Shades of brown

Een apprentice was haar net een prooi komen brengen; een konijntje met een zachte bruine vacht. Het irriteerde Amberstorm dat ze niet meer kon gaan jagen, dat ze hier moest blijven liggen. Ze voelde zich nutteloos. En misschien hadden de vier kittens aan haar buik haar wel nodig - maar ze zouden het net zo goed overleven met een andere queen, zouden daar misschien meer aan hebben. Ze kon hen die moederlijke liefde niet bieden. Ze keek te vaak naar hen met spijt in haar ogen; spijt dat ze geboren waren, dat ze zo dom was geweest, en spijt dat ze hun vader afgepakt had. Cootsnarl was een goede vader geweest, daar was ze zeker van geweest. Maar ze had die kans van hem afgenomen en nu moest ze met de consequenties leven. Als ze nooit die woedeuitbarsting had gehad, dan paste hij waarschijnlijk vaak op de kittens - en dan kon zij nog buiten gaan jagen, want dan lag ze niet vast in haar nest met het camparrest dat de straf op haar daden was. Onder andere. Ze moest ook nog met Oceanstar of de medicine cats gaan praten. Alsof dat een leven van bitterheid zomaar zou kunnen oplossen. Amberstorm slikte het laatste beetje prooi in en keek neer op haar kittens met een lege blik in haar ogen. Ze hoopte ergens dat haar gebrek aan liefde hen geen bittere katten zou maken - maar ze was gewoon niet in staat tot zo'n onvoorwaardelijke liefde, of zo voelde ze zich toch.

+Hazelkit eerst

Hazelkit keek even naar haar maar dan snel weer weg. Amberstorm dacht soms dat haar dochter bang was van haar, en dan vroeg ze zich af wat ze verkeerd deed - ze deed haar nooit pijn, behandelde haar altijd zachtjes, probeerde haar innerlijke woede nooit tot uiting te laten komen.. Want met woede zat ze nog steeds vol; het was als een vuur dat nooit uitdoofde. De laatste tijd werd die woede echter vaak vervangen door het verdriet en de spijt die haar ogen vulden als ze naar haar kittens keek, maar die ze dan snel weer wegduwde. De blik in haar ogen hield ze zorgvuldig neutraal als ze naar haar keken, wetend dat ze hen nooit die spijt kon laten zien - want ze wou niet dat zij zo bitter opgroeiden als zij gedaan had. Zelf had ze altijd gedacht dat haar moeder haar nooit gewild had, omdat ze zo snel weggegaan was; en dat wou ze haar kittens niet aandoen. Zij mochten niet dezelfde fouten maken, zij moesten gelukkig kunnen zijn; zelfs al kon ze dat zelf niet zijn. Ergens besefte de bruine poes zich niet dat dit haar manier was van geven om haar kittens, ook al dacht ze altijd dat ze niet om hen kon geven, dat ze hen zonder aarzelen weg zou geven als dat betekende dat ze haar vrijheid weer terug zou krijgen. De waarheid was dat ze nooit echt vrijheid had gekend - altijd neergewogen door het verleden. Dit was haar kans op een nieuwe start, maar ze was te koppig om haar mindset te veranderen. Hazelkit had ondertussen een plukje vacht van een prooidier gevonden en begon eraan te snuffelen. Ze piepte iets dat waarschijnlijk iets moest zijn als "haartje" en nieste toen. Amberstorm glimlachte eventjes bij het geluid van de niesende kitten, al bereikte de glimlach haar ogen nooit; altijd zorgvuldig neutraal. "Ja, haartjes van een konijn.", antwoordde ze, al was het niet echt een vraag. Op zijn minst kon ze ervoor zorgen dat de kittens iets wisten van de wereld rondom hen - of toch de oppervlakkige dingen. De rest was ook voor haar nog één groot mysterie.

De kattin knikte, kijkend naar de kitten die zich op haar rugje rolde en haar aankeek met die intense blauwe ogen van haar. Soms maakte het Amberstorm bang, de manier waarop Hazelkit naar haar keek - met die donkerblauwe ogen die zo door je ziel staarden, en die zoveel van haar leken te verwachten. Hazelkit keek naar haar alsof Amberstorm Starclan zelf was, alsof ze alles wist en alles kon. En dat maakte haar bang, want ze wist zelf hoeveel fouten ze had, hoeveel ze niet wist, hoeveel ze niet kon en hoeveel ze ook nooit zou kunnen. En dan moest ze dat allemaal doorgeven aan de kittens, want ze kon moeilijk iets doorgeven dat ze niet had. Voor de zoveelste keer twijfelde ze over dit, over alles, over haar leven, over hoe geschikt zij was om deze vier op te voeden - want ja, vier moest ze er opvoeden, ook al had Starclan haar zelf maar twee gegeven. Geschonken, zouden sommigen zeggen, maar meestal voelde het eerder een vloek dan een zegen.. Maar de kattin negeerde al die donkere gedachten zo goed en zo kwaad als het ging, ook al was de twijfel regelmatig zichtbaar in haar groene ogen. "Konijn eten we inderdaad.", antwoordde ze daarom ook, zachtjes, de kitten blijven aankijkend - ook al wou ze zo graag wegkijken, die intense blik niet meer moeten zien. Ze kon niet anders. Dit was haar leven nu eenmaal.

