Actions speak louder than words

De nursury. Daar was hij naar onderweg. Hij had daar gister Redpanda naar toe gestuurd om de mosnesten van de moederkatten te verschonen omdat ze zich gedragen had als een kleuter. Ze was lui en alles behalve volwassen. Ondanks dat de rode she-cat misschien zijn pleegdochter was betekende niet dat ze zomaar met alles weg kon komen. Vooral niet bij hem, Koifish was een tom die zijn taken serieus nam en een echte werkhulk was. Niks doen stond niet in zijn woordenboek. De wit gevlekte tom snoof even de lucht op. Nu hij toch onderweg naar de nursury was kon hij net zo goed een verse prooi meenemen voor de queens. Koifish liep door en volgde de verse geuren van prooidieren die rondhingen. Een vlaag van konijn hing in de lucht en dit maal was hij van plan om het dier te vangen. Toen hij zachtjes door de struiken sloop zag de tom al snel de witte pluizige staartje. Het was schaars om een konijn vinden op Thunderclan gebied dus als hij er vandaag eentje mee terug zou nemen naar het kamp zouden de moederkatten daar erg gelukkig mee zijn. Koifish maakte zich zo licht mogelijk en sloop dichter naar de prooidier toe. Eenmaal in de buurt schoot de warrior naar voren en sprong achter de vluchtende konijn aan. Na kort in de achtervolging te zijn zag hij een mogelijkheid en sprong. Koifish lande boven op de angstige knaagdier en hapte hem met een soepel beet in zijn nek. Nog even bewoog het diertje maar na enkele stuiptrekkingen was het over. Nu bungelde het levenloos tussen zijn kaken. Blijmoedig trok hij eventjes kort met zijn snorharen door zijn mooie vangst, en bedankte Starclan voor zijn leven. Dit stukje prooi zal de hele nursury voedden. Koifish hijgde nog kort uit van de renpartij en liep toen weer richting het kamp om de moederkatten eens te verassen. Eenmaal aangekomen liep hij door de doorningang regelrecht naar de warme hol waar de lucht van melk en kittens vandaan kwam. Koifish stak zijn kop naar binnen en liet zijn ogen even wennen aan het donker voor hij met zijn hele lichaam naar binnenstapte. Hij zag Redpetal liggen, de she-cat was vast op de kittens aan het passen. De wit gevlekte tom snorde als begroeting en legde de vers gevangen konijn bij de rode she-cat neer. “Voor jouw” Mauwde hij “Uhm e-en ook voor de rest, -natuurlijk” Sprak hij met zijn keel raspend. Hij was vaak nerveus rondom de vrouwelijke geslacht, waarom dat was wist hij niet al probeerde hij het wel te verhelpen om vaker met she-cats om te gaan

&Redpetal

Redpetal keek op toen de geur van prooi haar neus bereikte - konijn, om preciezer te zijn. Een alledaagse vangst in Windclan maar een delicatesse in Thunderclan. De kleine kattin glimlachte vriendelijk naar degene die de prooi binnen kwam brengen. Het was Koifish, een kater die wat ouder was dan haar. Gisteren had ze zijn pleegdochter nog in de nursery gezien; de poes had de mosnesten van de queens schoongemaakt, waarschijnlijk als straf. Haar gouden ogen stonden warm toen ze hoorde hoe hakkelend en nerveus hij haar aansprak. Ze herkende dat; ze had het zelf ook altijd gehad. Al moest Redpetal ook toegeven dat ze harder was geworden van de gebeurtenissen en het drama, en dat ze de hakkel in haar stem meestal zowat kwijt was. Soms, op momenten van intense stress, kwam het echter nog wel terug - en dan was het erger dan ervoor. De kleine queen duwde de prooi naar opzij en riep een andere queen om hem te komen halen; zelf had ze immers net gegeten, dus dan kon ze hem beter aan iemand anders geven. Daarna keek ze terug naar de lichtgekleurde kater. "Dankjewel.", mauwde ze warm. "Ik heb gisteren nog met Redpanda gesproken. Ze is al zo groot.", snorde ze vervolgens. Redpetal mocht dan niet zo veel ouder zijn dan de jonge poes; ze herinnerde zich haar nog als kitten, en nu was ze al volwassen. De tijd ging toch zo snel voorbij.

