On the darkest evening

Tranen gleden non-stop over zijn gezicht. Na de dood van zijn moeder, na de vos was hij haar in het camp gaan leggen. Hoewel hij haar zoon was, Crossroad en zij niet meer samen waren en zijn siblings de familie hadden verlaten, kon hij niet meer samentongen met haar. Haar geur zat overal aan hem en hij kon het gedacht niet meer uitstaan dat ze er niet meer was. Viperdash liep dan ook weg, doolde de rest van de dag rond in het territorium. Hij dacht erover na om naar Mother Mouth te trekken of zelf gewoon terug naar de bergen. De avond begon te vallen, hij was al meerdere malen Heaves geur tegen gekomen, maar hij was slim en wandelde steeds in zijn eigen voetsporen, in de hare of liet zijn geur zo min mogelijk na.

Het was nacht, een maanloze nacht. Alleen de sterren verlichtten zijn pad. Viperdash was volledig getransformeerd. Van in de ochtend een knappe kat tot een miserabel hoopje tranen. Hij voelde zich zo enorm alleen. Natuurlijk vond hij haar niet meer. Hij had zoveel rond gelopen dat hij geëindigd was in de Marshlands, waar elk geurtje werd geabsorbeerd. Echter wist hij niet dat hij zo close was met de enige die hem momenteel kon troosten.

De nacht vorderde, hij was niet moe. Misschien levensmoe, Starclanmoe, maar boosheid en verdriet hield hem op de been. Hij wist niet hoe laat het was, middernacht misschien. De sterren weerspiegelde op het moeraswater. Hij keek ernaar toen een gedaante verscheen. Ze was zwart-wit en haar gekleurde ogen deden hem opkijken. Heavespark stond aan de overkant van het moeras gehuld in witte mist. Vipers ogen begonnen weer wazig te zien. Hij spande zijn spieren aan en in een paar sprongen was hij bij haar. Ze kreeg een kleine glimlach toegeworpen. "Hey," fluisterde hij zachtjes.

[heavespark]

Helaas had ze het nieuws later gehoord dan de meeste katten. Omdat Viper in de morgen op patrol was gegaan, had zij haar dag zo ingepland dat zij tegelijkertijd met hem weg was. Dat hij eerder terug zou komen omdat zijn moeder overleden was had ze nooit kunnen weten en ze was daarom ook te laat terug om hem te troosten - hij was het kamp allang uitgelopen. Oh, Heave's hartje deed pijn. Ze had alleen maar een korte blik op de dode vacht van Otterflight kunnen werpen nadat ze weer weggekeken had. Zo snel ze kon probeerde ze het spoor van haar partner te volgen, maar het lukte niet goed. Op de één of andere manier leek het alsof ze in cirkels ging en ze werd er zenuwachtig van. Waarom wilde hij niet dat ze hem vond? Na een tijdje leek ze toch dichterbij te komen, gelukkig maar, want ze was bezorgd om hem. Hij was in de marshlands, leek het, want zijn geur liep hier het verst doorheen. Ze klemde haar kaken op elkaar toen ze hem eenmaal zag, want oh, wat zag hij eruit. Zelfs vanaf waar zij stond kon ze al zien dat het niet goed met hem ging. Ze hield zijn blik vast toen hij eenmaal naar haar keek. Toen kwam hij toch naar haar toe, en fluisterde een zachte begroeting. De zwart-witte she-cat drukte haar kop onder Viperdash zijn kin. "Viper," murmelde ze zachtjes. Ze wilde niet vragen hoe het ging, want het was duidelijk dat het antwoord 'niet goed' zou zijn. Maar wat ze dan wel moest zeggen wist ze ook niet goed. Dus drukte ze zich nog wat dichter tegen hem aan, om er zo goed als ze kon voor hem te zijn.

