Emotions.

Shark beet op de binnenkanten van zijn wangen terwijl hij zich bedacht hoe hij dit ging aanpakken. Hij wilde het al een paar dagen doen, maar tot dusver had de situatie zich er nog niet toe aangekondigd. Eerst was er heel dat gedoe met het opbouwen van het kamp geweest, daarna had hij een nieuwe commander moeten kiezen en vervolgens weer een hoop dingen met Brat en steeds had hij datgene wat hij wilde doen maar naar de achterkant van zijn hoofd geschoven, terwijl hij ergens wel wist dat het een nog zwaardere prioriteit had dan Brat. Het ging om de zoon van zijn leader waarmee hij, toen deze nog maar een kitten was, de meest hechtste band van ze allemaal had gehad. Dat was verwaterd nadat hij was ontvoerd door Twolegs en hoewel een paar dingen wel hetzelfde waren gebleven, was het algauw duidelijk geweest dat Chawl nooit meer de oude zou worden. De laatste keer dat Shark hem echt gezien had, was tijdens de emotionele uitbarsting van Yu geweest en toen hadden ze niet echt met elkaar kunnen praten. Dus nu wilde hij een uitzondering maken, nu wilde hij echt eens goed met de tom praten. En hij wilde dit onder vier ogen doen, dus zonder dat iemand hun ook maar lastig zou vallen. Hij wist dat het hoe dan ook emotioneel ging worden en daar wilde hij niemand anders bij hebben. Hij wilde niet dat de Elite nog meer zwakte van hem zou zien dan al het geval was en hij wilde zich Chawl de schaamte besparen. Maar hij wist dat zijn barn de enige plek was waar ze echt ongestoord konden babbelen omdat diegenen die een beetje hersens in hun kop hadden wel zagen dat Shark niet wilde dat ze gestoord zouden worden. En dus stak hij zijn kop naar buiten. Hij verwachtte Chawl daar in het midden van het kamp te zien zitten en dit was ook het geval. “Chawl,” sprak hij op een zakelijke toon, alsof hij het over iets ging hebben wat met de Elite te maken zou hebben. “Kom.” Dat was het enige wat hij zei. Hij deed een zwaai met zijn staart in de richting van de andere katten die zijn richting op keken en zij knikten; ze wisten dat ze zich buiten zijn zaken moesten houden en dat ze hem enkel met vragen lastig mochten vallen als Thora het zelf niet op kon lossen. Met een lichtelijk tevreden gevoel over het gezag dat hij over zijn katten leek te hebben, deed hij een stap naar achteren zodat Chawl hem kon passeren en draaide zich om. “We moeten praten.” Zijn stem klonk zachter, zijn autoritaire houding zakte wat meer en er verscheen eindelijk weer wat emotie in zijn groengele blik. “Over je vader.” Hij slikte. “Want ik heb het gevoel dat je alles maar aan het opkroppen bent en dat is niet goed.”

