True love.

Thistlefang had eerlijk gezegd nooit echt een duidelijk overzicht gehad over met hoe veel apprentices hij wel niet bevriend was toen hij zelf nog een apprentice was en eigenlijk al een paar moons volgens de normen rijp was om warrior te worden. Nu dat hij eindelijk warrior was en verplicht van den had moeten verhuizen, was hij daar achter gekomen. Possumpaw, Bugpaw, Coyotepaw,… Allemaal sliepen ze in de apprentices den. En ook al was dat letterlijk nog geen drie meter van zijn huidige den vandaan, toch miste hij ze. De gesprekken die ze hadden en tegen elkaar aankruipen als ze het ’s winters koud hadden. Hij wist niet of ze dat hier in deze den ook deden, maar hij was er nu niet echt happig op om ’s avonds tegen zijn mentor aan te gaan kruipen. Hij was awkward op veel gebieden, maar dat was zelfs een brug te ver voor hem. En dus lag hij daar maar op zijn zij, kijkend naar de warriors die langzaamaan naar binnen kwamen. De apprentices zouden zo waarschijnlijk ook moeten gaan slapen en dan zou het weer hartstikke stil worden. De warriors hielden niet zo van praatjes; zij kozen meer voor hun slaap. En hoewel dat een standpunt was waar Thistlefang zich wel in kon vinden, vond hij het toch jammer om die praatjes die hem ietsje langer van zijn slaap weerhielden niet meer te hebben. Bovendien probeerde hij zo vaak de ochtendpatrouille te skippen dat hij langer kon blijven liggen, dus dat beetje extra slaap had hij zo weer ingehaald. Thistlefang onderdrukte een zucht… en maakte toen een beslissing. Snel sprong hij over het lichaam van een warrior heen, bleef met zijn poot achter diens rug haken en klapte voluit op de grond. “Ze hadden je beter nog apprentice kunnen houden. Nietsnut,” hoorde Thistlefang hem mopperen. “En ze hadden jou beter naar de elders den kunnen verplaatsen,” mompelde hij onder zijn adem door. Het was alleen niet zo zacht als hij had gehoopt: een zacht sissend geluid weerklonk gevaarlijk dichtbij en Thistlefang rende ervandoor. Hij schoot de apprentices den binnen en merkte de geur van zijn goede vriendin eigenlijk meteen op. Omdat het donker was, moest hij voornamelijk op geur afgaan en aangezien dit niet erg moeilijk voor hem was, had hij haar zo gevonden. “Coyotepaw,” fluisterde hij in haar oor alsof hij één of andere charmeur was. En uiteraard wás hij dat ook gewoon. “Wakker worden, babe. Je mag drie keer raden wie ik ben.” Hij grijnsde en wachtte af op haar reactie. Waarschijnlijk een pats tegen zijn kop of iets in die aard. Auwtch.

Haar antwoord was gewoonweg hilarisch, echt typisch een antwoord die alleen zij kon geven. Maar Thistlefang had hier maandenlang voor getraind en dus hield hij zijn gezicht in de plooi nadat ze haar reactie op zijn woorden had gegeven. “Auw, dat doet echt pijn aan mijn gevoelens.” En vervolgens liet hij zich met een dramatische zucht op zijn zij vallen, uiteraard net op een plek waar het stof zich verzameld had. Het gevolg was dat ze met hun tweeën in een stofwolk gehuld werden en dat een paar andere apprentices die in de buurt lagen en lekker lagen te slapen wakker werden. Ze keken wie er hun lastig was komen vallen en rolden met hun ogen toen ze Thistlefang herkenden. Met een geïrriteerde zucht draaiden ze zich om zodat ze niet meer naar hem hoefden te kijken, maar Thistlefang negeerde hun en keek met een grijns naar zijn beste vriendin. “De eenzaamheid,” antwoordde hij op een dramatische manier. “Maar nee, serieus. Ik heb niet echt vrienden in mijn den, tenzij je mijn norse mentor mee kunt tellen. Jullie moesten allemaal zo nodig jullie training rekken en langzaam zijn, dus ik zit nu helemaal alleen in de warriors den.” De waarheid was dat hij twee tot drie moons geleden al warrior had moeten worden, maar dat zijn kwaliteiten toen simpelweg niet op en top waren. Of nee, daar lag het niet aan. Het was zijn mentor die ziek geworden was. Toen hij uiteindelijk een mentor had gekregen, was hij zo laks met zijn training omgegaan dat het nog eens twee moons gekost had totdat Smokegaze Butterstar was gaan vertellen dat hij klaar was om warrior te worden. Hij had het allemaal aan zichzelf te danken, maar het boeide hem niet zo veel. “Maar goed, ik kwam er dus achter dat ik mijn beste vriendin begon te missen en aangezien ik niet kan slapen, besloot ik om haar op te zoeken. Maar mijn aanwezigheid is hier dus duidelijk niet gewenst.” En vervolgens keek hij zo gekwetst mogelijk haar richting op. Hij ging wat dichter tegen haar aan liggen en drukte zijn pels tegen de hare, zijn kopje op de grond leggend zodat hij haar aan kon kijken, een kleine grijns om zijn lippen.