We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Het was gelukkig niet meer aan het regenen zoals de laatste paar dagen. Maar hij was ook al niet blij met de extra warmte dat zijn vacht meegaf. Zijn passen waren dus daardoor ook langzamer dan gewoonlijk. Het zou hem dan niet verbazen als hij de laatste was die nog zou moeten komen. Downpour was altijd te laat geweest. Bij trainingen, zijn eigen warrior ceremonie. Zelfs tijdens de geboorte was hij als laatste gegaan. Het leek alsof het een vloek was. Maar hij deed zijn best, echt waar. Zijn grijze vacht ging met de wind mee, die vervolgens alle kanten op ging en hem bijna omver dieuwde. Zou hij überhaupt daar aan komen of gewoon met de vogels meevliegen? Het leek alsof hij wel van de grond getrokken kon worden als hij een wat lichtere bouw had.
Gelukkig, na een paar minuten kwam hij toch eindelijk aan bij de Heatherfields, waar hij met Stallionheart en Willowbreeze afgesproken had. Hun waren zijn enige siblings- nou ja, naast Stallion die wat ouder was dan hem en Willow, maar dat brachten ze amper in een gesprek- en af en toe wat bijpraten kon geen kwaad. Vooral niet als hij zijn broer weer kon pesten met zijn oneindige liefde voor Shatteredice. Gewoon typische plagerij dat je wel kon wennen van Downpour.
De prooi die in zijn bek hing was dik en mollig. Ideaal voor de zogende Queens die de Kittens moesten voeden. De kater liep met opgeheven kop het Camp in en legde zijn prooi bij de prooistapel. De Apprentices moesten ervoor zorgen dat deze bij de Queens of de Elders zou komen. Hij keek of er nog meer katten succesvol waren teruggekeerd van de jacht maar zo snel zag hij geen andere katten. De kater haalde zijn schouders op en liep het Camp weer uit. Hij had eerder die dag afgesproken met Willowbreeze en Downpour om samen nog een keer op jacht te gaan en even bij te kletsen. Hij onderdrukte een geeuw. De hele dag jagen vergde veel van de kater maar hij kon nog wel even doorgaan had hij het idee.
De Heatherfields en hun hoge grassen verwelkomden de kater terwijl hij zijn poten rustig na elkaar liet volgen. Hij zou nu zijn energie een beetje sparen voordat hij dadelijk omviel. Zijn lange vacht werdt even plat tegen zijn lijf aangeduwd door een windvlaag die de geur van zijn jongere broertje Downpour meebracht. Hij kantelde zijn oren naar voren en vervolgde zijn weg ietsjes sneller dan eerst. Bij de grote steen waar ze hadden afgesproken zag hij de grijze kater al zitten. "Hé Donw! Eindelijk eens niet te laat hé?" riep de kater en hij liep met een lach naar zijn broertje toe. Hij drukte kort zijn neus tegen die van zijn broer en vroeg zich af waar Willowbreeze bleef.
Wat een hectiek. Ze wist dat ze er nu al lang had moeten zijn, maar ze had zich verslapen. Na de patrouille vanmorgen was ze nog even in haar eigen nest gaan liggen in de den van de Warriors en ze had prinsheerlijk liggen slapen tot tegen de middag. Het dutje had haar wel energie gegeven en kwiek rende ze over de Heatherfields. Ze kwam hier niet vaak en had dus moeite om het afgesproken punt te vinden. Ze wind waaide verradelijk hard en moest moeite doen om aan de grond te blijven. Ze rook haar broers niet, maar dat weet ze aan de harde wind. Het zou zomaar kunnen dat ze aan de andere kant van het veld was en dat haar broers in geen mijlen te bekennen waren, maar die optie schoof ze even ver in haar kop weg. 'Dan is het een keer niet Down die te laat komt,' murmelde ze voor zich uit. Ze hield even halt en keek om zich heen. Het was lastig om je te oriënteren wanneer het gras zo hoog stond en ze had werkelijk geen idee waar ze naartoe moest gaan. Op goed geluk koos ze de linkerkant en ze begon te sprinten. Vaag dacht ze de geur te ruiken van haar broers, maar ze minderde geen vaart en- Ze tuimelde tegen Downpour aan en bleef verdwaasd liggen. Ze had het dus toch gevonden! De wind had alleen verkeerd gestaan, ze had ze niet geroken. Daar lag ze dan, op haar rug aan de voet van de grote steen waarvan Downpour had gezegd dat ze die 'niet had kunnen missen'. Ze krabbelde overeind en grijnsde schaapachtig. 'Present!' begroette ze hen.