Ze stonden bijna neus aan neus. Vipers poten en buikvacht waren nat, maar dat deerde hem niet zoveel. Hij ademde haar kruidige geur in toen ze zich tegen hem aandrukte. Ze zei niet veel, maar de fluistering van zijn naam deed al genoeg. De gestreepte kater neusde haar naar achteren, een iets droger plekje en duwde zijn kopje tegen haar nek. Tranen begonnen te vloeien, maar niet stil deze keer. Happend naar adem begon hij luid te snikken. Het was het soort wat je niet kon tegenhouden. Woede raasde door zijn buik. Hij trilde terwijl hij in haar vacht beet. Niet haar vel, hij wou haar geen pijn doen.

Heave verplaatste zich toen Viper tegen haar aan neusde, en meteen begroef de kater zijn gezicht in haar nek. "Ssshh," miauwde ze zachtjes, zoals mama's dat tegen hun kits deden, toen hij hard begon te huilen. Haar blik vertrok. Ze voelde voor hem mee, en voelde zich boos dat hij zijn mama zo had moeten verliezen. Ze drukte haar wang wat harder tegen hem aan als troost. "Wil je erover praten? Of terug naar het kamp," fluisterde ze, als hij hier wilde blijven vond ze het ook prima maar ze kon het allicht vragen.

Haar sussend geluid kalmeerde hem een beetje, maar het snikken bleef doorgaan. Hij vond het moeilijk om te praten omdat zijn lichaam continu schokte. Daarom moest hij het op een andere manier tonen. Hij strekte zijn voorpoten om te gaan liggen en draaide toen op zijn zij. Hij verborg zijn gezicht in haar staart, de tranen bleven komen. Hij lag met toegeknepen ogen tegen haar, midden in de Marshlands op een droog stukje land tussen het water dat de sterren mistroostig weerspiegelde. In de verte huilde een uil.

Viper ging liggen, dus trok ze de conclusie dat hij hier wou blijven. Ze knikte en miauwde stilletjes dat ze het begreep. Kort twijfelde wat ze moest doen, of ze zo zou blijven zitten, maar schudde toen haar kop. Ze kon veel beter naast hem gaan liggen. Dus ook zij zakte door haar pootjes heen, trok kort haar staart onder zijn kop vandaan en ging daarna tegen hem aanliggen, snuit aan snuit zodat ze hem aankijken kon met haar mooie tweekleurige ogen.
- topic is nu SPT

Ze settelde zich naast hem. Viperdash opende zijn ogen en verdronk bijna in de gekleurde blik. Zijn ademhaling werd iets rustiger toen hij overspoeld werd met eindeloze liefde. Hij duwde zijn neusje tegen de hare en wreef er liefdevol overheen. Wat had hij geluk dat hij haar had. Net zoals het water weerspiegelde de twee poeltjes in haar gezicht de sterren. Viper draaide zich op zijn rug en keek de donkere nacht in. Het leek alsof de wereld was blijven stilstaan voor Otterflights dood. "We slapen onder dezelfde sterren vanacht."

Zachtjes spinde de young warrior toen de ander over haar neusje wreef. Na even zo gelegen te hebben draaide hij zich weg van haar. Met een fronsje keek ze zijn kant op. Hij keek omhoog, ze kon begrijpen waarom. Naar StarClan. Ze spitste haar oortjes toen hij miauwde over de sterren. "Ze zijn mooi vannacht, hm?" vroeg ze. "Nu de maan er niet is."

"Ja." Zijn staart trilde en zwaaide onder hem heen en weer. Het leek op een zenuwtrek, maar het hield hem op de grond. Het tikte tegen de grond en tegen haar flank. Viper richtte een poot op, naar de sterrenstrook. Het was een lichter gedeelde, daarbuiten zaten andere sterren. "De maan maakt alles zo griezelig." Het bruine pootje volgde de strook tot hij bijna tot zijn buik was. Daar liet hij het hangen. "Als dát Silverpelt is en... mama daarboven jaagt. Wat zijn de sterren erbuiten dan?"