How far I'll go

<sub>Ze waren terug. Op de één of andere manier voelde het raar voor Fox. Ze wist niet precies waarom -- nou ja, misschien ook wel. Yu.. Haar mooie vriendin, nee, partner, die ze zomaar achter gelaten had, was nu weer terug in handbereik. Of nou ja, meer dan eerst. Fox was echter wel zonder iets te zeggen verdwenen, dus in dat opzicht, was Yu misschien verder uit haar bereik dan ooit. Fox's arme hartje. Je kon het keer op keer bijna horen breken. Want no matter hoeveel tijd er voorbij ging, ze zou van de gevlekte she-cat blijven houden.

- Yu!</sub>

Toeval kon het niet meer zijn. De hoeveelheid keren dat ze elkaar hier al per ongeluk tegen gekomen waren. Was het StarClan die haar hielp? Ze zou naar vragen naar boven gekeken hebben, als haar ogen niet op de zwart-witte vacht van haar partner bleven plakken. Ze zette een aarzelende stap naar voren, maar stopte toen met lopen. Ze voelde zich boos. Boos op StarClan, boos op de Clans, boos op BloodClan. Door alle rare dingen moesten zij gescheiden van elkaar leven. En ze had Yu zo gemist in alle manen dat ze weggeweest was. En nu was Yu waarschijnlijk boos op haar voor het verdwijnen. Fox had altijd al moeite gehad haar gevoelens te onderdrukken en nu kwamen er zoveel op. Woedde en liefde hiervan degene die het meest naar voren sprongen. Wat was het leven soms ook ingewikkeld.

Haar prachtige, knappe, geweldige partner stond daar, in al haar glorie. Na al die tijd. Ze wou op haar vriendin afrennen, maar iets weerhield haar. Wat als ze geen partners meer waren? Wat als na al die tijd Fox echt goed had nagedacht en had besloten dat ze dit niet wilde? Wat als ze boos op haar was, teleurgesteld? Even, in een wonderbaarlijk hoopvol moment zag Yu Foxfire een stap zetten naar voren. Ja, alsjeblieft, klonk het in haar hoofd, Zet die stap, zet die stap, en het zal net als eerder zijn, net zoals het was, precies hetzelfde. Een koud gevoel bekroop haar echter toen ze de poes zag aarzelen. Zag stoppen. Nee, nee, alsjeblieft, zet nog een stap, en nog een daarna. Kom naar me toe. Ze smeekte het, maar niks leek haar te horen.
Oude en nieuwe pijn vermengde zich met elkaar, het gemis, alles wat er was gebeurd, haar gevoelens van rouw. Haar ogen liepen vol, en nu was Fox ook nog eens zat van haar. Dit mocht niet, nee, ze was te veel verloren. Ze zou Foxfire haar niet zo maar laten. Niet nu ze haar zo nodig had. Een vreemd gevoel van schuld, woede en liefde leek haar wakker te schrikken. Ze moest de eerste stap nemen, ze zou eens laten zien hoeveel ze van de rode poes hield.
De eerste stap was zwaar, alsof eeuwen van emoties op haar schouders rustte. Maar die daarna ging makkelijker, en die daarna nog sneller. Stappen veranderden in lange passen, in rennen. Het maakte niet uit of deze vos echt of nep was, ze had niks meer te verliezen. Yu remde af, vlak voor de snuit van de poes van wie ze zo veel hield. Nog altijd een kop groter, nog altijd die prachtige ogen. Haar wangen voelde nat, maar ze besteedde er nauwelijks aandacht aan. Ze moest dit moment echt maken, niet slechts een moment van verwarring en hopen. "Fox," Begon ze, schor, "Foxfire, ik, ik," Stamelend ging ze verder. Wat wou ze zeggen? Woorden konden niet omvangen wat ze haar vriendin allemaal wou vertellen. Het was veel en veels te veel. Waar begon ze? "H-het spijt me, er is, er is zo veel gebeurd, en ik was weg, en, en..." Het voelde alsof haar keel werd dichtgeknepen. Praten was moeilijk, en huilen nog moeilijker. Haar verraderlijke lichaam schokte met emotie, en ze leunde naar voren, angst in haar hart. Wat als de shadowclanner haar zou afwijzen? Van zich af zou werpen, en nooit meer wilde zien?