Oh no! {Smokebreath}

Met haar ruwe tong gleed ze snel enkele keren over haar zilvergrijze vacht. Haar lichte blauwe ogen keken nadien op bij het horen van naderende katten. "Hey Silverwolf! Heb je tijd straks? Dan kan je mee op grenspatrouille." vroeg een oudere krijger haar. Haar oortjes wiebelden even uit onzekerheid. Natuurlijk wou ze mee! Maar ze moest zo kalm mogelijk blijven. Haar eerste patrouille als krijger! Haar hart had ook even in haar keel gebonsd bij het horen van haar krijgersnaam. Silverwolf... Aaahh! Zo kalm mogelijk maakte de zilvergrijze kattin een knik met haar kopje. "Ja hoor, ik zal zien dat ik straks klaarsta!" miauwde ze, tot haar eigen ergernis de opwinding in haar stem horende. De krijger glimlachte enkel en trok nadien naar de andere kant van het kamp. Haar pootjes jeukten van nervositeit. Ze moest aantonen dat ze volwassen was nu! Het was nog maar pas dat ze tot krijger was benoemd, maar alsnog wou ze laten zien dat ze haar naam niet gestolen had!
Pas toen ze wou opstaan en zich wou omdraaien, merkte ze de oudere kater op. Echter was het al te laat en botste ze volop met haar neusje tegen zijn borstkas. "Sorry sorry sorry!" miauwde ze snel enkele keren na elkaar. Haar blauwe ogen keken schaamtevol naar boven. Pas dan merkte ze op dat het Smokebreath was, de voormalige medicijn kat. Nog meer schaamte kroop bij haar naar boven, en als haar kop rood had kunnen worden, dan was ze nu de volle tweelingzus geweest van een tomaat. "Mijn excuses, Smokebreath!"

Zo had je een rustige dag, en zo was dat toch ineens weg. De kater had zichzelf rustig uit de warriors den getrokken, waarna hij eerst besloten had wat ontbijt te nemen. Er was hem gisteravond gevraagd of hij wat wilde jagen voor de clan vandaag, dus dat zou hij doen. Alleen niet op een lege maag als er nog genoeg op de stapel lag. Hij passeerde Silverwolf, een warrior die zojuist haar naam had gekregen. Alleen had hij het geluk dat ze net opstond en vol tegen hem opbotste. In eerste instantie stond zijn gezicht op onweer. Zijn kop vertrok iets en hij opende zijn mond om te snauwen. Maar.. ze had iets ontwapenends voor de kater. De manier waarop ze sorry zei, omhoog keek met haar grote blauwe ogen. Het deed hem aan iets denken wat hij niet kon plaatsen, maar het lukte hem in ieder geval niet om chagrijnig te worden. Hij schudde zijn kop lichtjes. "Is al goed," bromde de kater, geërgerd door zijn eigen 'zwakte'. "In tegenstelling tot wat sommige apprentices denken, ben ik nog geen elder." Zijn blik gleed even over het kamp en als hij Venompaw kon spotten, had hij een vuile gekregen.

Tot haar grote verbazing leek de kater niet kwaad te zijn, nouja, of hij kon goed acteren. Ze had toch serieus vernomen dat Smokebreath geen simpele krijger was. Afgezien zijn leeftijd en ervaring had ze onbewust ook al een mental note gemaakt dat ze maar best niet met hem kon spotten. Zijn tweede opmerking deed haar dan ook ongemakkelijk met haar oortjes wiebelen. Het was trouwens ook simpelweg onbeschoft om zomaar iemand als elder te benoemen. Niet dat ze slechte gedachtes had over deze rang, maar het was nu eenmaal een feit dat oudsten niet meer in staat waren om voor hun Clan te zorgen, en daarom dus tot oudste benoemd werden. Iemand zomaar een elder noemen zou met andere woorden betekenen dat je die niet meer goed genoeg vond.... toch? Ah! Ze dacht weer teveel na! "Natuurlijk niet! Dat dacht ik ook niet!" miauwde ze vlug, nadien pas beseffende dat ze meer bepaald uitvluchtzoekend klonk dan echt eerlijk... "Ik bedoel... je kan nog goed jagen en vechten dus waarom zou je!" vervolgde ze. In haar hoofd klonk het allemaal veel logischer. De zilvergrijze poes schudde met haar kopje en deed haar mond weer open om nog iets te zeggen, maar sloot deze algauw weer. Haar lichte blauwen ogen keken hem verontschuldigend aan. Waarom was ze toch zo onhandig! Zowel met haar daden, als met haar woorden. "U-u ben Smokebreath, toch?" sprak ze dan maar, proberende om van onderwerp te veranderen. Al was dit gespreksonderwerp zelfs nog meer obvious, want natuurlijk was hij Smokebreath. En, ze had zijn naam net al gezegd. De kater was niet bepaald onbekend in de Clan. Achja, ze moest toch iets doen om haar vel te redden?

