Number 1 family disappointment

Met ineengedoken houding zat Skullpaw op de grond in het kamp. Katten gaven hem afkeurende blikken of vonden hem geen blik waardig. Zachtjes zuchtte hij en keek op van zijn poten in de hoop dat één van zijn siblings bij hem zou komen zitten of één van zijn papas, mochten ze nog willen dat hij hun als papa en papa aanprak. Nerveus beet hij op de binnenkant van zijn wang totdat de metalen smaak van bloed zijn mond vulde. Langzaam gleed zijn blik naar zijn linkerpoot waar hij zijn eigen nagels in geduwd had afgelopen nacht en een kleine glimlach speelde ineens op zijn lippen. Een beetje pijn deed je er alleen maar aan herrineren dat je nog leefde. Hij tilde zijn linkerpoot op en begon over het plekje te likken waar hij zijn nagels er in had geduwd totdat dit ruw werd en weer pijn begon te doen, maar ook toen dit pijn begon te toen ging de kater verder. Mislukkeling. Een teleurstelling. Niet goed genoeg. Allerlei woorden schoten door zijn kop terwijl hij dit deed en dit spoorde hem alleen maar aan om dit te blijven doen. Wat zou zijn familie wel niet van hem denken? Zijn tong gleed steeds sneller over zijn grijze poot en een soort euforisch gevoel schoot door zijn lichaam, maar misschien was zit wel gewoon adrenaline die door zijn lichaam raaselde. Een adrenaline junkie. Dat was wat hij was. Het ging hem om het gevoel wat hij kreeg als hij spannende dingen deed zoals besluiten met Fortuna mee te gaan. De problemen waarin hij verstrikt zou kunnen raken. Daar ging het hem om. Het was niet zijn beste besluit ooit, maar nu het in zijn kop dat dat hij weg wou, wou hij gewoon weg. Elite of als rogue maakte hem niet uit, gewoon weg van hier. Niet dat de clan hem tegenzat of wat dan ook, maar hij wilde wat nieuws. Hij schudde met zijn kop. Nee. Dat wilde hij niét. Boos plaatste hij zijn poot op de grond en sloeg hij zijn nagels in de grond terwijl hij uitademde. Hij wilde in de clan blijven. Skullpaw bleef het maar herhalen in zijn hoofd alsof het de reden was dat hij nog ademde, zijn zuurstof.

[ & Amberhunt ]

Een tijdje had Amber het probleem aangekeken, om te zien hoe de clan ermee om zou gaan. En hij merkte dat dit hem ongelooflijk veel deed denken aan de tijd dat de clan hem zo behandelde. Hij had ook iets gedaan dat absoluut niet kon. Maar ze waren erover heen en nu werd hij niet meer als verrader gezien. Maar Skull... dit zou voor altijd een probleem voor hem kunnen blijven.
Terwijl dit door zijn hoofd speelde zag de rode kater zijn zoon zitten. En na het even te overwegen liep hij op hem af. "Hey, Jongen..." Begon hij, verder kwam Amber niet, zijn stem stokte in zijn keel en hij zuchtte. Hij verdiende dit niet, natuurlijk was het dom geweest wat hij had gedaan, maar hij was geen slechte kat. En dus ging Amberhunt naast zijn zoon, die ondertussen niet heel veel meer met hem scheelde qua grootte. Hij wist gewoon niet wat hij moest zeggen...

Zijn grijze vacht stond alle kanten op en hij bleef de woorden herhalen todat hij de stem van zijn vader hoorde. "Hey, Jongen..." Een gesmoord piepje rees op in zijn keel toen hij opkeek en naar de amberkleurige ogen zocht van zijn vader. Een zachte "pap" gleed er van zijn lippen toen hij zich meteen tegen hem aandrukte en zijn kop in zijn nek verstopte. Zijn lichaam trilde van de zenuwen en snel trok hij zich terug. "Sorry..." Mauwde hij zachtjes aangezien zijn vader vast niet met hem gezien zou willen worden. Skullpaw liet zich op zijn kont zakken en keek naar zijn poten terwijl hij wachtte op de uitbrander die hij waarschijnlijk van zijn vader zou krijgen.

