[Crowcall - Training] Tracks within tracks

Crowcalls oortjes schoten even verbaasd omhoog terwijl ze toekeek hoe Spottedpaw de muis in enkele happen wegschrokte. Nou, die had er zin in, dat was duidelijk. Crowcall ging haar apprentice voor door de heide. Af en toe keek ze uit automatisme even omhoog om de lucht op roofvogels te controleren voor ze zich herinnerde dat dat hier niet nodig was. De grootste roofvogels in dit gebied vormden alleen voor een eenzame jonge kitten een gevaar.

Aangekomen bij de enorme rots hield Crowcall halt en ze keek omhoog. Hier was Tawnylight gestorven. Hier had Whitelion het leven van haar mentor verwoest. "Hm", antwoordde ze wat afwezig op Spottedpaws vraag. Ze haalde diep adem en schudde even met haar kopje. Daarna zette ze wat stappen terug, de makkelijkste route omhoog zoekend. "Het is te hoog om er in één keer op te springen", miauwde ze. "Dus je moet tussenstapjes vinden. Volg mij maar." Met een paar soepele sprongen was ze boven. Terwijl ze wachtte tot haar apprentice de top ook bereikt had, staarde ze uit over het landschap. Ooit had ze hier gezeten met Barksound, zich afvragend wat zich achter de horizon bevond. Of er misschien andere groepen katten waren zoals zij, en op wat voor manier die dan leefden. Nu was ze daar geweest, verder dan ze vanaf hier kon kijken. Nu wist ze dat de wereld niet ophield waar hij uit haar zicht verdween, maar dat er meer was, veel meer, en ook veel meer katten. Als de Tribe bestond, waren er op andere plaatsen misschien nog wel meer groepen die zichzelf weer anders noemden. Ze zuchtte. De clans deden alsof hun manier van leven de enige juiste was, maar ze hadden gezien dat het ook anders kon. Haar blik gleed naar een zwartgeblakerd gebied in de verte. Zelfs nu nog was het leven er niet teruggekeerd, terwijl het zo lang geleden was dat de bossen van SkyClan waren verwoest in de grote brand. Nog altijd was het een dode vlek. Crowcall kon haar blik er niet vanaf houden. Een vreemd gevoel welde in haar op. Verdriet en een stiekeme hoop die ze het liefst zo gauw mogelijk de kop in zou drukken. Hoop had haar nooit iets gebracht.

Crowcall trok met haar oortje toen ze het gekras van nagels over steen hoorde en besefte nu opeens dat haar apprentice nog niet boven was. Snel schudde ze haar kop, alsof ze zo alle afleidingen eruit kon schudden, en haastte zich naar de rand van de rots om naar beneden te kijken. Spottedpaw stond inderdaad nog op de grond, waarschijnlijk was de eerste sprong mislukt. "Probeer het nog een keer. Niet te snel, neem de tijd om de sprong in te schatten. Houd je blik op het punt waar je terecht wilt komen", instrueerde ze met een steek van schuldgevoel omdat ze dit al meteen had moeten doen. Ze had een apprentice nu, een verantwoordelijkheid. Ze kon niet meer zielig in de verte gaan zitten staren, weeklagend over hoe rot alles was, al spookte de aanblik van dat desolate, grijze landschap nog steeds door haar hoofd, samen met de gedachte aan haar vader. Zou hij nog... Ze knipperde met haar ogen. Aandacht naar Spottedpaw, Crowcall. Aandacht naar je apprentice.

Ze zag de afkeuring in de blik van haar apprentice en voelde weer een steek. Zwijgend keek ze toe hoe Spottedpaw de rots afspeurde op zoek naar de plaatsen waar haar mentor haar was voorgegaan. Crowcall vroeg zich af of ze ze opnieuw aan moest wijzen, maar ze moest haar ook weer niet te veel aan het handje nemen, toch? Waar lag de grens? Gelukkig leek het de jonge poes nu wel beter af te gaan. Ze wist de juiste plekken te vinden, haar sprongen waren dit keer goed gemikt en Crowcall zette een paar stappen terug om de apprentice de ruimte te geven. Ze knikte even. "Goed zo." Ze wenkte Spottedpaw om naast haar te komen staan, terwijl haar blik naar het uitzicht gleed. "Zie je al dit heuvelachtige grasland, en daar de heide? Dat hoort allemaal bij het territorium van WindClan. Daar ligt ons kamp." Ze wees het aan met haar staart en slikte. Wat had ze gehoopt dit niet aan haar apprentice te moeten leren. Wat had ze gehoopt het nooit meer over WindClans territorium te moeten hebben, over de territoria van de andere clans, over de grenzen ertussen. Ze dwong zichzelf verder te praten. "Het ravijn daar... De grens met RiverClan. We zullen daar later langslopen, dan zie je hoe groot en diep het is." Ze vroeg zich af of Spottedpaw ervan onder de indruk zou zijn. Crowcall was onder de indruk geweest, lang geleden, maar in vergelijking met het ruige landschap dat Spottedpaw gewend was, was het niets. Een scheurtje in de grond. "Daar ligt het territorium van ShadowClan, dat dichte naaldbos. Daar is de Vierboom, waar de Gatherings zijn. We zien elkaar nu immers nog maar één keer per maan... Daarachter ligt ThunderClan..." Ze staarde naar het loofbos. Zo ver weg. Ze was nog nooit zo ver van haar halfsiblings gescheiden geweest sinds ze hun bestaan had ontdekt. "Het dode gebied daar, daar woonde SkyClan ooit. Je hebt de verhalen vast gehoord." Ze aarzelde even. "Mijn vader woonde daar." Woonde. Woont? Ze viel stil en keek opzij naar Spottedpaw, om te zien of die nog iets wilde zeggen, vragen, nog langer wilde kijken.

