Just the beating of hearts.

While I powder my nose,
He will powder his gums,
And if I try to get close,
He is already gone,
Don't know what we're doing,
Don't know what we've done.
But the fire is coming,
So I think we should run.

Eerder was ze juist naar deze plek toegegaan, nu probeerde ze het meer te vermijden. Fourtrees was de enige plek waar ze de andere clans onder ogen zou kunnen komen, iets waar ze normaliter geen problemen mee had, maar nu was het anders. De klauw markeringen in de heilige bomen, de vage geursporen van Bloodclan die hier hardnekkig bleven rondhangen... En de kans dat ze zijn blauwe ogen zou zien. Maar nee, deze keer was ze hier niet voor hem, noch voor Rousebell. De poes wist dat het een verloren zaak was, ze besefte zich meer dan wie dan ook dat hij de juiste beslissing had gemaakt. Waarom was hij alleen zo bot geweest? Waarom had hij plots beseft dat zij niets voor hem betekende..? De poes schudde haar kop, nee, nee, ze was hier niet voor hem. Ze was hier voor planten, kruiden, want dat was wat ze moest doen. Er groeide hier Bernagie, een klein plantje dat niet overleefde op de koude velden van Windclan. Ze wist dat hier ergens een bosje groeide, en inderdaad. Met haar kaken knipte ze voorzichtig de paarse bloemetjes af. Nu hoefde ze het Thunderclan gebied ook niet in en kon ze spoedig weer haar eigen territorium in trekken. Althans, dat hoopte ze. Net toen draaide de wind echter, waardoor een geur haar kant op werd geblazen. Haar adem stokte. Nee. Waarom hij, waarom nu wel? De poes keek op, een pijn in haar ogen. Ze wilde hem zo graag zien, maar ze wist dat dat slechts problemen bekende. Dus pakte ze haar bloemetjes op en met een pijnlijk, loodzzwaar gevoel in haar borst draaide ze zich om, van plan om terug te keren naar Windclan gebied. Na een paar stappen verstijfde ze echter. Kon ze niet een, één keer nog, hem gedag zeggen?

[Alleen Jayflame <3]

Zijn leven was één grote chaos geworden. Dat was het eigenlijk sowieso altijd al geweest, maar door de keuzes die hij de afgelopen weken gemaakt had, was het nog erger geworden. Om te beginnen had hij Routpaw, de kat waar hij verliefd op was, de rug toegekeerd. Hij had gezegd dat hij niets voor haar voelde en dat het onzin was dat ze nog langer tijd met elkaar spendeerden als de Clans toch uit elkaar zouden gaan. Hij had zijn vader gezien tijdens dat grote gevecht met de BloodClan en zijn aandacht was afgeleid geweest waardoor hij net een fatale klap op zijn hals had ontvangen. In plaats daarvan was hij in zijn flank en bij zijn nek geraakt, zo net waar zijn halsslagader zat. Die was op één haar na gemist; ze hadden hem gezegd dat hij ongelooflijk veel geluk gehad had. Het zou een litteken blijven, maar daar was hij wel het minste bezorgd om. Zijn zorgen waren uitgegaan naar Routpaw, ook al wist hij dat zij, net zoals zijn beste vriendin trouwens, veilig was daar bij de andere medicine cats. En als hij dan toch over zijn beste vriendin begon: daar begon zijn tweede fout. Hij had niet meer met haar gesproken en had haar ook een soort van de rug toegekeerd terwijl hij zijn gedachten probeerde te ordenen. Hij voelde zich niet op zijn plek binnen de Clan, dat had hij nooit gevoeld. Maar zijn Clan begon hem te accepteren, zeker na de harde woorden van Zealspark en ook omdat hij tijdens het gevecht duidelijk zijn kant had gekozen. Zijn vader en hijzelf hadden elkaar recht in de ogen aangekeken en Jayflame had herkenning gezien in die ogen. Maar de tom had zich zonder iets te zeggen van hem weggedraaid. Jayflame had dan ook geen idee wat hij anders verwacht had. Hij onderdrukte een zucht. Maar goed, dat waren zowat de twee zwaarste fouten die hij had kunnen maken. En nu had hij een tripje gedaan naar Fourtrees in de hoop haar tegen te komen. En dat was ook gebeurd. Hun blikken ontmoetten elkaar, maar ze draaide zich van hem weg en Jayflame voelde zijn hart in zijn keel zinken. Ze wandelde echter niet verder, maar bleef hem wel de rug toekeren terwijl ze duidelijk leek te twijfelen. Jayflame nam zijn kans, verkleinde de afstand tussen hun en ging voor haar staan. “Routpaw,” murmelde hij, want hij nam aan dat ze haar naam nog niet ontvangen had. Wat stom dat hij zelfs dat kleine detail niet wist. “Routpaw, het spijt me. Ik meende het niet. Ik was in de war.” Hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij vond zichzelf zwak klinken, maar hij had ook al gemerkt dat als hij zijn gevoelens zou verstoppen hij het niet bepaald beter zou maken. Niet voor haar, maar ook niet voor zichzelf. Maar hij zweeg wel voor de rest, want wat viel er nog te zeggen? Wat viel er in StarClan’s naam nog te zeggen?

