Play with fire

Hoewel hij eigenlijk voor een leader nog vrij jong was, voelde het voor hem soms wel aan alsof hij steeds ouder werd. Natuurlijk was dat ook wel zo, maar hij had soms het gevoel dat hij de dingen die hij vroeger zo moeiteloos kon nu met meer moeite moest doen. Of misschien kwam het wel door de drama waar hij zich keer op keer in bevond. Zijn dochter was zwanger en wilde blijkbaar rogue worden, Chawl wilde niet met hem praten over zijn vader en Shark’s beste vriend Claw en zijn andere kittens trokken zich niks van hem aan. Natuurlijk had hij zowel Jaypaw als Eveningpaw gezien tijdens het gevecht. Ze hadden wellicht hun warriornamen al wel gekregen, maar het was niet alsof hij hun daar vragen over kon stellen. Zijn dochter had hij eigenlijk pas gezien vlak voor het gevecht begon en zijn zoon had zelfs zijn blik ontmoet, maar uit de vuile blik had hij op kunnen merken dat hij van hem niks hoefde te verwachten. Het was Shark zo duidelijk geworden dat zijn zoon daar tegenover hem stond dat het hem verbaasde dat niemand anders van zijn Clanmates daar op gelet had. Eveningpaw was ook bijna een exacte kopie van hem, maar ook daar leken haar Clanmates nog niet achter gekomen te zijn. Dat bewees voor hem des te meer wat voor een dwazen het eigenlijk wel niet waren, op zijn dochter en zoon na dan. Hij had één blik op zijn zoon hoeven te werpen om te weten dat hij hetzelfde uiterlijk als zijn vader zou krijgen naarmate hij ouder zou worden en vroeg zich oprecht af welk karakter er achter hem schuilde. Zou het iemand zijn die hij makkelijk kon manipuleren? Hij had geen idee. Shark liep bijna gedachteloos door Twolegplace en de enige reden dat hij haar ook maar zag, was omdat de wind haar geur in zijn richting blies. Hij draaide zijn kop… en zag zijn dochter aan de rand van het ThunderClanterritorium staan. Even bleef het stil, maar daarna naderde Shark haar en ademde nogmaals diep haar geur in om zich ervan te verzekeren dat zij het echt was. Ze hadden elkaar manen niet gezien, maar nu stonden ze echt tegenover elkaar. Iets in zijn gevoel zei hem dat ze speciaal naar hier gekomen was om met hem te kunnen spreken. En hoewel hij het niet toe wilde geven, werd zijn hart warm van dat idee. “Eveningpaw,” sprak hij zachtjes. “Je bent veilig. Je leeft nog.” Hij kwam dichterbij en drukte kort zijn kopje tegen de hare aan. En hij wist nu al dat ook al zou de hel losbarsten tussen de Elite en de rest van de Clans, hij zijn dochter nooit zou kunnen haten of ook maar iets zou kunnen verwijten. Haar Clanmate had Claw gedood, niet zij.

Eveningpaw, nee, Eveningglow, verbeterde hem toen hij haar naam verkeerd uitsprak en Shark kon niet voorkomen dat er een trotse grijns om zijn lippen kwam. Hij wist dat het in de Clans de normale gang van zaken was dat je een ander achtervoegsel kreeg wanneer je van rank veranderde. Waar die van de Elite altijd hetzelfde bleef, veranderde die van de Clans drie keer. Soms vier keer, indien de kat ontzettend veel pech had en de leader een andere naam zocht dat meer passend was bij de tekortkoming van de kat, maar dat gebeurde zelden. Hij had er ook maar verhalen over gehoord, hij had nog nooit meegemaakt dat het echt zo gebeurd was. Of vier keer, grijnsde hij, als de kat uiteindelijk over zou stappen naar de Elite. Zoals Lethal. Zij was eerst Sweetkit, toen Sweetpaw, daarna Sweetheart en nu Lethal geworden. Dan veranderde de naam ook vier keer, maar die laatste keer was om korte metten te maken met de naam die zij in de Clan hadden gekregen. Thora had het maar drie keer meegemaakt omdat zij apprentice was geweest toen zij overstapte. Hij was benieuwd of zijn dochter ooit haar vierde keer zou meemaken. Het was de bedoeling geweest dat zij zou spioneren voor ThunderClan, maar het was allemaal op een hoop ellende uitgedraaid toen Shark toch vaderlijke gevoelens voor haar kreeg en haar niet langer als een experiment zag die de Clans voor hem moest bespioneren. En nu stonden ze hier, recht tegenover elkaar. Shark kon amper zijn gesnor van amuse onderdrukken toen ze antwoordde op zijn woorden. Alsof ze eigenlijk wilde zeggen: duh, natuurlijk leef ik nog! Wat had je anders verwacht? “Hoe was het?” Hij merkte dat hij niet per se naar de stand van zaken van de Clans vroeg, maar hoe het met háár was. “Hoe was je reis? En je verblijf daar? Ik neem aan dat jullie niet gevonden hebben wat jullie zochten, aangezien jullie weer teruggekomen zijn.” Hoewel hij blij was dat ze terug was, had hij het toch graag anders gezien. Als de Clans immers daar waren gebleven, heerste zijn beste vriend nu nog steeds over de Elite en was hij nog steeds commander. Hij slikte die gedachten weg. Eveningglow was terug en ook al was er een deel van hem gestorven toen Claw opeens stierf, toch was dat ene kleine deeltje weer terug. Dat deeltje dat hem een echte vader maakte.