in zijn kop wanneer hij dat nodig had. River, de liefde van zijn leven, had hem afgewezen. Misschien niet in die harde, exacte woorden, maar het kwam erop neer dat zijn brandende liefdes gevoelens voor haar niet beantwoord zouden worden. Daarbij bleef de verdomde Thunderclanner door zijn kop spoken. Sinds wanneer liet een evenwichtige kater, zoals hij zichzelf vond, zich zo in de war brengen door poezen? Hij wist het niet, maar het irriteerde hem mateloos.
De wereld leek hem verder uit te willen lokken, want tijdens zijn nachtelijke wandeling pikte hij de bekende geur weer op. Ze was er weer, de idioot had haar lesje nog steeds niet geleerd en was er opnieuw in de duisternis op uit getrokken. Coyote kreeg een wat problematische glimlach op zijn lippen terwijl hij achter de bosjes langs om de poes heen cirkelde. Ze leek hem nog niet opgemerkt te hebben want naïef als ze was stapte de gevlekte poes op zijn af. Hij had gevoelens waar hij vanaf wilde en een brandend verlangen naar wat hij niet zou moeten willen, en deze poes was daarvoor de oplossing. Met een wat duistere blik in zijn blauwe ogen stapte hij uit de bosjes en kwam hij voor haar tot stilstand. "Jij weer," sprak hij met zijn lage, vlakke stem. Zijn ogen gleden met een nare, haast verlangende blik over haar lichaam en bleven hangen bij de kleine wondjes die hij had achtergelaten, het deed hem goed.

Ze was nieuwsgierig, veel en veel te nieuwsgierig. Als ze in een horror film zou zitten was ze er echt als eerstes aan geweest. Want hoewel een normale kat gewoon door was gelopen... tja.. ze kon het niet laten. Een kijkje kon vast niet kwaad. Jammer genoeg leek Starclan er iets anders over te denken, ja, ja het kon wel kwaad. Ze was nog niet eens enkele stappen vooruit en ze zag het grotere gestalte van de tribe kat voor haar staan. Dezelfde Tribe kat die haar zonder problemen kon oppakken en meenemen alsof ze een kit was. Toch was haar trots nog altijd groter dan haar helder denken, want in plaats van snel weg te staan keek ze op een arrogante manier in de helder blauwe ogen van de ander. "Ik weer" antwoorde ze droogjes, waarna ze de blik van de kater opmerkte. "En waar denk jij naar te kijken?" uitdagend, dat was alles in haar houding. Ze hielt niet van deze momenten van stilstaan en niks doen. Als deze kater iets wilde, iets wat ze duidelijk kon zien in zijn misselijke blik, moest hij maar eens actie ondernemen. Simpel als wat stapte ze hierna langs de ander heen en vervolgde haar weg weer. Rottig stuk kraaienvoer ook.

Haar schepper moest een gemeen spel gespeeld hebben; haar lichaam was in perfecte verhouding, met wit-zwarte vlekken die net het juiste contrast aangaven. Toch, de kwade, respectloze woorden die van haar tong rolden lieten hem deze poes haten. Nee, haten was niet het juiste woord. Allicht kwam het juist wel door die afgunst dat hij zich nog meer tot haar aangetrokken voelde. Een walgelijk, ziek iets, maar Coyote zocht afleiding en een uitlaatklep voor zijn frustraties. Wie beter dan een knappe, weerloze maar strijdlustige clankat? Binnenkort zou ze toch weer moeten vertrekken, dan zou hij haar nooit meer hoeven te zien. Dan zou hij River zover kunnen krijgen om van hem te houden. "Ik weer" antwoordde de poes op een droge toon. Coyote keek haar koud aan. Zijn spieren waren ontspannen, maar zijn zintuigen stonden op scherp. Het was diep in de nacht, er was hier niemand anders. Zijn blik gleed opnieuw af naar de schrammen op haar schouder. Hij kon alles met haar doen wat hij wilde. "En waar denk jij naar te kijken?"Hij richtte zijn bogen nu op de hare, waarna hij kort met zijn staart zwiepte. "Jou," sprak hij kort met een nare, onpeilbare blik in zijn ogen, waarna hij nog meer afstand overbrugde. "en naar de wonden op je schouder," de kater vernauwde zijn ogen en keek haar strak aan. "Jij moet een doodswens hebben, clankat, om je hier op dit uur te bevinden," het bos zou zwijgen over wat ze dan ook uit zouden spoken vannacht.

