I swear they can see the blood on me {Thornface}

I SWEAR THAT THEY CAN SEE
THE BLOOD ON ME

Zijn helderblauwe ogen stonden vermoeid. De zon stond intussen al op zijn hoogste punt en de hitte was uitputtend. Hij was, ter voorbereiding hiervoor, speciaal vroeg opgestaan om zijn dagelijkse buit aan voedsel binnen te kunnen slepen. Hij mocht misschien geen deputy meer zijn, hij wou alsnog aantonen dat hij zijn Clan eer aan deed. Hij had nog altijd dat lastige plichtsgevoel dat hij verantwoordelijk was voor het voeden van de Clan, de bescherming en heel af en toe ook nog het leiden. Echter was deze taak niet meer voor hem weggelegd. Een zucht verliet zijn bek bij de gedachte aan Thornface. Hij had niets tegen de kater, hij gunde hem de rang dan ook meer dan een ander. Maar... hij had liever zelf nog deputy geweest. Zealspark toonde dit echter niet, of sprak deze gedachten niet luidop uit. Maar elke kat met een gezond verstand en een stel goed werkende hersenen kon hier wel uitkomen. Zeker als ze wisten dat Zealspark door overmacht van de Clan gescheiden was geraakt..

De rood met witte kater baande zich een weg naar de prooistapel toe en viste er voor zichzelf een al ouder uitziend prooistuk uit. Eens hij deze beet had met zijn stevige kaken, trippelde hij terug naar de dichtsbijzijnde schadduwplek om daar zijn voedsel naar binnen te werken. Echt honger had hij niet, maar hij wist dat het belangrijk was om tijdens zo'n hitte voldoende voedsel binnen te krijgen. Hij vroeg zich af of de Queens wel genoeg te drinken kregen. Bijna meteen stelde de kater een plan op om een patrouille met mos naar de rivier toe te sturen, om deze in het water te drenken en vervolgens terug mee te nemen zodat de moederkatten en oudsten hiervan konden drinken. Maar toen sloeg de realiteit weer toe. Hij had hier het recht niet meer toe. En Thornface was waarschijnlijk al zelf op het idee gekomen... Zealspark sloot even zijn ogen en at de overschot van zijn prooi op, de beentjes begravende onder een hoop zand en aarde. Misschien was het nog eens tijd dat hij op patrouille vertrok, alleen, om zijn gedachten weer op een rijtje te zetten.

De hitte van de laatste weken bracht extra drukte met zich mee. Er was niet genoeg water te vinden in de directe omgeving van het kamp, waardoor er patrouilles uitgezonden moesten worden om water van verder weg te halen. Thornface was vandaag zelf meegegaan met zo’n patrouille, nadat hij de andere taken alvast had verdeeld. Het was al zonhoog toen hij in het kamp terugkwam met zijn bek vol natte mos, wat hij snel afleverde bij de Nursery samen met een paar van de Warriors die met hem op patrouille waren geweest, terwijl de andere helft van zijn patrouille het water naar de Elders’ Den bracht. Na zo’n lange tocht in de brandende zon was de Deputy echt even toe aan een rustpauze, en hij liet zijn blik door het kamp glijden om te zien of er nog een plekje schaduw vrij was.

Één schaduwrijke plek viel hem op. Er was nog genoeg schaduw voor hem, vlak naast waar Zealspark zat. Het besef dat Thornface sinds de terugkeer van ThunderClan nauwelijks met de rood-witte kater had gesproken begon binnen te dringen, en nu ze allebei in het kamp waren kon hij net zo goed de kans nemen om bij te praten met de voormalige Deputy. Thornface had eigenlijk een beetje vermeden om met Zealspark te praten buiten de dagdagelijkse begroetingen en patrouilles om, want hij had het vermoeden dat de ander hem zag als degene die zijn rang had ingepikt. Hij wist wel dat er geen kwaad opzet in het spel was geweest bij zijn benoeming als Deputy: Ze hadden als Clan niet het risico kunnen nemen om af te wachten of hun Deputy misschien wel of misschien niet zou terugkeren na zijn verdwijning, zeker niet met de andere drie Clans die hen meer dan ooit in de gaten hadden kunnen houden. Het was naar verluid ook geen verraad geweest vanuit de kant van Zealspark, al had Thornface zijn verkregen rol wel behouden. Het werd tijd dat hij zich ook als een Deputy ging gedragen en met deze Clangenoot om de tafel ging zitten.