Starclan! Waarom stopte ze ook, hij had haar zo duidelijk toegebeten dat hij niets voor haar voelde, dat alles aan hen stom en naief was. En hij had gelijk gehad. Waarom kon ze daar dan geen vrede mee hebben? Waarom lukte het haar dan niet om verder te stappen, naar huis te keren en haar taken te vervullen, zoals het hoorde? Ze kon dit, ze moest doorstappen. Oh, hopelijk kon hij het bonzen van haar hart niet horen.“Routpaw,” murmelde hij met een veel te warme stem, zo bekend en toch zo pijnlijk. De poes zuchtte en wist dat ze dit niet zou winnen van zichzelf. Ze wilde boos zijn op de kater, maar kon het niet. Er was geen reden, hij had gelijk. “Routpaw, het spijt me. Ik meende het niet. Ik was in de war.” ze draaide haar gevlekte kop om en haatte het hoe er nu al tranen in haar groene ogen stonden. Zie, ze was zwak, daarom kon ze hier geen vrede mee hebben. Misschien was ze daarom überhaupt wel niet geschikt voor haar rang. "N-nee, Jayflame stop,a alsjeblieft" Als hij nog meer zoete leugens op zou hangen, zou haar hart in stukken barsten. Nog meer dan nu. Ze slikte en raapte al haar moed bij elkaar. Niet voelen, enkel denken. "J-je had gelijk. Het was stom, het was slecht, h-het...J-je, je, v-voelde toch niets voor me, ik-" haar stem brak, maar ze dwong een glimlach op haar gelaat. Een glimlach die nog nooit zoveel pijn had gedaan. "Je had gelijk," klonk er enkel als een fluistering.