Smokebreath trok zijn gezicht wat in een verbaasde plooi toen de poes voor hem begon te stamelen en stotteren. Misschien was de implicatie van zijn opmerking rechtstreeks over haar hoofd gezeild. Nou goed dan. "Ik bedoelde dat ik nog niet zo breekbaar ben en nog best tegen een stootje kan," bromde hij haar toe. Van dit zenuwachtige geneuzel werd hij zelf onrustig. "Mijn naam is Smokebreath, ja." Werd hij nou echt zo oud dat de meeste katten geen benul meer hadden wie hij was? Ja, hij was meestal zijn eigen persoonlijke onweerswolk, maar zo erg was het toch ook niet met hem gesteld? Ach wel ja. Dit gedrag begon hem nu wel lichtelijk te ergeren. "Je komt nog niet echt over als een 'wolf' op dit moment Silverwolf," mompelde de kater, "stop met kruipen voor m'n poten, het is niet alsof ik je oren er net afgebeten heb."

Haar schaamte werd met de minuut groter. Oja, ze had inderdaad beter haar mond kunnen houden. En nadien kreeg ze nog het verwijt dat ze de naam "wolf" niet eer aandeed. Of nouja, zoiets zei hij toch, right? Zoiets in de aard, toch? Silverwolf keek omhoog en voor een tel flitste er iets door haar blauwe ogen. "Ik wou alleen maar aantonen dat het me speet!" sprak ze. "Ik dacht dat respect naar de oudere krijgers toe belangrijk was, niet dan?" Haar toon was niet verwaand, maar oprecht nieuwsgierig. Eerder een vraag naar haar eigen toe zelfs. Daarbij had ze haar naam niet gekregen door haar karakter, maar door haar uitblinkende vechtvaardigheden. ~~iets wat ze niet van haar moeder had geërfd.~~ De zilvergrijze kattin zuchtte even. "Sorry, ik praat m'n mond alweer voorbij." De poes rolde met haar ogen en richtte nadien haar blik weer op Smokebreath. Hopelijk had ze hem nu niet kwaad gemaakt. En achja, het zou niet de eerste keer zijn dat ze iemand op de tenen trapte, om het zo dan maar te noemen. Het leek wel haar verborgen talent te zijn, een zevende zintuig.

Smokebreath keek met vernauwde ogen eventjes naar Silverwolf toen deze zowaar toch wat meer achter zich leek te hebben dan wat ze in eerste instantie getoond had. Smokebreath was zelf een trotse kater en zou eerder breken dan buigen. "Kijk, nu lijk je tenminste meer op een Shadowclanner," bromde hij. Smokebreath had altijd een redelijk rigide idee gehad van wat hij vond van wat een Shadowclanner moesten zijn. Trots en zelfvertrouwen hoorde daar toch wel bij, katten die voor zichzelf opkwamen en zeiden wat ze dachten. Hierna richtte hij zich weer op de prooistapel, waar hij een houtduif vanaf trok. Hij zette zijn tanden vervolgens in de duif en trok er wat vlees vanaf.