"Goedemiddag, Zealspark," begroette hij de rood-witte kater terwijl hij rustig naar hem toe trippelde, waarna hij naast hem in de schaduw ging zitten. Aaah, wat was die schaduw toch heerlijk verkoelend! Een aantal tellen lang genoot hij van de frisse schaduw voordat hij zijn gesprek met de ander begon. "Hoe gaat het?"

Hij had opgemerkt hoe het gestalte van Thornface zich een weg naar hem toebaande. Ook had hij gezien hoe de huidige deputy had rondgekeken, waarschijnlijk zoekende naar een plek met schaduw, zonder Zealspark. De rood met witte kater onderdrukte een zucht en begroette de iets oudere kater met een respectvolle knik toen deze zijn naam uitsprak. De vraag die volgde was standaard routine. Hij had niet echt het gevoel dat de bruine kater wou nagaan of alles wel goed met hem was. Zealspark had het gevoel dat er een reden was waarom Thornface naar hem was gekomen en dat het feit dat hij in de schaduw lag niet perse van belang was. Hij haalde zijn schouders op. "Kan beter, denk ik. Je weet vast wel waarom." Zijn stem klonk niet kwaad, simpelweg eerlijk. Hij was niet de kat die zou liegen over dingen. Op dat vlak was hij heel eerlijk, recht door zee. "Maar het zit me niet zo dwars dat ik mijn taken niet goed kan uitvoeren. Maak je maar niet druk. Ik zal de Clan geen problemen bezorgen." miauwde hij vervolgens, snel een lik over zijn poot gevende en met deze over zijn kop strijkende. Hij voelde zich niet goed in zijn vel, zeker niet in deze positie. Maar hoe zou je zelf zijn? En als iedereen dit al wist, waarom zou hij dan rond de feiten draaien als de eigenlijke oorzaak precies daar achter vroeg? Niet dat hij Thornface de schuld gaf. Hij wist niet goed wie hij de schuld moest geven. Er was altijd een zondebok. Dat hoorde zo. Maar in dit geval leek niemand de schuld op zich te kunnen nemen. Starclan? De twolegs misschien? Hij geloofde niet dat het simpelweg pech was geweest. Als hij zijn rang kwijt was en zoveel manen van zijn leven door domweg pech, dan kon hij net zo goed in de rivier gaan springen en hopen dat goed geluk hem er weer uit zou krijgen. Zo zat de wereld toch niet in elkaar, of wel dan? Nogmaals onderdrukte de grote kater een zucht, met zijn blauwe blik strak voor zich uit starende.

Hoewel zijn gezichtsuitdrukking neutraal bleef, was Thornface blij – of was hij eerder opgelucht? – dat Zealspark eerlijk antwoord gaf op zijn vraag. Het was immers een oprechte vraag geweest en daar paste een oprecht antwoord bij. Helaas betekende dat oprechte in dit geval ook dat het duidelijk was dat Zealspark niet helemaal goed in zijn vel zat, waar Thornface ook werkelijk begrip voor had. Hij kon zich alleen maar voorstellen hoe de rood-witte kater zich moest voelen, maar dat was voldoende om in te schatten dat hij een steuntje in de rug nodig had. Tenminste, dat vermoedde Thornface. Of hij dat verder goed aan zou kunnen pakken was nog een punt, maar het was in elk geval een poging waard. Hij knikte dan ook begrijpelijk na wat Zealspark had gezegd. "De Clan is belangrijk, maar dat zijn de individuele Clanleden ook." Ook hij zal oprecht zijn in dit gesprek, zoals dat twee Senior Warriors betaamt. "Ik kan niet zeggen dat ik weet hoe jij je voelt, Zealspark, maar ik kan het wel begrijpen. Als er iets is waarmee ik je kan helpen, doe ik dat graag." Hij meende wat hij zei. Thornface wist nu immers ook wat het betekende om Deputy te zijn, en het zou een leugen zijn als hij zou zeggen dat het hem geen pijn zou doen als hij die rang plotseling zou moeten afstaan. Misschien begreep hij de situatie van Zealspark daarom wat beter dan andere Warriors, maar het was aan de jongere kater om te beslissen of hij deze steun nodig had en wilde aannemen.