Jayflame had het gevoel alsof zijn hart in duizenden stukjes brak toen hij de tranen in haar ogen zag. Hij had er sowieso al niet veel mee als poezen in zijn bijzijn begonnen te huilen, laat staan als dat door zijn toedoen was. Meestal negeerde hij ze of klopte hij ze onbeholpen tegen hun flank en hoopte dat het goed zou komen. Maar bij Routpaw kon hij dat echt niet. Routpaw was ook niet zomaar de eerste de beste poes. Zij was de kat waar hij verliefd op was geworden, nog voordat ze op reis waren gegaan. En nu dacht ze werkelijk dat hij haar niet leuk vond? Dat hij elk bruut woord dat hij tegen haar had gesproken meende? “Wat ben je toch een dwaas.” Hij wist dat het misplaatst was, maar zijn stem klonk lichtelijk geamuseerd. Hij had de grenzen die hij eerder voor hun tweeën had opgesteld genegeerd en was naar voren gekomen, zijn staart rustend op haar flank. Het was haast beschermend te noemen hoe hij zijn grote lijf voor haar fragiel lijkende lichaam leek te plaatsen, alsof hij alle katten in hun omgeving uitdaagde om haar ook maar één keer aan te raken. Gewoon de gedachte al dat een andere kater dan hijzelf aan haar zat, maakte hem geïrriteerd. Hij was niet bezitterig en probeerde niet jaloers te zijn, maar ze moesten allemaal afblijven van wat van hem was. Of… wat van hem had kunnen zijn als hij niet zo’n enorme eikel was geweest. Hij haalde diep adem en keek haar toen aan in haar betraande, prachtige groene ogen. “Routpaw,” zei hij en je kon aan zijn stem horen dat het menens was. “Ik had geen gelijk. Ik was dom bezig en dat besef ik me nu, nu ik zie wat ik heb aangericht, des te meer. En dat ik geen gevoelens voor je heb, is ook gelogen. De waarheid is…” Hij pauzeerde even en slikte. Zijn gevoelens tonen was al moeilijk voor hem, laat staan een hele liefdesverklaring doen. “De waarheid is dat ik aan niemand anders kan denken dan aan jou. Ik vroeg me de afgelopen dagen steeds af hoe het met je ging en naarmate de Clans weer terug wenden aan hun leven en mijn Clan zich weer probeerde aan te passen aan hun territorium begon ik steeds meer te beseffen dat ik iets miste in mijn leven, dat een deel van me weg leek te zijn. En toen wist ik dat dat deel wat ik miste jouw aanwezigheid was. Ik snap niet dat dit tijdens de reis al niet duidelijk was, maar de waarheid is dat ik hopeloos verliefd op je ben, Routpaw.” Hij slikte. “Angst en frustraties dreven me van je weg, maar ik heb nu wel gemerkt dat het geen enkele zin heeft om me achter een barricade te verstoppen. Niet als ik kijk naar welke prijs ik ervoor moet betalen.” Hij legde zijn oren in zijn nek. “Het boeit me niet dat je van een andere Clan bent en dat je een medicine cat bent, Routpaw.” Want eerlijk was eerlijk: hij geloofde eigenlijk niet echt zo in dat goede van StarClan. Hij geloofde wel dat er een StarClan was, maar niet dat ze wonderen konden verrichten. “Maar het boeit me wél hoe jij je voelt en wat dit met jou doet. Als jij vindt dat we beter een stapje terug nemen omdat je je wilt concentreren op je Clantaken, dan laat ik je met rust. Ik weet dat jouw positie heel belangrijk voor je is en ik wil je daar op geen enkele manier voor beïnvloeden. Je hebt die rank voor een reden gekregen en het laatste waar je dat voor zou moeten vergallen, is voor een ThunderClanwarrior die je aandacht niet eens waard is.” Deze keer was hij diegene die wegkeek.