De reactie die Chawl hem gaf, was er één die hij had verwacht. Maar ook eentje die hem wel pijn deed. Hij had niet verwacht dat Chawl hier zijn hart uit zou storten, maar hij had wel verwacht dat ze op zijn minst wat gevoelens met elkaar konden delen. Chawl was trouwens ook de enige aan wie hij zijn gevoelens wilde delen. Ze hadden samen al redelijk veel meegemaakt; Shark had al goed contact met hem gehad sinds zijn geboorte. Sindsdien had Chawl hem altijd alles verteld wat hem dwars had gezeten, maar dat was gestopt nadat hij ontvoerd was geweest door Twolegs. Daarna had Shark zijn eigen verantwoordelijkheden gekregen toen de Clans vertrokken en ging het alleen nog maar om macht en om ambitie, om zo veel mogelijk territoria tegelijkertijd in poten te krijgen. En, dacht hij bitter, dat waren ze nu allemaal kwijt. En hun leader ook. Hij haalde diep adem en keek naar Chawl die hem expres niet aan wilde kijken. “Chawl.” Zijn autoritaire houding was weer teruggekomen en hij rechtte zijn rug zodat hij nog groter leek dan hij was. En hij was al vrij groot. “Ik weet dat het een moeilijk onderwerp voor je is en de reden dat ik je Jim als young one heb gegeven, is ook om een reden gedaan. Ik weet dat je de afleiding nodig hebt, maar als je nu alles gaat opkroppen, komt het er op een minder goed moment uit.” En dat was wel het laatste wat ze konden gebruiken. Hij ging zitten en onderdrukte een zachte zucht. “Ik ben nog altijd diezelfde kat als toen je jonger was, Chawl. Ik ben nog altijd diegene aan wie je je diepste gevoelens kwijt kunt zonder daarvoor beoordeeld te worden. Ik weet dat het niet in je aard zit en dat je behoorlijk veel hebt meegemaakt, maar je moet weten dat ik er altijd voor je zal zijn en je nergens voor zal beoordelen. Ik heb een belofte gedaan aan je vader en die wil ik ook graag nakomen. En jij bent al even belangrijk voor me als mijn eigen kittens, maar ik denk dat je dat al wel weet.” Hij zweeg, want hij wist voor de rest niet meer wat hij moest zeggen. Dat, en zijn stem was verstikt door die irritante brok in zijn keel.

Shark had heus wel door hoe moeilijk de jongere kat het voor hem had, maar hij besloot om dat expres te negeren terwijl hij zei wat hij al die tijd al wilde zeggen. Het leek langs hem heen te schieten, maar toch ging de leader door. Pas nadat hij zijn laatste woorden had uitgesproken, reageerde Chawl. En niet bepaald op de manier hoe Shark het hoopte, maar wel op de manier die hij verwachtte. Het was duidelijk dat hij er nog niet aan toe was om erover te praten en Shark gaf een nauwelijks merkbaar knikje. Hij had het idee dat als Chawl een lang emotioneel relaas had gedaan over hoe hij zich voelde dat hij zijn eigen emoties toch niet binnen had kunnen houden. Claw en hij hadden, voor leader en commander zijnde, best wel een speciale band gehad. Hij wist nog hoe intensief hij samen met zijn leader had meegezocht toen Chawl vermist werd en hoe hij hem in alle plannen steunde, hoe vreemd die ook klonken om op zo’n korte tijd te realiseren. Maar de Clans vertrokken en ze hadden een deel van hun plannen toch kunnen realiseren, misschien wel meer dan Shark ooit zou kunnen. Maar Claw had duidelijk hoop gehad toen hij stierf en Shark was niet van plan om hem in de steek te laten. Toch waren er genoeg momenten dat hij hoopte dat Claw met een brede, domme grijns tevoorschijn zou komen, zijn leiderschap weer terug op zich zou nemen en Shark vertelde dat het allemaal maar een test was om te zien hoe Shark omging met zowel het leiderschap als het zorgen voor zijn kittens. Hij slikte en liep op Chawl af, want hij had in de gaten dat de emoties hem te veel werden. “Ga zitten, Chawl. Of liggen. Maar zorg in elk geval dat je de druk van je poten afneemt.” Zijn stem klonk bezorgd, bijna vaderlijk. Hij had heus wel gemerkt hoe overdonderend de emoties waren voor de jonge kat en het laatste wat hij wilde hebben, was dat de kater die hij als een soort tweede zoon zag tegen de vlakte zou gaan. En dus duwde hij met zijn flank een beetje tegen de member aan zodat hij de dwang zou begrijpen en zou gaan zitten. Of liggen. “Rustig maar,” murmelde hij vervolgens. “Ik zag het er niet meer met je over hebben, goed? Als je maar rustig wordt.” Hij had geen idee wat hij voor de rest nog kon doen of zeggen. Hij was nooit een goede vader voor zijn eigen kittens geweest, dus echt kunnen oefenen had hij niet echt. Verdomme toch.