Hij keek met vriendelijke ogen naar Redpetal toen de she-cat hem bedankte voor de prooi. Even bewoog hij kort met het puntje van zijn staart en boog lichtelijk zijn kop voor de ander. “Geen dank” Sprak hij, iets minder nerveus dan zonet en gaf haar een glimlach. Hij had de ander nooit echt goed gesproken, natuurlijk zo nu en dan van hoe het ging, en af en toe hadden ze vroeger wel eens met een patrouille samen weggeweest maar dat was het dan ook wel. Iets war hij jammer vond want Redpetal leek hem in zijn ogen en hele lieve kat ondanks de drama die gespeeld had. Koifish had zich er niet enorm in mee gemengd maar het was niet zo dat hij niks meegekregen had. Die verdomme Branchtrove. Hoe konden katten andere zulke nare dingen aandoen? Wat de gestreepte bruine tom gedaan had was gewoonweg verschrikkelijk. Waarschijnlijk was dit ook een reden waarom Koi nooit een partner genomen had. Veel te bang dat hij de ander pijn zou doen, niet gelukkig kon maken, dat ze niet echt van hem hield, dat de ze ineens mee kwam dat ze zwanger was van iemand anders of ineens plots zou overlijden. Nee, die zorgen wou hij niet aan zijn kop. De wit gevlekte tom keek hoe een andere queen de konijn meenam en knikte toen de moederkat hem bedankte. "Ik heb gisteren nog met Redpanda gesproken. Ze is al zo groot." Snorde Redpetal. De tom glimlachte even. Hoewel Redpanda af en toe een vervelende bij kon zijn die de hele dag om zijn oren vloog hield hij ook van haar. Ze was dan geen echt vlees en bloed van hem maar dat betekende niet dat hij nu minder van haar hield. Zulke vragen had hij vaak zat genoeg gehoord. Stomme haarballen. Maarja, hij zat er voor de rest er niet mee. “Ja” Beademde hij. “Te groot” Voegde Koi er aan toe. “Ik had liever dat ze nog wat langer kitten gebleven was, toen was zo nog lief, klein en schattig. Nu bezorgd ze me enkel maar hoofdpijn” Sprak hij zacht lachend. Zijn gedachtens even kort naar de rode she-cat glijdend. Ja, het wist het nog als de dag van gister dat hij van zijn twee beste vrienden haar gekregen had. Ze wouden de clan verlaten maar wouden dat de kitten zelf zou opgroeien in een clan en dus had Koifish haar onder zijn vleugel genomen. Sindsdien had hij zijn vrienden nooit meer gezien. Hij kon maar niet snappen dat ze eenlingen wouden worden maar dat was niet zijn pakkie aan. Ze waren oud en wijs genoeg om hun eigen beslissing en wegen te maken, al had hij het liever anders gezien. Voor Redpanda dan. “Al ben ik wel blij dat ze geluisterd heeft, de nursury ziet er fris en fruitig uit” Sprak hij goedkeurend, zijn blik laten rusten op die van Redpetal.

Redpetals glimlach werd groter terwijl hij vertelde over zijn dochter, over hoe ze hem koppijn bezorgde maar ook over hoe hij zo graag had gehad dat ze nog wat langer kitten was gebleven. De poes kende het gevoel maar al te goed. Ze had ontzettend last van een leeg-nest-gevoel nu haar kittens warrior geworden waren, of toch bijna dan. Cedartree had zijn naam al ontvangen maar Avidpaw zou die binnenkort maar krijgen. Het voelde zo raar.. Binnenkort zou ze misschien kleinkits krijgen - ergens hoopte ze erop. Dan had ze weer iemand om voor te zorgen, hoewel ze ook vaak zorgde voor de kits van andere queens natuurlijk. Maar dat was niet hetzelfde; dan was ze steeds maar een oppas, een tijdelijke plek waar de kits veilig waren. Ze miste het gevoel van echt moeder te zijn; en grootmoeder zijn zou dat ook ergens wat verhelpen. aan de andere kant maakte dat ook dat ze zich zo oud zou voelen.. Grootmoeder, dat verbond je met katten die al oud en grijs waren. Redpetal was nog jong genoeg dat ze zelf haar eerste nestje zou kunnen krijgen, als ze er niet zo vroeg aan begonnen was natuurlijk. te vroeg misschien. Ze was te naïef geweest; dat zag je duidelijk aan de vader van haar kittens, de kater wiens naam niet meer uitgesproken zou worden. Hmpf. De kleine kattin had niet echt door dat ze zo afdwaalde in haar gedachten tot Koifish weer iets zei over hoe de nursery er fris en fruitig uitzag. De rosse poes glimlachte opnieuw lichtjes, haar vorige glimlach verdwenen met de herinneringen. Ze knikte instemmend. "Ja, ze heeft goed werk geleverd.", antwoordde ze zachtjes, rondkijkend.

