Don't let it slip away [Open]

Voor hem strekte het landschap zich uit. Zijn blik ging naar de horizon waar hij het silhouet van Fourtrees zag. Hij liet de wind langs zijn wangen waaien en sprong toen omlaag het gras in. Veel prooidieren waren nu in overvloed aanwezig in hun territorium en de Clan was gezond en een tikkeltje rond. Hij strekte zijn stijve spieren en liep op een drafje langs de grens. Het kon altijd gebeuren dat er een verdwaalde kat in de buurt was maar het bleef rustig van wat hij zo ver kon zien. Hij bleef even staan en keek naar het gebied van de RiverClan dat zich rechts van hem bevond. Wat deden die katten toch de hele dag? Hij schudde zijn kop en vervolgde zijn weg.

The heart of a Stallion

De grijze kattin was het kamp uitgelopen om de drukte te ontwijken. Normaal nam ze iets van begeleiding mee, een senior warrior die haar kon beschermen mocht ze ooit in problemen komen. Dat was immers de regel voor zowel apprentices als elders. Toch liet dat de she-cat niet thuisblijven. Ze was manen alleen geweest in het leven van een rogue, had zichzelf toen ook wonder boven wonder kunnen beschermen. Tijdens de Journey had ze zelfs nog getraind in de technieken van Windclan.. al had het jammer genoeg niet zo mogen zijn. Ze had per ongelijk een clangenoot aangevallen was nu ongeschikt verklaart voor het warrior leven. Het deed nog steeds pijn, maar ze probeerde de vele gedachtes van haar af te duwen door te lopen. De halfclanner kon altijd rust vinden in hun territorium en voelde dus ook weinig de behoefte deze ooit nog te verlaten. Langzamerhand kwam ze dichter bij de grenzen van Riverclan, maar net voor ze zich weer wilde omdraaide zag ze een bekend warrior. Aangezien ze normaal afstandelijk was voelde ze zich sociaal verplicht om hallo te zeggen. Vandaar dat ze een klein sprongetje maakte en naast de tortie landde. “Hallo Stallionheart, zit je grenzen te loeren?” Haar toon scherp en uitdagend, maar niet onvriendelijk.

De kater had nog maar net zijn poten gelicht of hij hoorde een lichte plof naast hem. Hij liet zijn zwevende poot de aarde vinden en keek opzij om te zien wie er naast hem geland was. “Hallo Stallionheart, zit je grenzen te loeren?” hoorde hij haar scherp en uitdagend zeggen. De kater knikte ter begroeting. "Je weet het nooit met die visvreters. Voor je het weet zitten er weer drie hier op ons gebied" miauwde hij kalm en hij schonk de grijze poes een glimlach. Hij wist dat ze Elder was geworden maar haar Elder naam had ze nog niet gehad. "Was je op jacht of naar iemand opzoek?" vroeg de kater terwijl zijn kop een tikje scheef hing. Het idee van de hele dag in een Elder den liggen rotten leek hem verschrikkelijk. Geen kat koos daar vrijwillig voor dus snapte hij maar al te goed dat Abysspaw eruit was gegaan.

The heart of a Stallion

Ze voelde zich klein vergeleken met de grote Windclanner. Hij was ook stevig gebouwd, iets wat ze niet over zichzelf kon zeggen. De kattin was van gemiddelde grote en met de bouw van een kittypet. Hoewel ze hoger op haar poten stond zoals verwacht werd van haar bloedlijn. De ander begon te vertellen dat je het nooit zeker wist met Riverclanners, haar ogen gleden naar hun gebied toe. Ze was nog nooit op andermans gebied geweest, had niet eens met iemand van een andere clan gesproken. Zelfs op de Journey was ze enkel bij haar eigen soort gebleven. Nieuwsgierig naar andermans zaken was ze dan ook niet. “Ik snap het nut er niet van, waarom clankatten grenzen negeren. Zelfs Rogue’s zijn enorm streng op hun borders” Hier wist ze immers alles van. Al bleef ze niet lang op het onderwerp hangen, aangezien Stallionheart haar aansprak met een vraag. Ze haalde onverschillig haar schouders wat op. “Geen van beiden. Was de drukte van het kamp ontsnapt en gewoon wat gaan rondlopen, zien waar ik op uitkwam, blijkbaar jou” Aangezien ze rechts van de ander liep kon ze niet goed zien hoe zijn gezicht stond, dit was de oogloze kant, dus draaide ze haar kop wat. “Ik heb niet al te veel katten waar ik close mee ben. De helft herinner ik niet meer en tijdens de journey was het geen goed moment om ineens vrienden te maken”