Hij vond zijn stem terug toen Skullpaw zich al had teruggetrokken.  Maar dat wilde hij niet...  Hij wilde niet dat de jonge kater zich weer van hem afzonderde "Het is oké,  Skull...  Heb je ooit het verhaal gehoord van wat ik allemaal heb uitgespookt op jouw leeftijd,  en zelfs toen ik al ouder was en wijzer moest zijn? " vroeg Amberhunt.  Hij wist niet of iemand dit verhaal aan zijn kinderen had verteld,  maar hij zou het nu vertellen.  Zonder eromheen te draaien. Want wat Skullpaw had gedaan was niet goed, maar hij had het in ieder geval maar één keer gedaan.

Wat dééd hij nog hier? De clan wilde hem weg en zijn ouders wouden hem hoogstwaarschijnlijk niet eens hun zoon meer noemen. Zoals altijd begon hij nerveus te bijten op zijn wang en dook meer in elkaar toen zijn vader zijn mond open deed om te spreken. Zenuwachtig luisterde hij en trok hij met zijn oortje. "Nee." Piepte hij alsof hij weer een kleine kitten was en hem gevraagd werd of hij iemands mosballetje afgepakt had. Langzaam schuifelde hij iets dichter naar Amberhunt toe en gaf zijn schouder een kopje, hopend dat het goed was en dat hij niet weg stapte omdat hij van zijn zoon walgde.

Oh, wat hield hij toch van zijn jongen... En Skullpaw was geen uitzondering. Maar nu moest hij het verhaal over Amare vertellen. "Je weet dat ik mijn ouders nooit echt goed gekent heb. Mijn vader was een Rogue die mijn moeder met een van hun jongen achterliet. Hijzelf nam mijn broer mee. Maar, mijn moeder is hier zelf ook niet heel lang gebleven. Toen ik Apprentice werd, verdween ze plotseling." Vertelde Amberhunt aan zijn zoon "En ik heb haar niet meer gezien... Totdat ik ze begon te zoeken. Op een dag kwam ik langs de grens me het Rogue gebied. Ik was toen nog een Apprentice.
Daar zat een of andere schreeuwlelijk die ervan overtuigd was dat wij haar vader hadden gedood. Maar we raakten aan de praat en na een tijdje besloten we opnieuw af te spreken. Ik was toen al de regels aan het overtreden" Vervolgde Amber en hij zuchtte bijna onhoorbaar "De tweede keer begonnen we elkaar de vertellen over ons verleden. En we kwamen erachter... Dat het moest betekenen dat wij dezelfde vader hadden. Ze was mijn halfzus: Amare." nu stopte hij even. Hij slikte en probeerde de brok in zijn keel weg te halen

Aandachtig luisterde hij naar wat zijn vader vertelde en knikte af en toe om te laten zien dat hij aan het luisteren was. Even was hij gestopt met praten en het kon hem niks meer schelen wat zijn vader nu misschien dacht. Hij drukte zijn kop weer tegen zijn schouder. "Ze klinkt geweldig, pap." Murmelde hij en even was hij verbaasd over hoe volwassen hij klonk en ging tegen hem aan staan. Ze waren bijna even groot en nogmaals trok hij met zijn oortje. Veel tijd met zijn tweeën hadden ze eigenlijk niet gehad. Meestal zaten zijn zusjes of adere vader er bij, maar eigenlijk was dit prima en Amberhunt was erg kalm over wat er gebeurd was, wat Skullpaw ook minder nerveus maakte.