Toen Hazelkit haar volgende vraag stelde richtte de bruine kattin haar blik wel weg van haar en naar opzij, naar niets in het bijzonder. Ja, hoe moest ze haar dat uitleggen? Dat papa niet was om op te eten, maar meer nog dan dat, dat papa dood was, in Starclan.. Amberstorm zuchtte even beverig, verteerd door schuldgevoel maar ook door een verdriet dat ze niet alleen voor zichzelf voelde. Hazelkit en Falconkit zouden hun vader nooit kennen; hoe lief hij was geweest, hoe naïef en speels. Ze zouden hun vader missen. Vooral voor Falconkit was dat niet zo ideaal, waarschijnlijk. Zij kon hem niet leren hoe hij een kater moest zijn - en ze had nu niet echt vrienden of zelfs maar een broer of vader die het hen echt kon uitleggen. Sparrowfeather was tegenwoordig maar een zielig hoopje vacht en op haar broers had ze nooit kunnen rekenen, zeker niet nu ze enkel Stonepaw nog had. Niet dat ze hém vaak zag. "Papa's zijn niet om op te eten.", mauwde ze uiteindelijk zachtjes. Ze zou het Hazelkit wel uitleggen als ze ouder was en het zou snappen - al wist ze niet of ze volledig de waarheid zou zeggen, dat zij zelf de reden was dat Cootsnarl dood was. Of misschien zou ze dat wel doen. Haar eigen moeder had immers ook voor haar en haar oudere siblings veel verzwegen, en zie hoe dat uitgedraaid was..

Amberstorm keek gewoon naar het poesje terwijl die probeerde de konijnenhaartjes uit haar pootkussentjes te krijgen. Ze probeerde de negatieve gedachten weg te duwen, om er niet meer aan te moeten denken. Toen de kitten aan haar vroeg om te helpen boog ze zwijgzaam iets meer naar voren, waarna ze met haar ruwe tong over het kleine pootje van haar dochter begon te likken. Ze zette er misschien iets meer kracht achter dan nodig was - maar ze was nooit overdreven voorzichtig geweest rond de kleine kittens. Sommige queens liepen de hele zes maand op eierschalen en dat had ze nooit gesnapt - zelfs niet nu ze zelf voor twee van zo'n fragiele dingen moest zorgen. Toen alle haartjes weg waren glimlachte ze lichtjes naar het lichtgekleurde poesje, al deden haar ogen niet geheel mee. "Zo, alle haartjes zijn weg..", mauwde ze zachtjes, waarna ze Hazelkit dichter bij zich aan drukte. Starclan, ze was toch zo moe van hier te moeten liggen om voor de arme hulpeloze wezentjes te zorgen.. Ze kon niet wachten tot ze oud genoeg waren om zelf hun poten schoon te likken.

Amberstorm knikte bij haar vraag. Dat het poesje maar dronk, zodat ze groot en sterk zou worden en uiteindelijk zelf de haartjes van tussen haar pootkussentjes kon likken. De queen kon om eerlijk te zijn niet wachten tot de kittens prooi zouden eten. Dan zou ze zich misschien weer wat meer kunnen voelen alsof haar lichaam van haar was, en niet van allevier de kittens. Misschien zou ze dan weer wat zelfstandiger kunnen worden, weer wat meer warrior en wat minder queen. Het zoog zo veel energie uit haar slanke lichaam; ze at veel meer maar ze leek alleen maar te vermageren. Starclan, wie had ooit geweten dat kittens opvoeden zo'n grote tol vergde van je lichaam? En niet alleen van je lichaam, maar ook van je geest. Amberstorm zou nooit meer dezelfde zijn, dat wist ze, en ze haatte het.

Hazelkit viel in slaap en Amberstorm zuchtte, licht opgelucht. Ze legde haar kopje op haar pootjes en sloot haar groene ogen eveneens. alleen kon zij niet in slaap vallen - haar gedachten ratelden door en door, om en om, rond en rond. Het was een raar gevoel, die slapende lijfjes aan haar zij. Ze was gewend om alleen te slapen, zeker een staartlengte afstand tussen haar en de andere katten. De laatste keer dat ze zo dicht bij iemand geslapen had, was ze zelf nog kitten geweest. Maar dat kon ze zich niet meer herinneren - misschien bepaalde dingen nog, een gebeurtenis, een zin die iemand tegen haar gezegd had; maar geen echte tastbare dingen meer. Soms was het alsof ze nooit kitten geweest was; en andere dagen voelde ze zich alsof ze nog steeds diezelfde jonge kitten was, niet wetend wat er gebeurde of waarom haar moeder niet meer terugkwam.

-Topic done!