(Lionroar) All the kings men couldn't put me back together again

_{I knock the ice from my bones
Try not to feel the cold
Caught in the thought of that time
When everything was fine
Everything was mine
Everything was fine
Everything was mine}

Een fijne miezerregen tikte neer op de aarde terwijl Tinderlight langs de grens heen. Ze liep vaak op eigen houtje langs de grens met Shadowclan, in de hoop om een zekere gestalte te mogen aanschouwen. Ooit hadden ze samen aan deze kant van de grens gestaan, toen ze nog een stuk jonger was. Toen had Tallshadow, toen Tallpaw, de grens overgestoken en waren er veel meer katten betrokken geraakt. Toen had ze de tabby kater op zijn neus geslagen en had haar vader haar er niet eens voor gestraft. De herinneringen waren inmiddels bitterzoet, want haar moeder was dood en haar vader was verbannen en opgenomen door de Shadowclan. Haar perfecte familieplaatje was in elkaar gestort.

En zo eindigde ze hier, regelmatig sjokkend langs de Shadowclan grens. Regen, zonneschijn, het maakte haar niet uit. Als ze een kans zag en een excuusje had dan was ze hier. Het liefste ook nog alleen. Maar het leek wel alsof Tallshadow en Acorndust en daarvoor Innerstar Lionroar expres weghielden van de grens met Windclan. Misschien was het ook wel verstandig, het was natuurlijk verleidelijk. Maar ze had haar vader ook al zo weinig gesproken op de reis... Haar hart sloeg een slag over toen ze een bekende rood met witte pels zag in de verte. Zíjn pels. "Pap," miauwde ze zachtjes, tot een halt komend.

_{All the king's horses and all the king's men
Couldn't put me back together again
All the king's horses and all the king's men
Couldn't put me back together again}

Hij liep niet vaak langs de grens van Windclan, wetende dat deze exacte plek hem iedere keer weer die leegte liet voelen. Alsof hij het miste, maar toch weer niet. Het was een dubbel gevoel, want alhoewel hij er veel verdriet en pijn had gekend, was Windclan toch zo lang zijn thuis geweest. De plek waar hij geweldige katten had leren kennen, katten die hij op ieder moment van de dag mistte. En dan waren er natuurlijk zijn kinderen, kinderen waar hij nooit fatsoenlijk gedag tegen had kunnen zeggen, omdat hij scheiding zo snel en abrupt gebeurd was. Hij had het dan ook nooit over zijn hart kunnen krijgen en alhoewel hij niet veel aan zijn lot had kunnen veranderen, gaf hij zichzelf er toch wel altijd nog de schuld van dat ze waren opgegroeid zonder vader en zonder moeder.

Het was pas toen een stem de stilte doorbrak, dat hij opmerkte dat hij niet alleen was. Zijn ogen gleden omhoog, maar hij hoefde de kat die hem had aangesproken niet aan te kijken, om te weten wie ze was. Haar stem zou hij in geen duizenden jaren vergeten. "Tinder.." Weerklonk zijn stem zacht. Hij stapte dichterbij, maar kwam uiteindelijk op een paar voslengtes afstand tot stilte. Oh, hoe graag hij over de grens heenstapte om zijn dochter te ontmoeten, maar.. wat zou Windclan ervan denken als zij terugkeerde, ruikend naar hem? Wat zou Shadowclan ervan denken als ze hem op Windclan gebied zagen?

Voor een moment leek de tijd stil te staan voor Tinderlight toen ze hem zachtjes geroepen had. Zijn ogen waren neergeslagen, hij had haar niet opgemerkt. Zou hij dit keer opkijken? Erkenning geven dat ze er was? Ze had hem zo vaak geprobeerd aan te spreken tijdens de reis, maar het lukte ook zo vaak niet. Hij was druk, telkens weer druk. Het deed pijn, maar ze had het geaccepteerd. Maar toen hief Lionroar zijn kop en konden haar ogen die van haar vader ontmoeten. Dezelfde blauwe ogen. Ze slikte wat weg toen ze haar vader haar naam hoorde noemen.

Een tijdje bleef Tinderlight als bevroren staan, niet goed wetend wat ze moest doen. Blijven staan was een optie, doorlopen ook. Voor nu bleef ze kijken, staren. Blij om het gestalte van haar vader te zien, zijn zachte flame point vacht. Zachtjes, voorzichtig, zette Tinderlight één van haar pootjes op het donderpad, twijfelend. Wilde ze oversteken? Wat moest ze doen? Ze had hier zo vaak over nagedacht, maar nooit nagedacht wat ze nou eigenlijk wilde doen als ze hem daadwerkelijk vond. "Ik.. mis je.." mompelde ze dan maar, haar oren plat gelegd.

