Rustle in the maize (Wolfhunt)

Ontspannen liep Willowbreeze tussen het hoge gewas door. De geur van Twolegs hing in het veld, maar ze had gewacht tot deze weg waren gegaan. Er was een patroon te zien, als de zon begon te zakken verdwenen de Twolegs uit het veld en was het vrij voor de katten. De Twolegs deden niets om de Windclan uit het veld te verjagen, ze lieten de muizen vrij lopen voor de clankatten. Willowbreeze was hier vandaag niet gekomen om te jagen, maar om te verkennen. Binnenkort zouden de Twolegs hun monsters tevoorschijn halen en de stengels van het veld af halen.
Willowbreeze liep langs de rand en keek naar de hoge scheuten. Ondertussen waren er al vruchten in gekomen die de jongen van de Twolegs soms van de planten af rukten. Willowbreeze snapte niet helemaal wat ze met deze vruchten deden, het was hard en smaakte naar niets.
Met een soepele sprong klom ze op het hek dat rondom het veld stond. Vanaf hier had ze een paar maanden geleden nog het nest van de Twolegs kunnen zien, maar nu werd haar zicht geblokkeerd door de planten. Over de toppen van het gewas glooide de zon en een paar stralen raakten Willowbreezes snuit nog. Ze vouwde haar staart rond haar voorpoten en zette haar nagels in het hek om te blijven zitten. Een kleinere kat had hier misschien geen moeite mee gehad, maar door haar grote bouw moest ze soms wat meer moeite doen om te balanceren.

Willowbreeze

Dit gebied, het gaf haar maar een naar gevoel. Waarschijnlijk door de tweebenen die dit gebied hadden overgenomen, en hier vaak te vinden waren. Toch was ze hier voor een reden, veel vogels kwamen hier op af. Eten van het grote vreemde gras, mais? Vreemde naam voor een vreemde plant. Wolf liep rustig veder hopend om een geur van een vogel op te vangen, echter drong de geur van een clangenoot eerder binnen. En niet lang daarna vonden haar ogen wie hier nog meer was; ze herkende de kat als Willowbreeze. Zuster van Stallionheart. Ze zat op een hek, nee niet zomaar 'een hek' die van de tweebenen. Wat als ze haar zagen? 'Willow kom naar beneden, wat als de tweebenen hier zijn en je zien?' sprak ze luid, Wolf wist wel dat de wezens hier niet altijd waren. Maar ze konden zo tevoorschijn komen, en ze wilde het risico gewoon niet nemen.

beejte flut ;''')

Alleen het puntje van haar staart bewoog toen ze de clankat zag naderen. De geur verried dat het een windclanner was en Willowbreeze meende zich te herinneren dat de naam van de poes Wolfhunt was geweest. Ze wist het alleen niet zeker en knikte daarom eerst beleefd.
'Willow kom naar beneden, wat als de tweebenen hier zijn en je zien?' miauwde de kattin. Bij het spreken wist Willowbreeze het zeker, dit was Wolfhunt. Ze herkende katten vaker aan hun stem dan aan hun voorkomen. Willowbreeze keek uit over de velden en deed alsof ze nadacht. Toen richtte ze haar fonkelende groene ogen weer op de kattin die beneden aan het hek stond en schudde haar kop.
'De Twolegs zijn naar hun nest, Wolfhunt,' antwoordde Willowbreeze even luid. De nadruk legde ze op de volle naam van de kattin. Willowbreeze was trots op haar Warriornaam, die ze na veel pijn en moeite had behaald. Haar 'Willow' noemen voelde vreemd, alsof een deel van haar niet erkend werd. Wolfhunt was zich waarschijnlijk niet bewust van de fout, de ongerustheid straalde van de poes af.
Met een doffe bonk sprong Willowbreeze naar beneden en snorde vriendelijk. 'Sorry als ik je ongerust heb gemaakt. De Twolegs gaan altijd naar hun nest als de avond gaat vallen en komen nooit terug voor de volgende dag,' probeerde ze uit te leggen, maar een hard geluid overstemde een deel van haar zin. Ze drukte zich direct plat tegen de grond aan en spiedde om zich heen, zoekend naar de bron van het geluid.

Willowbreeze

Ze schrok; schrok om de reactie van de poes, die duidelijk niet blij met haar woorden was. En het daarom nodig vond om haar even op haar plaats te zetten, door haar hele naam hard en luid uit te spreken. Wolf hielt daar niet van, het bracht haar terug naar haar kitten dagen. En hoe ze wist dat elke keer dat haar moeder haar naam zo uit sprak; ze in grote problemen zat. Wolf deed daarom ook een stap naar achter toen de jongere poes van het hek sprong, ze verwachtte her ergste. Maar kreeg tot haar verrassing een vriendelijk geluid te horen. Gevolgd door een uitleg. Wolf luisterde aandachtig naar haar worden en knikte, wat ongemakkelijk. Niet echt wetend of de poes nou boos of haar was of niet.
'Tweebenen zijn onvoorspelbaar' sprak ze toen niet wetend wat voor toon ze moest gebruiken. ze wilde meer zeggen maar werd afgekapt door een hard geluid, iets wat haar hart deed zinken. Willow drukte zich al gauw op de grond. Wolf voelde haar haren overeind springen. 'Ze zijn hier!
' siste ze wat paniekerig terwijl ze bang heen een weer keek. Ze wilde hier weg, en snel. Echter zou ze niet gaan zonder Willow. 'We moeten weg nu' ze wilde niet eens weten waar dar geluid vandaan kwam of wi- wat het maakte.

(ﾉ◕ヮ◕)ﾉ*:･ﾟ✧

Onderwerp: Re: Rustle in the maize (Wolfhunt)