Waarom wist hij niet, maar Amberhunt vond het ontzettend fijn dat Skull hem pap noemde. Sommige noemden hun ouders bij hun naam, meestal uit respect, maar dat zou hij niks vinden. Het was een fijn moment tussen de twee, zelfs na wat er gebeurd was, en toen kon hij verder:"Dat was... Is ze ook. En toen we het wisten bleven we afspreken. En toen ging ik verder zoeken, en dwaalde zelfs van het territorium af, rechtstreeks het Rogue gebied in. En uiteindelijk... Vond ik mijn ouders, mijn vader heb ik nooit gesproken. Maar ik kreeg de kans om mijn moeder nog één keer te spreken." vertelde Amber, hij besefte dat hij Faithfur daarna niet meer had gezien, en dat hij haar niet miste. "En toen ik terugkwam... Vond ik Amare, verslagen door iemand van de Bloodclan. Ze lag daar te sterven, en de enige plek waar ik hulp kon zoeken was hier. Dus ik bracht mijn roguezus het kamp binnen. En toen moest ik natuurlijk alles uitleggen... " besloot hij het verhaal, Skull hoefde niet te weten dat hij zijn Zus niet al te lang geleden nog had gezien "Dus... Ik wil je niet beperken in je keuzes en vrije wil. En je mag van mij doen wat je zelf wilt... Maar weet dat de bloodclan geen genade kent, Amare werd aangevallen na een discussie over prooi binnen háár gebied. En ze zou zijn gestorven, als ik haar niet gevonden had Dat was wat hij had willen zeggen. Een lang verhaal, en een advies

Met een kleine frons bleef hij naar Amberhunt's verhaal luisterde. Ergens wilde hij honderden vragen stellen aan hem. Hoe ziet ze eruit? Is ze aardig? Zou ze hem aardig vinden? Maar dit onderdrukte hij toen hij zag dat zijn vader het er lastig mee had en likte snel zijn wang als poging hem gerust te stellen. "Het spijt me," Mauwde hij weer. "Fortuna liet het zo goed klinken..." Gaf hij beschaamd toe en wendde zijn blik af naar zijn poten. "Amare.. is ze- heb je haar gezien sinds we terug zijn?" Vroeg hij stilletjes om de aandacht van zijn eigen fouten af te wenden.

Natuurlijk begreep hij dat de jonge kat overtuigd was door mooie praatjes. En hij was eigenlijk ook helemaal niet boos op Skullpaw. Die vroeg of hij Amare nog gezien had, waarom zou hij ook liegen? Hij dacht niet dat iemand hem dit kwalijk zou nemen na de moeilijke tijden, met het gevecht en alles. "Ja... Nog één keer" Zei Amber en hij drukt Skull tegen zich aan "Ze weet van jullie bestaan"

Verbaasd keek hij op toen Amberhunt zich tegen hem aanduwde, maar de echte verbazing gleed pas over zijn gezicht toen hij vertelde dat ze van hun af wist. "Echt?" Vroeg hij met grote ogen. Hij wist niet zeker waarom dit hem zo verbaasde, maar dat deed het wel. "Wat heb je haar verteld?" Vroeg hij nieuwsgierig en hield zijn kopje een beetje scheef. "Vertel nou," drong hij aan toen het hem te lang duurde en duwde zijn neus ongeduldig tegen zijn wang. Skullpaw was nieuwsgierig, maar zijn dikke vacht was met deze temperatuur best warm dus ging hij maar liggen, maar bleef naar zijn vader kijken.

Amberhunt grinnikte toen Skullpaw ongeduldig werd.  Hij wilde precies weten wat hij aan Amare verteld had.  "Ik heb over jullie vader verteld. En dat hij de liefde van mijn leven is" begon hij plagend,  hij wist dat Skull dit niet wilde horen over zijn ouders "Maar ook dat ik drie prachtige kinderen had... Twee dochters en een zoon" vervolgde hij en hij gaf Skull een lik over zijn kop "Ze kent jullie namen en weet hoe jullie eruitzien.  En ze vind het erg jammer dat ze jullie niet kan ontmoeten.' hij wist zelf dar dit onmogelijk was,  zelf kon hij nog wel wegsluipen. Maar met iemand anders zou het teveel opvallen.

Skullpaw rolde even op zijn rug toen deze begon te jeuken en gaf zijn vader een vieze blik terwijl hij zijn tong uitstak. "Ieuw. Dat wil ik niet weten." Mopperde hij en duwde zijn achterpoot tegen die van Amberhunt, maar zijn gemopper verdween als sneeuw voor de zon toen zijn vaded over zijn kop likte. Hij wist dat hij eigenlijk zou moeten doen alsof hij het niet wilde, maar dat zat er vandaag niet meer in. Met een kleine glimlach luisterde hij veder en keek naar boven naar zijn vader. "Pap?" Begon hij langzaam terwijl hij nadacht over hoe hij het het beste zou kunnen vragen. "Zou dat kunnen?" Vroeg hij zachtjes.

