Good girl.

Oef, dit was lang niet zo makkelijk als ze had gedacht. Met haar kleine tandjes diep in de staart van een vis deed de jonge kitten haar uiterste best het ding mee te sjorren terug naar de nursery. Haar moeder was altijd zo bezorgd over haar, iedereen trouwens. Telkens moest ze het rustig aan doen, telkens moest ze stil blijven zitten, telkens dit, telkens dat. Rookkit zag dat helemaal niet zitten en om eens te bewijzen hoe groot en sterk ze wel niet was, zou ze haar moeder de grootste, lekkerste vis brengen. Oké, misschien niet de grootste, want dat lukte haar echt niet, maar vast een lekkere! Dat was namelijk wat een goede dochter deed, toch? Halverwege liep haar plannetje echter al een beetje in de soep, want de kleine kitten moest stoppen en op adem komen van de inspanning. Pfoe, niet helemaal de bedoeling. De wereld draaide om haar heen en heel eventjes ging ze buiten adem liggen. Oké, pauze dan maar.

[Eerste post Littlepaw, dit is nog voor de dood van Haughtykit c:]

Littlepaw speurde de prooistapel af naar een lekker stukje prooi om te eten toen ze plotseling beweging zag vanuit haar ooghoekje. Nieuwsgierig tuurde ze om de stapel heen, waar haar oog viel op een zwart-witte kitten die bezig was een vis ongeveer de grootte van haar eigen lijfje mee te sleuren. De kleine kattin greens en volgde Rookkit met haar ogen. Toen het poesje ergens halverwege moest stoppen en hijgend aan de kant ging liggen, fronste Littlepaw lichtjes waarna ze op haar afliep. De kleine poes hoefde niet veel door haar poten te zakken om de ander aan te spreken. Ze zag duidelijk dat de kitten klein en fragiel gebouwd was; een beetje zoals zijzelf, al hadden de trainingen ondertussen wel wat meer vlees op haar botten gebracht. "Je was goed bezig!", mauwde de calico vrolijk, proberend om Rookkit aan te moedigen verder te doen en vooral niet op te geven.

Oef! Dat was toch wel even een behoorlijke klus, zeg. De jonge kitten moest zitten omdat de wereld om haar heen begon te tollen, hopeloos proberend op adem te komen. Daarom zag ze de apprentice dan ook eerst niet die op haar af kwam lopen totdat deze tegen haar begon te praten. "Je was goed bezig!" klonk er vrolijk. Rookkit keek op, nog steeds hijgend. "Ik, huff, het gaat me lukken hoor!" sprak ze tussen het hijgen door, waarna ze besloot genoeg op adem te zijn gekomen "Niet helpen, dit gaat me lukken!" ratelde ze enthousiast, ze was namelijk al halverwege! Of nuja.. Bijna halverwege dan. Hoe dan ook, ze was een doorzetter en die vis ging naar haar moeder, absoluut. Daarom nam ze nog een grote teug lucht naar binnen waarna ze weer aan de vis begon te trekken met al haar macht. "Hnnnnngg," bromde ze uiterst geconcentreerd.

Littlepaw greens opgetogen naar de zwart-witte kitten toen die zei dat het zou lukken. De kleine calico stapte traagjes mee met het poesje en keek toe hoe die al haar macht moest gebruiken om de vis snorhaarlengte voor snorhaarlengte vooruit te slepen. Even liet ze haar maar gewoon begaan, maar toen duwde de apprentice heel subtiel mee met haar voorpootje. Heel lichtjes maar, gewoon zodat het minder moeilijk was voor de kitten - maar ook zodat die dat, hopelijk, niet door zou hebben. Gewoon, de wereld een beetje beter maken door een arme kitten te helpen. Dat was goed, toch? Misschien als Butterstar dit zag zou ze minder boos worden op het kattenkwaad dat Littlepaw zo graag uithaalde. En daarnaast, ze vond het schattig om te zien hoe de kitten zo haar best deed. Het deed haar wat denken aan zichzelf, toen ze zo klein was en minstens even koppig.