De tom snorde lichtjes bij Redpetal’s reactie. Ondanks dat zijn Panda wat aan de luie kant was, deed ze haar werk wel goed. Hij keek nogmaals rond de nursury, zijn staart ondertussen om zijn poten slaand. De herinneringen weer terug in zijn gedachtens kruipend, het waren 16 moons terug in de tijd om precies te zijn. Toen was zijn pleegdochter nog een pas geboren kitten geweest, al had hij niet veel met haar hier kunnen liggen want voor ze überhaupt leerling was was het kamp in vlam gevat en hadden de clans besloten om op reis te gaan om te overleven. Het was een moeilijke tijd geweest, voor alle katten, maar vooral voor de jongere. Die moesten opgroeien tussen vier clans, op één grote reis tussen de bergen. Ze wisten niet hoe het leven was voor de reis, dat de clans tot vier groepen verdeeld waren en niet als één. Dat ‘thuis’ niet de grote grot was. Toen ze teruggekeerd hadden en hadden gevochten tegen Bloodclan had Red nog verward geweest dat ze ineens gescheiden werden. Dat ze haar vrienden in andere clans niet meer als vrienden mocht zien. Koifish liet onbewust een zucht klinken. Duidelijk dat hij even voor kort diep in zijn gedachtens verdwenen was tot hij weer zijn kop even helder uitschudde en naar Redpetal keek. “Maar uhm..” Hij slikte weer. “hoe gaat het eigenlijk met jouw, en je kroost?” Vroeg hij maar met nieuwsgierige wiebelende oren. Wetend dat Cedarpaw nu bekend stond als Cedartree, maar hoe zat het met Avid? En natuurlijk haarzelf. Gelukkig zag ze er al weer wat vrolijker uit, hij hoopte dat Redpetal van haar verdriet af was en zou zien dat liefde niet alleen van een partner kwam maar van de hele clan.

Koifish raakte duidelijk even in gedachten verzonken maar de kleine kattin nam hem dat niet kwalijk. Ze wist hoe het voelde - ze had maar al te vaak dat ze afdwaalde, naar gedachten van lang geleden; herinneringen van haar kittens toen ze nog jonge kittens waren, van haar apprenticetijd - de tijd die waarschijnlijk de beste van haar leven was. Toen vroeg de kater licht verlegen hoe het met haar ging, en met haar kroost. "Het voelt goed om terug te zijn.", antwoordde ze, zachtjes glimlachend. Ze ging niet echt in op hoe het met haar ging - ze vond het een moeilijke vraag om te beantwoorden en het liep toch maar al te vaak uit op een regelrechte leugen, iets waar ze niet echt zin in had. "Cedartree is net warrior geworden en Avidpaw word dat waarschijnlijk binnenkort. Ik ben zo trots op hen.", vervolgde ze, spinnend. Hij snapte het gevoel vast wel - de trots, gemengd met het verdriet omdat ze al zo volwassen waren en haar niet meer nodig hadden. Ze miste de tijd dat ze hen nog moest wassen omdat ze dat zelf nog niet konden.