Bane wist niet goed wat ze moest voelen bij het zicht van de kater tegenover haar. Hij was zo luid. Zo ruw en boos. De laatste keer hadden ze een gevecht gehad waaraan ze enkele krassen had overgehouden. Maar dit was niet het ergste wat ze had overgehouden aan het gevecht, het ergste was dat de bruin gevlekte kat wist dat hij sterker was dan haar. Want hoewel de kattin enorm goed kon liegen over haar positie was ze allesbehalve sterk. Ze was klein, slank en ongetraind. Ze had geen grenzen nog loyaliteit tegenover haar clan. Ze was als een wild vuur dat geen ondergrond meer had om mee te branden. An additude bigger then herself. Maar ze kon niet anders, ze kon het niet toelaten dat ooit iemand de baas over haar was. Zelfs nu liet ze geen tekenen van zwakte zien tegenover de ander. Haar houding was trots, staart dominant de lucht in getild en haar blik zoals altijd uitdagend. Nee, ze zou deze verrotte tribe kat nooit de baas over haar laten spelen, nooit zal ze haar zwakte toegeven en nooit zal ze stoppen met branden. De kater gaf kort antwoord en kwam dichterbij, en hoewel ze de behoefte voelde om naar achteren te stappen behield ze haar grond en tilde haar kop omhoog zodat ze hem in zijn lelijke kop kon aankijken. “Kijk maar ergens anders naar. En die kleine krasjes? Ik heb takken gezien die meer schade aanrichten. Als dat alles is wat je kan vind ik het geen wonder dat je enkel in de nacht naar buiten komt, moet vast beschamend zijn” haar stem had een grommende ondertoon, haar grasgroene ogen een koppige vlam. Hij zou haar nooit kunnen breken. “Ik vrees geen nacht songdog, en ik betwijfel dat hier ook maar iets of iemand loopt die dood kan brengen” Ze stapte opzij en liep langs de ander heen, hem een duw gevende met zijn schouder en haar staart zwiepend in haar gezicht. “Ga maar terug naar je grot, kittens mogen niet buiten komen zonder begeleiding, of met vreemden praten.” hierna draaide ze haar kop weg en liep verder. Tsk.

There was a coyote that stole the fire, yet the fire fought back.

Ze zou het nooit uit zijn mond horen komen, maar ergens was hij onder de indruk van haar. Niet door haar uiterlijk, oh nee, de wind zou haar nog omver kunnen blazen. Nee, het was dat de poes ondanks dit feit gewoon bleef staan. Coyote was al vrij groot geboren en had altijd hard gewerkt, waardoor er spieren rolden onder zijn dikke vacht. Het was geen overdrijving wanneer men zei dat hij een imposant figuur kon zijn, maar de kleine poes bleef met een geheven staart en een vastberaden blik in haar ogen precies staan waar ze was. Het had hem beter gedaan als hij angst in haar ogen had bespeurd, maar hij moest haar haar nodeloze dapperheid meegeven. “Kijk maar ergens anders naar. En die kleine krasjes? Ik heb takken gezien die meer schade aanrichten. Als dat alles is wat je kan vind ik het geen wonder dat je enkel in de nacht naar buiten komt, moet vast beschamend zijn” hij klemde zijn kaken nog steviger op elkaar, waarbij hij kort zijn poten in de grond moest drukken om zijn kwade gevoelens weg te zetten. "Oh, dat is slechts een voorbode," sprak hij laag, grommend en met een kilte in zijn stem. “Ik vrees geen nacht songdog, en ik betwijfel dat hier ook maar iets of iemand loopt die dood kan brengen” Even trok hij zijn oren wat naar achteren. Songdog, dat was hoe ze hem wilde noemen? Hij wist uit verhalen dat het slechts een andere naam voor coyotes was. Hij had het altijd op prijs gesteld als men hem bij zijn volledige naam aansprak, en om dan een bijnaam van dit wezen te krijgen, beviel hem niet. De poes stapte opzij en liep langs hem heen, Coyote wist zichzelf in te houden door diep in- en uit- te ademen en haar te laten gaan, totdat ze zijn pluizige staart ook nog eens in zijn gezicht zwiepte. Bear had hem zo geleerd zijn woede onder controle te houden, maar zij drukte op alle verkeerde knopjes. “Ga maar terug naar je grot, kittens mogen niet buiten komen zonder begeleiding, of met vreemden praten.” even sloot hij zijn ogen, vechtend tegen de razernij in zijn kop. Toen hij deze weer openden was duidelijk dat dit gevecht verloren was. Zonder verder nog te wachten en met een koude leegte in zijn ogen draaide hij zich om, waarna hij zijn lijf tegen de poes aan gooide en haar onder zijn poten probeerde vast te zetten, zijn nagels uitgeklapt. Even moest hij heel diep inademen, anders zou hij niet langer op zijn rustige toon kunnen praten. Anger issues much? "Jij bent hier niets anders dan een indringer, een onwelkome gast van ons gebied. Aan jou is niet het recht om zo tegen mij of mijn tribe te spreken en als niemand je dat zal leren, zal ik het doen," zijn ademhaling was iets sneller dan normaal terwijl hij zijn kop dichter bij haar oor bracht. "Ofwel biedt je je excuses aan en hoeven we elkaar nooit meer te zien, clankat, ofwel ik zal die excuses op mijn manier uit je krijgen," alle alarm bellen rinkelden in zijn hoofd; zijn hele training had hem proberen te leren dit soort woede onder controle te houden. Om door te lopen, niet te reageren. Deze poes echter riep echter een nieuw kwaad in hem op, ze was een vuur dat aan zijn vacht likte en de haartjes schroeiden. Als hij er met zijn eigen poten op moest gaan staan om het te doven, dan was dat maar zo.