Abysspaw leek het nut er ook niet van in te zien. Grenzen passeren was iets wat verboden werd door de Warrior Code en hij had wel eens gehoord van de Rogue's die extreem streng op hun grenzen waren. Helaas zagen sommige Clankatten het niet. Hij bleef nog even bij het onderwerp hangen totdat hij antwoord kreeg op zijn vraag. “Geen van beiden. Was de drukte van het kamp ontsnapt en gewoon wat gaan rondlopen, zien waar ik op uitkwam, blijkbaar jou” miauwde de poes waarop hij knikte. "Ik snap je helemaal. Het is mij soms ook te druk in het Camp" miauwde de kater die even opstond en toen recht voor haar ging zitten zodat ze haar kop niet hoefde te draaien. Hij ging gewoon met haar om zoals hij met een mede Warrior zou doen. Het benoemen van de blindheid van haar zicht zou wel eens een pijnlijk gevoel kunnen geven en dat wilde de kater de poes niet geven. “Ik heb niet al te veel katten waar ik close mee ben. De helft herinner ik niet meer en tijdens de journey was het geen goed moment om ineens vrienden te maken” hij trok even met zijn oortjes en zuchtte toen. "Tijdens de Journey hebben veel katten vrienden gemaakt in andere Clan's. Ik was er ook geen van, net als jij" miauwde hij en hij dacht even terug aan de lange reis die ze hadden gemaakt om vervolgens toch terug te komen. Niet dat hij het erg vond om terug in het Camp te zijn maar het voelde zo ... raar. Alsof de gehele reis voor niks was geweest. "Soms vraag ik me wel eens af wat er áchter die bergen ligt van de Tribe. Misschien zullen we het wel nooit weten. Brindleleaf misschien maar wij niet." zei hij wat zacht.

The heart of a Stallion

De kattin was blij genoeg dat er in ieder geval iemand was die haar mening over de grenzen deelde. Zelf was ze enorm gericht op de regels en volgde die dan ook religieus. Misschien wel omdat ze graag ergens houvast van wilde hebben, zich ergens aan vast wilde houden als een manier van leven om er zeker van te zijn dat ze het goed deed. Het was een raar idee dat ze er zo over dacht maar ze kon er weinig aan doen. De grote tortie kater stemde in met de drukte van het kamp, al was ze niet helemaal zeker of hij dit hetzelfde ervaarde als hoe zij deed. Hij was immers opgegroeid hier, volledig windclanner en kende niet anders dan die wereld. Gelukkig was hij wel vriendelijk genoeg om mee te werken met haar tekortkoming door recht voor haar te zitten, zodat ze hem normaal kon aankijken. Het zorgde ervoor dat ze een klein grijnsje op haar snuit kreeg en haar voor altijd wantrouwige houding lichtelijk liet zakken. “Het is soms al moeilijk genoeg je eigen clan te vertrouwen, een rotte prooi kan de hele kill pile bederven… maar dan ook nog vriendelijk te doen tegen andere clans, die in het verleden ons hebben aangevallen. Het staat me niet aan” Ze was duidelijk in haar denkwijze en loog niet snel over zulke dingen. Bij zijn woorden kantelde ze haar fijne kopje lichtelijk, bedenkzaam. Zelf was ze geen nieuwsgierig aangelegd persoon, ze had geen behoefte meer voor het onbekende. Ze wilde orde en een normaal leven… zo goed dat nog kon. De clan helpen zelfs als Elder, misschien een partner vinden en kits met hem of haar krijgen. Wie weet kreeg ze daar ooit nog de kans voor, maar bergen ontdekken stond niet in haar planning. “Je moet er jezelf niet druk over maken. Iedereen heeft zijn plek. De tribe hoort in de bergen en wij horen in deze velden. We zijn hiervoor gemaakt en het is aan ons dit land te beschermen, zodat we dit later aan onze nieuwe generatie kunnen geven” Haar blik verzachte echter wel. “Brindleleaf heeft ook veel meegemaakt, hoewel ik niet met haar keuze instem moeten we die respecteren. Ik ken haar positie, en als ze een beetje zoals ik zelf in elkaar zit zal ze niet voorbij haar bergen kijken. Als je eenmaal een thuis hebt doe je alles eraan om in dat thuis te blijven."

