Regardful puppet ♥

De kleine calico liep snuffelend over de bosgrond. Het geluid van de rivier ruisde in haar oren, maar ze hoorde ook het geschuifel van Chivypaw een eindje verder. Ze was meegenomen op kruidenpatrouille en haar taak was om alles wat er 'kruidig' uitzag te melden aan de medicine cat. Zelf had Littlepaw immers weinig verstand van wat wat was en blijkbaar had de poes van alles wel wat nodig. Of misschien dacht ze gewoon dat de jonge poes de verschillende soorten toch niet uiteen zou kunnen houden, zelfs al legde de ander het haar uit - en misschien zat daar wel een kern van waarheid in. Haar oog viel op een struikje met bessen aan. Dit zag er, wel, kruidig uit - misschien was het wel iets nuttigs. "Chivypaw!", riep ze, om de aandacht van de medicine cat te trekken, terwijl ze ondertussen verder snuffelde. "Hier zijn besjes, misschien zijn die-..." Haar stem stierf weg toen ze het levenloze lichaampje van een kitten zag liggen. Voorzichtig neusde ze tegen zijn grijze vacht, maar hij gaf geen teken van leven; straalde zelfs geen warmte meer uit.

Viel het op dat ze op zoek was naar een geschikte kandidaat? Er waren niet zo heel veel kittens in Riverclan, wat eigenlijk niet goed was, dus richtte ze haar aandacht vooral op apprentices. Die waren er wel genoeg. Deze keer nam ze Littlepaw goed in haar op. Ze had haar meegenomen op een kruiden patrouille waarbij ze alles wat op kruid leek aanbood. Chivypaw vond het enthousiasme van de leerling erg vermakelijk. Ze was maar vier moons ouders dan haar dus eigenlijk zouden ze best vrienden kunnen worden, toch leek haar rang haar steeds in de weg te staan. Hoewel dat haar bijna te sad maakte bracht Little net een heel sterk kruid, namelijk tijm. Het moest hebben prikken in haar neus en ze vroeg zich af wat ze erbij zou denken. Ze was enthousiast over deze vondst en liep naar het plekje tijm, aan de stenige kant van de oever. Net wou ze een paar tijmtakjes plukken toen ze werd geroepen. De stem kwam van haar rechterkant, het kleine bos. Het was bijna haar lievelingsplek geweest, als ze zwemmen niet zo fijn had gevonden. Hrrrr Little, ze had net de vondst van het jaar gedaan werd ze weer weggelokt! Echter stierf de stem van het meisje weg. De zilvergrijze kattin fronste en trippelde naar de besjes die ze vernoemden. De rode besjes kwamen in zicht hmm... die kende ze nog niet. Met haar roze neusje tikte ze ertegen. Ze roken niet slecht en aan de takjes te zien werden ze gegeten door vogels. Ze glimlachte bemoedigend naar Littlepaw. "Je hoeft niet bang te zijn het zijn geen d..." Haar stem stierf weg toen ze haar ogen verder liet glijden, een beetje afgeleid, waarna ze bleven hangen. Een soort van sis verliet haar bekje, maar dan ingeademd. Haar blauwe ogen werden groter. W-wat? Little stak haar neusje in de vacht en ze kon niet meer denken hoe slim dat eigenlijk was. Zelf boog ze zich over het overduidelijk dode lijkje heen. "Ademt hij nog?" Haar hart had voor twee seconden stil gestaan. Puur omdat er een koppel was die het zo fijn vond om hun grijze zoon ook Haughtykit te noemen, maar de verkleurde ogen die naar omhoog staarden zeiden genoeg.

Littlepaw trok haar kopje weer terug en schudde met haar kopje. Ze had moeite met dit verwerken.. Het was duidelijk een kat, een kitten van hun clan - Haughtykit, ze had hem wel gezien. Maar toen had hij rondgelopen, was hij vrolijk geweest, lévend.. En nu lag hij hier, dood, het leven uit hem gezogen. Hij zag eruit alsof hij nooit geleefd had. Het was.. Onnatuurlijk. Raar. Helemaal niet zoals de prooi die ze aten, die immers ook dood was - maar prooi had geen gedachten of gevoelens, ze leefden wel maar niet zoals hen. Het was zo snel gedaan, zijn leven was maar zo kort geweest.. De jonge calico staarde naar het lijkje, niet echt doorhebbend dat haar eigen lichaam licht begon te beven. Ze was nog nooit zo geconfronteerd geweest met de dood. Meestal rende ze door haar leven glimlachend en giechelend, nergens bij stilstaand, steeds maar verder razend - en nu was ze plotseling tot stilstand gekomen.