“Wat ben je toch een dwaas.” ze legde haar oren nog verder in haar nek. Wat..? Zijn geamuseerde stem liet haar maag zich omdraaien. Waarom klonk hij zo, was dit allemaal een zieke grap voor hem? Ze beet haar tanden op elkaar toen hij naar haar toe kwam en zijn staart haast beschermend over haar flank liet glijden. Routpaw sloot kort haar ogen, zijn aantaking brandde op een manier waarvan ze niet kon zeggen of het goed of slecht was. Zag hij niet in hoeveel moeite dit haar kostte, hoe serieus dit voor haar was? De poes haalde diep adem en rukte zich van hem los, zich zijn woorden herinnerend. Nee. Dit was slecht, dit was pijnlijk en onecht. Met pijn in haar ogen keek ze hem aan. "Jayflame... Stop, klonk haar stem hoog. Ze kon dit niet. “Routpaw,” zijn stem was serieus en zorgde ervoor dat ze bleef waar ze was. “Ik had geen gelijk. Ik was dom bezig en dat besef ik me nu, nu ik zie wat ik heb aangericht, des te meer. En dat ik geen gevoelens voor je heb, is ook gelogen. De waarheid is…” haar ogen werden groot, terwijl een zwaar gevoel van haar hart af ging. “De waarheid is dat ik aan niemand anders kan denken dan aan jou. Ik vroeg me de afgelopen dagen steeds af hoe het met je ging en naarmate de Clans weer terug wenden aan hun leven en mijn Clan zich weer probeerde aan te passen aan hun territorium begon ik steeds meer te beseffen dat ik iets miste in mijn leven, dat een deel van me weg leek te zijn. En toen wist ik dat dat deel wat ik miste jouw aanwezigheid was. Ik snap niet dat dit tijdens de reis al niet duidelijk was, maar de waarheid is dat ik hopeloos verliefd op je ben, Routpaw.” haar adem stokte. Oh, ze was zo blij. Een vogeltje fladderde in haar borstkas. Maar waarom? Het was zoveel beter geweest als hij het bij zijn eerdere woorden had gehouden, dan zouden ze hun wegen kunnen scheiden, dan zou alles zo veel makkelijker zijn. Ze wist zo goed dat dit tegen alle regels indruiste, zo erg de grenzen overschreed. Maar... het was ook iets voor haar om die grenzen te vervagen, zoals ze zoveel maanden geleden ook letterlijk met Rousebell had gedaan. “Angst en frustraties dreven me van je weg, maar ik heb nu wel gemerkt dat het geen enkele zin heeft om me achter een barricade te verstoppen. Niet als ik kijk naar welke prijs ik ervoor moet betalen." Nog nooit had ze zich zo tegenstrijdig gevoelt, wat ook aan haar te zien was. "J-Jayflame, ik... ze had geen woorden. Ze had nooit een hekel gehad aan haar rang, maar nu vervloekte ze het. Want het ontnam haar het plezier van de jeugdige vreugde die liefde met zich mee bracht. Ze wilde met hem in het gras liggen, de zonsondergang ging en zoete woordjes in zijn oor fluisteren. Geen van dat mocht. Het was hUn ontnomen. “Het boeit me niet dat je van een andere Clan bent en dat je een medicine cat bent, Routpaw.” hem niet, maar haar wel. Haar jonge hartje wilde weer naar hem toestappen en zich tegen hem aanvleien. Het besef van haar plicht en de regels die daarbij kwamen kijken hielden haar op haar plaats, ontdaan van zijn warme aanraking. “Maar het boeit me wél hoe jij je voelt en wat dit met jou doet. Als jij vindt dat we beter een stapje terug nemen omdat je je wilt concentreren op je Clantaken, dan laat ik je met rust. Ik weet dat jouw positie heel belangrijk voor je is en ik wil je daar op geen enkele manier voor beïnvloeden. Je hebt die rank voor een reden gekregen en het laatste waar je dat voor zou moeten vergallen, is voor een ThunderClanwarrior die je aandacht niet eens waard is.” een traan rolde over jaar wang en ze haatte haar zwakte, maar het deed zoveel pijn om dit alles aan te horen. Eindelijk had ze hem die woorden horen zeggen, hem toehoren geven dat hij om haar gaf, dat hij van haar hield. Maar nu konden ze er niets mee en hij zag de hopeloosheid van de situatie niet in. "Jay... Je bent alle aandacht in de wereld waard maar... A-Alles aan ons is verkeerd, fout. Ik had je nooit mogen ontmoeten, we hadden nooit zo ver mogen komen. J-je... Had je eerdere woorden moeten menen, je zou nooit verliefd op mij mogen worden en..." ze gunde hem een rillerige glimlach. "En ik nooit op jou," en toen begonnen de tranen pas echt en Starclan, ze wilde zo graag dat hij zijn staart troostend om haar heen sloeg, dat hij zijn kop op de hare legde. Maar ze durfde niet naar hem toe te stappen, wetend dat als ze dat zou doen,ze hem nooit meer de rug toe zou kunnen draaien. "Snap je niet dat we nooit gelukkig zouden kunnen zijn..?" Klonk haar huilende stem verloren.