Oh nee... Wat had hij nou weer gedaan. Nu had hij een idee gestart. Maar hij kon de hoop van Skulkpaw toch niet meteen de grond in boren? "Ik.... Sorry, Skull... Maar het kan niet. Als ook maar één van ons gezien word, hebben we grotere problemen dan ook. Ookal ligt het bij mij niet zo vers, als ik weer precies dezelfde fout maak.. " Hij rilde, het zou een verbanning kunnen betekenen

Hij kinkte. Hij snapte het nog niet helemaal, maar aan de reactie van Amberhunt te zien was het niet mogelijk en dus liet hij het voor nu maar even links liggen. "Dus.." mauwde hij om het onderwerp te veranderen terwijl hij weer aan zijn linker voorpoot begon te likken, niet zeker wat hij zou moeten zeggen. Ergens was hij wel jaloers op medicine katten. Ze konden katten genezen en ze hoefde geen kittens. Niet dat hij die misschien niet ooit wou, maar het werd niet van ze verwacht dat ze de familie zouden voortzetten. "Pap?" Vroeg hij weer en keek hem met zijn ijsblauwe ogen in die van hem aan.

het was even stil en Amberhunt dacht na over alles dat hij net verteld had.  skullpaw verdiende het om het te weten.  En hij leek te accepteren dat het alleen bij een verhaal kon blijven.  Hij zou zijn tante waarschijnlijk nooit ontmoeten.  Toen keek de zwarte kater op "pap? " vroeg hij en Amberhunt keek hem aan "Ja,  Skull? " wilde hij nog iets weten over Amare?  Of kwam er nu iets anders? Wat het ook was, Amberhunt gin zijn best doen om er zo goed mogelijk antwoord op te geven. Hij wilde Skull met alles helpen, zeker nu die door een moeilijke tijd ging.

Zachtjes tikte hij met zijn staart op de grond. "Kan je.." begon hij zachtjes maar haakte in het midden van zijn zin af. "Laat maar" murmelde hij. Zijn vader vondt het toch alleen maar raar. Ze waren bijna even groot en waarom zou hij naast hem willen liggen? Skull rolde op zijn zij en likte weer verder aan zijn poot. "Hebben ze Amare wel geholpen?" Vroeg hij dus maar zachtjes terwijl hij naar een klein miertje keek die over de grond voor zijn poten wandelde.

Waarom stelde hij zijn vraag niet? Amber wist zeker dat hij er geen probleem mee zou hebben, zelfs ookal wilde hij niet doen wat Skullpaw zou vragen. Maar toen vroeg Skull of ze Amare geholpen hadden. De rode kater knikte, dat was iets waar hij de clan nog steeds ongelofelijk dankbaar voor was "Ja, ze hebben haar hier een dag lang gehouden en toen moest ze weer weg. Maar ze werd goed geholpen " Legde hij uit "Maar wat wilde je vragen? "

het was gewoon een vreemde vraag om te stellen. 'Hey pap, kan je gaan liggen zodat ik naast je kan liggen en me weer een kitten kan voelen?' Nee. Dus besloot het katertje maar een andere vraag te bedenken terwijl hij vertelde over hoe ze haar geholpen hadden. "Is pa erg boos? Ben jij boos?" Vroeg hij en zijn stem brak toen hij het vroeg. Zijn pappas boos op hem, een nachtmerrie die voor hem waarschijnlijk werkelijkheid werd nu. Hij blies het miertje van zijn poot maar bleef naar beneden kijken, bang voor het antwoord wat hij zal krijgen.

Amber fronste toen hij de vraag hoorde. "Nou.. Je vader is natuurlijk van nature Nors en gedisciplineerd" wat precies één van die dingen was die hijzelf zo aantrekkelijk vond.  "Maar volgens mij is hij niet echt boos,  maar wel erg geschrokken.  En ik...  Nouja,  het zou nogal hypocriet zijn,
hè?  Ik ben niet boos,  ik hoop alleen dat het hierbij blijft' vertelde hij vriendelijk. Hij wilde Skull zo goed mogelijk helpen, en wilde daarbij niet geïrriteerd en boos zijn. Dat zou de situatie alleen maar doen escaleren