De zwart witte kat had altijd moeite met hoe ze zich moest voelen. Want hoewel haar uiterlijke houding dominant en sterk was, kon ze niet hetzelfde over haar innerlijke zeggen. Ze toonde agressie vanuit angst, en aangezien ze altijd angst voelde, reageerde ze altijd agressief. Ze was als het dier dat in een hoek gedreven was en er alles aan zou doen om eruit te komen. Echter wist ze dat als ze angst zou tonen, ze eraan ging. Dit was haar al van jongs af aan geleerd. Enkel de sterkste zouden overleven en al het zwakke verdiende het om te sterven. Maar ze was zwak, en ze wist het diep van binnen zelf dat ze nooit onder de sterke zou vallen. En wat moest je dan doen? Dan begon je te liegen, en liegen kon ze goed. Ze kon zichzelf voortdoen alsof de wereld aan haar poten lag en ze niks te vrezen had van al het kwade op de wereld. En zo stelde ze zichzelf ook voor tegenover de bruin gevlekte tribe kat. Hij was sterk, gespierd en fel. Ze wist uit ervaring dat ze weg zou moeten komen voor hij haar wat aan deed dat niet makkelijk dicht groeide. Maar ze kon het niet, ze kon hem niet laten winnen, ze kon geen zwakte tonen. Ze probeerde zichzelf in te houden, werkelijk waar ze liep zelfs weg van de ander na deze scherp toe te hebben gesproken… maar toen voelde ze een zware klap die haar op de grond gooide. Haar kop raakte de stenen en ze beet haar kaken op elkaar om de pijn te verbergen. Haar oren piepte en ze voelde zich verward toen de stem van de kater voor een korte tijd het enige op de wereld leek. "Jij bent hier niets anders dan een indringer, een onwelkome gast van ons gebied. Aan jou is niet het recht om zo tegen mij of mijn tribe te spreken en als niemand je dat zal leren, zal ik het doen," het piepen stopte en ze voelde het steken van zijn nagels in haar pels. Langzaam opende ze haar ogen weer terwijl de wereld weer gevuld leek met enkel deze songdog. Ze rook zijn geur, voelde zijn gewicht en spieren op zich, voelde zijn versnelde adem tegen de zijkant van haar kop terwijl hij verder begon te spreken. Ze voelde angst, de angst die ze altijd voelde, het instinct om terug te vechten en hem van zich af te krijgen maar ook een gevoel wat bij haar leeftijd paste en de pure dominantie van de kater bijna kon waarderen. Het liet haar wat voelen op een plek die nieuw voor haar was en die gedachte maakte haar misselijk. De diepe stem van de kat bracht haar weer terug bij het heden, ze probeerde de paniek van zich af te zetten zodat ze niet door zou draaien, niet alweer, niet waar deze kat het kon zien. "Ofwel biedt je je excuses aan en hoeven we elkaar nooit meer te zien, clankat, ofwel ik zal die excuses op mijn manier uit je krijgen," Ze gromde. Een diep, rauw geluid die je niet zou verwachten vanuit een kleine kattin. Ze drukte haar kop omhoog en negeerde hoe ze de nagels dieper in haar pels voelde. “Ik verontschuldig me niet tegenover ratten” ze hapte richting zijn oor en probeerde hier een stevige ruk aan te geven. “Give me your worst, ik sterf liever dan dat ooit ik toegeef aan een verwaand kind zoals jij” daagde hem ze nog uit waarna ze in zijn poot probeerde te bijten, om zich hierna onder de ander uit te wurmen. Want hoewel ze niet sterk was, was ze wel snel en behendig. Onder haar donkere pelsje waren naast haar ribben dunne spieren te zien. Hij kon haar niet verwonden als hij haar niet kon pakken… al was het daarvoor misschien al telaat. Op de plek waar zijn nagels hadden gezeten druppelde er al wat bloed. “Stonden we de vorige keer ook niet zo? Heb je echt niks beters te doen dan te vechten met iemand moons jonger dan jou? En zelfs nog een gevecht wat je nooit zal winnen? Zwak.” En met dat sprong de kattin weg, richting de kater af. Haar doel was echter de boom achter hem, ze probeerde in de heenweg hem te krabben met haar achterpoten terwijl ze boom in sprong om naar de bovenste kleine takjes te klimmen, al liep ze hiermee wel het risico door dicht bij de sterke tegenstander te komen. Ze moest wel. Hij wilde met vuur spelen, dan zou hij zich moeten branden.