[Telefoon postje c:]

Het was verschrikkelijk moeilijk allemaal. Ten eerste om zijn gevoelens zonder omwegen aan haar te vertellen en ten tweede om haar te zien huilen zonder dat hij daar iets aan kon doen. Jawel, hij kon er wel iets aan doen, maar hij was bezig met zijn gevoelens uit te drukken en hij wist dat als hij het nu zou onderbreken om haar te troosten, dat hij ze nooit hardop in zijn mond zou nemen. Dan zouden het enkel op van die onbeduidende aanrakingen komen en dan wist zij het ook allemaal niet meer zeker, waarschijnlijk. Hij had altijd wel gedacht dat het wederzijds was wat zij voelde, maar natuurlijk hadden ze het nooit hardop mogen spreken. Maar wat had hij nog te verliezen? Zijn vader was een BloodClanner, zijn karakter paste niet bij al die andere katten in zijn Clan en hij had het gevoel dat hij met elke taak die hij op zich nam zichzelf steeds meer verwijderde van zijn Clan in plaats van dat hij zich meer thuis begon te voelen. Maar hij had er ook niet echt een oplossing voor; hij wilde hier niet weg. Hij zou Routpaw niet achter zich kunnen laten en overstappen was geen optie. Een rogue worden zag hij evenmin zitten en hoewel hij soms wenste dat hij achter was gebleven in de bergen was ook dat geen optie. Maar wat was dan wel de juiste oplossing? Het voelde voor hem als zijn Clanmates elke dag steeds meer van hem wegdreven. En hij had geen idee waarom. Hij dwong zichzelf om zich op haar te concentreren toen ze begon te spreken. Zijn hart zonk steeds verder naar beneden, totdat ze die verlossende woorden uitsprak. En ergens had hij het altijd wel geweten, maar het voelde des te beter dat ze het hardop uitsprak. Hoewel de situatie daar nu nauwelijks geschikt voor was, begon hij toch te snorren. Het was een voor hem vreemd klinkend geluid omdat hij dat niet vaak deed, maar in haar buurt was het niet ongewoon meer. Ze was verliefd op hem. Hij was verliefd op haar. Wat hield hun nog tegen? Juist, ja. De code, hun Clans en haar rank. Vooral dat laatste. En Jayflame meende wat hij eerder tegen haar had gezegd: het was voor hem belangrijk hoe zij zich voelde. Hij wist dat ze veel van haar rank hield en dat ze die niet op kon geven, niet voor hem. En hij wist dat het zielig was, maar hij putte troost uit het feit dat geen enkele andere tom haar aandacht kon trekken en ze ook voor geen enkele andere tom kon kiezen dankzij haar rank. Met simpele woorden: als hij haar niet kon hebben, kon niemand dat. Hij rilde omdat dat zo onwijs bezitterig klonk en probeerde het van zich af te zetten. “Ik weet het,” murmelde hij en hij deed een stap naar voren. In tegenstelling tot Routpaw had hij er wat minder moeite mee om toe te geven aan de neiging haar aan te raken. Alles werd hun al ontnomen, dus waarom zou hij hun dat laatste pleziertje niet gunnen? En ze had net letterlijk aan hem toegegeven dat ze verliefd op hem was, dus zag hij het als zijn recht dat hij haar mocht aanraken. Ook al waren ze niks officieels. En zouden ze dat wellicht ook nooit worden. StarClan, de gedachte alleen al deed hem zeer. “Maar de realiteit is dat we elkaar wel ontmoet hebben. En de realiteit is ook dat we wel verliefd op elkaar zijn geworden,” zei hij. “En ik snap dat je het geen kans wilt geven omdat het gewoon praktisch gezien onmogelijk lijkt, maar…” Hij schudde geërgerd zijn hoofd. “Ik kan niet zomaar doen als ik niets voor je voel, Routpaw. En ik wil ook niet uit je buurt blijven. Ik wil wel gelukkig met je zijn, alleen wil ik niet dat je daar je rank voor riskeert.” Hij liet weer een geïrriteerde zucht varen. “Ik hou van je, Routpaw,” murmelde hij zachtjes. “Ik kan niet net doen alsof dat niet zo is. En dat wil ik trouwens ook helemaal niet.”

