Vroem

Slaperig knipperde de kitten met zijn blinde ogen en gaapte is vermoeid. Zijn tong en tandjes stak wat uit zijn bek door zijn scheve kaak maar voor de rest was hij toch een lief en schattige kitten, naast zijn bewolkte ogen en rare gevormde mond dan. Clotkit legde zijn kop op de rand van de mosnest en luisterde naar het geluid wat van uit de buitenwereld kwam. Tjilpende vogels, roffelende pootstappen van katten die terug kwamen van hun warriortaken, spelende kittens en meer. De jonge tom wiebelde met zijn oren. De queen die hem zoog had hem verteld om in de nursury te blijven maar de rode kitten kreeg steeds meer de neiging om maar buiten te glippen. Wat helemaal niet zo gek was: de enige keer dat hij echt ‘buiten’ was geweest was toen hij net geboren was en toen hij werd overgeplaatst van uit de medicine cats den naar de nursury. Clotkit zuchtte. Waarom mocht hij toch nou niet naar buiten met de andere kittens van zijn zoogmoeder? Hmpff. Verveeld legde hij weer zijn kop op de rand van de mosnest toen plotseling een nieuw geluid zijn aandacht trok. Iemand liep de nursury binnen maar de geur die de kat droeg kende hij niet, het was dus niet een van de queens of kittens. Zijn oren reflecteerden zijn nieuwsgierigheid. Wie was het? “Hallo?’’ Mauwde hij vragend en keek om zich heen.. al had dat niet echt nut als je niks kon zien...

Hij had toch nou echt goed gehoord toch? Of kreeg hij stemmetjes in zijn hoofd? Nee dat kon niet! Hij hoorde echt iemand praten en de nursury in lopen. Clotkit drukte verward zijn wenkbrauwen samen en hief zijn kopje voorzichtig op vanuit de mos toen de onbekende kat weer ‘Hallo?’ Mauwde. Een beetje nerveus knipperde hij met zijn witte ogen en probeerde te peilen waar de ander was. Zou hij voor hem komen? Vast niet. Aarzelend om wat terug te mauwen besloot hij toch zijn mondje voorzichtig te open, “Zoekt u soms iemand?” Vroeg hij, met zijn kopje een klein beetje over de rand van zijn mosnest spiekend.

Hij zocht hem? Hoezo? Hij was helemaal niks aan. Hij kon niks doen dan wat in de weg liggen en een mosballetje fijn te kneden met zijn klauwtjes. Hij kon dus beter een andere kitten gaan zoeken waarmee hij tenminste iets leuks mee kon doen. De rode blinde kitten ging zitten in zijn nest zodat hij zichtbaar was maar hield al snel zijn poot voor zijn mond. Het was in een onnatuurlijke houding gevormd door een val op een steen, zijn tong stak uit evenals zijn hoektandje. “Hoezo zoekt u mij?” Vroeg hij onzeker. Zijn oortjes een beetje angstig naar beneden hangend. Wat zou er gebeuren? Had hij soms iets misdaan waardoor deze kat hem zocht? Nee toch..?

'Die poot is niet nodig,' Clotkit slikte. Zijn oortjes drukkend in zijn nek. Het was gewoon een tik geworden, altijd als andere zijn kaak zagen dan was er altijd nare opmerking en dus was het gewenning geworden om zijn aandoeningen te verbergen. De tom, die hem opgezocht had, was tegen over hem gaan zitten. Hij had van Slatefur pas gelden nog geleerd hoe je iemand positie kon uitvinden. De ander was dichtbij omdat hij de ademhaling tegen zijn snorharen voelde. Ook zijn geur was nu enorm sterk. "Ik zocht je om met je te spelen," Verbaasd keek hij op. Zijn oren rechtovereind net als zijn vacht. “Spelen?” Vroeg hij voor de duidelijkheid. “Echt waar?”

Wow de ander leek oprecht met hem te willen spelen. De tom klonk namelijk best wel vrolijk. Clotkit houding was dan ook meteen enthousiast. Natuurlijk had hij wel eens gespeeld maar dat was vaak met zich zelf, of naja beter gezegd: altijd. Mosballetjes waren vaak zijn slachtoffers geweest want voor de rest waren de spelletjes moeilijk om te doen. Al stond hij natuurlijk erg open om nieuwe dingen uit te proberen! Mosballetjes begon met de tijd wel saai te worden. Maarja misschien wist deze kat wel iets nieuws! “Welk spelletje wil je doen?” Vroeg hij nieuwsgierig. Een stukje meer naar de kant op van de andere tom. “En ow.. uhm, wat is je naam eigenlijk?” Wel zo beleefd om te vragen right?

Tallshastar. Apart. Maar hij judge niemand op hun naam. Puur om het feit dat zijn naam nou ook niet super geweldig was. Zijn moeder had hem zo genoemd (nadat hij zijn kaak gebroken had) voor ze Shadowclan verliet om daarna haar zelf van kanten te maken. Hij koesterde geen wrok. Hij was nou eenmaal niet perfect.. en als hij wel ooit wraak wou nemen ging dat moeilijk nu ze niet meer leefde. Clotkit leefde zijn leven hoe deze voor hem uitgestippeld was, en dat was dit. Hoe hij nu was. Verminkt maar met een goed hart. Toen Tallshastar vroeg welk spel hij wou doen hield hij een beetje zijn schouders op. “Kan je een geheim bewaren?” Vroeg hij voorzichtig. Zijn oortjes wiebelend.

Clotkit had na even nagedacht te hebben aan Tallshastar gevraagd als hij een geheim kom bewaren. De tom die hem opgezocht had boog zich voorover en sprak: "En of ik dat kan," Clotkit glimlachte. Wat er wel komisch uitzag met zijn scheve kaak. Zijn oortjes wiebelde voor hij zijn volgende actie ondernam. De kitten stond voorzichtig op en zocht naar de kop van de ander. Met zijn snorharen probeerde hij in te schatten waar hij precies was, dit trucje had hij van Slatefur geleerd en hij moest zeggen sinds hij dit wist ging lopen zonder ergens tegen aan te botsen een stuk beter. Clotkit had ondertussen Tallshastar gevonden en drukte zijn pootje tegen de ander aan voor steun voordat hij met zijn andere pootje een ‘kom is dichterbij’ beweging maakte. Toen de tom dus eenmaal dichterbij-er kwam na zijn uitstekende wuivende beweging zocht hij zijn oor. Daar! Okay. Top. “Niet doorvertellen..” Fluisterde hij in de oor van Tallshastar. “Maar.. ik ken geen leuke spelletjes..” De kitten stapte weer naar achteren. Zijn oortjes verdrietig in zijn nek gedrukt. Het was werkelijk een verschrikkelijk iets als je als kitten zijnde geen leuke spelletjes wist.