Questions

Met een tevreden grijns op zijn gelaat rende Venompaw naar het kamp; de drie muizen die hij zorgvuldig aan hun staarten had opgepakt, bungelden in zijn bek en sloegen zo nu en dan tegen zijn kin. Hij bracht ze snel naar de prooistapel omdat hij nu toch een beetje in ademnood begon te verkeren en keek tevreden zijnde naar de groeiende prooistapel. Hoewel ShadowClan veel slecht nieuws voor hun kiezen had gekregen de afgelopen tijd was het duidelijk dat ze er niet onder leden. Misschien was dat voor de andere Clans wel het geval. Het maakte Venompaw eigenlijk niet zo veel uit: zo lang ShadowClan maar overleefde, vond hij het prima. Er waren katten die het jammer vonden dat ze weer terug in hun oude territorium waren en dat de Clans uit elkaar waren, maar Venompaw vond dit alleen maar goed. Zo werd het al heel snel duidelijk wie hier de beste Clan was en wie het beste voor zichzelf kon zorgen. Hij was er dan ook van overtuigd dat als BloodClan hun zou aanvallen dat ShadowClan zichzelf prima kon verweren zonder de hulp van andere Clans. Hij zou er alles in zijn macht aan doen om ze tegen te houden en hij was er vrij zeker van dat hij hetzelfde kon zeggen van zijn Clanmates, zeker na wat de BloodClanners hun geflikt hadden nadat het gevecht gewonnen was door de Clans. Twee van de drie verliezen die ze hadden geleden, waren mogelijk veroorzaakt door BloodClan en Venompaw wilde wraak nemen. Maar hij wist dat hij een dwaas was als hij dacht dat hij ze nu al zou aankunnen; hij moest eerst nog fatsoenlijk al zijn vechttechnieken leren beheersen en dan pas zou hij kans maken om deel te nemen in het gevecht. Hij kon dan ook niet wachten om op te groeien, zijn training te beëindigen en zijn warriornaam in ontvangst te nemen, als een soort zegeling voor zijn kracht en moed. Met die positieve gedachten in zijn kopje rende Venompaw in de richting van de grens die ShadowClan met ThunderClan verbond. De stank van het Thunderpath drong zijn neusgaten binnen en Venompaw deed zijn best om de opkomende tranen te onderdrukken. Gatverdamme, zeg! Hij knipperde de tranen verwoed weg en merkte nu pas dat er een ThunderClanner aan een gelijke tred met het zijne liep en in zijn richting aan het kijken was. Hij gromde zachtjes en zwiepte met zijn staart. “Wat is er?” riep hij spottend naar haar toe. “Ben je eindelijk tot de realisatie gekomen dat ShadowClan de betere Clan is en je toch maar beter hier geboren had kunnen worden?” Altijd lachen om katten uit te lokken, zeker vanaf een afstand. Ze kon hem toch niets doen.