Hij snorde. Snorde, toen ze vertelde hoe ze over hem voelde. Waarom? Hij zou moeten janken, net zo hard als haar. Want dit was niet iets moois, dit was slechts pijnlijk. Ze wist echter niet wat nog meer pijn deed, dat hij zou snappen dat hun situatie hopeloos was, of dat hij zoals nu alleen het positieve erin zou zien. Ze waren geen verliefd koppel, ze waren gedoemd. “Ik weet het,” murmelde zijn zachte stem. Nee, nee dat wist hij niet want ondanks alles stapte hij alsnog naar voren. Hij wist niet dat zijn aanraking haar alleen maar in het diepe zou gooien. Of wist hij dat juist wel..? “Maar de realiteit is dat we elkaar wel ontmoet hebben. En de realiteit is ook dat we wel verliefd op elkaar zijn geworden,” sprak hij naar de pijnlijke waarheid. “En ik snap dat je het geen kans wilt geven omdat het gewoon praktisch gezien onmogelijk lijkt, maar…” de kater schudde geërgerd zijn grote kop. Oh hij moest weten hoe graag ze dit een kans zou geven, maar alles aan hun bleef verkeerd. Ze zou de teleurgestelde blik in haar mentor’s blauwe ogen niet kunnen verdragen. “Ik kan niet zomaar doen als ik niets voor je voel, Routpaw. En ik wil ook niet uit je buurt blijven. Ik wil wel gelukkig met je zijn, alleen wil ik niet dat je daar je rank voor riskeert.” Nee, nee, hij legde de keuze bij haar. Een keuze die ze niet wilde maken. Hoeveel zou hun relatie waard zijn als alles in stille fluisteringen en geheime afspraakjes moest gaan? Als ze haar clan en haar beste vriendin Rousebell zou moeten voorliegen? Maar oh starclan, de andere optie zou zijn dat ze elkaar nooit meer zouden kunnen zien. Immers wist de poes dat alleen zijn aanblik haar al zou verleiden om in zijn armen te springen. Echter, het idee alleen al dat ze hem nooit meer zou kunnen zien en zich nooit meer tegen hem aan zou kunnen vleien sneed haar diep. “Ik hou van je, Routpaw,” murmelde hij die woorden die ze tegelijk zo graag wilde horen als vergeten. “Ik kan niet net doen alsof dat niet zo is. En dat wil ik trouwens ook helemaal niet.” ze legde kort haar poot op zijn lippen, zachtjes. ”Shht, z-zeg niets meer, Jay, alsjeblieft,” klonk ze verslagen, waarna ze haar kop tegen de zijne aan liet leunen. Kort twijfelde ze nog, maar toen ze haar neus vulde met zijn al te bekende geur gaf ze zich gewonnen. Verloren drukte ze zich tegen hem aan, vond steun door haar neusje in ziijn vacht te drukken. Als dit de laatste keer was dat ze zo samen zouden kunnen zijn, dan wilde ze daar alles uit maken. “...Je weet dat ik ook van jou hou,” klonk haar gedempte stem. “Te veel, te veel...”

[telefoon postje!]

Onderwerp: Re: Just the beating of hearts.