Spottedpaws glimlach stelde haar gerust; ze had het nog niet bij haar verpest. Ze knikte toen haar apprentice aangaf hoe anders het was dan de bergen. Dat was het zeker. De glooiende heuvels leken ontzettend plat na het dramatische berglandschap vol pieken en kloven. Het was een vriendelijker omgeving, dit, maar het was ergens ook saaier. Crowcall wist zelf niet goed wat ze ervan vond. Het was thuis, met alle gebreken en alle sleur die daarbij hoorde. Op de eerste vraag knikte ze. "Natuurlijk", miauwde ze. "Heb je veel vrienden in de andere clans?" Zij wel, in ieder geval, en het zou fijn zijn om ze weer terug te zien. Ze miste ze. Tallshadow bovenal, met wie ze zulke grootse plannen had gesmeed, maar ook Swallowflight, die haar had leren klimmen, en al die andere katten met wie ze gesproken had. Ze volgde Spottedpaws blik naar de hemel. "De mijne ook", miauwde ze zacht. Ze had maar zo weinig herinneringen aan Suntail. Ze herinnerde zich hoe zacht en warm haar vacht geweest was, maar haar oogkleur ontsnapte haar, en de precieze plaatsing van haar vlekken kon Crowcall niet voor zich zien. Maar dat was nog altijd meer dan Spottedpaw had.
Bij de volgende vraag van haar apprentice, trok ze haar blik los van de lucht. "We leven in clans omdat we altijd in clans geleefd hebben", antwoordde ze met haar blik op de verte gericht en een hint van bitterheid in haar stem. En het waren niet eens altijd vier clans, dacht ze. Ze had het nog tegen Oceanbreeze gezegd: vijf clans waren vier geworden, vier konden één worden. Maar ze had niet geluisterd. Niemand had geluisterd. "De elders hebben er vast mooiere verhalen over." Die wisten vast van alles te vertellen over de oosprong van de clans, en waarom het absoluut zo moest zijn. Crowcall had nooit goed naar de verhalen geluisterd, ze had altijd al andere dingen aan haar hoofd gehad. Misschien had ze beter moeten luisteren. Misschien hadden de verhalen haar hart kunnen vullen met enthousiasme en loyaliteit. Misschien was ze dan niet zo geweest.

Crowcall glimlachte even verbaasd. Intens? Het enthousiasme van haar apprentice die ochtend had haar misschien ook wel wat uit het veld geslagen, maar dat leeftijdgenoten bang van haar zouden worden? Toen het gesprek even later naar hun moeders ging, was dat enthousiasme ook wel een beetje weg. Nee, het was inderdaad niet eerlijk, zoals Spottedpaw zei. Maar het leven was ook niet eerlijk. Het leven was pech of geluk, en voor sommige katten kantelde het nogal één van die twee kanten op. Crowcall was stiekem blij met Spottedpaws mening over het antwoord dat ze had gegeven op de vraag waarom er vier clans waren. 'Omdat het altijd al zo is' was een antwoord dat genoeg katten voor zoete koek slikten en Crowcall zag het alleen maar als iets goeds dat haar apprentice wat meer redenen wilde dan dat. "Mee eens", miauwde ze dan ook met een ietwat vermoeide glimlach en bij de opmerking over de elders zei ze niets. Ze geloofde het maar al te graag. Ze stond op toen Spottedpaw vroeg of ze verder konden, en knikte. "Ik was van plan om je vandaag even een overzicht te geven van het gebied. We zullen straks daar, door de heide, naar de kloof lopen, dan de grens volgen naar Fourtrees, dan lopen we een eindje langs het donderpad - kijk, daar ongeveer staken we over toen we uit de bergen kwamen, zie je? - en dan terug naar het kamp. De grens met tweebeen- en roguegebied laat ik je een andere keer zien, ik heb zelf nog niet de kans gehad om het maïsveld te verkennen en dat wil ik graag eerst doen voor ik jou meeneem." Ze wees de route ruwweg aan met haar staart terwijl ze praatte. "Prent het goed in je hoofd, en probeer te onthouden waar de zon staat. Vanaf de grond is het een stuk moeilijker om te zien waar je loopt, met dat lange gras, en we hebben niet veel orientatiepunten hier, in tegenstelling tot in de bergen. Je zult dus moeten leren aan de hand van de zon te navigeren. Kom." Met die woorden volgde ze hetzelfde pad terug naar de grond en keek dit keer wel toe hoe Spottedpaw haar volgde, zodat ze eventueel kon helpen. Naar beneden komen was soms lastiger dan naar boven, wist ze, en ze glimlachte even in zichzelf toen ze zich bedacht dat het met bomen precies zo was. De glimlach verflauwde al gauw. Bomen hadden ze hier niet. En de kat die het haar had geleerd zat aan de andere kant van een grens.