Koifish knikte instemmend op Redpetal's eerste reactie. Het voelde inderdaad goed om weer bij hun echte thuis terug te zijn, al het het vele levens gekost. Hee veel levens.. De tom wiebelde met zijn snorharen. De journey was zwaar geweest, voor iedereen. Sommige katten waren zowat hun hele familie verloren, sommige waren voor altijd verminkt geraakt of gewoonweg verdwenen. Een bibbering gleed even door de tom heen. Het zal je maar gebeuren.. Lopend door de bergen en ineens vallend in een kloof, niemand die je meer kan vinden of überhaupt te wetend te kunnen komen als je nog leeft of niet. Een gebeurtenis die hij niemand toewenste. Het was een lijdensweg voor de nabestaande. Wat als zijn kleine rode pandaatje zou verdwijnen? Dan zou hij zijn hele leven voor haar zoeken tot hij zijn laatste adem zal uitblazen. En dan nog zou hij zoeken in Starclan. "Cedartree is net warrior geworden en Avidpaw word dat waarschijnlijk binnenkort. Ik ben zo trots op hen.", Spinde de rode she-cat. Koifish knorde met haar mee. "Ze zullen beide uitstekende warriors zijn" Mauwde hij met een smile. "Ik ken het gevoel, toen Red tot warrior benoemd werd kon ik niet trooster en blijer zijn" Voegde hij er nog snel bij, kort terug denkend aan die dag. Hij was zowat gaan gloeien van de trotsheid toen. "Maar ik moet er weer eens vandoor.. De warrior taken wachten" Koifish keek de uitgang uit, de patrouille waar hij zich voor aangemeld had stond al op hem te wachten. "Als je zin heb.. uhm, kunnen we morgen nog even bijkletsen? Buiten de nursury?" De wit gevlekte tom stond op, ''M-mits je dat natuurlijk wel wil, ik bedoel, de nursury is ook prima als je dat liever heb hoo..-rr" Dammit Koi, chill eens. Het was Redpetal maar, het was niet zo dat hij nu haar klauwen zijn richting hem kreeg door deze vraag.

Redpetal knikte toen hij zei dat hij weer eens verder moest, zijn warriortaken uitvoeren. zelf was ze veel gelukkiger nu ze die stress er niet meer bij had - nu ze zich mocht bezighouden met het zorgen voor de kittens, een taak waar ze veel beter in was dan in jagen en vechten en een taak die haar veel meer voldoening gaf. De rosse kater leek heel nerveus te zijn toen hij haar vroeg of ze misschien een andere keer verder zouden kunnen praten, misschien ook buiten de nursery. De slanke kattin was al bezig met haar kopje nee te schudden toen ze zich bedacht. Misschien zou het een goed idee zijn om eens meer met de katten van haar clan om te gaan, om vrienden te maken. Ze had nooit veel vrienden gehad; meestal waren gewoon haar siblings degenen die haar steunden, maar je zag ook hoe dat uitgelopen was. Misschien, misschien was het tijd dat ze anderen terug binnen moest laten. En dus glimlachte de kleine queen lichtjes en knikte ze met haar kopje instemmend. "Tuurlijk, dat lijkt me wel eens leuk.", mauwde ze zachtjes, haar gouden blik weggericht. Zijn nervositeit was aanstekelijk - het tegenovergestelde van hoe ze ooit met Branchpaw geweest was. Hij had haar zelfverzekerd gemaakt, om haar daarna helemaal af te breken. Misschien zou Koifish kunnen helpen om haar terug op te bouwen, al was ze daar zelf ook al aan begonnen.

topic uit, I guess? Wil jij een vervolgtopic maken? c:

Eventjes leek het er op dat hij afgewezen werd op zijn voorstel toen de rode she-cat toch mauwde dat ze dat wel wou. Koifish glimlachte en knikte. “Okay dan” Sprak hij met een vriendelijke blik. “Dan zie ik je morgen” De wit gevlekte tom liet even zijn blik op de goude ogen van Redpetal glijden die al snel wegkeken. Blijkbaar staken ze elkaar aan met nerveusheid. Wat een sukkel was hij ook soms.. waarom kon hij niet vrienden of gewoon een gezellige tijd hebben met she-cats? Het was niet zo dat Redpetal hem morgen zou omleggen ofzo. De warrior mauwde de ander een gedag en keek nog snel over zijn schouder heen toen hij het kamp uitwandelde met de grenspatrouille.

- Yes ik open hem ^^