Is this truly the life I'm supposed to live?

Smokepaw bekeek zichzelf in een poel water die zich voor hem op de grond bevond. Hij merkte dat hij weer gegroeid was. Hij was zelfs groter dan de gemiddelde warrior en dat was iets wat hem wel blij maakte. Met zijn grootte kon hij immers zijn eigen andere onzekerheden maskeren. De vijand dacht sneller dat ze beter uit zijn buurt konden blijven. Het zou een perfecte substitutie zijn; verbaal was hij immers niet zo sterk. Natuurlijk waren er wel zo van die momenten dat hij zichzelf en zijn mentor verraste, bijvoorbeeld als hij tegen iemand moest vechten. Dan leek de zelfzekerheid opeens van zichzelf te komen en had hij het gevoel alsof hij de hele wereld aankon, maar buiten dat was hij maar onzeker en fragiel. Smokepaw schudde zijn kopje en sprong over de poel heen waarna hij gedachteloos door zijn territorium rende. Het leek zo lang geleden dat ze vertrokken waren uit de bergen en weer terug naar hier gekomen waren, ook al was dat nog niet zo gek lang geleden. De dreiging van BloodClan hing als een ziekte boven hun hoofd, maar Smokepaw maakte zich daar geen zorgen over. Hun Clan werd sterker en er was zelfs sprake van het feit dat Oceanstar binnenkort naar de Highstones zou gaan waar ze haar naam en haar negen levens kon ontvangen. Alles was goed. Smokepaw merkte pas op dat hij bij de boundaries was die de grenzen van WindClan en ShadowClan aan elkaar verbond toen hij de paniekerige blik in de ogen van een ShadowClanner zag en zag dat deze zich om wilde draaien. “W-Wacht!” riep hij stotterend. Meteen vervloekte hij zichzelf. Wat ging hij zeggen? Hij zuchtte zachtjes. “Je h-hoeft niet bang voor m-me te zijn,” ging hij al stotterend verder. “Ik doe j-je heus n-niets.”

Hoewel Smokepaw op het punt stond om binnenkort warrior te worden, was dat nauwelijks te merken aan zijn houding. Op de momenten na dat hij echt boos kon worden als katten hem irriteerden of diegenen waar hij van hield pijn deden, was hij echt een schijterd. En zo ook toen de ShadowClanner meteen op geagiteerde wijze naar hem riep dat hij echt niet bang was. Smokepaw legde zijn oortjes plat en keek direct naar zijn poten. “S-Sorry!” bracht hij gehaast uit. Hij had niet meer zoals vroeger de neiging om in huilen uit te barsten telkens als iemand met stemverheffing tegen hem sprak, maar hij vond het nog altijd niet prettig als iemand boos op hem werd. Dan had hij gevoel dat hij alles fout deed en dat was een gevoel die hij liever niet wilde hebben. Hij gaf een knikje toen de ShadowClanner verderging. Ja, daar had hij wel gelijk in. De meesten leken zich weer voorgenomen te hebben om totaal geen contact meer met andere katten te hebben terwijl er ook katten waren die het contact juist misten. Voor Smokepaw was dat neutraal: hij vond het leuk om met andere katten te spreken, maar hij had er nu niet direct nood aan of hij miste het ook niet echt. Dat kwam wellicht omdat hij veel in de grot van de bergen had moeten verblijven omdat hij ziek was geworden. “N-Nee, natuurlijk niet.” Hoewel hij stotterde, klonk hij toch een klein beetje verontwaardigd. Hij vond het niet leuk dat de apprentice dacht dat hij die belangrijke regel zou verbreken. “Ik wilde alleen…” Tja, wat was hij eigenlijk van plan geweest? Hij had niet in de gaten dat hij bij de boundaries stond totdat hij deze ShadowClanner opeens had gezien. “Ik was e-er niet echt bij met m-mijn gedachten toen ik naar hier w-wandelde, zeg maar.” Wauw, dat zou ook vast lomp overkomen. Way to go, Smokepaw.