My greatest adventure

Voorzichtig zette ze haar poten op een van de vele omgevallen boomstronken van het Pineforest. Het was vandaag stil en de vogels die anders zoveel kabaal maakten waren stil. Haar gevlekte vacht rimpelde en ze keek omhoog naar de bomen. Waarom waren ze zo stil? Haar amberkleurige ogen sloot ze voor een kort moment en ze snoof de geuren op met haar roze neus. Het was raar, gewoon raar. Tallshadow had nu zijn leidersnaam gekregen, Tallstar. Ze wist nog dat het een kleine snotneus was geweest die steeds kattenkwaad uitvrat met zijn vriend Acepaw die nu ook al een volwaardig Medicine Cat was. De tijd ging zo snel dat je het amper kon bijhouden. Toen ze haar ogen opende keek ze nog even naar de boomstam en scherpte ze haar nagels aan de stam. Hopelijk zouden die BloodClan katten nu wegblijven.

Terwijl de poes van boomstam naar boomstam sprong gleden de gedachten aan de Clan weg. Even was ze een totaal andere kat totdat er een rare geur haar neus binnenkwam. Abrupt stopte ze en plantte ze haar nagels in de boomstam waar ze zojuist op geland was. Nee gonsde het door haar kop. Nee!. De Clan en Kittens konden in gevaar zijn. Haar vacht op haar rug stond overeind en ze legde haar oren plat tegen haar schedel aan. "Jij zal nooit bij de Clan komen, al is het het laatste wat ik doe" grauwde de poes en ze scande de omgeving om de roodbruine vacht te vinden van de bedreiging. De witte punt aan de staart en de witte bef joegen haar op het moment geen angst aan, de Clan moest veilig zijn en ze zou de Clan en de Kittens verdedigen met haar eigen leven. Haar tegenstander stapte vanachter een paar bosjes vandaan en ontblootte de witte tanden en zijzelf liet haar nagels uit de hulzen schieten. "Maak dat je wegkomt" blies ze maar de roodbruine vos had er geen boodschap aan. Het dier kwam naar voren en zonder ook maar een moment te twijfelen schoot de gevlekte poes naar voren direct naar de vos toe. Het was dom om zonder versterking een vos aan te vallen maar ze móest dit doen. Voor haar Clan. Ze zette haar nagels in de vos die een yelpend geluid maakte en haar van zich afschudde. Met een harde bons landde de poes op een steen. Een schreeuwende pijn ging door haar lichaam maar ze duwde zich overeind en ze keek naar de vos met een dreigende blik. Nooit zou deze vos het Camp bereiken. Ze zette zich af tegen de steen maar kwam met een klap neer. De vos was sneller geweest en beet haar in haar buik waardoor ze nu weer op de grond smakte. Er kwam een licht gevoel in haar hoofd en ze wankelde terwijl ze probeerde op te staan. Viper, Drift, Black, Hidden.. Crossroad ging het door haar kop terwijl de gezichten van haar kinderen en partner door haar hoofd schoten. Het bloed gutste inmiddels over haar poten en ze verloor bijna haar bewustzijn. Het laatste wat haar amberen ogen zagen waren de dichtklappende kaken van de vos.

Haar ogen schoten open in de verwachting de vos te zien maar er was geen vos meer te zien. Ze duwde zich overeind en keek naar haar buik maar deze lag niet open en er was geen bloed. "Waar ben ik?" vroeg ze zichzelf af in gedachte. Toen viel het haar pas op. Sterren poten, geen pijn.. andere katten die al dood waren? Wild schudde de poes haar kop. Ze kon niet dood zijn! Ze moest nog zorgen voor haar kinderen, hen Warrior zien worden. Angst greep zich om haar hart maar langzaam ebde het gevoel weg. Haar blik ging naar beneden en daar zag ze haar lichaam liggen. De vos draaide er nog rondjes omheen maar deed geen verdere pogingen meer. De gevlekte poes zuchtte, het zou nooit meer zijn zoals het was. Ze zou nu met StarClan jagen.