Hoe lang was het geleden dat hij zijn dochter gesproken had? Echt gesproken had? Op de reis had hij zijn kinderen zo vaak mogelijk ontweken, wetende dat hen te vaak zien, hen enkel en alleen in de problemen zouden brengen. Hij wist dat Oceanstar het zou toelaten, wellicht zou zelfs Tallstar het oké vinden.. maar.. wat zou de rest van de clan erover denken? Hij wilde niet dat zijn kinderen buitenbeentjes werden, gewoon puur omdat hij hun vader was. De deputy die onterecht was verbannen en toen loyaal was geworden aan Shadowclan. Zijn blik gleed naar de ene poot die ze op het donderpad had gezet en zachtjes schudde hij met zijn hoofd. Haar woorden zorgden ervoor dat hij weer opkeek en haar blik weer ontmoette. "Ik mis jou ook," hij hoefde niet eens na te denken over die reactie: er ging immers geen dag voorbij dat hij Tinder of een van zijn andere kinderen mistte. "Maar je mag die grens niet over.. wat zal de clan denken als je terugkeert, ruikend naar Shadowclan?" Hij keek haar licht bezorgd aan, bang dat ze het donderpad over zou komen en er iets zou gebeuren.

"Het spijt me zo, zo erg.." De woorden vielen uit zijn mond, nog voordat hij er over na kon denken. Hij had haar een betere jeugd toegewenst, een betere familie. Maar daar tegenover was ze terecht gekomen in een rampzalig gezin. Moeder dood. Vader verbannen.

Tinderlight voelde haar hart zachtjes verbrokkelen in kleine stukjes toen haar vader toegaf dat hij haar miste. Ze wilde zo graag bij hem zijn, hem aanraken. Maar het donderpad tussen de grenzen hield haar tegen. Haar vader had verder nog twijfels, over wat de clan zou denken, wat Windclan zou denken. "De clan kan me niks schelen!" bracht de flame point poes uit met een licht trillende stem. "En Oceanstar zei dat ze kon kijken met Tallstar over contact!" Ze had het niet op hoge rangen na al dit gedoe, maar dat had Oceanstar wel gezegd in hun zeer kort affe gesprek. Voor een moment bleef Tinderlight nog stil staan, maar toen begon ze te rennen. Geen achting slaande op de monsters die dit pad tot hun territorium hadden gemaakt.

Vaag hoorde ze het gegrom van het monster in de verte, te dof om door te dringen naar haar bewustzijn. Toen ze de scherpe koplampen door de regen zag, merkte ze het pas op. Haar ogen werden groot, wijd en de neiging om stil te staan en haar lot af te wachten werd groot. Zou ze, zou het. Gierende geluiden kwamen uit het monster terwijl het op haar af raasde. Met één laatste grote sprong bracht ze zichzelf echter in veiligheid en het monster schampte enkel haar staart. Hijgend van schrik, met haar pels alle kanten op, stond ze aan de overkant.

"Contact.." de woorden werden als een fluistering uitgesproken, terwijl een lichte frons op zijn gelaat verscheen. Verder leek hij er niets meer over kwijt te willen, want zou het werkelijk goed voor zijn kits zijn? Om weer met hun vader in contact te komen? De vader die ze zo lang niet meer hadden gezien? Wat als.. hij veranderd was? Wat als hij niet paste in het beeld dat ze nu van hem hadden? Veel meer tijd om na te denken kreeg hij echter niet, want opeens zag hij beweging vanaf de andere kant van het donderpad. Het was zijn dochter die gehaast het pad op rende, zonder ook maar links of rechts te kijken of er wat aankwam. Het monster dat naderde maakte geluid en hij voelde de grond onder zijn poten trillen, maar hij stond te ver weg om iets te doen.

Voor het moment dat hij zijn hele leven voor hem voorbij te zien flitsen. De beelden van Tinder die onder een monster terecht zou komen, door hem. Nee, daar zou hij nooit meer over heen kunnen komen. Hij kon pas weer ademhalen toen het monster voorbij was en zijn dochter daar nog heelhuids stond. Onaangetast. "Tinder!" Sprak hij, de angst die hij kort had gevoeld, had plaats genomen voor een strenge blik. "Je had geraakt kunnen worden!" Maar de strengheid was allang uit zijn blik verdwenen toen hij bij haar aankwam. En alhoewel al zijn instincten schreeuwden niet nog verder dichterbij te komen, drukte de kater zijn hoofd tegen de hare aan. "D-doe dat nooit meer."

Tinderlight hijgde nog wat na, haar ogen wijd open gesperd. De adrenaline raasde door haar lichaam heen terwijl ze daar stond, trillend op haar gevlamde pootjes. Adem in, adem uit Tinder.. Je bent nu aan de Shadowclan zijde. Adem.. adem.. De kattin hief haar kop langzaam toen haar vader haar naam riep en haar streng toesprak. De woorden drongen slechts langzaam door. En toen, toen drukte haar vader zijn kop tegen haar aan. "Papa.." bracht ze uit, haar kop in zijn nekvacht drukkend, zoals ze toen ze jong was zo vaak had gedaan. De spanning verliet haar lichaam al snel, samen met de adrenaline en ze zakte lichtjes door haar poten. Ze had dood kunnen zijn.

Samen met het verlies aan adrenaline gebeurde nog iets anders. Een stekende pijn schoot door haar staart omhoog langs haar ruggengraat heen en de kattin verstijfde en kreunde zachtjes. Pas toen ze naar haar staart keek, zag ze het. Het puntje stond in een vreemde hoek. Ze had het niet eens gevoeld in de adrenalinerush die door haar lichaam heen was geknald. Ze was toch geraakt door het monster tijdens haar wilde sprong. Een vage grimas verscheen op haar lichaam terwijl ze haar staart iets nader drukte. Auw..