Youngblood

Voor haar was het moeilijk om überhaupt op te staan van haar liggende positie. Haar buik was duidelijk al opgezwollen en nu was het zeker lastig het te verbergen. En al die dagen achter de barn, in de schaduw schuilen van iedereen begon ze pas na te denken. Wat had haar in deze situatie geleid? Het was heus niet alleen Jackdaw die hiervoor gezorgd had. Ze was gewoon te naïef en dom geweest. Te aardig. Zoveel katten hadden het haar verteld. En ze had het genegeerd. Tot ze nu zelf de consequenties moest aangaan. Chawl praatte niet meer met haar, Shark was duidelijk teleurgesteld en zelfs bij Fortuna kon ze de spijt zien. Of was het medelijden? En voor wat, eigenlijk? Was Jack het wel waard geweest? Ze had nooit gevoelens voor hem gehad en nu droeg ze zijn kittens. En eigenlijk had Shallow gewenst dat de kittens van Chawl geweest waren. Maar dat was ook al uit het raam gegooid.
Nu was ze gewend om te huilen. Huilen om elke fout die ze begaan had. De Elite joinen, een kat doden. En nu... dit? Het had haar ergens sterk gemaakt. Nadat ze het bij haar vader en Lola had uitgehuild was ze koud geworden, ze wist nu wel hoe ze haar emoties weg kon proppen. Het lukte haar maar net. Maar het was iets.

Ze was onderweg naar de ingang van het BloodClankamp. Via achter liep ze zo snel als haar dikke buik haar kon laten. Zo was het moeilijk om haar te zien. Want ze schaamde zich zo erg. Een Member die zo vroeg zwanger geworden was leek ook niet professioneel.
Haar blik richtte zich op de Young One Tower en ze slaakte maar een diepe zucht. Ze mocht toegeven dat ze haar jongere jaren wel miste. Toen ze met haar beste vriend sterren ging kijken en met haar broer mosballen naar beneden gooide. Toen lag alles zo mooi op hun plek. Maar nu zou niets meer hetzelfde zijn. Ze knipperde even een paar tranen weg. Lola. Zij was de enige waar Shallow op dit moment zo verdomme dankbaar voor was. En eigenlijk kon ze nu gewoon rogue worden. Verdwijnen uit het niets en ook ver weg van deze plek blijven. Toch, ze wou haar vader niet zomaar laten stikken. Al werd het met de dagen moeilijk om de schaamte te verbergen elke keer als ze een Clangenoot tegenkwam. Het was zo’n vreemd perspectief.

+ Jackdaw only

Ze was een tijdbom. Nooit zou hij zijn vriendin zo hebben beschouwd, nooit, tot nu. Iedere dag dat ze hem ontweek, was weer een teller van die bom af. Hoewel zijn uitstraling nog even easy-going was als altijd, met zijn scheve grijns en flauwe grapjes, raasden er zoveel zorgen en emoties door z'n zwarte kop dat hij er van duizelde. Hij moest haar spreken, dit keer echt, hoe erg ze nu ook haar best deed om hem te ontwijken. Shallow, en iedere andere Bloodclan kat die hem kwade blikken gaven, mochten wensen wat ze maar wilden, maar Jackdaw was en bleef de vader van de kittens die rondzwommen in haar buik. Dat zou ze uiteindelijk toch wel onder ogen moeten komen? Right, daar was ze. Zijn scherpe groene ogen pikten haar op terwijl ze achterlangs stiekem het kamp uit probeerde te glippen. Oh man, ze was dik. En niet op de -oh ik eet teveel- manier dik, dit was veel erger. Hij stond abrupt op en liet zijn heerlijke konijn half opgevroten liggen. Hij mocht dan wel dol zijn op eten, dit was toch eventjes iets belangrijker. Coming from him, zei dat best wel wat. Met haast baande hij zich een weg door de menigte katten heen. "Op rotten,"miauwde hij niet al te vriendelijk tegen een Young one die in zijn weg stond. Oeps, nuja, hij had belangrijkere zaken aan z'n kop dan de gevoelend van een half jaar oude kit. De kater wist haar net buiten het kamp tegemoet te lopen. "Shallow!" riep hij haar toe, hopend dat de hoog zwangere poes tot stilstand zou komen. "Shallow stop met me negeren, we moeten praten," Nou en of moesten ze dat. De mooie poes had hem al meer dan een maand genegeerd, hell, hij had zelfs van z'n eigen broer te horen moeten kijken dat ze überhaupt zwanger was. Zwanger van hem.
Oh man.

