Nup Nup

Een vermoeide blik maakte voor elke voorbijganger duidelijk dat de kater het lichtelijk had gehad met deze hele omgeving. De aanwezigheid van de dood maakte het niet makkelijk om vrolijk te doen, en als je dat wel deed werd je acuut gestraft. Een ietwat boze blik stond op zijn gezicht omdat hem dit zojuist overkomen was. Vrolijk had Tall rondgehuppeld, op zoek naar hoe het kamp in elkaar gezeten had om te kijken of Shadowclan er nog wat van kon leren, voor hij in een bosje was gehuppeld vol bramen waar nu de helft van in zijn vacht hing. Voorzichtig had hij geprobeerd ze er uit te krijgen maar het had nog niet willen lukken, dus was hem enkel boos kijken overgelaten als frustratie-uiting aangezien hevige bewegingen pijn deden. Stomme doorns.

@Seagull

Ook dat nog, het ene moment dacht je dat de doorns in ieder geval geen gaatje in je pads hadden geprikt, bleek op het andere dat je toch een pussy was zonder enige mogelijkheid tot slagen in het leven. Een druppel bloed welde op uit zijn pad voor hij een stem hoorde die hem deed opkijken. De geur was Shadowclan dus op zijn hoede was hij niet echt. De vraag deed hem even overwegend kijken. Hoeveel zou hij vertellen? Het was niet alsof het een verrassing voor zijn clan zou zijn om te horen dat hij dom geweest was. "Gevecht met wat bosjes," Gaf hij uiteindelijk toe, met een ietwat verslagen uitdrukking op zijn gezicht. Beter dat Sea hem niet uit zou lachen. Al was het best een komisch gezicht, met zijn punkervacht.

De ander besloot niet te lachen, wat hij vast als een heel aardig gebaar zag terwijl Tall niet anders kon dan nadenken over hoeveel erger het de situatie maakte. Nu was het gewoon awkward terwijl het anders grappig was geweest. Way to go Seagull. Blijkbaar moest hij dus ook humorles gaan geven, naast zijn yoga, ugh, nu pas snapte hij waarom een leider het zo druk had. "Graag," Besloot hij maar gewoon met een glimlach te antwoorden, voor nu. Het bewegen was moeilijk dus ook yogales was geen optie op deze manier. Hij plukte om zijn goede wil te tonen het weg te krijgen al wat aan een stengel maar het zat behoorlijk vast. "Je hoeft niet per se," Mauwde hij verontschuldigend en een beetje bezwaard naar de warrior, het zou ongetwijfeld een verschrikkelijk karwei worden en hij wilde zijn warrior - die hier zonder reden leek te lopen overigens... interesting - niet bezighouden met niks.

De ander leek het geen punt te vinden hem te helpen, wat dan weer voor hem pleitte en wat Tall hem op een lijstje met 'good guys' deed zetten. Het was altijd goed om te weten wie in je clan je letterlijk 'uit de doorns' zou helpen, en wie niet. Aan de andere kant voelde het ergens ook alsof Seagull had geweten dat Tall er meer last van zou hebben dan hij, want de leider moest zijn kaken op elkaar klemmen om soms niet een 'auw' los te laten. Ondertussen dacht hij na over de belangrijke zaken in het leven, aangezien hij daar nu toch tijd voor had. "Jij hebt best wel een Riverclannaam," Merkte hij dan ook op, en probeerde zijn hoofd naar zijn redder te draaien maar staakte die poging toen een doorn hem meldde dat dit not done was. "Hoe komt dat?" Hij was echt niet nieuwsgierig ofzo hoor.

Oke, de ander had geen idee. No problem. Hij zou het gewoon moeten doen met al die doorns die vastzaten in zijn vacht en stuk voor stuk eruit werden getrokken zonder verhaaltje. Was 'ie gewend, kon hem niet deren, echt niet, echt. Oke toch wel. Hij was een zwakkeling oke, dat moest gewoon geaccepteerd. Plus, hij hield van verhalen, dit was een beetje matig. "Ook niet omdat ze elkaar bij de rivier ontmoet hadden ofzo?" Oke nu klonk het alsof hij Sea ervan beschuldigde halfclan te zijn terwijl de kater hem hielp. Tall had overigens niets tegen halfclans hoor. Al zou zo'n opmerking het niet beter maken. Oke, nu gewoon stoppen met denken Tall.

Hij keek nieuwsgierig naar zijn redder, die duidelijk niet goed begreep waarom Tall hierover doorging. Tall zelf ook niet eigenlijk, het was meer dat hij stil zijn zo onbeleefd vond terwijl de ander hem hielp. Vandaar dat hij de hints om te stoppen met praten dan ook tactisch negeerde en hem unimpressed aankeek. "Dat denk ik ook," Antwoordde hij, vrolijk als altijd, "Maar blijft interessant, hoe het zo gekomen is," Aan de andere kant, zijn naam betekende uiteindelijk ook niet veel, leek het wel. Wat moest hij met 'tall', het was haast een soort verwachting die hij niet waar kon maken.