OOC: Dit vind plaats nádat Tallshadow zijn 9 levens heeft gekregen

Het gevoel dat hem bekroop terwijl hij de patrouille voort leidde was iets dat hem tot nu toe niks goeds had gebracht. Elke keer dat hij dit had gehad, was hij een dode clangenoot tegengekomen en hij hoopte dan ook dat deze keer zijn gevoel niet juist was. Hij liet kort zijn blik naar Lionstep en Viperdash gaan om te kijken of die twee hetzelfde gevoel hadde, maar richtte zijn blik al snel weer naar voren toen hij de geur van vos rook. Zijn haren gingen overeind staan, want het was een verse geur. Waarschijnlijk was dit waar het gevoel vandaan was gekomen. "Ik ruik vos." Zei hij dan ook naar de andere twee katten, mogelijk hadden zij het ook al opgemerkt. Hij wist dat ze met drie katten een vos wel weg zouden moeten kunnen jagen als alles goed ging, dus voor nu was het het beste om de vos te vinden en te verjagen. "Laten we het spoor volgen." Besloot hij dan ook en wachtte kort op een bevestiging van de andere twee katten voor hij het spoor begon te volgen. De geur werd steeds sterker, wat hem vertelde dat ze dichtbij waren. De geur die zich begon te mengen met de geur van vos was niet eentje die hij had willen ruiken. Het was duidelijk de geur van bloed. Hij hoopte dat het een konijn of haas was die hij rook, maar zodra hij de vos in zicht had wist hij dat dat niet het geval was. Hij zag de vos gebogen staan over een lichaam, waar aardig wat bloed uit liep en hij wist bijna zeker dat de kat die daar lag het niet overleefd had. Hij herkende de poes als Otterflight en kort liet hij zijn blik naar Viperdash gaan. Hij hoopte dat de kater rustig zou kunnen blijven, maar daar kon hij niet vanuit gaan. Starclan, waarom was hij altijd degene die de katten vond? Deze keer konden ze haar lichaam echter niet direct meenemen, want ze zouden eerst de vos moeten verjagen. "We zullen eerst de vos moeten verjagen." Zei hij rustig. Hij liet zijn blik van Lionstep naar Viperdash gaan, terwijl hij de vos in de gaten bleef houden. "Als we de vos willen verjagen moeten we rustig blijven." Dit richtte hij voornamelijk richting Viperdash, maar ook naar Lionstep en zichzelf. Nu was het bedenken hoe de vos het beste aan te vallen. Drie was een handig aantal hiervoor, echter was nu de vraag wie er op de rug van de vos zou springen, want dat was best een belangrijke positie. Hij wachtte eerst af hoe de andere twee zouden reageren voor hij het eventuele plan zou uitleggen, het leek hem tenslotte het beste, maar het kon zijn dat de anderen een beter idee hadden.

[Graag niet allemaal hierop gaan reageren, er gaat een topic in het kamp komen waar er afscheid van Otterflight genomen kan worden. Acorndust vormt hier een patrouille met Lionstep en Viperdash die dus de vos samen met Otterflight gaan vinden.]

Lionstep had de geur geroken. Voordat ze kon zeggen tegen Acorndust dat ze vos rook had hij het zelf al gedaan. Haar hart klopte sneller toen hij zei dat ze het spoor gingen volgen. In stilte volgde de rosse poes Shadowclans deputy. Haar adem stokte weer toen ze dichter bij de plek de geur van bloed rook. Verderop lag een lichaam, heel stil. Lionstep wist zeker dat de kat dood was. Ze kon zo snel niet zien wie het was, maar ze wist zeker dat het een Shadowclanner was. Weer een dode. Acorndust begon dat ze de vos moesten verjagen en dat wist ze zelf ook dondersgoed. "Ik stel voor dat we met z'n drieën een front vormen en hem zo naar achteren drijven. Met wat geluk krijgen we hem het Thunderpath op en rijd een monster hem dood." stelde ze voor aan de kater. Haar staart was dik van de schrik van het zien van weer een dood lichaam, maar Lionstep wist dat ze de clan eerst moest beschermen voordat ze de dode warrior een eervolle laatste groet konden geven.

Viperdash nam afscheid van Heavespark. Hun relatie begon intiemer te worden, maar ze hadden er beide voor gekozen om nog niet aan kittens te beginnen. De liefde die ze voelden voor elkaar was voorlopig genoeg. Hij liet een snorrend geluid uit zijn borstkas komen toen hij opstond voor de patrouille. Zijn roze tong baande een weg tussen haar zwart-witte oortjes. Daarna draaide hij zich om en maakte hij zich met enthousiaste sprongen uit de voeten. De jonge warrior voegde zich bij Lionstep en Acorndust, die samen de grens met het Thunderpath zouden aflopen.