Ze had hem al gehoord. Toen ze de stem van Jackdaw in de acbtergrond hoorde. Was het al duidelijk geweest dat hij dichtbij was. Shallow voelde haar hart versnellen in de nerveuze waan waar ze in gestapt was en versnelde haar passen. Lichtelijk dravend, aangezien haar buik haar ook niet zoveel gunde. "Shallow!" Haar ademen werd sneller terwijl ze al haar spieren aanspande om zo ver mogelijk van de kater te blijven. Maar het was duidelijk dat hij op dit moment de snelste was. "Shallow stop met me negeren, we moeten praten," ze legde haar oren in haar nek terwijl ze dicht bij een boom stopte. Haar staart was heen en weer aan het zwiepen terwijl ze zijn beweging strak volgde. “Praten? De vorige keer dat we moesten praten heeft tot dit geleid, Jackdaw!” Riep ze naar hem terwijl ze nog een stap achteruit deed. Ze voelde de kittens schoppen. Ugh, niet nu. De grijze poes negeerde het en probeerde haar buik met haar staart te verbergen. Dat lukte natuurlijk niet. Maar het hielp wel als een nerveus trekje. ”Je denkt dat ik dit leuk vind? Ik heb hier nooit om gevraagd. Ik wil dit niet, ik wil niks van jou.” Ze wou meerdere dingen tegen hem schreeuwen.  Ze wist dat ze de schuld niet op hem kon afschuiven. Ze wist heus wel wat voor doms ze gedaan had. Maar hij hoefde niet de verdomme kittens te dragen. ”Laat me met rust, Jack.” Sprak ze als volgt, haar stem wat zwakker. Ze was te moe voor dit soort dingen.

God damn! Shallow spande haar lichaam duidelijk te veel in, maar weigerde tot stilstand te komen tot Jackdaw haar letterlijk er toe dwong. Waarom was ze zo onwijs koppig? “Praten? De vorige keer dat we moesten praten heeft tot dit geleid, Jackdaw!” werd hem toegeroepen, Jackdaw legde zijn zwarte oren in zijn nek. "Use your brains, denk je nou echt dat ik die fout nog eens zou maken?" Yeah, yeah, hij was een idioot, maar zelfs een ezel stoot niet tweemaal zijn kop aan dezelfde steen. ”Je denkt dat ik dit leuk vind? Ik heb hier nooit om gevraagd. Ik wil dit niet, ik wil niks van jou.” hij liet een zacht gegrom horen en beledigd kwamen de haartjes op zijn rug wat overeind. "Denk je dat dit is wat ik wilde? We zijn amper volwassen, ik wil helemaal geen kits! Maar dit is niet alleen mijn fout, dit..." hij klemde zijn kaken op elkaar en dwong zichzelf te kalmeren, al zwiepte zijn staart nog steeds geërgerd rond. Hij voelde zich als een kit die plots de wijze volwassenen moest speelde, zo snel wilde hij helemaal niet opgroeien. Hij wilde geen zorgen hebben, geen verantwoordelijkheid hebben, laat staan kleine pluizen bollen hebben die hem 'papa'noemde. Maar there they were, en er was geen ontsnappen meer aan. ”Laat me met rust, Jack.” haar stem was zwakker en hij voelde zich vreselijk. "Shallow.. Het spijt me, oké? Maar de kittens zijn nu hier en daar kunnen we niets meer aan veranderen. Ik kan veranderen. Ik weet dat ik dan wel een charmante eikel ben, maar ik ga je echt niet alleen laten zitten met kittens op je dak," een vaag grijnsje sierde voor het eerst ongemakkelijk zijn lippen. "Besides, papa Jackdaw klinkt misschien zo slecht nog niet," jawel, dat deed het wel. Maar Shallow moest weten dat ze er niet alleen voor stond.