Zijn ademhaling ging lichtelijk gejaagd en er raasde een koud vuur in zijn ogen terwijl hij de ander tegen de grond duwde. Een laag, hard gegrom klonk, een gegrom dat niet van hem afkomstig was. “Ik verontschuldig me niet tegenover ratten” de poes hapte naar zijn oor en hij wist haar scherpe tanden enkel met een snelle ruk te ontwijken, al zorgde dit er wel voor dat zijn greep kort minder krachtig was. “Give me your worst, ik sterf liever dan dat ooit ik toegeef aan een verwaand kind zoals jij” hoe kon ze hem nu nog uitdagen, had ze daadwerkelijk een doodswens. Coyote legde zijn oren in zijn nek en blies vijandig toen er tanden in zijn poot zonken. Met zijn vrije poot haalde hij uit naar haar kop, nagels uitgeslagen. De poes wist zich echter wel te bevrijden van zijn greep. Coyote schudde zijn kop, terwijl rode pareltjes van bloed over zijn rechter poot druppelden. "Je dood zal je ergens anders moeten zoeken, Stray. Als je denkt dat ik je zo makkelijk de hell in zal werpen, heb je het opnieuw fout," hij stapte dichterbij, klaar om opnieuw aan te vallen. De metaalachtige geur van bloed hing lichtelijk rond hun heen, afkomstig van zowel hem als haar. De spanning was haast te proeven en liet zijn hart op hol slaan. Er was geen grotere zonde dan dit, er was geen groter plezier. “Stonden we de vorige keer ook niet zo? Heb je echt niks beters te doen dan te vechten met iemand moons jonger dan jou? En zelfs nog een gevecht wat je nooit zal winnen? Zwak.” hij vernauwde zijn oogjes en rolde zijn spieren. "Stik op je woorden, schaamteloos stuk vreten," spuugde hij haar ijskoud toe, toekijkend hoe de poes zijn kant op schoot. Toch waren haar ogen op iets anders gefixeerd dan hem. Banepaw haalde nog uit en wist hem te raken, Coyote beet terug, maar had niet veel meer dan een hele pluk haar te pakken. Met een kwade grom stormde hij achter de poes aan, die als een lafaard de boom in klom. Kort zette Coyote zijn klauwen in de boom, bereid om zich zo omhoog te tillen. Zijn verstand stapte echter in, want hij wist dat zijn grote juist een tegendeel zou zijn in de boom. Dus dwong hij gefrustreerd om weer los te laten, waarna hij om de tak waar de poes op zat begon te cirkelen, wachtend tot zijn prooi naar beneden zou komen "Lafaard," klonk zijn stem ijskoud, een vuil lachje op zijn lippen. "Ren van je problemen, spuw je kwade woorden. Zonder daden daarachter zul je nooit ergens komen," hij wilde haar aanvallen, haar overmeesteren en volledige controle krijgen. Alleen ze was uit zijn bereik, alleen hij wist hoe fout hij zat. Bear zou teleurgesteld zijn, zo ook zijn volledige Tribe. Coyote voelde zijn poten brandden, voelde haar groene ogen brandden, maar forceerde zichzelf om weg te kijken. Langzaamaan droop de woede lichtelijk van hem af. Genoeg om zijn koude controle terug te vinden in zichzelf, deels. Klaar was hij nog niet. "Je bestaat uit angst, is het niet? Woorden vol vuur verbergen dat niet, nee. Wat heeft jou tot een lafaard gemaakt, tot niets meer dan een mooi hulsel?" beet hij haar toe, hopend dat zijn woorden haar zouden steken wanneer zijn klauwen dat niet konden.

Onderwerp: Re: This burning desire is turning me to sin