Willowbreeze
Downpour
Member
Hannah 26 Actief If the clouds were singing a song,
I'd sing along,
wouldn't you too?
Hij keek zijn broer met een brede grijns aan. Om het meer in zijn gezicht te duwen dat hij eindelijk niet de laatste was. "Hé Down! Eindelijk eens niet te laat hé?" Leek Stallionheart ook opgemerkt te hebben. Trots tilde hij zijn kin een beetje op zodat hij bijna net zo hoog keek als de andere kater. "Altijd, toch?" Zei hij als volg. Duidelijk als een grapje bedoeld. Downpour had altijd naar zijn oudere broer opgekeken. Hij wou dat Stallionheart kon opmerken hoe hij gegroeid was in de loop van tijd. Zowel van buiten als van binnen. Hij was een grappenmaker, maar hij was nu duidelijk wat meer volwassen geworden.
De grijze kater trok zijn mond open om wat te zeggen, maar al snel herkende hij de stem van zijn andere zus. 'Present!' Zei ze als volgt. Zijn groene ogen keken terug naar de tortie. Waardoor wat gespin uit hem ontsnapte. "En ik maar denkend dat ik te laat zou komen." Grapte hij terwijl hij als volgt naast de steen neerzat. "Nou, Stallion. Ik sta al de hele week te popelen om te weten hoe het gaat tussen jou en je schatje Shatteredice." Begon hij als volgt in een grappige stem. Duidelijk weer in de stemming om hem te plagen met zijn liefdesleven.
Present! zei de stem van Willowbreeze en hij draaide zijn kop om met een brede glimlach op zijn lippen. "Hé, jij moet optijd zijn. Het is de taak van Down om te laat te komen" snorde hij geamuseerd. Het was altijd zo geweest en nu lag het hele telaatkomschema overhoop. Hij zag hoe ze tegen Downpour was gebotst en moest een nog bredere lach onderdrukken. Willowbreeze was soms gewoon wat lomp maar je wende eraan. Downpour besloot het woord te nemen en hij keek naar zijn jongere broertje. "Nou, Stallion. Ik sta al de hele week te popelen om te weten hoe het gaat tussen jou en je schatje Shatteredice." Hij trok een wenkbrauw op en besloot erin mee te gaan. "Lief broertje van me, het gaat géwéldíg" zei hij met een stem overlopend van verliefdheid. Het klonk mierzoet en dat besefte de kater ook maar het ging werkelijk goed met hen twee. "De kinders doen het ook goed" snorde hij en hij glimlachte naar Willowbreeze. "Maar Downie, hoe is het dan met jouw liefdesleven?" vroeg hij en hij hield zijn kop met een grijns schuin. "Vechten de dames al een beetje om m'n lieve kleine broer?" miauwde hij en hij grinnikte. Willowbreeze kon er vast ook wat van om haar broer te pesten. Ze waren immer littermates geweest en het was altijd leuk geweest hen samen te zien spelen vanuit zijn plek in de Warrior den.
Haar broers grapten er allebei over dat Willowbreeze nu een keer degene was die niet op tijd was gekomen. Ze lachte met hen mee, het was inderdaad niet haar reputatie om te laat te komen op een afspraak, maar een keertje moest kunnen. Downpour vroeg naar Stallionhearts liefdesleven, waar hij van de kater het zoetste antwoord op kreeg. Het ging ge-wel-dig tussen hem en Shatterdice. De groene ogen van de tortie gingen naar haar toe en hij glimlachte. 'Het gaat ook goed met de kittens,' snorde hij en ze glimlachte terug. 'Fijn dat het goed gaat met Rainkit en Toxickit!' Nu werd er geïnformeerd naar Downpours liefdesleven, waarbij Stallionheart zijn broertje plagend 'Downie' noemde. De poes grinnikte en ze schudde haar kop. 'Kun je het je voorstellen? Een poes die het uit zou kunnen houden om naar Downpours grappen te luisteren?' snorde ze. Ze dacht even na en knikte enthousiast. 'Oh ik weet er wel een! Mama!' miauwde ze lachend.
Onderwerp: Run around 
vr 29 jun 2018 - 12:43