Meestal gebeurde er niet zo veel, maar nu was hij onrustig. Het liefdevolle gevoel van deze ochtend was weg gesmolten. Dichtbij de grens stopte hij half en stak zijn kop snuffelend omhoog. Hij rook duidelijk de lieve, zachte geur van zijn moeder. Ze was hier geweest. De andere geur kon hij niet bepalen, maar zijn deputy bevestigde al snel wat het was. Viper maakte even een inhaal actie. "Ik ruik vos." Hij wou antwoorden dat hij ook Otterflight rook, maar toen begon het spannend te worden, dus hield hij wijselijk zijn mond. De vos kwam in zicht. Het had een diepe wonde in zijn kaak, maar leek voor de rest niet echt gewond te zijn. Het stond over iets heen gebogen. Viper trippelde naar voren, maar bleef uit de wind.

Zijn hazelnoot gekleurde ogen werden groot. De vos stond te snuffelen aan een kat. Niet zomaar een kat, zijn moeder. Haar gevlekte vacht zat onder het karmijnrood bloed. Haar bloed. Zijn spieren begonnen te trillen toen hij een enorme vluchtreactie probeerde te negeren. Tranen dropen van zijn gezicht toen hij het begon te beseffen. Hoeveel moest hij nog verliezen? Hoeveel moest de clan nog verliezen. "Ik stel voor dat we met z'n drieën een front vormen en hem zo naar achteren drijven. Met wat geluk krijgen we hem het Thunderpath op en rijd een monster hem dood." Hij scheurde zijn blik af van de moord en keek naar Lionstep. Zijn oren schoven naar achteren. "Ja dat kunnen we doen, misschien moeten we hem eerst... aan het schrikken maken? Vanuit..." Hij keek even naar omhoog. Zijn moeder klom graag in bomen, zijn vader vocht graag. Viper was een perfecte mengeling van beide. "Een hoge plek," vervolgde hij fluisterend.

Acorndust merkte de reactie van de jongere kater op en vond het begrijpelijk. Hij hoopte echter wel dat Viperdash sterk kon blijven. Ze hadden hem tenslotte nodig wilde ze de vos kunnen verjagen. Hij luisterde naar de meningen die de twee katten gaven en knikte kort. Een kat van boven en twee van de zijkanten was waarschijnlijk nog steeds het beste om te doen en dan met zijn drieën het dier verder verdrijven als het begon te vluchten. "Een van boven is een goed idee, die zou dan op de nek moeten proberen te landen en dan de kop aan moeten vallen met de klauwen. De andere twee kunnen van de flanken gaan en als de vos dan aan het vluchten gaat kunnen we hem met zijn drieën verder verjagen." Zei hij dan ook. Nu was de vraag wie het beste van bovenaf zou kunnen gaan. "Viperdash, zou jij van boven de vos aan kunnen vallen?" Vroeg hij de kater. Het was een belangrijke taak tenslotte, ook al vertrouwde hij erop dat de kater dat wel kon doen. "Dan vallen Lionstep en ik ieder een flank aan en zodra de vos begint te vluchten, proberen we het te verjagen naar het donderpad." Het zou inderdaad goed zijn als de vos geraakt zou worden door een monster, maar dat konden ze niet zeker weten.

De reactie van Viperdash viel te verwachten. Lionstep voelde haar hart ook zwaar worden voor de kater, arme jongen had nu zoveel te verwerken en hij kon niet eens meteen naar zijn moeder toe door het dreigende gevaar. "Het spijt me voor je, Viperdash." fluisterde Lionstep zachtjes naar de kater. Acorndust keurde toen het plan goed. Viperdash zou de vos van voren aanvallen en zij zou met Acorn de flanken pakken. Ze knikte kort. "Goed, laten we dan in positie gaan. Als Viperdash zich laat vallen uit de boom kunnen wij toeschieten om hem te laten schrikken." opperde ze zachtjes. Het was wachten en hopen dat die domme vos niet te ver weg ging. Hij had de verkeerde clan gekozen om lastig te vallen.

Schok rimpelde over zijn lichaam. Zijn blik werd hard toen het plan ontplooide. Die vos ging er zo aan! Toch probeerde hij niet overmand te geraken met woede, dat was nergens voor nodig. Hij voelde zich echter alleen erg giftig en prikkelbaar. Zijn naam was niet voor niets Viper. Hij richtte zijn blik echter een op Lionstep en gaf haar een lieve glimlach. Toen hij met een bocht om de vos liep, liet hij zijn staart even als bedankje tegen haar oor tikken. Gelukkig had hij clangenoten die hem steunden. Voor hen was het ook een shock. Viperdash koos een boom uit iets verder dan de vos. Het was er eentje die wijd vertakte en waar hij naar die andere boom kon springen. Zijn moeder had het beest blijkbaar vanaf dezelfde tak aangevallen, want hoewel de vos een beetje rondliep stond het nog steeds perfect onder een dikke tak.