Langzaamaan, langzaamaan werd ze steeds meer geërgerd. Haar poten trilden terwijl ze terug naar de zwarte kater keek. "Denk je dat dit is wat ik wilde? We zijn amper volwassen, ik wil helemaal geen kits! Maar dit is niet alleen mijn fout, dit..." Ze ademde zwaar, lichtelijk door de woede, maar vooral omdat bewegen überhaupt al een last was. De grijze poes keek weg. Tuurlijk had hij gelijk. Het was haar eigen verdomme schuld geweest dat ze deze hele toestand zelf moest dragen. Letterlijk. The eye of the storm. Het was voor kort weer rustig, de kattin leek het verder in te zakken. Dat hoe dan ook, ze de consequenties aan moesten gaan. En ze had genoeg katten die haar wouden steunen. Dit zou wel goed moeten gaan, toch? "Shallow.. Het spijt me, oké? Maar de kittens zijn nu hier en daar kunnen we niets meer aan veranderen. Ik kan veranderen. Ik weet dat ik dan wel een charmante eikel ben, maar ik ga je echt niet alleen laten zitten met kittens op je dak," Zei hij als volgt. Haar vacht tintelde, wat bedoelde hij daar nou mee? "Besides, papa Jackdaw klinkt misschien zo slecht nog niet," gelijk trok ze haar kop omhoog en deed een dreigende stap richting de kater. "Niks papa Jackdaw, zodra de kittens er zijn hou jij je er buiten! Jij gaat je er niet mee bemoeien, Jackdaw." Schreeuwde ze uit het niets, terwijl haar ogen zich vulden met tranen. Nee, genoeg gehuild. Ze kon geen zwakte tonen, Jack had haar pijn gedaan en dat kon ze niet laten merken. Al duurde het niet lang voor ze ontdekte dat ze niet aan het huilen was door wat ze net tegen hem geschreeuwd had, maar om de krampende pijn in haar onderbuik. Ze draaide zich met een ruk om en probeerde weg te lopen, maar leek zich alleen tegen de boomstam aan te leunen, waardoor ze als volgt op haar zij viel. Crap, niet nu. Niet nu.

+ Shark mag erin c:

Hoewel Jackdaw waarschijnlijk voor het eerst van zijn leven een supportive dad probeerde te zijn, leek Shallow dat absoluut niet te kunnen waarderen. En was een woede zichtbaar in haar ogen die hij nog nooit eerder had gezien. Ze hief haar kop en deed een dreigende stap zijn richting op.  "Niks papa Jackdaw, zodra de kittens er zijn hou jij je er buiten! Jij gaat je er niet mee bemoeien, Jackdaw." Awh kijk ze nou, fighting like a married couple. Alleen waren ze getrouwd... En waren ze ook geen koppel. Jackdaw niet begrijpend keek de kater haar aan, lichtelijk gebrand door haar woorden. What the Mousedung man, probeerde hij eens een keertje zijn hulp aan te bieden, was het nog niet goed. "Het zijn ook mijn kittens Shallow, ik ga ze niet ook op laten groeien met een afwezige vader!" riep hij haar verontwaardigd toe, alleen viel hem toen op in wat voor een staat ze was. Shit man, dit kon alles behalve goed zijn. Hoewel Jackdaw haar graag nu aan haar koppige lot over wilde laten, was dat geen optie. Das pech, Jackdaw weg. Nee, zoiets kon hij nu niet meer maken.  Daarom stapte hij achter Shallow aan toen deze wegliep en tegen een boom aan leunde. "Shallow, calm down. Ga terug naar het kamp en pak daar je rust. We praten later wel, als het beter gaat," boos zijn gaf je rimpels, hoor. En ook kittens, in sommige gevallen.

