[Ganzenopdracht] It's in the name

Oceanstar had zichzelf beloofd elke dag even bij haar zusjes te gaan kijken. De twee kleine kittens waren nu alweer twee weken oud; oud genoeg om hun oogjes te openen en de wereld te gaan verkennen. Ze had zich dan ook te lang in de Nursery bevonden en besloten om dan nu ook echt voor de rest van de Clan te gaan jagen en misschien wat nat mos te halen voor de Queens en wat oudere kittens. Niet elke kitten had nog melk nodig; en uitdroging konden ze nirt gebruiken. Met rustige passen had ze het kamp verlaten met een kleine mosbal in haar mond. In de afgelopen Moon waren ze al drie katten verloren; waaronder twee familieleden. Snowbird en Icecloud; haar halfzus en haar moeder. Haar twee kleine halfzusjes zouden dan ook zonder ouders opgroeien. Iets dat ervoor haf gezorgd dat ze zoveel mogelijk tijd aan hen besteedde. Blauwe ogen schoten schichtig langs de oevers van het meertje zodra ze de geur van een hond opmerkte. Twolegs wandelden nog al eens met hun rotbeesten in de buurt van hun territorium. Waarschijnlijk waren de honden hen vergeten; haren rezen omhoog en met vlugge passen en rustige bewegingen zocht ze naar het gedaante van de hond; om dan de bekende geur van Dogscar op te pikken. Starclan, nu moesten ze de hond wel verjagen; hopelijk was de ander nog niet gewond. Hij had al vaker tegen honden gevochtten. De hond had moeite de inham in te komen en een zacht gesis klonk vanaf die inham. Oceanstar sloeg haar nagels dan ook uit om de hond snel en effectief in zijn kont te raken. Een gejank deed haar de oren in haar nek drukken; afschuwelijk geluid. Hopelijk zou Dogscar de hond ook een goede kras willen geven. Immers was dit van hen; en de honden zouden snel weer leren Windclan met rust te laten.

De afschuwelijke geur van een hond, een geur die ook in de vacht van Snowbird haar zus had gezeten. Een geur die haar had verteld hoe haar halfzus om het leven was gekomen. Die beesten dachten dus daadwerkelijk dat ze hier nog vrij rond konden lopen. Echt niet, dit was het gebied van Windclan en ze hadden hiervoor voor een reden gevochtten. Die twolegs zouden het weten; dat de honden hier met goede wonden terug zouden keren. Wat die rare wezens leuk vonden aan deze stinkende wezens wist ze niet. Ze waren afschuwelijk. Oceanstar zag geen andere mogelijkheid dan dit beest goed toetakelen totdat de twoleg hem of haar zou roepen. Dogscar leek van haar aanval gebruik te maken. De Senior Warrior was ervaren genoeg om de hond een goede haal over het gezicht te geven. Dat moest pijn doen en zorgde ervoor dat de hond zijn aandacht moest verdelen. Oceanstar had inmiddels haar nagels in de staart van de hond gezet zodat de andere Warrior door de poten van het dier kon schieten en beet in diens achterpoten. Snelle aanvallen die het dier niet bij kon houden. Dogscar had zich op de nek van het beest geworpen wat ervoor zorgde dat hij schudde en hijgde en jankte. Dit trok de aandacht van de twoleg die een naam riep en floot. Het was van belang dat deze twoleg hen niet zou proberen te vangen; en hen dus ook niet zou zien waardoor Oceanstar een sissend signaal gaf; ze moesten weg, zich in het hoge gras verstoppen terwijl de verloren, gewonde hond zijn baasje opzocht. Hij had geluk gehad dat ze niet met een groter team waren geweest; anders was hij er met wat meer dan schrammen afgekomen.

Het zag erna uit dat de hond het niet nogmaals op zou nemen tegen katten; tenzij hij echt dom was. Honden waren dom, dus de kans zat erin dat hij het alsnog niet zou leren. Katten waren slimmer; als die een poot stootte deden ze vaak het niet nogmaals. Het beest was niet blij met de nagels die overal en nergens terecht kwamen, en hem lieten bloeden. Daarbij was het een mietje, dus zou hij vast getroost worden door zo'n twoleg. Oceanstar siste het dier na toen hij naar zijn twoleg rende, jankend, piepend en blaffend. Dogscar grinnikte even, nu het gevaar geweken was. Voordat hij op de grijze tabby afstapte. "Bedankt voor de hulp, Oceanstar," Mauwde hij respectvol, terwijl hij zijn kop laag hield. De kattin glimlachte even warm. "Je doet je naam er eer aan, ben ik bang." Mauwde ze droogjes maar serieus. Ze was een tikkeltje bezorgd. Ze was toch wek optijd geweest? "Heeft 'ie je niet geraakt?" Vroeg de oudere kater waardoor ze haar kop schudde. "Nee, geen schade. Was ik nog optijd?" Vroeg ze zacht en zorgzaam.

De kater slaakte een hoorbare zucht uit bij haar woorden. Waardoor Oceanstar hem enkel een zwijgende en vragende blik gunde. "Honden lijken een neus voor me te hebben," Mauwde hij rustig. Er was een reden voor het achtervoegsel in zijn naam. Ze was toen zelf nog niet geboren maar hij had als Apprentice tegen een hond gevochten. Veel wist ze er niet van enkel dat hij littekens had opgelopen en zijn naam de Clan aan zijn dapperheid deed denken. De kater schudde zijn kop toen ze vroeg of ze optijd was geweest. "Hij had me in een hoek gedreven, waarschijnlijk had ik moeten zwemmen als je er niet was geweest," Verklaarde de kater dankbaar. Zwemmen, dat was niet aan Windclan weggelegd. Daarbij konden die rotbeesten als ze het durfden ook zwemmen. Daarbij bezaten ze niet de juiste vachtsoort. Hij had een kans gehad ziek te worden en in de Medicine Cat Den te belanden. "Zullen we terug naar het kamp, of was je hier met een reden?" Vroeg hij daarna; waardoor de kattin kort met haar staart zwiepte. "Jagen en was van plan water naar de Elders en Queens te brengen," Mauwde ze zacht en warm.