Peek {+Mintkit}

Je kon dit zien als een soort angsten overwinnen, een poging om haar lichte afkeer van kittens bij te draaien. Ze haatte ze niet, maar wist zich gewoon nooit een houding aan te geven. Ze waren nog zo kwetsbaar. Rabbitfoot stond iets buiten de ingang van de nursery, maar stak haar robuuste kop naar binnen. Het was greenleaf, dus er waren al wat nestjes. De warrior zag de queens liggen, zwanger of zogend, en zwoor stilletjes om flink uit te kijken als het ging om katers. Ze zou zich zo hulpeloos voelen, zo in een den gekluisterd. Haar oranje blik gleed omlaag, naar de kleine bolletjes vacht die razendsnel op zouden groeien tot sterke warriors. Ze zag een spierwitte kitten, en wist dat die van Icecloud moest zijn. Een naar gevoel groeide in haar, Icecloud had haar hele leven bestaan en het was bizar en verdrietig dat de oude queen er nu niet meer was. De calico kon enkel hope dat ze nu met starclan zou jagen. De poes kwam iets dieper de nursery in, en zakte langzaam tot de grond zodat haar snuit vlakbij de kitten was. "Hallo daar," Sprak ze, zo zacht en vriendelijk als ze kon.

De jonge kitten had de eerste dagen na haar geboorte moeten vechten om haar leven, maar langzaam maar zeker was ze aangesterkt en ging het de laatste paar dagen zelfs aardig goed met haar. Ze had haar ogen voor de eerste keer de dag ervoor geopend en alle kleuren die zag waren nog wennen, maar dat nam niet weg dat ze vol bewondering om haar heen aan het kijken was. Ze kon nog niet alles goed van elkaar onderscheiden, maar ze merkte het wel toen er een kat met een geur die ze nog niet herkende bij haar kwam liggen en haar aansprak. Ze draaide haar kopje wat schuin en liet een klein geluid horen ter begroeting. Deze kat was nieuw voor haar en ze was benieuwd wat er anders was aan deze dan aan de andere katten. Het besef dat ze haar moeder al kwijt was was er tenslotte niet bij deze kitten. Ze was nog te jong om te beseffen dat degene waarbij ze melk dronk niet haar moeder was. Dat zou iets zijn dat ze later nog achter zou komen als ze een beter begrip van alles had.

Oh starclan, deze was echt heel jong! Nog zo kwetsbaar, zo breekbaar. De kitten had echter wel haar oogjes open, helderblauw. Ze leken alles te willen zien, en Rabbitfoot keek haar aan terwijl de kleine kitten haar begroette met gepiep. Deze leek echter nog niet te kunnen praten. Ze fronste. Goed, dit maakte de conversatie wat stroever. "Je bent nog zo jong," Begon ze, een beetje onzeker. "Je kan nog alles worden wat je wilt." Het voelde onnatuurlijk, bijna alsof ze tegen zichzelf praatte. Maar kits moesten leren praten door de pratende katten om hun heen, toch?

(Sorry, kort! :c)

Ze had nog niet veel contact gehad, behalve met de katten die bij haar sliepen. Ook al had het daar ook even geduurd voor ze begreep wie wat was. In eerste instantie was er maar een andere kitten naast een grotere kat geweest, maar op een gegeven moment waren er nog twee bijgekomen, maar waarom had ze niet begrepen. Het hoorde waarschijnlijk gewoon zo. Echter was haar aandacht nu volledig getrokken door de nieuwe kat en probeerde ze dan ook wat onhandig richting de poes te kruipen. Dit had ze nog niet heel veel gedaan, maar ze kwam vooruit. Echter kwam ze al snel een obstakel tegen, ook al had ze geen idee wat, maar het was iets waar ze over struikelde en met een zachte plof viel ze neer. Het had niet per se pijn gedaan, maar een verschrikt piepje verliet haar bek terwijl ze zocht naar de kat waar ze naartoe had willen gaan.

Het wezentje begon te kruipen, en alle alarmbellen in Rabbitfoot's kop gingen af. Ze moest zorgen dat de kitten zich geen pijn zou doen! Het was te kwetsbaar! Toen ze doorhad dat de kit naar haar toe kroop, kwam er een nieuwe laag paniek boven op. Straks was die er, en dan? Wat moest ze dan met dat kleine hoopje vacht? De poes keek smekend de nursery rond, was er geen queen die haar uit haar lijden wou verlossen? Ze had hier zelf voor gekozen, kom op, verman je. Een piepje stelde haar oren op scherp. In de tijd dat ze even was weggekeken, was het kleine poesje gestruikeld en gevallen over een doorntak, waarschijnlijk gevallen van de rand van het kamp. Niet alles de kitten liet een geluid horen, ook uit Rabbit's bek kwam een niet al te kalm geluid. Voorzichtig probeerde ze de kit omhoog te duwen met haar snoet. "Heb je pijn?" vroeg ze een beetje angstvallig, ook al wist ze dat er geen echt antwoord zou komen. Vluchtig keek ze of ze wonden kon zien, maar dat leek allemaal niet het geval. Gelukkig. 'Hey, Lizardpath, hier is een kit die zich heeft verwond door mij. Sorry!' Nee, dat zou echt verschrikkelijk zijn. Een beetje plompverloren sloeg ze haar pluizige staart om de jonge kat heen, dan was ze in elk geval een beetje beschermd. Van boven zag je net twee witte oortjes boven al het pluis uitpiepen, en toen moest de warrior toch wel een beetje gniffelen, ondanks alles.

De val die ze had gemaakt had haar geen pijn gedaan, het had haar alleen maar laten schrikken. Het doel waar ze naar onderweg was, was ze nu wel kwijt. Ze merkte dan ook niet de lichte paniek die de poes had gehad toen ze was gevallen. Het eerste dat ze merkte van de poes was haar snuit die haar overeind duwde. Voorzichtig kwam ze dat dan ook weer en probeerde haar gewicht weer op haar pootjes te plaatsen. Ze was voor nu alleen niet van plan om weer een stukje verder te gaan en toen er ook nog een pluizige staart om haar heen geslagen werd, was ze helemaal tevreden om hier voor nu te blijven. Ze drukte voorzichtig met haar twee voorpoten op een deel van de staart, zonder nagels te gebruiken. Ze was benieuwd hoe het zo zacht aan kon voelen.