[ het is overlegt met Freedje dat Shark er niet bij zal zijn ^^ ]

Ze was niet gefocust op de aanwezigheid van de zwarte kater. Ze was er wel bewust van, want haar hartslag bleef nog steeds snel kloppen. Maar dat alleen omdat ze nerveus was. Wat zou hij doen? Zijn kans pakken en haar doden? Shallow keerde haar rug naar Jackdaw toe terwijl ze haar buik begon te likken in een wanhopige poging de krampen te laten stoppen. Haar klauwen gingen in en uit hun hulzen terwijl ze klontjes aarde uit de grond plukte. Ze voelde zich zwaar, zo zwaar. Alles was gericht op de pijn in haar buik, alsof er iets uitgerekt werd. Ze deed haar best zo rustig mogelijk uit te zien. Maar op dit moment boeide het haar niet meer wat de zwarte kater wou doen. De grijze kattin hield diep adem in en uit, alsof ze langzaamaan in paniek begon te raken. Wat misschien ook zo was. Maar het was meer een poging de pijn te verlichten. Ze voelde het warm worden, benauwd. Het was ook niet dat haar astma erg behulpzaam was in deze situatie. Ze spande haar buikspieren aan, alsof dat zou helpen de pijn te verlichten. Ging ze dood?

Ze rekte haar voorpoten uit voor ze eindelijk vooruitgang voelde in haar achterwerk. Haar achterpoten gingen automatisch op een comfortabele positie voor ze eindelijk de druk daar wat lichter voelde. Het gepiep dat vervolgens kwam deed haar voor kort schrikken. Het was geen verassing dat ze zwanger was. Maar dat de kittens nu al kwamen? Ze drukte haar neus tegen het grijze bolletje aan voor ze het naar haar buik toe bracht met haar achterpoot. Haar zoon. Ze gaf het een paar likjes voor ze de krampen weer voelde. Verdomme, waarom had ze dit laten gebeuren? Ze keek snel naar Jackdaw om te zorgen dat hij geen dreigende beweging maakte voor ze zich weer richtte op de volgende kitten.
Nogmaals spande ze haar spieren aan, ze wist al immers hoe het ging. En ook wat aan de hand was. De oudste hield ze dicht bij haar terwijl ze nog een grijze zag, en al snel volgde een zwarte. Eentje dat precies op zijn vader leek. Ze liet een vermoeide zucht ontsnappen voor ze de twee nogmaals snel een paar likjes gaf. Dit kon ze niet alleen. Hoeveel zouden er volgen? Shallow sloot even haar ogen, om wat kracht bij elkaar te rapen. Een pauze kon toch wel? Kennelijk niet, want algauw werden de krampen weer duidelijk en ze liet even een klein geluid ontsnappen. Alsjeblieft, laat dit de laatste zijn.

Voor ze het wist had ze vier kittens bij haar buik. Twee grijze, een zwarte en een grijs witte. Ze begon ze alle vier schoon te likken voor ze haar staart beschermend over hun heen krulde. Haar kittens, gezond en levend. Drie katers en een poes. Ze keek de pasgeborenen aan voor ze even een vermoeide zucht liet horen. "Mesperyian." Miauwde ze zachtjes terwijl ze haar neus tegen de grijze poes drukte, zachtjes, in een liefdevolle manier. Haar verschillende gekleurde ogen keken naar de grijswitte kater, die wat kleiner was dan de rest, maar hij was ook de jongste. "Gall." Langzaamaan voelde ze haar hartslag weer normaal kloppen. Het ergste was voorbij. Ze hoopte dat Jackdaw hem gepeerd was. Dat ze even alleen mocht zijn, voor ze hun naar Lola zou brengen. Haar blik bleef rusten op de grijze en het zwarte katertje. Beiden kon ze geen naam bedenken. Ze had er nooit over de andere namen nagedacht.

+ Jackdaw mag weer posten en daarna zullen de kittens posten op hun geboorte volgorde c:

