Mmm, vanille!!

De ochtend brak aan. De zon kwam al mooi tevoorschijn aan de horizon. Een fris wind briesje deed blaadjes opstijgen. Op het grasveld lagen er nog wat dauwdruppels. Het waren net kristallen. Eén voor één maakte Vanillekit met haar pootjes de kristallen stuk. Waarvan de kleine hoeveelheid water aan haar teentjes kietelde. Het was een prachtige, frisee, en zonnige ochtend. Een prachtige ochtend van een vast onvergetelijke dag. Dat wist zo nu al. Vanillekit huppelde door het bedauwde grasveld. Ze bleeg nog dicht bij de nursery, zodat ze niet verloren liep. Maar toch waagde ze zich nog eens naar de warriors den. Maar ze zou nooit het kamp verlaten. Dat nooit. Ze was hier geboren, en ze zou hier ook sterven. Vanillekit keek overal in het rond, op zoek naar avontuur. Totdat ze een vlindertje voorbij zag vliegen." Hè, wacht eens. Ik wil enkel spelen." Riep ze liefjes het vlindertje achterna, die steeds doorfladderde. Vanillekit rende het beestje steeds verder achterna, maar kreeg het niet te pakken. Ze liep het zelf zo ver achterna dat ze zelf niet merkte dat ze zo het kamp uitliep, en een gemakelijke prooi werd voor roofdieren, zoals arenden enzo. Ze merkte het pas, toen ze ver weg was van het kamp wanneer ze onder haar een soort van diep ravijn zag liggen. Vanillekit remde bruusk af, en kon nog net op tijd stoppen. Ze keek angstig in het rond, op zoek achter enig leven, maar het enige leven dat hier was waren de bomen. Bang miauwde ze om hulp, maar geen stem weerklonk in de verte. Ze was hier ook zeer afgelegen, wat al dom was omdat hier waarschijnlijk weinig katten kwamen. Vanillekit besloot zelf maar om hulp te gaan zoeken. Maar uren verstreken, en ze was nog steeds helemaal alleen, ver van het kamp weg, tot plots.... Ze iets bekends rook. Vanillekit sprinte er gelijk naar toe, en begon aan de plant te ruiken. Het rook heel erg veel op vanille, maar het kon ook een zeer giftige plant zijn. Vanille vond ze heerlijk. Ze weet nog dat ze dit voor het eerst had gegeten toen ze nog maar enkele maanden oud was. Drie of vier maanden oud. Nu was ze er al lang vij geworden. En daar was ze trots op. Ze voelde haar buikje knorren van de honger, en besloot toch maar om er een hap van te nemen. Als het een giftige plant was, zou er vast niet veel ergs gebeuren. Net toen ze er een hap van nam, begon ze helemaal te duizelen, en viel bewusteloos op de grond. Vroeg of laat zou er toch iemand moeten merken dat ze niet aanwezig was in de clan.

Palominopaw hoorde een opgewekte stem langs komen en strekte zich uit, hij keek naar buiten en zag Vanillekit voorbij gaan. Palominopaw schudde zijn kopje en ging weer liggen, om weer verder te slapen. Later werd hij weer wakker, slapen kon hij vandaag dus niet. Nou ja, dan zal hij wel even wat rond lopen. Toen hij buiten kwam, wierp hij een blik op de Nursey, wat was dat toch een heerlijk leven. Vanillekit zag hij echter niet, die was vast aan het slapen. Palominopaw besloot om Birdkit een bezoekje te brengen en ging de Nursey in, maar Birdkit sliep en Palominopaw had geen zin om hem wakker te maken. Hij zag ook dat Vanillekit er niet was, maar waar was ze dan? Vast bij de Elders, om naar hun verhalen te luisteren. Palominopaw ging richting de Elders, maar schrok toen... De Elders waren alleen, er waren geen kits. Vlug ging hij naar de Warrior den toe, nee, daar was ze ook niet. Daarna richting de Apprentice den en daar was ze ook niet. Ze was weg! Zonder bij na te denken, rende Palominopaw het kamp uit. Hij probeerde geuren op te vangen, maar dat had hij nog niet geleerd, dus lukte het niet. Hij rende steeds verder weg, zo snel als hij kon. Opeens hoorde hij gemauw, het was zacht en ver, maar hij moest er naar toe. Rennen, niet stoppen! Dat deed hij, hij hijgde en even werd het zwart voor zijn ogen, maar hij hield vol. Uiteindelijk was hij bij het ravijn en daar lag ze, bewusteloos, op de grond. ''Vanillekit!'' Palominopaw ging naar haar toe en raakte haar aan, ze was niet dood, alleen bewusteloos. Palominopaw begon haar te likken, in hoop dat ze wakker werd. ''Help dan toch!'' schreeuwde hij, hopend dat iemand hem hoorde. Maar het bleef stil, te stil voor woorden. ''Blijf liggen, ik ga hulp halen'' zei hij tegen Vanillekit, niet wetend of ze hem hoorden. Palominopaw ging richting het kamp, vast beraden om hulp te halen. Opeens stopte hij, nee, hij moest bij Vanillekit blijven. Anders kon er iets gebeuren. Hij ging weer terug naar Vannillekit en schreeuwde weer om hulp. De schreeuw haalde het kamp net en zal iemand moeten komen. Maar Palominopaw had geen hoop, hij stortte naast Vanillekit neer, moe en uitgeput. Maar hij bleef wakker, wachtend op hulp.

[En opeens werd het druk ]

De kleine beige kit lag roerloos op de grond. Haar kleine lichaampje helemaal opgekruld van de pijn. Haar ogen nog steeds gesloten. Het gif vloeide langzaam door haar lichaam heen. Vanillekit begon opeens te stuiptrekken van de pijn die door haar borst heen ging. Haar pootjes sloeg ze wild in het rond. Zonder enig besef op ander leven. Een ruwe maar zachtaardige tong gleed over haar lichaam heen. Vanillekit bleef steeds stuiptrekken. Alles voor haar ogen bleef zwart. Ongewillig stak ze haar snuitje de lucht in, en snoof de geuren op die in het rond zwierven. Vanillekit opende na een tijdje haar ogen weer een beetje. Het zonlicht scheen te fel in haar ogen, waarna ze ze onmiddellijk weer sloot. Traag opende ze haar ogen; die ze tot spleetjes had getrokken; weer. Deze keer kon ze ze open houden. Maar helaas kon ze niets zien. Alles bleef zwart voor haar ogen. Vanillekit miauwde pijnlijk. Haar ogen brandden. Ze sloot ze weer voor haar eigen gezondheid, en snoof de geur op, van een mede clan lid. Palominopaw. Vanillekit kroop als een pasgeborenen over de grond, naar Palominpaw toe, en snorde lichtjes. Ze was al tevreden dat ze gezelschap had. Vanillekit miauwde enkele keren achter hulp. Zo kon ze echt niet verder met gesloten ogen.

[Terug in stemming komen]
[Clan leden nog steeds welkom ]