Ze wiebelde even met haar oren bij zijn opmerking. Een echte Shadowclanner? Nouja, ze was in Shadowclan geboren en haar moeder was een krijger van de Clan. Dus dat maakte haar automatisch ook een lid, toch? Of twijfelden anderen aan haar loyaliteit omdat haar vader van onbekende afkomst was? Nou, hij kon even goed een Shadowclan krijger zijn, toch! Of... wie weet... een kittypet? Een rogue? Een Bloodclanner?! Silverwolf werd misselijk van de gedachte. Dat wou ze zich niet eens voorstellen, zulk bloed door haar aderen te hebben stromen... Bah!
De zilvergrijze kattin schudde haar kopje en probeerde die gedachten te verdringen. Want zoals gewoonlijk, dacht ze weer teveel na. "Uhm...." sprak ze, twijfelende of ze nu weg moest gaan of niet. Misschien had de kater juist liever me-time. Wat twijfelend keek ze rondom zich, maar er was niemand die haar nodig leek te hebben en dus geen mogelijkheid om het subtiel af te trappen. Dus keek ze maar terug naar Smokebreath, afwachtende op zijn reactie.

Smokebreath keek even vermoeid toen zelfs die opmerking een kortsluiting in Silverwolf's kop leek te maken. Het was een compliment for Starclan's sake. Besluitend dat hij genoeg had van dit gesprek wat überhaupt perongeluk was ontstaan, besloot hij zich te fixeren op de houtduif die hij van de stapel had getrokken. Hij had nog maar net een hap genomen toen een zachte uhm... zijn oren bereikte. Voor een moment bleef hij naar zijn houtduif kijken, de strategie toepassende dat als je niet naar een 'probleem' keek, dat het dan verdween. Maar hier kon hij met deze kat niet op vertrouwen. "Wat is er?" bromde hij dan maar, een schuin oog op Silverwolf werpend voordat hij zich weer op zijn prooi richtte. Hij had betere dingen te doen dan luisteren naar het geratel van een jonge warrior.

Ze wiebelde nogmaals onbehaaglijk met haar oren toen hij haar een blik toewierp en vroeg wat er was. Even dacht ze na. Ze vond het zo 'awkward' om nu weg te gaan, dus misschien een subtiele afronder aankopen en dan weggaan? Ja! Dat was het plan. "Jij bent toch ooit medicine cat geweest, hé?" vroeg ze plots, haar blauwe blik nieuwsgierig op hem werpende. Zelf kende ze niets van kruiden, nog maar net waarvoor papaverzaadjes dienden en wat spinrag deed. Ze zuchtte even bij haar kleine kennis over kruiden. Ze had zich er ook nooit echt mee bezig gehouden. Enkel die ene keer dat ze vanwege een snee in haar poot naar de medicine cat moest. Tevens de enige keer dat ze in diens den was geweest. Maar wat ze nog opmerkelijker vond was dat Smokebreath ooit medicijn cat geweest was! Hoe kon zo'n kater, zo'n stevige krijger nou in dat donkere holletje worden geschoven? Ze dacht dat er wel een sappig verhaal aan verbonden zat, dus waarom niet vragen!

Hap, kauw, slik en weg. En zo door. Smokebreath maakte korte metten met het gesneuvelde prooidier in nette happen. Hij hield niet van verspilling en hij vond het ook onrespectvol naar het prooidier toe om het andedrs te doen. Hij had ergens ook gehoopt dat zijn focus een verder gesprek zou afschrikken, maar hier had hij minder geluk mee. De kater trok lichtelijk met zijn oren en keek vanuit zijn ooghoek naar Silverwolf. Het was net een klis-plant met hoe ze bleef kleven. "Ja dat klopt," verzuchtte de kater. Deze maaltijd ging hij duidelijk niet in rust en stilte kunnen eten, of wel? Toch bleef hij naar zijn duif kijken. Als hij haar echt zat was, kon hij altijd nog gaan snauwen. Maar daar had hij ook niet heel veel trek in. Hij wilde juist toch wel iets beter in de clan liggen ondertussen.

Het viel haar op dat de kater niet gespreksgezind was. Zou ze het dan toch maar aftrappen, of...? De zilvergrijze kattin overwoog beiden opties. Of een oudere, gerespecteerde krijger en tevens ex-medicijn kat op zijn zenuwen werken of weggaan en haar tijd nuttig benutten. Ze mocht dan een doordenker zijn, maar ze was niet dom. Natuurlijk koos ze voor de tweede optie. Maar het zou nog onbeleefder zijn om nu zomaar weg te gaan, dus besloot ze nog even subtiel door te praten. "Wauw... ik ken echt niets van kruiden. Als je het mij vraagt weet ik nog net waarvoor spinrag dient." miauwde ze, een zucht uit haar bekje duwende. "Al goed dat ik nooit medicijn kat wordt! Dan zou de Clan juist beter af zijn zonder!" grapte ze terwijl ze met haar staart door de lucht sloeg. "Ik denk dat ik nu maar ga jagen. Het was uh... leuk je eens gesproken te hebben!" miauwde ze vervolgens, waarna ze hem een respectvolle knik gunde en zich omdraaide om weg te gaan.