Er was iets veranderd in de houding van Abysshowl toen hij recht voor haar was gaan zitten. Hij zag iets van een kleine glimlach en hij vond het fijn te zien dat ondanks alles ze nog kon glimlachen. Dat was het belangrijkste om door het leven te komen, optimisme. “Het is soms al moeilijk genoeg je eigen clan te vertrouwen, een rotte prooi kan de hele kill pile bederven… maar dan ook nog vriendelijk te doen tegen andere clans, die in het verleden ons hebben aangevallen. Het staat me niet aan” miauwde de grijze Elder. Het was wat moeilijk te geloven voor de kater dat je je eigen Clan niet kon vertrouwen. Bedoelde ze met een rotte prooi een kat in de Clan die alles zou verzieken? Hij probeerde een beetje door de regels door te lezen en besloot dat hij het maar direct op de kat af moest vragen. "Bedoel je dat er katten in WindClan zijn die het verzieken voor de andere katten?" miauwde hij en trok even met zijn oren. "Wat de andere Clans betreft deel ik je mening Abysshowl. Er waren vier Clans in het begin en die zullen in de toekomst ook zo blijven. Dat is de wil van StarClan" miauwde hij vastberaden. Elke Clan had zijn eigen gebied en in dat gebied waren de Clans sterk. “Je moet er jezelf niet druk over maken. Iedereen heeft zijn plek. De tribe hoort in de bergen en wij horen in deze velden. We zijn hiervoor gemaakt en het is aan ons dit land te beschermen, zodat we dit later aan onze nieuwe generatie kunnen geven” miauwde Abysshowl met een blik die zachter werd. “Brindleleaf heeft ook veel meegemaakt, hoewel ik niet met haar keuze instem moeten we die respecteren. Ik ken haar positie, en als ze een beetje zoals ik zelf in elkaar zit zal ze niet voorbij haar bergen kijken. Als je eenmaal een thuis hebt doe je alles eraan om in dat thuis te blijven." na deze woorden boog hij even zijn kop naar de Elder. "Ik kan niet invoelen welke last Brindleleaf op haar schouders heeft gehad. We missen haar wel natuurlijk" miauwde hij terwijl hij aan de bruin-wit gestreepte poes dacht. "Thuis is waar de Clan is" zei hij en hij knipperde met zijn smaragd groene ogen. Zolang de Clan bij elkaar bleef konden ze het overal wel rooien. "De andere Clans waren veel minder op de reis berekend dan wij, en zij maar zeggen dat WindClan zwak is" zei hij en hij schudde zijn brede kop. "Bevalt het trouwens in je nieuwe Den?" vroeg hij met een glimlach. Het was in zijn ogen een hoge eer dat de grijze poes bij de Leader mocht slapen.

The heart of a Stallion

Abyss was vrij duidelijk over haar eigen mening als het ging over buitenclanners maar ook haar eigen. Zelf was er voor haar geen grotere eer dan in een clan te mogen leven, dat na alles wat er was gebeurd ze hier een huis kon hebben die voor haar wilde zorgen en haar wilde ondersteunen. Ze had het alternatief gezien en dit was niet iets waar ze aan had willen wennen. Toch namen genoeg andere het voor zeker. Een familie, eten in het kamp, een warm nest waar je kon slapen zonder bang te zijn vermoord te worden. Zelfs nu kon ze de manieren van een Rogue nog moeilijk afleren. De manier hoe ze om het uur wakker kon worden, gewoon om te controleren of alles veilig was, of dagen elkaar niet at omdat ze nog niet dubbel zag van de honger. Want waarom zou ze voedsel pakken als haar lichaam er enkel om vroeg in plaats van om schreeuwde? Bij de vraag van de ander knikte ze. “Er zijn altijd katten die denken dat ze beter weten dan de regels. En soms kan dit een nadeel zijn voor de rest van de groep. We moeten elkaar steunen en bijstaan, niet tegenwerken” Dat wist ze zelf beter dan ieder ander. Ze had haar leven opgegeven voor deze clan, ze verwachte dat andere hetzelfde deden. “Inderdaad. We hebben een plek gekregen om te jagen, een familie om voor te zorgen. Dat zou voldoende moeten zijn. Waarom sommige perse de andere clans ook op onze grond willen hebben is voor mij een raadsel” En het was in haar oog ondankbaar. Ze wist heus wel dat sommige buiten hun eigen clan vrienden of partners gingen zoeken. Zelf was ze ook een halfclan, haar moeder was Windclan geweest maar haar vader een kittypet. Dat was iets dat ook in haar uiterlijk te zien was. Ze had de bijzonder blauwe pels en langere snuit die je enkel bij kittypets kon vinden. Haar bouw was ook niet op het eerste zicht dat van een windclanner. Ze was vrij laag vergeleken met de volbloeds, al had ze nog altijd langere poten als iemand van een andere clan. Haar schouders waren wat breder maar dankzij haar vasten waren haar ribben openlijk te tellen. “Dat is een ding wat zeker is, het enige wat we kunnen doen is hopen dat ze gelukkig is. En Windclan is de sterkste van allen, wij leven in het open zonder bedekking van roofdieren, constante wind die aan ons trekt en met de snelste prooien” ze snoof even, overtuigt dat hun clan de beste was, zonder enige twijfel. Dit was thuis. Bij de vriendelijke vraag kon ze het niet laten licht te lachen. “Het is een groot verschil, maar een goed verschil. Het is fijn om bij iemand te liggen die ik zo vertrouw, die zo veel voor me betekend…” De gedachte aan de zilvere poes bracht een oprecht geluk in haar blik en een warmte in haar borst. Ze wist niet goed wat dit bekende, nooit eerder in aanraking gekomen met iets zoals dat. “We hebben veel meegemaakt samen, al is het bij haar minder goed te zien als bij mij” Hoewel Ocean ook zeker haar littekens had was het niet te vergelijken met de hoeveelheid van Abysshowl zelf.

Onderwerp: Re: Don't let it slip away [Open]