Thornface zei iets over individualiteit. Hij trok een grijns en schudde zijn kop. "Beziet de Clan mij nog als een lid? Want tot zover ik merk krijg ik alleen blikken toegeworpen alsof ik een verrader ben. Ze luisteren niet eens naar mijn kant van het verhaal." miauwde hij, zijn blauwe ogen sluitende. Hij speelde de beelden nogmaals af in zijn hoofd. Het moment waarop de twolegs hem te pakken hadden genomen tot het moment dat hij als rogue terug de Clan had gevonden. Als hij die dag maar niet snel op patrouille was gegaan... als hij maar in het kamp was gebleven. Na de volgende woorden van Thornface opende hij zijn blauwe ogen weer, deze in die van de bruine kater priemende. "Ik denk niet dat er iets is wat jij kan doen, Thornface." zuchtte hij, zijn schouders optrekkende. "Maar geen zorgen, ik zal niet in je weg staan. Silverstar heeft jou gekozen met een reden. Het zal niet lang duren of ik zal die reden ook wel inzien. Het zal gewoon tijd nodig hebben." eindigde, zijn blik weer van de deputy afwendende.

Sorry voor laatheid, maar vond dat dit topic wel door moest gaan haha ><

Een lichte, bezorgde frons verscheen op Thornface’s gezicht bij het horen van Zealsparks woorden. Was dit werkelijk hoe zijn Clangenoten keken naar de voormalige Deputy, of was het diens eigen onzekerheid die in de weg zat? Het was hoe dan ook ongezond om op die manier te generaliseren – je hoefde geen Medicine Cat te zijn om dat uit te vogelen. Nadat Thornface had gevraagd of hij iets voor hem kon doen kreeg hij ook weer een negatief antwoord. Het klonk allemaal erg dubbel. Zelfs de manier waarop Zealspark leek te proberen het gesprek af te sluiten klonk zelfdenigrerend. "Je zei dat de Clan niet wilde luisteren naar jouw kant van het verhaal," begon hij, al betwijfelde hij ten zeerste dat werkelijk de hele Clan Zealspark de rug had toegekeerd. Hij probeerde de blik van de kater weer op te vangen. "Ik ben hier nu en ik ben één en al oor."

Hij was blijkbaar niet duidelijk genoeg geweest in zijn poging het gesprek af te ronden, horende hoe de deputy hem duidelijk maakte dat hij een en al oor was. Zealspark priemde zijn blauwe blik in diens groene ogen, zich afvragende of Thornface wel oprecht was over zijn acties. Was dit simpelweg een routinekwestie? Om na te gaan of Zealspark nog wel geschikt was als Thunderclan krijger? De rood met witte kater keek de ander met een tikkeltje argwaan aan, niet goed wetende of hij de bruine kater wel kon vertrouwen. Hij kende hem ook totaal niet, had in zijn tijd als deputy ook maar amper met hem gepraat. Uiteindelijk zuchtte hij, besluitende dat het geen kwaad kon om de waarheid te vertellen. Hij wist dan ook dat de waarheid zou duidelijk maken waarom hij niet kon terug kon komen. "Ik was aan het jagen," begon hij, zijn blauwe blik dan toch afdwalende naar zijn poten. "Ik was bij de Tallpines toen ik een vreemd geluid hoorde. Omdat ik zeker wou zijn dat er geen gevaar was voor de Clan, ben ik gaan zien. Voor ik het wist hadden ze mij te pakken..." Hij voelde de angst terugkeren, zijn poten zwak wordende. "Plots bevond ik me in een klein hok, onmogelijk om uit te ontsnappen. Ik was niet alleen... er waren nog katten. Veel katten, maar ook honden..." Zealspark schudde zijn kop, proberende de angst uit zijn toon te verdrijven. Zonder succes. "Ik werd naar een... grote ruimte gebracht, maar zat nog altijd in dat hok. Uiteindelijk ben ik opgehaalmd door twolegs en naar hun huis gebracht.. Hier wist ik na enkele manen te ontsnappen. Maar toen ik terugkeerde, was iedereen weg. Ik dacht dat ik de Clan nooit meer zou terugzien, tot ik plots lawaai hoorde en jullie aantrof bij de Fourtrees..." Hij schudde zijn kop, een schrale lach op zijn gelaat. "Maar blijkbaar heb ik de Clan meer gemist dan jullie mij." miauwde hij, deze keer wel doelende op Thornface en het feit dat hij zijn rang had overgenomen.