Hij had niet verwacht dat hij de hele prooi op kon eten zonder vrede en rust te bereiken, maar op z'n minst gehoopt. Met een brom nam hij een laatste hap van het dier en kauwde hij het weg toen de zilvergrijze poes weer begon te spreken, ratelen zelfs. Hij wist dat hij niet heel erg spraakzaam was, maar dit moest wel het totale andere uiteinde van het spectrum zijn. Maar toch.. Hij kon er niet geïrriteerd door zijn als dat hij van een doorsnee kat geïrriteerd kon zijn. En dit ergerde hem nog meer. "Het kan altijd, soms raken katten in posities waar ze niet thuishoren." Hij had twijfels over Acefray, en ook Tallshadow. Zeer vervelend. Op z'n minst leek Acorndust een capabele kater.

De kater bromde nog net dat sommige katten in posities terecht kwamen waar ze niet thuishoren. Maar Medicine cat was toch een rang dicht verbonden met Starclan? En Starclan zou toch niet zomaar een random kat uitkiezen om deze rang te vertegenwoordigen? Het plaatje klopte niet. "Waarom zou Starclan zo'n belangrijke rang aan zomaar een kat geven die daar niet bij thuishoort? Dat kan toch niet." sprak ze, waarna ze pas nadacht over haar woorden en haar blauwe ogen even groot werden. Ze wou hem niet tegenspreken, maar soms ging haar mond sneller aan het werk dan haar hoofd. Oeps. "Niet dat ik niet snap wat je bedoelt, maar..." begon ze opnieuw, nadenkende over wat ze kon zeggen om haar woorden goed te praten. Uiteindelijk lachte ze schaars. "Laat maar..." miauwde ze uiteindelijk, proberende zo normaal mogelijk te klinken.

Bij de heilige Starclan, deze kattin had ook wel echt een specifiek talent om maar door te ratelen en er niet mee op te houden of niet? Smokebreath zou er bijna hoofdpijn van krijgen. Hij hief zichzelf tot zijn poten. Nu hij zijn maaltijd niet rustig had kunnen wegwerken, hoopte hij op z'n minst rustig zijn aftocht te kunnen blazen en te gaan jagen. "Iedereen maakt fouten, zelfs Starclan." Bromde de kater, een schuine blik werpend op de medicine cat en de leider's den werpend. Grote fouten. Wie had ooit gedacht dat die twee op hun achterkop gevallen katers de clan zouden leiden.

Ze spitste haar oren bij zijn woorden. Hoezo? Tot zover zij wist, was Starclan heilig. Had de kater een goede reden om zo over hun voorouders te praten? Vast wel! En zij wou daar meer dan graag achter komen. "Het lijkt wel alsof je precies weet waarover je praat." miauwde ze, duidelijk aantonende dat ze graag meer wou weten over zijn redenering. Niets mis mee toch? Haar blauwe ogen keken hem nieuwsgierig aan. Ze had op dit moment niets te doen en alhoewel ze niet graag een andere kat irriteerde, wou ze toch weten waarom Smokebreath zo dacht. Ze had al gehoord dat de kater een zekere grumpy-gehalte had maar ze wist niet dat hij zo nadacht over deze dingen. Dus bij deze, curiosity killed the cat?

De kater had zich al afgewend van de zilverkleurige poes toen deze alsnog weer begon te kwekken. Een zucht ontsnapte uit zijn bek voordat hij antwoordde en zijn dikke staart begon lichtjes heen en weer te zwiepen. Wat moest hij hier nou weer mee dan? Hij draaide zijn kop weer in de richting van Silverwolf. "Lijkt dat zo ja?" reageerde hij op een vermoeide toon, "Fijn dat dat zo lijkt." Oftewel, hij wist nergens wat van. Hier was hij het niet helemaal mee eens, maar zolang het Silverwolf zou laten afdruipen was het goed. Mentale notitie, vermijd deze kattin zo goed als het kon.