Hij spande zijn spieren en maakte een soepele sprong in de boom. Met zijn klauwen trok hij zich op tot hij op de eerste tak zat. Hij sprong nog eentje hoger en begon deze af te wandelen. Als hij nu viel was hij waarschijnlijk niet dood, maar wel gewond en dan was de vos weg. Zijn staart trilde en stond hoog in de lucht om zijn evenwicht te houden.

De gestreepte kater keek even achterom. Vanaf de hoogte kon hij Lionstep en Acorndust zien. Ze beschut en uit de wind. Hijzelf hing een aantal meters boven de vos. Het vieze beest had besloten om zijn prooi op te gaan eten. The cirle of life, ja dat wel, maar zijn moeder verdiende een helden dood en niet dít. Hij grauwde. Het kat-hond-achtige beest keek verward om zich heen en toen liet hij zich vallen. Het zelfde yelpende geluid kwam uit de keel van het roodbruine dier toen hij zijn nagels tussen de oren plantte en hij in het nekvel beet.

Acorndust wachtte tot Viperdash wegging en een boom in klom. Hij wachtte geduldig tot de kater in positie was voor hij Lionstep gebaarde en zelf naar de vos toe begon te rennen. In zijn ooghoeken zag hij Viperdash naar beneden vallen vanaf de tak en zich vastgrijpen in het nekvel. Zelf snelde hij zich naar de linkerflank, waar hij met zijn nagels uithaalde naar de vos om de aandacht naar hem toe te krijgen. Ze zouden het beest zoveel mogelijk moeten verwarren, waardoor het niet zou weten wat te doen en uiteindelijk op de vlucht zou slaan. Hij betwijfelde namelijk of ze het dier met zijn drieën neer konden halen, maar als het niet anders kon dan zou hij daar zijn best voor doen. De vos had zijn kop ondertussen naar hem toegedraaid en hij sprong een klein stukje achteruit om de beet te ontwijken die het dier naar hem probeerde uit te delen, voor hij zijn nagels een keer langs de snuit liet gaan. Zodra de vos zijn snuit terug trok focuste hij zich weer op de flank van het beest en probeerde zijn nagels er nogmaals langs te halen.

Acorndust keek omhoog en Lionstep volgde de kater zijn blik, hij zag dat Viperdash in positie was. Het kon nu elk moment gebeuren. Het moment dat Viperdash bewoog merkte hij dat Acorndust ook in de benen kwam. Lionstep schoot samen met de kater naar voren richting de tegenovergestelde flank van de vos. Toen de vos richting Acorndust draaide pakte ze haar kans en zette haar nagels in de nek van het beest. Haar tanden gingen richting een schouder en probeerde daar iets open te trekken om een wond te maken. Ze hoorde het beest gillen en de worsteling van haar clanmates. Maar het werkte, de vos begon te schudden en wild te bewegen om hun van zich af te krijgen en hopelijk bewoog hij nu richting het Thunderpath.

Hij beet zich vast en sloeg zijn klauwen rond de nek. Toch deden zijn achterpoten het meeste werk. De sterkere, dikkere nagels sloegen wonden in de rug van het lelijke beest. Acorndust viel een flank aan en bijna gelijktijdig ook Lionstep. Hij was blij dat hij bij deze katten was. De deputy en de meest vurige kat die hij ooit had ontmoet. Viperdash opende zijn bek en begon het oor te scheuren. De vos was verward en begon te bewegen. Het ging moeizaam omdat hij op zijn rug zat dus hij koos voor een andere tactiek. Het was niet echt afgesproken, maar hij liet zich van de rug glijden tot hij bij zijn staart was. Daar beet hij in en sloeg hij zijn klauwen in de rood-witte kont. De vos begon te lopen. Nu was het alleen nog maar een kwestie van sturen.

Hij haalde nog een keer naar de flank van de vos uit, toen hij opmerkte dat Viperdash van de nek van de vos naar de kont ging. Het was een manier om de vos op een lopen te krijgen, maar ook gevaarlijk want nu kon de vos zijn kop weer vrij bewegen. Toch leek het te lukken en begon de vos het op een lopen te zetten. Het enige wat ze nu nog moesten doen was de vos de goede riching uit leiden. Hij bleef dan ook naast de vos lopen en haalde een keer uit toen de vos zijn kant uit leek te willen gaan. Dat was niet de richting waar het donderpad was, dus hij moest het bijsturen. Hij hoopte dat Lionstep hetzelfde zou doen, zodat ze de vos zo snel mogelijk naar het donderpad konden krijgen en ze Otterflight terug zouden kunnen brengen naar het kamp.