Er hing een korte stilte toen Zealspark Thornface toch weer aankeek, waarbij de bruine kater niet goed kon inschatten of de ander in zou gaan op zijn voorstel om de andere kant van het verhaal aan te horen. Hij wilde oprecht weten wat er was gebeurd met de voormalige Deputy, want zolang deze bleef wijzen naar wat andere Clankatten zeiden zou er geen duidelijkheid komen in het hele verhaal. Er moest wel een goede reden voor zijn, want Thornface geloofde niet dat Zealspark zomaar zou weglopen van zijn verantwoordelijkheden – zeker niet toen hij nog Deputy was.

Uiteindelijk begon de rood-witte kater toch te spreken, al wendde hij hierbij zijn ogen weer af, en Thornface luisterde aandachtig. Zealspark vertelde over hoe hij op die bewuste dag op jacht was bij Tallpines, waar hij in een hok werd gevangen en naar een grote ruimte met nog meer katten en zelfs honden werd gebracht. Twolegs hadden hem daarna meegenomen naar hun huis waar hij na een paar manen wist te ontsnappen, maar de Clans waren tegen die tijd allang vertrokken en Zealspark had hen pas terug gezien toen het gevecht met BloodClan plaatsvond bij Fourtrees. Het was een verhaal met veel gebeurtenissen om zomaar op je bord te krijgen, dus Thornface wist even niet goed wat hij moest zeggen. Het klonk bijna ongelofelijk, maar hij had geen reden om te geloven dat Zealspark zou liegen. Dit was niet iets wat je zou kunnen verzinnen, laat staan dat je daarbij zo goed de angst in je stem zou kunnen nadoen. Thornface wist pas weer iets te zeggen toen Zealspark alweer terugviel in zelfmedelijden en beweerde dat hij de Clan meer gemist had dan andersom. "Onzin," reageerde hij hoofdschuddend – hierbij doelend op wat Zealspark zei over het missen van de Clan, niet op het verhaal over de Twolegs. "Niemand wist of je nog in leven was – en StarClanzijdank ben je dat nog. Na alles wat je hebt meegemaakt, kan ik het je niet kwalijk nemen dat je er niet bij was. Je kon er niets aan doen." Hij meende het. Hij had wel vaker verhalen gehoord over hoe Twolegs katten opsloten zonder enige kans op ontsnapping, en afgaande op wat Zealspark vertelde zat hij inderdaad in zo’n situatie waar hij zelf niets aan kon veranderen. "Maar je mag de Clan er de schuld niet van geven. Heeft iemand je verteld wat er in de bergen allemaal is gebeurd?" Zijn stem klonk wat harder dit keer, want ook al zou Thornface het niet snel willen toegeven en probeerde hij het te rationaliseren en weg te stoppen, hij voelde zich persoonlijk aangevallen met de implicatie dat Zealspark vond dat zijn rang zomaar was afgepakt en aan de bruine kater was gegeven.