Haar oortjes wiebelden wat bij zijn woorden. O oh, zijn grumpyness kwam naar boven. Dit was dus waar anderen haar voor gewaarschuwd hadden. Haar gelaat toonde plots een kleine glimlach. Haar blauwe ogen glansden, alsof ze iets bereikt had. Alsof ze in haar missie succeeded was. Niet dat dat zo was, maar deze uitdrukking maakte ze altijd wanneer ze ergens achter was gekomen. This case, Smokebreath's ware aard. "Ik krijg zo het gevoel dat je me niet zo aardig vind," sprak ze, zonder nadenken. Of eigenlijk toch, maar Silverwolf was simpelweg een open en eerlijk boek op dat vlak. "Is dat zo? Want dan ga ik wel weg.." miauwde ze, haar blauwe ogen op hem richtende. Iets van onschuld weerkaatste in haar lichte blik, faalangst. Iets wat ze van haar moeder geërfd had, zonder dit te beseffen of te weten. Angst voor wat anderen van haar vonden. Doende alsof dit haar niets uitmaakte, maar hier stiekem wel mee inzittende. Misschien moest ze zich toch maar eens leren in te houden... Maar ze was toch nog jong? So what? Mocht ze dan geen fouten maken, op het sociale gebied? Zolang ze maar een goede warrior was, werd dit alles toch goedgepraat? Of niet soms? Vragen spookten rond in haar hoofd, maar ze onderdrukte deze voor later. Smokebreath vragend aankijkende.

De meeste katten waren wel weggelopen op zijn chagrijnige reactie. Dan was het in zijn geval missie absoluut honderd procent geslaagd. In dit geval lukte dit echter niet. Silverwolf begon zelf lichtelijk te glimlachen, waardoor Smokebreath zachtjes met één van zijn oren trok met vernauwde ogen. Wat moest ze in godsnaam van hem. En toen kwamen er weer woorden naar buiten. Smokebreath zuchtte lichtjes. Iets in die ogen maakte hem ongemakkelijk en ontdooide hem weer, iets wat hem gruwelijk ergerde. "Ik weet niet of je bekend bent met het fenomeen ochtendhumeur, Silverwolf?" bromde de kater naar haar, nog altijd kort in zijn bewoordingen. Hij wilde gewoon rust in de ochtend, zijn ontbijt eten en vervolgens zo spoedig mogelijk alleen het territorium in om verder wakker te worden.

Smokebreath meldde haar dat het ging over het fenomeen genaamd ochtendhumeur. Ze keek hem even aan met haar blauwe ogen, waarna ze de andere kant opkeek. Ze wou niet onrespectvol overkomen en koos daardoor ook haar woorden zorgvuldig uit. "O, dat wist ik niet. Sorry." sprak ze simpel, echter wel gedempt. Haar staart zwiepte een keer door de lucht, proberende haar mood weer wat op te krikken. "Sorry dat ik u heb lastig gevallen dan, ik wou enkel vriendelijk zijn." miauwde ze vervolgens, haar daden en woorden verklarende. Het was nooit haar bedoeling iemand op zijn zenuwen te werken, laat staan een gerespecteerde krijger zoals Smokebreath. Natuurlijk had ze verhalen over hem gehoord maar ze had alsnog die onschuldige hoop gehad dat ze een normaal gesprek met hem kon houden. Hij had al veel meegemaakt en Silverwolf mocht misschien dan wel zeer energierijk en jong zijn, ze had een zekere drift om elke dag bij te leren en zichzelf te verbeteren. Best lastig om constant jezelf te overtreffen, zeker als dit anderen lastig maakte. Ze wou simpelweg beter worden ten voordele van de Clan. Een zucht verliet haar bekje. "Wel, euh, het was aangenaam je eens gesproken te hebben, neem ik aan..." vertelde ze uiteindelijk, kijkende naar de oudere kater, verwachtende hem een opgeluchte zucht te zien uitblazen.