Haar pootjes begonnen te tintelen van de inspanning en alles in haar smeekte om te stoppen, maar daar had het poesje helemaal geen zin in! Ze trok en trok maar het ging allemaal tergend langzaam. Toen moest Starclan plots haar grote moeite op hebben gemerkt, want plots kreeg ze alle kracht van haar voorouders toegestuurd. Met de kracht van een leeuw -althans, dat geloofde Rookkit graag- wist ze opeens de vis vooruit te trekken. Wist zij veel dat Littlepaw haar hielp. Toen ze er bijna waren liet Rookkit los, ondanks Starclans hulp toch een beetje uitgeput. Met blauwe oogjes schitterend van plezier keek ze de gevlekte apprentice aan. "Zag je dat! Starclan heeft me plots heel sterk gemaakt!"kwetterde ze enthousiast. Waarna ze tevreden ging zitten, haar borst trots naar voren. "Mama gaat nu echt blij zijn,"

Rookkit leek niet door te hebben dat zij degene was die hielp. Littlepaw greens opgetogen terug naar het poesje toen die uitriep dat Starclan haar hielp en de kleine calico knikte instemmend. "Ja, Starclan is vast heel trots op jou!", antwoordde ze vrolijk. Het maakte haar blij om Rookkit zo blij te maken. Misschien moest ze vaker dit soort dingen doen - goede dingen, in plaats van de grenzen opzoeken en te doorbreken. Hoewel, dat was ook wel tof. Het had een spanning die dit niet had en dat maakte regels breken natuurlijk zo leuk. Maar dit kon ze ook doen als ze gestraft was en dit maakte misschien wel een echt verschil in de wereld! "Kom, laten we je mama verrassen met die mooie prooi die je voor haar gehaald hebt!", mauwde ze blij. Silvercloud zou vast heel blij zijn!

Ze had de afgelopen weken beter geslapen dan dat ze met haar kittens onderweg was. Het vertrouwde Riverclan kamp mocht er dan wel anders bijliggen dan voor de overstroming, toch voelde het vertrouwd aan. Niets kon hen hun thuis afnemen en de veiligheid die het riet en de struiken die de nursery omgaven. Haar kittens kregen de nodige aandacht en werden voorzien van prachtige verhalen over het warrior zijn, de warriorcode en vele meer. Als kittens van de deputy, Panthergrowl en een uiterst loyale warrior en queen, kregen ze zeker het beste mee. Het was tijd om iedereen eens uitgebreid te wassen en om ieder zelf ook een poging te laten doen tot zichzelf wassen. Dat kon Silvercloud ook niet eeuwig blijven doen. Veel kittens waagden een poging, maar toch bleef het wassen nog een tijdje de taak van de moeder. Elke queen wilde dan ook een goede indruk maken met haar nestje en daarbij was Silvercloud geen uitzondering. Ze had Haughtykit en Rainkit onderhanden genomen, waarna ze zich omdraaide naar Rookkit, die een tijdje geleden nog in het nest lag te spelen met een pluisje. Tot haar verbazing was de andere kan van het nest leeg, wat de queen direct alert maakte. "Heb jij Rookkit gezien?" vroeg ze meteen aan de queen die met haar de den deelde, waarna ze zich snel omdraaide toen ze enkele stemmen hoorde buiten. "Rookkit?" mauwde ze luidop en trok zichzelf alvast recht, klaar om de den uit te stappen.

"Ja, Starclan is vast heel trots op jou!" met fonkelende oogjes keek ze op naar de gevlekte poes. "Wow! En jij? Ben jij ook trots? Ik wel!" ja! Want het was haar gewoon gelukt, met hulp van Starclan dan wel, maar dat betekende alleen maar dat de sterrenkatjes haar ook cool vonden! Rookkit was inmiddels opgesprongen en danste haast rond, helemaal blij door haar overwinning. Ze was beter aan het worden! Ze ging weer sterk worden! "Kom, laten we je mama verrassen met die mooie prooi die je voor haar gehaald hebt!" opgetogen knikte ze zo hard dat haar nekje er even pijn van deed. "Ja!" dat was echter niet nodig, want vanuit de nursery klonk een bekende stem. "Rookkit?" Opgetogen keek ze om, waarna ze enthousiast de vis pakte en ervandoor rende. Oef! Die was nu plots toch weer wat zwaarder. Door de recoil struikelde ze en kwam ze met haar kopje op de grond terecht. Met een koprol rolde ze voor de ingang van de nursery, nu onder het stof maar te blij om last te hebben van de pijn. "Mama! Kom naar buiten! Kijk!" ze hoestte van het stof, een pijnlijk, hard kuchje. Rookkit liet zich echter zoals altijd niet tegen houden.

De moeder van de kitten leek haar al te missen want vanuit de nursery kwam er een bezorfde "Rookkit?" Het poesje liep er nét iets te enthousiast weer vandoor en beet in het zand door het gewicht van de vis. Littlepaw gniffelde lichtjes en klopte even met haar voorpootje zachtjes op Rookkit's rugje in de hoop te helpen bij haar hoest. Ze kon niet wachten om te zien hoe blij Silvercloud was.

(kort lolol)