Shallow leek al zijn woorden in de wind te slaan, wat een heerlijk gesprek dit. Jackdaw zwaaide met zijn staart, niet blij met deze rotzooi. No shit, sherlock, ze was aan het bevallen. Het besef sloeg hem hard in het gezicht, oh help, wat moest je doen? Red alert, niemand had hem ooit een lesje 'hoe help je een poes die aan het bevallen is' gegeven. Hell, hij was ook pas 18 moons. Zo'n les zou hij überhaupt niet nodig moeten hebben. "Shit, uh, blijf rustig Shallow," ja, wat moest hij anders zeggen? Er kwam echter geen reactie van haar kant, ze was gaan liggen en bleef daar ritmisch ademend liggen... en toen gebeurde het. Jackdaw kon niet anders dan een vies gezicht trekken toen er in een rode drab een kitten uit kwam. Man, was hij ook zo ter wereld gekomen? Hij had het toch iets... Eervoller verwacht. Yuk. "Moet ik hulp halen?" Shallow besloot echter nog steeds niet antwoord te geven en plopte gewoon een tweede kit eruit. Rude. Jackdaw trok ongemakkelijk met zijn oor en keek de andere kant op. Hij wilde Shallow niet alleen laten, maar helpen kon hij ook niet. En like hell dat hij toe zou kijken hoe zoiets gebeurde. Big no. Toen hij weer terug keek, zag hij daar een vierde kit op de grond liggen. Holy shit, hij had 4 kinderen. Sweet baby jesus, wat moest hij daar nu mee? De rust leek wedergekeerd en ze lagen allemaal te zogen bij hun moeder. Jackdaw wist dat hij liefde zou moeten voelen, dat hij Shallow een geruststellend likje over d'r oor zou moeten geven. Maar Shallow zou dat niet willen en Jackdaw wilde deze kinderen niet. Wat een rotzooi. "Mesperyian." wait what, dat woord had hij nog nooit gehoord. Toen besefte hij echter dat het een naam was, een naam voor zijn grijze... Dochter? Jackdaw fronste diep en knikte wat afwezig. Hoewel lang en ingewikkeld, Mespiriaa... Mesper... Mesperyian was een mooie naam. Volgende aan de beurt was het kleinste poesje die grijs-wit was. "Gall." hij fronste opnieuw, niet echt een poesjes naam? Alleen toen zag hij het, dit kleine bolletje was een katertje. Oeps. Toen viel Shallow stil, zouden hun andere kits geen namen krijgen? Alleen toen viel het kwartje. "Oh, eh, right," hij keek naar het zwarte katertje, die identiek aan hem was. Dat was al een bonuspuntje voor hem. "...Jaws, naar je pa," vernoemd naar Shark, naar die krachtige kaken van een haai. Maar stiekem ergens ook naar Claw, alleen was zijn dood nog te pijnlijk om er een directe verwijzing naar te maken. Toen gingen zijn ogen naar het laatste grijze katje, ook een katertje. "Ehm, wat dacht je van..." hij bracht zijn kop wat dichterbij en bestudeerde het katertje. Een paar witte vlekjes die haast de vorm hadden van de grote beer die soms aan de hemel stond, was het beste dat hij kon doen. "Dipper..?" man, wat anders? "I dunno, klinkt wel cute," hij keek naar de kittens, koud van het besef wat dit betekende. "Good.. Eh.. Good job, Shall,"

Het had niet lang geduurd, zeker niet. Het was haast eén beslissing voor er leven kon ontstaan. En ja, de beslissing hiermee was duidelijk. Ondanks dat het niet vast besloten was, was er toch een grijze kitten ontstaan. Naast drie andere kittens. Echter was deze de eerste die zich moest klaarmaken voor de wereld. Hij was nog zo jong, zo onbewust wat er rondom hem gebeurde. Drie manen lang, was er zoals gewoonlijk een klein lichaampje ontstaan. En het moment dat het lichaam poten kreeg, ging het non-stop bewegen. Hij was er wel klaar voor, vond hij. Al een week deed hij onrustig. Tot het eindelijk zo gebeurde dat het rond hem smaller werd. En voor hij het wistkreeg hij plotseling de vrijheid rond te kronkelen en luid te klagen over de plotselinge kou. Het was haast duidelijk, hij was een bazig type. Zou alles vroeg of laat willen, en veel geduld leek hij ook niet te hebben. De warme tong van een bekende geur was het enige wat hem nog kon kalmeren. De grijze kitten was al snel rustig, gedrukt tegen de buik van zijn moeder terwijl de geur van melk hem al slaperig maakte. Hij hoorde ergens nog een stem, dat hem nogal bekend had geklonken. Ergens, ooit. "Dipper..?" Kreeg hij te horen. Dipper? Wat een raar woord.

+ Mesperyian mag posten!